motorschaamte

Vervolg op de motor-vakantie 2019. De blog van 30 juli.
In de bergen was het zo rustig, alleen de bellen van het vee wat daar liep kon je horen.

Wanneer we zo berg op en af reden had ik soms wel een dubbel & knagend gevoel. Het gebrom dat onze motor produceerde in die prachtige natuur en daarnaast de uitstoot van CO2… ‘Motorschaamte’ zo zou je het kunnen noemen.

Dit komt overeen met het bestaande woord ‘Vliegschaamte’: een ongemakkelijk gevoel wanneer je het vliegtuig neemt terwijl dit juist zo slecht is voor het milieu. ‘Vliegschaamte’ is een vrij nieuw woord dat genomineerd was voor het Woord van het jaar 2018.

Vliegen is verreweg de meest klimaat-intensieve manier van transport. Bij kerosine-verbranding komt er giga veel CO2 vrij. Bijvoorbeeld één keer heen en terug met 2 personen naar San Francisco is goed voor 5.600 kg CO2. Een gemiddeld huishouden, per jáár is goed voor 4.160 kg CO2 uitstoot. Wat een verschil!

Natuurlijk kun je vervuilende vliegtuigen niet vergelijken met de vervuiling van een motor. Bovendien is een motor op zijn beurt ook nog eens twee keer minder vervuilend als een gemiddelde auto.

Ik heb enorm genoten van de motorroutes die we door Midden Europa reden. De rotswanden en ongerepte natuur. Voor mezelf kan ik het ook wel verantwoorden. Natuurlijk, zo’n motorvakantie is nu eenmaal niet de groenste manier van vakantievieren. Maar het kan ook veel erger, zoals een vliegvakantie naar Zanzibar! Of alleen al een retourtje Londen.

Door bewust duurzaam te leven en te consuminderen probeer ik onze voetafdruk zo klein mogelijk te maken.

Want ook ik maak me zorgen over onze aarde en de klimaatveranderingen die gaande zijn. Logisch dus dat ik kritisch blijf in de keuzes die ik maak.

Hieronder is toch nog even mijn breiwerkje te zien.

Deze week hadden we nog vakantie, reden we een tochtje langs de Waddenzee.
Zo’n sok in wording past altijd mee in de koffer. Tijdens een koffiebreak is het fijn om toch nog even een naaldje weg te prikken. Deze pauze was bij Holwerd.

juni

De zomer is begonnen met bijpassend weer.
Tijd voor outdoor knitting: Mijn kantshawl in proces.

Dat blikje kocht ik gisteren in Leeuwarden. Aangezien dochterlief Jildou een vrije dag had en zoonlief Wessel pas in namiddag weer op pad moest, hadden we tijd om samen te gaan lunchen bij Lady Lemon.

Fijn om even bij te praten.
Later met Jildou nog even door de stad gestruind en vond ik dus dit blikje.

Zo leuk! En er past altijd wel wat in hè. Dit blikje is voor mijn stekenmarkeerders.

Vanmorgen in het bos zag ik een reeënkopje net boven het gras uitpiepen. Zo’n mooi gezicht. Ik maakte een foto van enige afstand. Dus probeerde ik wat dichter bij te komen. Het beestje liet haar gewoon langzaam zakken in het lange gras. Geen ree meer te zien! Net een onderzeeër! Misschien lagen er zo wel 10 in het hoge gras verstopt, wie zal het zeggen!

Hond Chiqo heeft geen oog voor beestjes in het wild. Hij drentelt met mij mee. Soms een stukje voor me uit, hij weet inmiddels de weg wel. Maar als ik even stilstaat, doet hij dat ook. Wanneer ik loop, volgt hij me weer trouw.

blij

Mijn motto staat nog steeds, echt! Mijn kenspreuk voor 2019:
‘Eerst-opbreien-wat-ik-heb.’
Weliswaar ging ik, alwéééééér overstag. Ik was in Gorredijk bij de OMAH.
Ik zag sokkengaren van Regia in allerlei kleuren en had vervolgens allerlei excuses om toch twee bolletjes ervan te mogen kopen:
1. Ik wordt er blij van! Dit excuus is en blijft gewoon ijzersterk.
2. Ik moet toch breiende blijven dus vooraard moet op peil blijven… Tja dit is dan weer een slecht excuus, bedoeling is de boel óp te breien.
3. Ik was ervoor bij kledingzaak Rinsma geweest. (Eerste keer dat ik hier binnenliep.) Zag een jurkje met mijn naam erop van meer dan 200 euro en heb die, heel verstandig, laten hangen! Dus mocht ik die twee bolletjes wel kopen, haha!
4. Deze serie wol van Regia had ik al op mijn verlanglijstje sinds de één na laatste breidag. Dat is best wel lang dus!
5. De wol was enorm in de aanbieding! (Overdrijven is ook een vak.)

