achteruit breien

Deze blog borduurt breit verder op de blog van 29 december, hierin had ik het over breien met compassie.

Sarah zei in haar laatste vlog (IGTV): ‘Ik heb al aardig wat sokken gebreid, ik durf best te zeggen dat ik het aardig kan inmiddels. En toch moest ik de teen twee keer breien (laatste project, red.). Tijdens het breien gaat er soms in mijn brein iets mis en dan vind ik het veel makkelijker om de boel, rats, uit te trekken en opnieuw te breien. Volgens mij hoort dat bij handwerken, dingen opnieuw breien. Op sommige dagen brei ik evenveel achteruit als vooruit.’

Precies! Voor mij geldt dat ook, altijd fijn die herkenning! Inmiddels heb ik ook heel wat sokken van de pennen laten glijden en nog moet ook ik wel eens opnieuw beginnen of achteruit breien. Na paar 155 zou ik nog even een paar sokken voor dochterlief breien. Met dat nog even ging het al mis. Bij breien moet je nooit de turbo aan willen zetten. Überhaupt moet je nooit de turbo aan willen zetten wat je ook doet behalve als je wilt hardlopen.

Wanneer ik snel even brei ga ik broddelen en is mijn breiwerk niet mooi egaal. Dat ligt niet aan het snelle breien maar aan de aandacht die ik dan geef aan mijn breiwerk. Ofwel het gebrek aan aandacht dus. Breien behoeft namelijk ook gewoon wat brein-aandacht.

Zie het als fietsen. Je kunt fietsen, dus stap je op en gaat fietsen. Je brein weet dat je fietst. Je benen doen hun werk, je behoud je evenwicht en je kunt van je omgeving genieten. Je kunt zelfs een gesprekje voeren met degene die naast je fietst. Toch blijft je doorfietsen omdat je brein weet dat je ondertussen fietst.

Ik gaf hierboven het voorbeeld van fietsen maar ik denk dat het nog beter uit te leggen is met voeden van babytjes. Wanneer ik mijn kinderen borstvoeding gaf en ik teveel opging in het gesprek wat ik ondertussen voerde, dan begon m’n zoon/dochter te brullen, want melktoevoer stagneerde dan. Met herstelde brein-aandacht en een aai over het bolletje kon kindje weer drinken en moeders weer kletsen.

Breien behoeft ook die aandacht. Het brein weet dat je breit en ondertussen kun je best praten of een podcast volgen. Maar er moet een seintje zijn: Ik brei, ik brei met aandacht! Mijn breiwerk begint helaas niet krijsen bij verslappen van mijn aandacht en dus kan het dan ook best lang duren dat ik de des-aandacht bemerk. En vervolgens weer eens achteruit moet breien. Het hoort er gewoon bij.

Anyhow: Hier dus de keyword: ‘even snel’. Wanneer ik snel, snel iets wil maken, dan is het vragen om moeilijkheden puur door een te min aan echte aandacht voor mijn werkje. In dit geval: mijn breiwerk werd niet mooi gelijkmatig. Hieronder op de foto goed te zien. Brieke (Stellingwarfs voor: niet zoals het betaamt, fout, mis) breisteken.

Ik had nog steeds even snel, in het hoofd. Ik zou de sok gewoon blocken en dan werd het breisel vast regelmatiger en het dus zou het wel goed komen. Inmiddels bij de hak, ook broddelwerk, foutjes die ik probeer te verdoezelen.

Pas wanneer ik me bewust word van dat even snel begin ik te zuchten, want het enige juiste wat ik kan doen is afhalen, alles afhalen en opnieuw beginnen met wel de juiste aandacht voor dit breiwerk.

En ik was al halverwege de voet!! Zie bovenste foto. Waarom ben ik geen ezeltje? (Garen: Twin soxx, Lang yarns)

Het zijn grijze, koude dagen en het is nat in het bos. Toch vind ik dit heerlijk weer.

