do things you want

.
Titel uit: ‘Almost made it’ van de melodieuze rockgroep ‘Racoon’. Het liedje gaat over nét niet winnen. Winnen of verliezen maakt eigenlijk niets uit. Het beste kun je gewoon jezelf blijven. Ook een mooie zin uit de tekst; ‘Op een dag sterven we, de meeste dagen niet’.

Lytse sokjes foar Nanne
Van de week breide ik kleine sokjes voor een nieuwe wereldburger. Patroon: Een persoonlijk brei-recept van F. (Thanks!)

Ik gebruikte een restje Popular Perlé van Beijer en had maar 8.29 gram nodig. Naaldjes 2.5 mm.

Still knitting socks
De sokken die ik op de pennen had moesten even ‘on hold’. Inmiddels ‘one sock done & one to go’.


Lijstjes
Ik ben van de lijstjes. Van een ‘to-do-lijstje’ op de tafel, tot mijn Pinterest* verzameling: Boekenlijstjes, per jaartal, van welke boeken ik heb gelezen. Plekken die we ooit nog eens wil bezoeken en een verzameling van allerlei mooie dingen. Alles overzichtelijk per prikbord ofwel per categorie.

Mijn Ravelry* is tot op het laatste ‘WIP-je’ (work in progress ofwel lopend werkje) bijgewerkt.

En zelfs mijn Spotify* houd ik bij. Wanneer er een liedje bij mijn lijstje gevoegd moet worden of er juist vanaf mag, kan ik nauwelijks het geduld opbrengen om dit op een rustig moment te doen.

Lijstjes geven een soort van structuur aan mijn leven, houvast of grip. Alhoewel dit natuurlijk de zekerheid geeft van één nachtvorstje ijs!

*Pinterest = een sociaalnetwerksite die fungeert als prikbord. Plaatjes die je, al surfend, vindt prik je op één van je eigen prik-borden.

*Ravelry = ook een socialnetwerkdienst, die in 2007 werd gelanceerd. Het is een organisatorisch hulpmiddel voor handwerkers (m/v). Leden delen ook hun projecten, ideeën en hun verzameling garen met elkaar. En mede een internet-tijd-vreter!

*Spotify = een audiostreamingdienst sinds 2006. Je kunt naast je eigen playlist met liedjes en die van anderen, hier ook podcasts mee luisteren.

BuJo
Een Bullet Journal is een agenda, dagboek en to-do lijstje in één. De bullets is een afgeleide van het woord bulletin, wat kort bericht betekend. Een journal staat voor logboek.

Als tiener maakte ik van mijn schoolagenda al een plakboekje. Wat nu ‘bullet journal’ of ‘scrapbooking’ wordt genoemd. Vandaag de dag kun je hele knipvellen kopen, kleurige glitterpennen en washi-tape.

Toen moesten we het doen met plaatjes uit de Popfoto, Hitkrant of Club. Ik schreef er liedteksten en quotes in, heerlijk om zo te spelen op papier. Maar ook het wegstrepen van taken en opdrachten gaf een fijn gevoel.

Foto: Mijn huidige agenda. Een verzamelplaats van kiekjes, veertjes & kattebelletjes. Ik heb al jaren dezelfde HEMA agenda. Elk jaar gaan de oude blaadjes eruit en de nieuwe blaadjes erin. Dit jaar met de Maan-agenda. Wanneer de adressenblaadjes nog netjes zijn hoef ik die niet te vervangen natuurlijk. Een voordeel van dit systeem.

Brei-journal
Anyhow: Scrollend op het World Wide Web zag ik dat handwerkers een breiboek bij houden. Hierin aantekeningen per project: data, welk draadje je gebruikte, welke naalden. Eigenlijk precies dezelfde notities die je ook op je ‘project-pagina’ zet van Ravelry, maar dan op papier. Het inspireert mij, die brei-journals.

Dat wil ik ook!

Dan niet in een tekenschrift want ik ben zo’n dummy die liever geen voudjes wil maken. En dus bedacht ik: Mijn brei-aantekeningen in een kleine multomap te ordenen. Ordenen, het woord alleen al is heerlijk!

Maar dan komen we na punt 1 als vanzelf bij punt 2. Onder moto: mijn ‘voortgang-lijstje’.
Begin ik nu, vandaag, met het bijhouden? Of ga ik alle 323 projecten van mijn Ravelry, mijn online breiboek ook registreren? Dat is 16 jaar!

Ik heb gewikt & gewogen en uiteindelijk besloten de uitdaging aan te gaan. Het grote online archief van mijn werkjes op papier zetten. Ik begon met Ravelry toen ik 38 jaar was. Ik mis dus nog zo’n 24 jaar* aan projecten. Dat knaagt wel een beetje, voor zo’n lijstjes-junk als ik ben. * ik breide mijn eerste trui met 14 jaar. 38-14=24 jaar.

Wat heb ik nu gedaan? Punt 3: alle projectfoto’s van Ravelry in een bestand gezet en bij Printboer Barry laten afdrukken. Full-colour in dik papier.

Nu mag ik die foto’s weer gaan koppelen aan de projecten. Punt 4 dus. En dan punt 5: knippen & plakken met de juiste aantekeningen erbij.

Iedereen snapt dat dit monnikenwerk is. Monnikenwerk staat voor het geduldig en aandachtig uitvoeren van een taak die een lange adem vereist. Voor een goed resultaat ben je wel een tijdje bezig, helemaal wanneer je er wat gezelligs van wilt maken. En toch wil ik het. Dus dat!