Dus tadaaaaaa:

Nog een paar foto’s van de omgeving waar ik woon.
Stabijna Chiqo loop meestal naast het bospad. Lekker met z’n hondenpootjes door het groene gras.

Buur-Boeren zijn druk aan het maaien. De geur van het drogende gras vind ik zo heerlijk. Zo’n zomerse geur die je doet herinneren aan lange avondwandelingen met een, steeds later, zakkende zon.

second sok

De eerste sok van het bolletje Schoppel Zauberball Crazy is klaar. Op naar nummer twee. Het garen heeft een prachtig verloop. Maar het lukt me never nooit niet om dezelfde sok uit de rest van de bol te halen.

Hmmm… eigenlijk zit het in mijn aard om twee gelijke sokken te maken. Ik ben dan ook blij met de serie van Regia wol Pairfect. Met deze bollen krijg je al breiend twee identieke sokken zonder zoekwerk en afrollen tot juiste kleur.
Ik zie deze bol dan ook maar als uitdaging. Het loslaten van gelijkheid en symmetrie. De steken voor nummer twee staan alweer op de pennetjes. Ik gebruik voor de opzet altijd twee naaldjes, zo wordt de boord wat rekbaarder.

Het is fijn om wandelingen met onze stabijna Chiqo te maken. Door dagelijks in het bos te lopen ben ik me bewuster van de seizoenen. In de winter, met koude en regen lopen wij ook dagelijks onze rondjes. Geef mij maar de lente. De natuur is in de ‘maitiid’ zo mooi!

Ondanks zijn 14 jaar springt Chiqo nog zo over een omgevallen boom heen. Ik was best verbaasd om die sprong. Ik had het oude beestje ’s morgens van de bank af zien komen. Stram en stijf. En een paar uurtjes later huppelt hij weer vrolijk mee en weet wel raad met een obstakel op zijn pad.

yellow rose

Al twee keer eerder breide ik de ‘Black Rose sokken’ van Suzi Anvin. Hier het (gratis) patroon. Bij deze sok brei je op één van de vier naalden een ajourpatroontje. Een patroontje met gaatjes, om zo maar te zeggen. Vorig jaar was ik met het derde paar begonnen.

Maar na drie herhalingen van het ajourpatroontje van deze ‘Black Rose’ kwam ik er achter dat ik regeltje twee van het patroon al twee maal fout had gedaan… Dus rats-rats-rats-rats de pennen eruit en afhalen. Je zou kunnen zeggen: als je snel loopt zie je het niet… maar ik zie het natuurlijk wel. Nee, niet als ik snel loop natuurlijk. Maar toch!

Onlangs heb ik toch weer een sok opgezet, poging twee. Ik noem dit projectje niet Black maar Yellow Rose! Op de foto een klein beginnetje.

Wol, gesponsord door Hobbii.nl
Naalden 2.25 mm.

Geel is een prachtige, zonnige en vrolijke kleur! Ook voor een paar sokken.

De gele Paardenbloemen (Taraxacum officinale) bloeien volop. Zo mooi!
De plant wordt in Drenthe ‘Hondstong’ genoemd en ‘Hynsteblom’ in het Frysk. ‘Taraxacum’ is Oudgrieks voor ‘medicijn tegen darmstoornis’, maar paardenbloem kent in de kruidengeneeskunde ook nog verschillende andere toepassingen.

Gek eigenlijk dat wij zo radicaal de paardenbloemen als onkruid uit onze tuinen verwijderen omdat we het plantje zien als onkruid.

beurs

En zo reed ik gisteren naar Zwolle, naar de handwerkbeurs. Hoe dichter ik bij de IJsselhallen kwam hoe drukker het werd. Alleen al een file om het parkeerterrein op te komen. Niet veel later was dat enorme parkeerterrein zelfs vol!
Ook op de beursvloer was het erg druk en warm.

Ik had een boodschappenlijstje met twee items: rondbreinaald 2.25 en 2.50. Die haalde ik bij Dico, de eerste kraam van de beurs.