O, wat heb ik toch een hekel aan die hete zomerdagen van 30+! Ik heb het al eens genoemd maar het zit me blijkbaar zo hoog. Ik heb een donkerbruin vermoeden* dat de zomers alleen maar heter zullen worden. Dan stel ik manlief voor om te over-zomeren in Noorwegen.

Wanneer het buiten donker is, doe ik binnen de lichtjes aan. En één van die lichtjes: kijk nou, daar wordt je toch blij van!

Deze toffe-theepot-lamp komt van Ellen van Gekkleurd. Van theepotten van de kringloop maakt ze deze leuke lampjes.

Ik krijg het idee dat de wereld in brand staat. Coronavirus legt, naast gevaar voor gezondheid, de maatschappij gedeeltelijk plat. Dit heeft voor veel mensen grote gevolgen. En dat is nog maar een klein deel van de problematiek qua Cornona. Wereldwijd is dit een serieus probleem natuurlijk. Het is een dik jaar geleden dat Covid 19 uitbrak, wie had kunnen denken dat we er nog steeds middenin zitten en het eind gewoon nog niet in zicht is.

En dan de gebeurtenissen in Washington in het parlement. Het laat zien dat groepen mensen die ontevreden zijn over het beleid heel makkelijk op te ruien zijn. Dat kan natuurlijk ook zo in Nederland gebeuren aldus Caspar van den Berg. (L.C. 8-9)
Het laat ook zien dat de geschiedenis van de mensheid zich altijd weer herhaald.

* de uitdrukking ‘donkerbruin vermoeden’ gaat over iets negatiefs. Bruin betekend hier niet de ‘kleur’ maar ‘zorgwekkend’. In zeemanstaal is bruin weer ‘ruw of onstuimig’. Vermoedelijk kreeg ‘bruin’ vandaar de betekenis zorgwekkend: ruw weer kon immers vervelende gevolgen hebben.

Be safe, take care en kalm an! En blijf vooral de dingen doen waar je blij van wordt.
Lieve groet uit Olpae!

ergens geen gat meer in zien

Kent u die uitdrukking? Het betekent ‘er geen oplossing meer voor zien’. Dat gevoel kreeg ik bij het zien van Jan zijn sokken.

Ik stop ze vol met liefde en toch zie ik na verloop van tijd zijn teen weer verschijnen. Ik ben in bezit van goede stopnaalden en een paddestoel. Een karweitje van niets eigenlijk, maar toch… Waarom?

Omdat ik natuurlijk niet voor één gat te vangen ben, ging ik neuzen op internet. Ik zag tips en weetjes over de gaten in sokken. Het blijkt dat 50% van de sokkendragers een gat in hun sok hebben.
Mogelijke oorzaken:
1. Te losse of te strakke schoenen.
2. Te lange teennagels.
3. Te heet wassen van sokken.
4. Jubeltenen ofwel hallelujatenen.

Dit speelt niet bij Jan. Op internet kan ik van alles vinden over een verstevigde hak. Maar bij manlief gaan de hakken juist nóóit kapot. Dus hoef ik die niet te verstevigen. De tenen, daar gaat het om.

Op mijn oproepje in de Facebookgroep ‘Zelfgebreide sokken, helemaal hip!’ kreeg ik veel respons.  Eén van de breister had dit advies: 0,25 mm kleinere naald voor de teen én meeloopgaren meebreien.

Meeloopgaren dus. Stopgaren is wel gewoon te koop, op van die kartonnen kaartjes. Wat ‘Beilaufgarn’ betekent weet ik niet, misschien meeloopgaren? Ik ben van plan om wat verschillende kleurtjes stopwol in te slaan, zodat ik bij alle tenen een extra draadje mee kan breien.

In dit mooie projecttasje vol auto’s en busjes woonde het sokproject voor manlief. Het tasje kocht ik onlangs bij mijn naamgenoot. Ideaal voor sokken.

De Blueberry Wafflesocks heeft een eenvoudig reliëf patroontje en maakt de sokken lekker dik. Twee toeren recht, twee toeren 2 recht-2 averecht. Het neemt dan ook behoorlijk veel garen. Nld 3 mm, garen: Noorse Sokkenwol.

