sokken op de pennen

Wat maakt sokken breien toch zo leuk?

Met stip op één: De wol die ik gebruik. Deze keer koos ik voor Merinowol van Meilenweit. Kleur 2259. 80% merino, 20% polyamide. Echt fijn garen om sokken mee te maken: Mooi van kleur en heerlijk zacht!

Op twee: De breinaaldjes: voor mij de sokken naaldjes van Knitpro Zing 15 cm.

En, drie: Het patroon is ook niet onbelangrijk. Deze wol vroeg niet om een ajourtje (gaatjes), reliefje (patroon met rechte en averechte steken) of kabelpatroon. Dat zou het kleurverloop teniet doen. Met deze wol volstaat het recht-toe-recht-aan breien.


Wanneer je sokken wilt leren breien is de hand-out van de online-wol-winkel Wolhalla, het basissokpatroon een hele goede basis. Ik leerde, 15 jaar geleden, via deze hand-out sokken breien. Even daarvoor (2005?-2006?) kwamen er kleurige sokkenwolletjes op de markt wat maakte dat ik ook graag (vrolijke & kleurrijke) sokken wilde leren breien. Sinds 2006 zijn er 158 paar sokken van mijn pennen gegleden. 

Je kan op veel verschillende manieren een hak in een sok breien. Ik houdt, tot nu toe, steeds vast aan de Hollandse Hiel, zo leerde ik het en pas deze hak nog steeds toe in mijn sokken.

De hak begint met een grote hiel, daarna kleine hiel, dan steken opnemen en vervolgens de spie breien. Wanneer je niet zo in de terminologie zit van de sokkenbreierij dan klinkt dit als hocus spokus. Eigenlijk is de hak heel gewoon het hoekje om breien.


Ik brei eigenlijk niet op bestelling, ik vind het fijn om zelf te kiezen voor wie ik brei. Wanneer ik iemand er echt mee kan verrassen is het goed. Ik krijg wel eens de vraag van dochterlief voor babysokjes, maar hey… babysokjes zijn altijd leuk om te breien.


Bovendien kan een kleine wereldburger niet vroeg genoeg aan zelfgebreidesokken wennen.


Dit paar ging richting Steenwijk.. As I typ, heeft de ontvanger ze al gevonden in de brievenbus. De sokken pasten! Altijd fijn natuurlijk. 

De lente hangt in de lucht, heerlijk! Fluitende vogels en het lengen der dagen. En zo een bij zien, op de kop in het stuifmeel!


Be safe, take care en kalm an!
Lieve groet uit Olpae!

agenda leeg en de sokkenla vol

Paar 2 van dit jaar, gleden van mijn pennen. Garen: Lang Yarn Twin Soxx. Een mooi zelfstrepend garen.

En dan… is er koffie! De wat oudere dames (m/v) onder ons kennen die tekst uit de Douwe Egberts reclame. In 2016 lanceerde het reclamebureau FHV BBDO de quote opnieuw. Een handige en catsie naam voor een reclamebureau trouwens! 😉

De sokken: wanneer je goed kijkt zie je in het voetstuk een smaller streepje.

Raar dat er één streepje smaller is. Bij sok 1 heb ik dit stukje in het beenstuk, er tussen uit gehaald.

Bij de voet kwam ik er achter dat dit dus zo hoort, want ook hier een smal streepje blauw/grijs. In sok 2 heb ik ook weer in het been het smallere stukje er tussen uit gehaald. Dat moest ook wel want hier zat een fout in het verven.

Een echt maandagmorgen bolletje dus! Geeft niet, ik red me er wel mee.

Uiteindelijk werden het wel twee identieke sokken. Ze zijn voor dochterlief. Het zestiende paar wat haar kant op gaat. In 15 jaar hoor, dus dan valt het aantal Jildou-sokken wel mee.

Mijn agenda ziet er al heel wat weken zo uit:

Leeg! Om die leegte wat op te vullen heb ik de minibolletjes katoen er om heen gelegd. Gewoon opleuken die foto.