Wat ik wel wat jammer vond is dat op veel kramen het zelfde garen werd aangeboden:  Effen sokkengaren. Onlangs verschenen er twee boeken met sok-patronen gebreid van dit garen. Het is op dit moment erg populair vandaar dat ik overal dit garen zag, deze sokken en deze boeken.
Ik houd het vooralsnog bij mijn eigen vertrouwde sokkengaren merken. Natuurlijk ben ik wel erg benieuwd hoe dit garen, Lang Yarns Jawoll Superwash, zich houdt met dragen & in de was. Want wanneer je een klosje stopgaren bij je bolletje krijgt, geeft dat me niet meteen de bevestiging van sterk sokkengaren…

Wat ik leuk vind van deze beurs is dat bijvoorbeeld borduren, quilten en naaien ook ruim vertegenwoordigd zijn. Ik kan, al struinend over de beursvloer, inspiratie opdoen.
Mijn buit dit jaar:

De twee rondbreinaalden en, ik kon het niet laten, een Zauberball! Afgelopen december zou ik al een paar sokken voor dochterlief breien. Het kwam er niet van. Nu zag ik deze bol: echt iets voor haar! Dus die mocht mee naar huis.

Natuurlijk heb ik een missie: ‘eerst-op-breien-wat-ik-heb’ maar daar moet je niet te spastisch mee om gaan. Eén bolletje mag dan best. Gewoon omdat ik daar blij van word. Gewoon omdat het kan. Gewoon omdat ik al zo goed bezig ben met deze opdracht.
Net als bij afvallen & diëten: wanneer je te streng bent voor jezelf dan hou je het never nooit niet vol!

Ik echt kan genieten van zo’n dagje beurs, voor mij als wandelen in een enorme snoepwinkel. Alles bekijk ik op mijn eigen tempo. Hier en daar een praatje.
Ik raak niet uitgekeken wanneer ik, genietend van mijn bakje koffie en mijn (zelf-meegebrachte-) broodje eet, al die dames zie, die ook zo blij worden van al het moois.

Ik kijk nu alweer uit naar het volgende evenement. De Nederlandse Breidagen in Groningen begin mei.

Maar na al die drukte was het in het bos weer heerlijk rustig, even mijn hoofd leeg maken. Ruis eruit! Fijn om de natuur dan zo dicht bij te hebben.

Goed weekend!

ratjetoe

Vandaag las ik ‘Het beste wat we hebben’ van Griet Op de Beeck uit. Het eerste deel van drie. Ik vind de schrijfstijl van Op de Beeck mooi, prachtige volzinnen. Het boek heeft, zoals al haar boeken, een donkere sfeer. Het thema, de complexiteit van collectief oud zeer binnen een gezin, loop als een rode draad door het boek heen. De schaduwen van het verleden reiken tot in het heden. Intens beschreven. Ondanks dat het boek, in mijn ogen, zwaar en rauw is, zal ik de andere delen zeker ook willen lezen.

Onze hond Chiqo is met zijn 14 jaar een bejaard beestje. De laatste tijd blaft veel meer dan eerder en kan mij dan maar niet kenbaar maken wat hij wil en blijft dus blaffen! Erg vervelend, met name wanneer er bezoek is. Maar natuurlijk is zijn blaffen bij de buren ook goed te horen, zucht…

Maar wat ons verontruste was dat Chiqo zo onrustig was in de namiddag en avond. Niet weten waar hij het zoeken moest, dan weer naar de gang, dan weer naar de bijkeuken en dat met de staart tussen de pootjes. Dat hij doof wordt en slechter begint te zien wisten we. De dierenarts denkt dat Chiqo last heeft van óf sponylose (slijtage in de wervels) óf een hernia in de rug heeft. Er is één plek waar hij namelijk pijn aangeeft. Sinds gisteren is hij aan de pijnstilling. Chiqo heeft nu niet meer het onrustige gedrag vertoont maar het vele blaffen is ongewijzigd. Komende week maar even aanzien. Ik heb de wandelingen aangepast, vaker en korter.

Wat een wind afgelopen dagen! Omdat het ook nog springtij was kwam het water net wat hoger dan normaal op de wadden. Springtij treedt op wanneer zon, maan en aarde in een rechte lijn staan, dus tijdens nieuwe maan en volle maan.
Deze foto is gisteren, gemaakt door natuurfotograaf Ruurd Jelle van der Leij. Hij is ook een van de filmers van de film Wad. En de ree, die kon gelukkig goed zwemmen en kon zijn vege lijf redden!