Anyhow: Om te testen heb ik bij de teen een draadje sierstikgaren meegebreit. Dit is net iets dikker dan gewoon naaigaren.

Nu is dit vergelijkend warenonderzoek niet betrouwbaar. Immers ik gebruikte Noorse Sokkenwol van Scheepjes, 40% acryl, 40% polyamide en maar 20% wol. Extra sterk dus.

De teen mét meeloop-naaigaren zie je praktisch niet. We zullen zien hoe de tenen het deze keer houden.

And now something completely different: Egeltjes hebben het moeilijk. Nederlanders houden ervan hun tuin symmetrisch af te sluiten met strakke en dichte hekwerken. Die tuin leggen ze vervolgens vol tegels of nemen een grindbak. En alle losse blaadjes worden met veel lawaai verwijderd.
(foto: bron niet kunnen vinden.)
 

Egeltjes bezoeken je tuin om daar slakken en spinnen op te peuzelen. Maar hey, dan moeten ze wel de tuin in kúnnen. Bij ons zijn egels van harte welkom. Ik ben namelijk geen slakkenfan en evenmin dol op spinnen.

Janlief heeft een welkomstbordes gemaakt. Zo kunnen ze gemakkelijk vanaf de beschoeiing de tuin in scharrelen. Ook ligt er nog veel oud blad. 

Een egeltje kan vier tot zeven jaar, met een maximum tot tien jaar oud worden. Helaas sterven veel egeltjes in het verkeer. In Nederland worden jaarlijks tussen de 113.000 en 340.000 egels aangereden. Het egeltje rolt zich bij dreigend gevaar op en dat is niet handig op de rijbaan met aanstormende auto’s.

Dassen, bunzings en vossen lusten wel een egel op zijn tijd. Maar dat staat in geen verhouding tot de verkeersslachtoffers. Dus laten we zuinig zijn op de egel, ze kattenbrokjes, een bakjes water en een plek om te schuilen geven.

De dierenarts heeft van de week laten weten dat Guusje haar bloeduitslag geen afwijkingen vertoonde. Er was met name getest op nierfalen. 

Guusje gaat niet meer op buurt patrouille. Ze slaapt meer maar wanneer ze wakker is, is ze wel alert. We wisten al dat Guusje een hartruis heeft en de dierenarts vermoed nu dat hier het probleem zit. Ze eet gelukkig wel weer iets beter.

Be safe, take care en kalm an! Met een lieve groet uit Olpae.

draadjes afhechten en klaar

Hierboven nog een lopend werkje maar inmiddels zijn de laatste draadjes afgehecht en kan ik de sokken aan. Ik vond het garen zo leuk: geel en roze. Een vrolijke combi die ik zelf ooit eens geverfd had. 


Ik begon met een muizentandje als boord. Dan brei je de boord eigenlijk een soort van dubbel. Ook het reliefpatroon ‘Greed‘ een ontwerp van Renée Kies, nam het nodige garen. Gevolg, ik had net vóór de teen al praktisch 50 gram opgebreid. Het was een streng van 100 gram dus zou ik sowieso tekort komen. Het garen heeft wel iets van het Split-ijsje dus dan maar twee witte tenen. Nu is een Split-ijsje geel/wit maar een vleugje roze kan natuurlijk ook: vrije interpretatie zullen we maar zeggen. 


Ik liet sok één aan Jildou zien. Zij dacht echt dat het zo de bedoeling was, zo’n witte teen. Nee, niet dus. Maar in de schoenen zie je de teen toch niet, dus ik kan er zo wel mee leven.

We hebben hangvogels achter het huis. Echt een hele groep. Prima natuurlijk, want hé vogels vallen niet onder het corona-samenscholingsverbod. Koolmeesjes, pimpelmeesjes en mussen. Een gezellige boel.


Ik heb zo’n vogelvoer-silo. Die is binnen mum van tijd leeg.


Maar ik heb ook vetbolletjes hangen. 