Dit mandje met kleine 10 grams bolletjes heb ik bij elkaar verzameld. Het staat boven te pronk bij de rest van mijn handwerkspullen. Van de Action.

Ik heb al heel wat ideeën in mijn hoofd wat er mee te maken. Een tas met mini granny’s haken bijvoorbeeld, of paaseieren ermee breien, of verwerken in een lente-haak-krans, of amigrumies haken (zie 4us hieronder) of… Elke keer als ik naar het mandje kijk word ik er blij van. Dat alleen al is de aanschaf dubbel en dwars waard!

Anyhow: Corona houdt de hele wereld in haar greep. Ikzelf heb, naast een lege agenda, weinig ‘last’ van de maatregelen in verband met het Covid19-4us. Ook mijn naaste omgeving heeft in geringe mate hinder van het virus. Dat is natuurlijk fijn, zeer zeker. Nee, je hoort mij niet zeuren hoor.

Ik ben (nog) niet ziek geworden, ik kan elke dag de natuur opzoeken, onze woning is groot genoeg en ik woon niet alleen. Bovendien ben ik niet werkzaam in één van de getroffen sectoren, ook ben ik niet werkzaam in de overbelaste zorg, ik ben geen student en gelukkig ben ik ook niet de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport of deskundige bij het RIVM.

Alleen…
Ik mis onderhand wel het struinen in de bibliotheek.
Ik mis mijn breigroepjes.
Daarnaast mis ik ook de strooptochten door de kringloopwinkels.
En ik mis het koor.

Random order.

Nu heeft heeft elk nadeel zo z’n voordelen.
Wat ik niet mis zijn de oud Hollandsche verjaardagen. Het zitten in een kring en dan de pech hebben naast iemand te zitten waarbij het moeilijk is de conversatie gaande te houden. En ja, dat is het enige wat je kan doen tijdens zo’n partijtje. Converseren én van de plakjes worst en blokjes kaas te eten.

Het is best lastig te socialiseren tijdens een verjaardagsfeestje. Ik wordt er moe van en het meest frustrerende is dat je dit nauwelijks aan me merkt. Ik ben namelijk supergoed in het maskeren hiervan. Lang leve en In de gloria. Laat die ene Covid19- maatregel maar even voortduren.

Afijn: Ik sta dus niet direct het juichen om naar feestjes te gaan en ik ben niet de enige. Frank Boeijen zong in 1981 al: ‘Ik wil nooit meer naar een verjaardag feest omdat ze vervelend zijn’.

Wanneer ik dit typ maakt de sneeuwpret plaats voor het voorjaar. Komend weekend verwachten de weermannen (m/v) volop zon en lentetemperaturen. Fijn!

Onlangs had ik mezelf een borduurpakket gekocht. Ik ben begonnen met een lente-kussen.

‘Nieuwsgierige schaapjes’ een pakket van Vervaco.

Zo leuk om hiermee bezig te zijn. Kruisje voor kruisje. Wordt vervolgd.

Beestenboel op nummer 9.

Be safe, take care en kalm an!
Lieve groet uit Olpae!

Lapjes, oppaspoes en een happy hond

Eén van mijn lopende werkjes. Een babydekentje, bedoelt als een troostdekentje. Ik schreef er al eerder over. Hier ook meer info.

Het is fijn werken aan dit dekentje. Omdat ik naalden 2.5 mm gebruik is het nog wel een heel ‘geprikt’. Over 1 lapje doe ik 53 minuten en er zit 4 gram garen in. Nu zijn 21 van de 63 lapjes af. Daarna nog een wolwit randje rondom toe, maar zover is het nog niet.

Niet alle kleuren passen bij elkaar.

De donkergroene en donkerblauwe vond ik toch niet zo mooi combineren. Ik dacht nog, die kleurtjes, dat trekt wel bij in het geheel. Maar het bleef me irriteren. Dus afhalen en een ander kleurtje kiezen.

Zie maar, much better!

Sinds december hebben we een hele lieve oppaspoes. Dit is de ietwat obese lapjeskat van onze kleindochter. Twinkel logeert hier omdat haar baasje even tussen twee huizen in zit. Poes vindt het fijner om tijdelijk bij ons te wonen dan van hot naar her gesleept te worden. Eind maart is Twinkel haar nieuwe huis klaar en mag ze zich weer bij haar baasje voegen.

Ons doel was om haar binnen te houden zolang ze bij ons logeert.  We willen niet dat ze wegloopt of onder een auto beland.

Maar ook vanwege één dingetje: Twinkel haar jachtskills zijn namelijk niet voor de poes! Op haar vorige adres kwam ze regelmatig met een prooi thuis. Gaddegaddegat!

Afgelopen maandag was onze achterdeur zo bevroren dat deze niet op slot wilde. Omdat ik eerst met Chiqo op pad wilde liet ik dit maar zo. Maar bij terugkomst van ons rondje stond de achterdeur op een kier!
Oeps, Twinkel!
Nog voor ik in de stress kon schieten hoorde ik haar al mauwend vanuit de kamer op mij af komen.
Pfffff, Twinkel!

Toen we de camerabeelden later ging bekijken zagen we dat Twinkel wel degelijk buiten was geweest!

Twinkel probeerde steeds al naar buiten te gaan. Maar op zich ging het binnen best goed. Tot maandag dus, na de vrijheid geroken te hebben bleef ze maar mauwen voor de deur.

Nu gunnen we haar het avontuur wel of zijn we het gemiauw gewoon zat, het zal er ergens tussen in zitten…

En nu loopt Twinkel, sinds kort, dagelijks haar rondje. Fingers crossed dat ze geen kadootjes mee naar huis neemt.

Wanneer het zo koud is, is het fijn een dikke sjaal, Herbs&Spices te hebben en een muts is ook geen overbodige luxe. Nu had ik afgelopen zomer van de restjes van de sjaal een muts gemaakt.

Eerlijk, ik had niet gedacht dat ik er zoveel plezier van zou hebben. Lang leve Wibragaren. (Saskia en Bianca)

Chiqo, onze sta-bijna, vind het fijn om door de sneeuw te lopen.

Sta-bijna, net geen Friese Stabij. Chiqo is een halfbloedje, dus een volbloed ouder (Friese stabiel) en een dreuzel ouder (Wetterhoun). Chiqo heeft dan ook een sympathie voor Harry Potter, hij is net als Potter een half-blood. Maar Chiqo heeft geen magische krachten. Hij kan ook niet toveren. Maar ja, die eigenschappen zien je zelden bij een Sta-bijna.

Aan zijn staart kan je veel aflezen. Zoals hieronder, een vrolijke swiepstaart! Happy dog!

Be safe, take care en kalm an!
Lieve groet uit Olpae!

achteruit breien

Deze blog borduurt breit verder op de blog van 29 december, hierin had ik het over breien met compassie.

Sarah zei in haar laatste vlog (IGTV): ‘Ik heb al aardig wat sokken gebreid, ik durf best te zeggen dat ik het aardig kan inmiddels. En toch moest ik de teen twee keer breien (laatste project, red.). Tijdens het breien gaat er soms in mijn brein iets mis en dan vind ik het veel makkelijker om de boel, rats, uit te trekken en opnieuw te breien. Volgens mij hoort dat bij handwerken, dingen opnieuw breien. Op sommige dagen brei ik evenveel achteruit als vooruit.’

Precies! Voor mij geldt dat ook, altijd fijn die herkenning! Inmiddels heb ik ook heel wat sokken van de pennen laten glijden en nog moet ook ik wel eens opnieuw beginnen of achteruit breien. Na paar 155 zou ik nog even een paar sokken voor dochterlief breien. Met dat nog even ging het al mis. Bij breien moet je nooit de turbo aan willen zetten. Überhaupt moet je nooit de turbo aan willen zetten wat je ook doet behalve als je wilt hardlopen.

Wanneer ik snel even brei ga ik broddelen en is mijn breiwerk niet mooi egaal. Dat ligt niet aan het snelle breien maar aan de aandacht die ik dan geef aan mijn breiwerk. Ofwel het gebrek aan aandacht dus. Breien behoeft namelijk ook gewoon wat brein-aandacht.