Ik haal het gevaarlijke groene netje er-om-weg en doe de bolletjes in een garde. Heel handig. In die groene netjes kunnen de vogelpootjes in verstrikt raken.

Onze Chiqo is 16 lentes herfsten. Wanneer hij moe is dan heeft hij moeite met ons laminaat. Zijn pootjes glijden dan, door krachtverlies, weg. Net Bambi op het ijs.

Dit speelt al iets langer hoor, vorig jaar kocht we al een groot vloerkleed zodat Chiqo toch nog op de bank kon springen vanaf de door het kleed stugge ondergrond.


En nu hebben we gewoon wat extra matten neergelegd. Een prima oplossing vooreerst.


Tot nu toe kon ik Chiqo nog steeds verlijden om een boswandeling te maken. De loopjes later op de dag worden korter.



Chiqo slaapt wat meer en vind het vervelend als ik uit zijn gezichtsveld ben. En ja, hij is erg doof. Maar voor de rest: ‘still alive and kicking’ hoor!


Be safe, take care en kalm an.

 

wegduiksjaal II

Mijn lopend werkje is over de finishlijn gekomen. Altijd leuk als een werkje de eindstreep heeft gehaald.

Hieronder één van mijn progresskeepers, die hang ik in mijn breiwerk gewoon om mijn vorderingen bij te houden. 


De laatste dagen heb ik wel even de turbo aangezet. De rook komt nog net niet van mijn rondbreinaald! Maar wel alle breitijd aan mijn sjaal besteed.

Ik had onlangs een nieuwe jas gekocht en ja, daar moet een passende sjaal bij. Een mooi excuus om een tweede Herbs & Spices sjaal te breien. Patroon van drops. Hier de sjaal die ik voor Jildou maakte. Het is koud dus tijd voor een dikke jas mèt sjaal. Dus hier nummer II:

Wol van de Wibra: Saskia en Bianca. Naald 4 mm. 

Het is een soort brieke (scheve) driehoek. Groot genoeg om een paar keer om je hals heen te wikkelen.


Nu brei ik er nog een muts bij, gewoon van de restjes. Recht-toe-recht-aan. Wordt vervolgd.

Nog even wat herfstplaatjes. De natuur, ze gaat gewoon haar gang. Geen last van wat voor 4us dan ook. Ik voel me wel bevoorrecht dat ik elke dag door het bos mag struinen. Chiqo achter me aan snuffelend. 

Hier in de omgeving volop vliegenzwammen. Enorme paddestoelen, zo mooi. Deze is nog maar net verschenen, zo bol hoedje nog. 

Het bos heeft nu echt de zomer achter zich gelaten en kleurt de herfst volop. Vele tinten geel.

Onze Guus gaat elke dag even de buurt door. Een soort van neighborhoodwatch. En wanneer alles veilig is en ze dus terug komt van haar missie dan wil ze in huis. Guusje kijkt dan zéér indringend naar binnen. Echt ik voel haar ogen op mij gericht! 

Wanneer ze binnen is, is ze weer helemaal zen hoor.


Take care en kalm an!

4211

We zijn weer thuis met een telefoon vol foto’s, een hoofd vol herinneringen en 4211 km op de teller.

De reis ging naar de Drôme in Frankrijk. Heenweg in 3 dagen, terug in 2. Het is een prachtige en bergachtige streek in het Franse departement Auvergne-Rhône-Alpes.

We verbleven bij Judith en Etienne. Zij hebben het Motorhotel Ferme Chamauche in the middle of nowhere the Drôme. Ver weg van de bewoonde wereld. Inderdaad, praktisch geen bereik met de telefoon. Het hotel: zo Frans en authentiek. Wat ik mooi vond was de ‘stairway to heaven’. Boven aan de trap een boekenkast vol Nederlandse boeken, o daar word ik zo blij van! Het eten was heerlijk en wat ik ook zo fijn vond: wakker worden met de geur van vers gezette koffie! Het was ook heel gezellig met de andere gasten. We zagen elkaar bij het ontbijt, het diner, om daarna nog lekker de dag & de wereld door te spreken onder de vele sterren.