Zie het als fietsen. Je kunt fietsen, dus stap je op en gaat fietsen. Je brein weet dat je fietst. Je benen doen hun werk, je behoud je evenwicht en je kunt van je omgeving genieten. Je kunt zelfs een gesprekje voeren met degene die naast je fietst. Toch blijft je doorfietsen omdat je brein weet dat je ondertussen fietst.

Ik gaf hierboven het voorbeeld van fietsen maar ik denk dat het nog beter uit te leggen is met voeden van babytjes. Wanneer ik mijn kinderen borstvoeding gaf en ik teveel opging in het gesprek wat ik ondertussen voerde, dan begon m’n zoon/dochter te brullen, want melktoevoer stagneerde dan. Met herstelde brein-aandacht en een aai over het bolletje kon kindje weer drinken en moeders weer kletsen.

Breien behoeft ook die aandacht. Het brein weet dat je breit en ondertussen kun je best praten of een podcast volgen. Maar er moet een seintje zijn: Ik brei, ik brei met aandacht! Mijn breiwerk begint helaas niet krijsen bij verslappen van mijn aandacht en dus kan het dan ook best lang duren dat ik de des-aandacht bemerk. En vervolgens weer eens achteruit moet breien. Het hoort er gewoon bij.

Anyhow: Hier dus de keyword: ‘even snel’. Wanneer ik snel, snel iets wil maken, dan is het vragen om moeilijkheden puur door een te min aan echte aandacht voor mijn werkje. In dit geval: mijn breiwerk werd niet mooi gelijkmatig. Hieronder op de foto goed te zien. Brieke (Stellingwarfs voor: niet zoals het betaamt, fout, mis) breisteken.

Ik had nog steeds even snel, in het hoofd. Ik zou de sok gewoon blocken en dan werd het breisel vast regelmatiger en het dus zou het wel goed komen. Inmiddels bij de hak, ook broddelwerk, foutjes die ik probeer te verdoezelen.

Pas wanneer ik me bewust word van dat even snel begin ik te zuchten, want het enige juiste wat ik kan doen is afhalen, alles afhalen en opnieuw beginnen met wel de juiste aandacht voor dit breiwerk.

En ik was al halverwege de voet!! Zie bovenste foto. Waarom ben ik geen ezeltje? (Garen: Twin soxx, Lang yarns)

Het zijn grijze, koude dagen en het is nat in het bos. Toch vind ik dit heerlijk weer.

O, wat heb ik toch een hekel aan die hete zomerdagen van 30+! Ik heb het al eens genoemd maar het zit me blijkbaar zo hoog. Ik heb een donkerbruin vermoeden* dat de zomers alleen maar heter zullen worden. Dan stel ik manlief voor om te over-zomeren in Noorwegen.

Wanneer het buiten donker is, doe ik binnen de lichtjes aan. En één van die lichtjes: kijk nou, daar wordt je toch blij van!

Deze toffe-theepot-lamp komt van Ellen van Gekkleurd. Van theepotten van de kringloop maakt ze deze leuke lampjes.

Ik krijg het idee dat de wereld in brand staat. Coronavirus legt, naast gevaar voor gezondheid, de maatschappij gedeeltelijk plat. Dit heeft voor veel mensen grote gevolgen. En dat is nog maar een klein deel van de problematiek qua Cornona. Wereldwijd is dit een serieus probleem natuurlijk. Het is een dik jaar geleden dat Covid 19 uitbrak, wie had kunnen denken dat we er nog steeds middenin zitten en het eind gewoon nog niet in zicht is.

En dan de gebeurtenissen in Washington in het parlement. Het laat zien dat groepen mensen die ontevreden zijn over het beleid heel makkelijk op te ruien zijn. Dat kan natuurlijk ook zo in Nederland gebeuren aldus Caspar van den Berg. (L.C. 8-9)
Het laat ook zien dat de geschiedenis van de mensheid zich altijd weer herhaald.

* de uitdrukking ‘donkerbruin vermoeden’ gaat over iets negatiefs. Bruin betekend hier niet de ‘kleur’ maar ‘zorgwekkend’. In zeemanstaal is bruin weer ‘ruw of onstuimig’. Vermoedelijk kreeg ‘bruin’ vandaar de betekenis zorgwekkend: ruw weer kon immers vervelende gevolgen hebben.

Be safe, take care en kalm an! En blijf vooral de dingen doen waar je blij van wordt.
Lieve groet uit Olpae!

ergens geen gat meer in zien

Kent u die uitdrukking? Het betekent ‘er geen oplossing meer voor zien’. Dat gevoel kreeg ik bij het zien van Jan zijn sokken.

Ik stop ze vol met liefde en toch zie ik na verloop van tijd zijn teen weer verschijnen. Ik ben in bezit van goede stopnaalden en een paddestoel. Een karweitje van niets eigenlijk, maar toch… Waarom?

Omdat ik natuurlijk niet voor één gat te vangen ben, ging ik neuzen op internet. Ik zag tips en weetjes over de gaten in sokken. Het blijkt dat 50% van de sokkendragers een gat in hun sok hebben.
Mogelijke oorzaken:
1. Te losse of te strakke schoenen.
2. Te lange teennagels.
3. Te heet wassen van sokken.
4. Jubeltenen ofwel hallelujatenen.

Dit speelt niet bij Jan. Op internet kan ik van alles vinden over een verstevigde hak. Maar bij manlief gaan de hakken juist nóóit kapot. Dus hoef ik die niet te verstevigen. De tenen, daar gaat het om.

Op mijn oproepje in de Facebookgroep ‘Zelfgebreide sokken, helemaal hip!’ kreeg ik veel respons.  Eén van de breister had dit advies: 0,25 mm kleinere naald voor de teen én meeloopgaren meebreien.

Meeloopgaren dus. Stopgaren is wel gewoon te koop, op van die kartonnen kaartjes. Wat ‘Beilaufgarn’ betekent weet ik niet, misschien meeloopgaren? Ik ben van plan om wat verschillende kleurtjes stopwol in te slaan, zodat ik bij alle tenen een extra draadje mee kan breien.

In dit mooie projecttasje vol auto’s en busjes woonde het sokproject voor manlief. Het tasje kocht ik onlangs bij mijn naamgenoot. Ideaal voor sokken.

De Blueberry Wafflesocks heeft een eenvoudig reliëf patroontje en maakt de sokken lekker dik. Twee toeren recht, twee toeren 2 recht-2 averecht. Het neemt dan ook behoorlijk veel garen. Nld 3 mm, garen: Noorse Sokkenwol.

Anyhow: Om te testen heb ik bij de teen een draadje sierstikgaren meegebreit. Dit is net iets dikker dan gewoon naaigaren.

Nu is dit vergelijkend warenonderzoek niet betrouwbaar. Immers ik gebruikte Noorse Sokkenwol van Scheepjes, 40% acryl, 40% polyamide en maar 20% wol. Extra sterk dus.

De teen mét meeloop-naaigaren zie je praktisch niet. We zullen zien hoe de tenen het deze keer houden.

And now something completely different: Egeltjes hebben het moeilijk. Nederlanders houden ervan hun tuin symmetrisch af te sluiten met strakke en dichte hekwerken. Die tuin leggen ze vervolgens vol tegels of nemen een grindbak. En alle losse blaadjes worden met veel lawaai verwijderd.
(foto: bron niet kunnen vinden.)
 

Egeltjes bezoeken je tuin om daar slakken en spinnen op te peuzelen. Maar hey, dan moeten ze wel de tuin in kúnnen. Bij ons zijn egels van harte welkom. Ik ben namelijk geen slakkenfan en evenmin dol op spinnen.

Janlief heeft een welkomstbordes gemaakt. Zo kunnen ze gemakkelijk vanaf de beschoeiing de tuin in scharrelen. Ook ligt er nog veel oud blad. 