Judith kan zo gaan paardrijden, op haar Fries (een indrukwekkend en mooi paard) waarbij zij de de andere drie paarden gewoon los mee kan laten lopen. Zo stil daar.

Tijdens ons verblijf in de Drôme was Chamauche elke dag het vertrekpunt. Etienne heeft 25 routes om te rijden, daar in het gebied. Elke dag wat anders.

Zo verassend, zo prachtig mooi! Veel, heel veel natuurschoon met hier en daar een klein pittoresk dorpje.

Het is elke keer toch nog wel een uitdaging om met zo min mogelijk bagage op reis te gaan. Alles wat ik thuislaat is mooi meegenomen.

Eén ding is duidelijk: Jacobus mag altijd mee. Ook hier nu safety first!

Wijzelf hebben geen horecagelegenheden bezocht of winkeltjes, je moet gewoon niet willen dat je extra risico loopt om Corona op te lopen. In het gebied waar we waren, was het overigens gewoon code geel hoor.

Deze reis veel toeren op de motor en weinig toeren gebreid, gelezen ook niet trouwens. Maar dat is prima, natuurlijk. Breien kan ik het hele jaar. Op de motor breit het nu eenmaal niet zo gemakkelijk. Hier het werkje met de progress keeper van de hele reis.

Dit bloemetje is de Wegenwachter (wilde cichorei), een bermplantje. Hoe toepasselijk! Nee, geen pech gehad. De Ducati St 3 S deed het super. Berg op en af, geen probleem.

Stiekem vind ik onszelf best wel stoer, nog niet eerder reden we zoveel kilometers.

Be careful en kalm an!

zomerhitte

Hier nog een ‘lopend werkje’ (L.W.).

En hieronder is het ‘werkje af’ (W.A.). Patroon: Soxxlook no.5 van Kristin Balke. Garen: Supra Wave. Naalden 2.25. Voor Janlief. 19 gram garen over van de 100 gram.

Maar om terug te komen op de titel van deze blog:
Ik ben geen fan van zomerhitte.

Strakblauwe luchten waardeer ik alleen in de winter, liefst met dikke laag ijs op de sloten en vaarten. Zoiets als hieronder.

Op zich kan ik er wel tegen hoor.
Mijn Oma Froukje niet, die ging op extreem warme dagen gewoon met haar handwerkje in de kelder zitten. Nee, ook ik ben dus geen zomermens, maar duik nog net niet de kelder in.

Alhoewel ik vies plakkerig ben van het zweet, (bah, bah, bah!) heb ik geen plakhanden dus breien gaat prima.

Chiqo vindt de warmte ook niet leuk. Met zijn dikke vacht hijgt hij zich door de dag.
In het bos is het dan wel aangenaam. We lopen ’s morgens gewoon wat vroeger dan normaal.

Even pootjebaden.

Gelukkig gaat hij zo nu en dan wel op zijn cooling-mat, van de Action, liggen.

Als je de bovenstaande plaatjes ziet, is het net alsof Chiqo er voortdurend op ligt, niets is minder waar. Meestal ziet het er zo uit.

‘Nee hoor, alleen mijn voorpootjes hoeven gekoeld’. Hoe eigenwijs kun je zijn…

Afgelopen maandag nam dochterlief Jildou me mee voor een dagje Walibi, een dagje achtbanen. Zowel Sandor als Jan wagen zich niet in een achtbaan die over de kop gaat, dus mochten zij niet mee.

O, ik vind dat zoooo leuk! Bij elke achtbaan mekker ik dat ik niet durf. Wat halen we ons dan ook aan, om vrijwillig plaats te nemen in een zo’n stoeltje met beugels. Maar wanneer het ritje klaar is dan vind ik het fantastisch: gewoon omdat het best wel eng & spannend is en echt zó hard gaat!