Een egeltje kan vier tot zeven jaar, met een maximum tot tien jaar oud worden. Helaas sterven veel egeltjes in het verkeer. In Nederland worden jaarlijks tussen de 113.000 en 340.000 egels aangereden. Het egeltje rolt zich bij dreigend gevaar op en dat is niet handig op de rijbaan met aanstormende auto’s.

Dassen, bunzings en vossen lusten wel een egel op zijn tijd. Maar dat staat in geen verhouding tot de verkeersslachtoffers. Dus laten we zuinig zijn op de egel, ze kattenbrokjes, een bakjes water en een plek om te schuilen geven.

De dierenarts heeft van de week laten weten dat Guusje haar bloeduitslag geen afwijkingen vertoonde. Er was met name getest op nierfalen. 

Guusje gaat niet meer op buurt patrouille. Ze slaapt meer maar wanneer ze wakker is, is ze wel alert. We wisten al dat Guusje een hartruis heeft en de dierenarts vermoed nu dat hier het probleem zit. Ze eet gelukkig wel weer iets beter.

Be safe, take care en kalm an! Met een lieve groet uit Olpae.

draadjes afhechten en klaar

Hierboven nog een lopend werkje maar inmiddels zijn de laatste draadjes afgehecht en kan ik de sokken aan. Ik vond het garen zo leuk: geel en roze. Een vrolijke combi die ik zelf ooit eens geverfd had. 


Ik begon met een muizentandje als boord. Dan brei je de boord eigenlijk een soort van dubbel. Ook het reliefpatroon ‘Greed‘ een ontwerp van Renée Kies, nam het nodige garen. Gevolg, ik had net vóór de teen al praktisch 50 gram opgebreid. Het was een streng van 100 gram dus zou ik sowieso tekort komen. Het garen heeft wel iets van het Split-ijsje dus dan maar twee witte tenen. Nu is een Split-ijsje geel/wit maar een vleugje roze kan natuurlijk ook: vrije interpretatie zullen we maar zeggen. 


Ik liet sok één aan Jildou zien. Zij dacht echt dat het zo de bedoeling was, zo’n witte teen. Nee, niet dus. Maar in de schoenen zie je de teen toch niet, dus ik kan er zo wel mee leven.

We hebben hangvogels achter het huis. Echt een hele groep. Prima natuurlijk, want hé vogels vallen niet onder het corona-samenscholingsverbod. Koolmeesjes, pimpelmeesjes en mussen. Een gezellige boel.


Ik heb zo’n vogelvoer-silo. Die is binnen mum van tijd leeg.


Maar ik heb ook vetbolletjes hangen. 


Ik haal het gevaarlijke groene netje er-om-weg en doe de bolletjes in een garde. Heel handig. In die groene netjes kunnen de vogelpootjes in verstrikt raken.

Onze Chiqo is 16 lentes herfsten. Wanneer hij moe is dan heeft hij moeite met ons laminaat. Zijn pootjes glijden dan, door krachtverlies, weg. Net Bambi op het ijs.

Dit speelt al iets langer hoor, vorig jaar kocht we al een groot vloerkleed zodat Chiqo toch nog op de bank kon springen vanaf de door het kleed stugge ondergrond.


En nu hebben we gewoon wat extra matten neergelegd. Een prima oplossing vooreerst.


Tot nu toe kon ik Chiqo nog steeds verlijden om een boswandeling te maken. De loopjes later op de dag worden korter.



Chiqo slaapt wat meer en vind het vervelend als ik uit zijn gezichtsveld ben. En ja, hij is erg doof. Maar voor de rest: ‘still alive and kicking’ hoor!


Be safe, take care en kalm an.

 

wegduiksjaal II

Mijn lopend werkje is over de finishlijn gekomen. Altijd leuk als een werkje de eindstreep heeft gehaald.

Hieronder één van mijn progresskeepers, die hang ik in mijn breiwerk gewoon om mijn vorderingen bij te houden. 


De laatste dagen heb ik wel even de turbo aangezet. De rook komt nog net niet van mijn rondbreinaald! Maar wel alle breitijd aan mijn sjaal besteed.