Express Platform 13, El condor, Untamed & Goliath. Dat waren de achtbanen waar we in hebben gezeten. Maar ook deden we een ritje in La Grande Roue (reuzenrad), zaten in het treintje, G-Force, Super Swing (2x) en de Crazy River. Die laatste zag eruit of je niet nat zou worden, nou wij wel hoor! Zo flats: een golf water zo over ons heen!

Echt geweldig zo’n dagje. Nergens wachtrijen want bij Walibi maken ze gebruik van een slimme app waarbij je jezelf op een virtuele wachtrij zet. Zo weet je dus precies op welke tijd je in de attractie kan.

Kalm an en tot kiekes!

klein geitje

Een kleinigheidje, ofwel een ‘klein-geitje’.

Dit geitje woont met zijn twee broertjes een straatje verderop. Eigenaresse heeft ze behoed voor de slager, anders was het trio in de worst beland. Wat me opvalt is dat deze geitjes heel zachtjes mekkeren. Natuurlijk: op zo’n plaatsje mét stalletje, heb je eigenlijk ook niets te mekkeren.

Zo nieuwsgierig zijn ze, als Chiqo langs loopt moet er even worden gegroet!

Anyhow: Buren iets verderop, hebben gezinsuitbreiding gehad. Een klein jongetje is geboren: Pieter Hendrik. Ik heb een ‘klein-geitje’ voor het knulletje gemaakt.

Garen genoeg, gewoon even in mijn stash duiken. Deze kleurtjes heb ik opgedoken.

Botter Ijselmuiden Bergen en een blauw garen. Naaldjes 2.25. Lekker stoer.

Een kattebelletje is altijd handig voor sok nummer twee.

Sokjes maatje baby.

De foto hieronder is genomen tijdens onze dagelijkse wandelingen. Foto credit: Jan. Want ere wie ere toekomt.

Een rustige zondag toegewenst.

 

een woensdagblogje

Eigenlijk wilde ik deze sokken als FO laten zien. Een ‘Finished Object’ is een projectje wat je àf heb. Maar dat heb ik nog niet. Ik ben wel zonder problemen met de tweede sok bezig. Geen second sock syndrome dus.

Garen: Superba Wave. Ik ken het merk niet. Dus is het even afwachten hoe dit garen zich houdt in de was. Naalden 2.25 en 64 steken. Sokken voor Janlief.

Het reliëfpatroon komt uit het boek SOXX Look van Kerstin Balke.

Onze stabijna* Chiqo is 15.5 jaar en heeft vier standen.

Stand één is ‘Slak’. Wanneer we, na een wandeling, bijna thuis zijn dan gebruikt hij deze stand. Ook wel stand ‘Zeer Langzaam’ of ‘Pootje-voor-pootje’ stand.

Hierna komt stand ‘Kuieren’. De laatste tijd is dit Chiqo zijn favoriet. Hier en daar wat snuffelen en rustig ons rondje lopend.

Stand drie ‘Wandelen’ is stevig de pas erin. Toen ik hem in het begin van onze relatie, 6 jaar terug, uitliet konden we samen nog kilometers maken. Chiqo vond dat prachtig! En ik ook natuurlijk. Maar Chiqo heeft nu, door zijn leeftijd vaak wat minder energie.

Dan stand vier: ‘Sprinten’. Heel sporadisch draaft Chiqo nog wel een stukje. Alleen als hij echt ver achterop is geraakt dan sprint hij naar me toe.

Er is nog een vijfde: Stand ‘Weiger’. Wanneer Chiqo, ’s avonds, er met me uitgaat en zijn boodschapjes heeft gedaan, gaat hij in deze stand. Het enige wat ik dan kan doen is rechts-om-keren en met hem naar huis gaan.

Chiqo loopt graag voorop zodat kan hij het tempo bepalen.

* Chiqo is een kruising tussen Friese Stabij en Wetterhoun, dus net niet een hele Stabij, vandaar Stabijna.

Hieronder: De braambloezem nog nat van de regenbui.

Tijdens onze wandelingen zien we ze regelmatig: reeën. Ik vind het altijd prachtig om beestjes in het wild te zien.