Ik had onlangs een nieuwe jas gekocht en ja, daar moet een passende sjaal bij. Een mooi excuus om een tweede Herbs & Spices sjaal te breien. Patroon van drops. Hier de sjaal die ik voor Jildou maakte. Het is koud dus tijd voor een dikke jas mèt sjaal. Dus hier nummer II:

Wol van de Wibra: Saskia en Bianca. Naald 4 mm. 

Het is een soort brieke (scheve) driehoek. Groot genoeg om een paar keer om je hals heen te wikkelen.


Nu brei ik er nog een muts bij, gewoon van de restjes. Recht-toe-recht-aan. Wordt vervolgd.

Nog even wat herfstplaatjes. De natuur, ze gaat gewoon haar gang. Geen last van wat voor 4us dan ook. Ik voel me wel bevoorrecht dat ik elke dag door het bos mag struinen. Chiqo achter me aan snuffelend. 

Hier in de omgeving volop vliegenzwammen. Enorme paddestoelen, zo mooi. Deze is nog maar net verschenen, zo bol hoedje nog. 

Het bos heeft nu echt de zomer achter zich gelaten en kleurt de herfst volop. Vele tinten geel.

Onze Guus gaat elke dag even de buurt door. Een soort van neighborhoodwatch. En wanneer alles veilig is en ze dus terug komt van haar missie dan wil ze in huis. Guusje kijkt dan zéér indringend naar binnen. Echt ik voel haar ogen op mij gericht! 

Wanneer ze binnen is, is ze weer helemaal zen hoor.


Take care en kalm an!

4211

We zijn weer thuis met een telefoon vol foto’s, een hoofd vol herinneringen en 4211 km op de teller.

De reis ging naar de Drôme in Frankrijk. Heenweg in 3 dagen, terug in 2. Het is een prachtige en bergachtige streek in het Franse departement Auvergne-Rhône-Alpes.

We verbleven bij Judith en Etienne. Zij hebben het Motorhotel Ferme Chamauche in the middle of nowhere the Drôme. Ver weg van de bewoonde wereld. Inderdaad, praktisch geen bereik met de telefoon. Het hotel: zo Frans en authentiek. Wat ik mooi vond was de ‘stairway to heaven’. Boven aan de trap een boekenkast vol Nederlandse boeken, o daar word ik zo blij van! Het eten was heerlijk en wat ik ook zo fijn vond: wakker worden met de geur van vers gezette koffie! Het was ook heel gezellig met de andere gasten. We zagen elkaar bij het ontbijt, het diner, om daarna nog lekker de dag & de wereld door te spreken onder de vele sterren.

Judith kan zo gaan paardrijden, op haar Fries (een indrukwekkend en mooi paard) waarbij zij de de andere drie paarden gewoon los mee kan laten lopen. Zo stil daar.

Tijdens ons verblijf in de Drôme was Chamauche elke dag het vertrekpunt. Etienne heeft 25 routes om te rijden, daar in het gebied. Elke dag wat anders.

Zo verassend, zo prachtig mooi! Veel, heel veel natuurschoon met hier en daar een klein pittoresk dorpje.

Het is elke keer toch nog wel een uitdaging om met zo min mogelijk bagage op reis te gaan. Alles wat ik thuislaat is mooi meegenomen.

Eén ding is duidelijk: Jacobus mag altijd mee. Ook hier nu safety first!

Wijzelf hebben geen horecagelegenheden bezocht of winkeltjes, je moet gewoon niet willen dat je extra risico loopt om Corona op te lopen. In het gebied waar we waren, was het overigens gewoon code geel hoor.

Deze reis veel toeren op de motor en weinig toeren gebreid, gelezen ook niet trouwens. Maar dat is prima, natuurlijk. Breien kan ik het hele jaar. Op de motor breit het nu eenmaal niet zo gemakkelijk. Hier het werkje met de progress keeper van de hele reis.

Dit bloemetje is de Wegenwachter (wilde cichorei), een bermplantje. Hoe toepasselijk! Nee, geen pech gehad. De Ducati St 3 S deed het super. Berg op en af, geen probleem.

Stiekem vind ik onszelf best wel stoer, nog niet eerder reden we zoveel kilometers.

Be careful en kalm an!

zomerhitte

Hier nog een ‘lopend werkje’ (L.W.).

En hieronder is het ‘werkje af’ (W.A.). Patroon: Soxxlook no.5 van Kristin Balke. Garen: Supra Wave. Naalden 2.25. Voor Janlief. 19 gram garen over van de 100 gram.

Maar om terug te komen op de titel van deze blog:
Ik ben geen fan van zomerhitte.

Strakblauwe luchten waardeer ik alleen in de winter, liefst met dikke laag ijs op de sloten en vaarten. Zoiets als hieronder.

Op zich kan ik er wel tegen hoor.
Mijn Oma Froukje niet, die ging op extreem warme dagen gewoon met haar handwerkje in de kelder zitten. Nee, ook ik ben dus geen zomermens, maar duik nog net niet de kelder in.

Alhoewel ik vies plakkerig ben van het zweet, (bah, bah, bah!) heb ik geen plakhanden dus breien gaat prima.

Chiqo vindt de warmte ook niet leuk. Met zijn dikke vacht hijgt hij zich door de dag.
In het bos is het dan wel aangenaam. We lopen ’s morgens gewoon wat vroeger dan normaal.

Even pootjebaden.

Gelukkig gaat hij zo nu en dan wel op zijn cooling-mat, van de Action, liggen.

Als je de bovenstaande plaatjes ziet, is het net alsof Chiqo er voortdurend op ligt, niets is minder waar. Meestal ziet het er zo uit.

‘Nee hoor, alleen mijn voorpootjes hoeven gekoeld’. Hoe eigenwijs kun je zijn…

Afgelopen maandag nam dochterlief Jildou me mee voor een dagje Walibi, een dagje achtbanen. Zowel Sandor als Jan wagen zich niet in een achtbaan die over de kop gaat, dus mochten zij niet mee.

O, ik vind dat zoooo leuk! Bij elke achtbaan mekker ik dat ik niet durf. Wat halen we ons dan ook aan, om vrijwillig plaats te nemen in een zo’n stoeltje met beugels. Maar wanneer het ritje klaar is dan vind ik het fantastisch: gewoon omdat het best wel eng & spannend is en echt zó hard gaat!

Express Platform 13, El condor, Untamed & Goliath. Dat waren de achtbanen waar we in hebben gezeten. Maar ook deden we een ritje in La Grande Roue (reuzenrad), zaten in het treintje, G-Force, Super Swing (2x) en de Crazy River. Die laatste zag eruit of je niet nat zou worden, nou wij wel hoor! Zo flats: een golf water zo over ons heen!

Echt geweldig zo’n dagje. Nergens wachtrijen want bij Walibi maken ze gebruik van een slimme app waarbij je jezelf op een virtuele wachtrij zet. Zo weet je dus precies op welke tijd je in de attractie kan.

Kalm an en tot kiekes!

klein geitje

Een kleinigheidje, ofwel een ‘klein-geitje’.

Dit geitje woont met zijn twee broertjes een straatje verderop. Eigenaresse heeft ze behoed voor de slager, anders was het trio in de worst beland. Wat me opvalt is dat deze geitjes heel zachtjes mekkeren. Natuurlijk: op zo’n plaatsje mét stalletje, heb je eigenlijk ook niets te mekkeren.

Zo nieuwsgierig zijn ze, als Chiqo langs loopt moet er even worden gegroet!

Anyhow: Buren iets verderop, hebben gezinsuitbreiding gehad. Een klein jongetje is geboren: Pieter Hendrik. Ik heb een ‘klein-geitje’ voor het knulletje gemaakt.

Garen genoeg, gewoon even in mijn stash duiken. Deze kleurtjes heb ik opgedoken.

Botter Ijselmuiden Bergen en een blauw garen. Naaldjes 2.25. Lekker stoer.

Een kattebelletje is altijd handig voor sok nummer twee.

Sokjes maatje baby.

De foto hieronder is genomen tijdens onze dagelijkse wandelingen. Foto credit: Jan. Want ere wie ere toekomt.

Een rustige zondag toegewenst.