Take care en kalm an!

lopend werkje

In de knittersworld (breiwereld) noemt men het project waarmee je bezig bent een WIP, Work In Progress. Vertaald: Werk In Uitvoering. Maar ik, ik noem het een LW, een lopend werkje.

Ik ben al even met deze meloensokken bezig. Ze komen maar niet af. Sok één ging voorspoedig. Maar sok twee schiet gewoon niet op. Gevalletje van ‘second sock syndrome’?

Dit syndroom is een wereld wijd fenomeen. Het wordt gekenmerkt door het feit dat het bij de tweede sok veel langer duurt om deze af te krijgen dan bij de eerste sok. Of dat er aan de tweede sok niet eens wordt begonnen. Maar normaal is mijn tweede sok echt ALTIJD sneller klaar dan de eerste.

Na enig zelfberaad kom ik tot deze mogelijke verklaringen:
1. Dit is mijn derde paar sokken met dit ajourpatroontje van spiralen vol met gaatjes en samengebreide steken. Is het dat ik wel klaar ben met het patroontje?
2. Zo klaar, dat ik er geen zin meer in had om er nóg een paar (!) fouten uit te moeten halen. Raar, dat ik, nu bij sok III, zo makkelijk steeds de fout in ga. Bij deze sok al héél véél aan retourbreien gedaan. Dus laat de fouten nu maar zitten… En door al die fouten in mijn LW, heb ik er ook geen plezier meer in.

Omdat ik mijn nocht van dit breiwerk af heb, laat ik het werkje steeds links liggen. Maar ik mag óók niet een ander werkje oppakken van mezelf. Laat staan nieuwe sokken opzetten. Nee, die tweede meloensok moet eerst af.
Gevolg: ik kom tot niets. Een patstelling, ik kan het niet anders benoemen.

Dus gisteren drie keer diep zuchten en weer aan de brei. Tijdens een autorit de pennen er flink onder gezet.

Dit paar zal voor mezelf worden. Nog zo’n regel van mij:
Als ik in sokken teveel fouten maak houd ik ze zelf.
Zit een klein ver-steek-inkje in dan zijn ze voor dochterlief.
En de foutloze die gaan naar zuslief. Haha, dan weet je, zus, waarom er niet zo heel vaak sokken jou kant op komen!

Feit is wel dat je die fouten in het breisel, bij het dragen, echt niet ziet. Behalve dan de maakster, die blijft alle fouten, hoe klein ook, wel zien. Dat is net als bij spulletjes naaien, je zit er met je neus zooo dicht op, dat je elke oneffenheid ziet. Bij het breiwerk hetzelfde, met je leesbril op zie je alle ongelijkheden.

Nog even een paar plaatjes vanuit mijn ‘habitat’.

Luierende schapen in de schaduw. Gewoon wat liggen, wat kijken en herkauwen. En deze ree, iets minder relaxt dan de schapen, al herkauwend houdt ze haar omgeving goed in de gaten.

Tot slot: Door de halmen de weide niet meer zien

Take care en kalm an!

boterbloem

Deze keer geen breisels of haakwerk op m’n blog. Maar een paar woorden en foto’s over omloop en tijd.

De mens kan niet duizend dagen ononderbroken goede tijden beleven, zoals bloemen niet honderd dagen kunnen bloeien.(Tseng-Kuang)

Onlangs plaatste ik een foto(derde van boven) op Instagram.
Van de verschillende stadia van de boterbloem vind ik die het mooiste.
De blaadjes iets gehavend door het verstrijken van de tijd.

Imperfect? Misschien wel perfect door de imperfectie.

Voor alles wat er gebeurt is er een uur. Een tijd voor alles wat er is onder de hemel. Prediker 3: 1-8. Bij de meeste mensen beter bekend als een liedje: ‘Turn, turn, turn’ van The Byrds.
Zo heeft ook alles in de natuur heeft zijn eigen cyclus. Er is tijd voor activiteit en een tijd voor passiviteit. De rust van de winter en het ontwaken in de lente. De energievolle zomer en de oogst in de herfst.

Take care en kalm an!