Stash-voorraad
Ik zou zelfs nog een stapje verder kunnen gaan en mijn stash (wol-voorraad) op papier kunnen documenteren of ordenen. Eh, nee… dat is echt te confronterend voor mij.

Mijn stash heeft namelijk de grootte van een wolwinkel. Zo is mijn voorraad sokkewolletjes echt niet meer te tellen, het is gewoon veel, heel veel. Nu kan ik nog zeggen, bij het aankopen van een nieuw bolletje, dat ik geen ‘actieve herinneringen’ heb aan die stash boven op dat kamertje.

Wilgenkatjes
Ik ben dol op wilgenkatjes, de knoppen van de wilg. In het voorjaar gaan deze open en dan verschijnen de bloemen, boordevol stuifmeel en honingzoete nectar. Dat is een belangrijke voedselbron voor de eerste insecten.

De reden dat wilgen-KATJES worden genoemd komt omdat de bloeiwijze een lijkt op een kattenstaart. Maar ook de knopschubben: ze zijn zacht behaard en zilverachtig. Zo aaibaar als een kat.

De natuur in
Brandemeer 18 maart.


Echt voorjaarsweer, heerlijk!

Slotgroet
De natuur telt geen uren, alleen de mens wil weten hoe laat het is. (E. Tolle)

Be safe, take care en kalm an!
Lieve groet uit Olpae!

and save these questions for another day

.
Titel uit: ‘Lullabye’ van Billy Joel. Hij schreef dit slaapliedje voor zijn toen 7-jarige dochter toen ze vroeg: ‘Waar gaan we heen als we doodgaan?’ Billy beschreef het als ‘Nadat je sterft, ga je in de harten van andere mensen en ze nemen je mee door hun leven, en dan geef je dat door aan je kinderen.’ Alexa Ray leek tevreden met dit antwoord.

Maar Joel wilde ook dat zijn dochter het gevoel had dat ze niet in de steek werd gelaten, nadat Joel ging scheiden van haar moeder. Het gaat dus niet alleen over doodgaan maar ook om wat er na andere dingen gebeurt: ‘Ik blijf bij je, no matter what!’. Een slaapliedje met een bron van troost.

I’histoire se répète
De geschiedenis herhaalt zich.

Mijn grootvader had een transportbedrijf en eierhandel. Mijn vader ging als vanzelfsprekend bij mijn opa werken. Pa liet de bodedienst voor wat het was en ging door als ‘eierhandel en poelier’.

De eieren werden destijds vervoerd in houten kistjes. Onlangs kreeg ik zo’n kistje. Dit is één van de eerste kistjes die in omloop waren. Nog uit de tijd dat het telefoonnummer uit 3 nummers bestond. Dus in deze regio waren er dus max. 1000 aansluitingen! (999 + 000 = 1000)

U zult wel begrijpen dat ik erg blij ben met dit stukje geschiedenis. Het krijgt dan ook een mooi plaatsje in onze woonkamer.

Ik begon de alinea met ‘de geschiedenis herhaalt zich’, deze keer wel heel letterlijk. Mijn oma Froukje was getrouwd met mijn opa Jan. Zie deze vrolijke foto:

En zie hier, jaren later, ben ik, Froukje, ook weer met een Jan getrouwd! Best bijzonder eigenlijk.

Lopende werkjes
Volgens mijn Ravelry heb ik 7 ‘work in progress’. Echter 2 van de 7 moet ik nog mee beginnen. En 2 liggen eventjes stil. Dan blijven er 3 over waar ik dagelijks aan werk. Een shawl, een deken en sokken (of course!). Lekker overzichtelijk.

Breien met zijwieltjes
Het werkje wat nu veel van mijn aandacht en breitijd neemt is de Stephen West Mistery Knit A-Long. Dit was een samenbreiproject waarvan de deelnemers van te voren niet wisten hoe het patroon, een shawl, eruit kwam te zien.

Het evenement was in oktober. De eerste clue (aanwijzing) kwam op 6 oktober en de laatste clue kregen we op 29 oktober. Ik was toen al niet ‘bij’ met breien want ik brei de shawl op mijn gemakje.

Ik ben nu bij het laatste stukje van clue 2. Het patroon is in het Engels. Ik heb nog niet heel veel ervaring met Engelse patronen. Ik ben van het team ‘vermijding’. Wanneer ik iets ga maken kies ik eerder voor een Nederlandse beschrijving. Voor mij een mooie uitdaging.

Maar ik brei dus met ‘zijwieltjes’. Ontwerper West heeft namelijk van de hele shawl tutorials gemaakt, instructievideo’s. Ik maak er dankbaar gebruik van. Soms zet ik de laptop op de grote tafel en zit ik in een geconcentreerde & actieve houding de steken die hij doet, na te doen.

Maar er zijn ook stukken in het patroon dat ik ‘alleen’ kan breien. Dan lukt het me prima met het patroon, op papier. Tjonge, wat groeien mijn brei-spier-ballen zo!

Deze shawl brei ik met luxe garen. Soms mag dat. Gekocht bij Lindelicht.
100% merino, 1 draads in de kleuren Pyroop, Rozenkwarts en Mosgroen. Geverfd door Marianne van Lindelicht en zij bedacht ook deze kleurstelling. Het is fijn om met dit garen te werken. Het maakt het breien tot een feestje!

Deken voor Jolly Jumper
Op het bed in onze camperbus ligt een deken dat veel weg heeft van een kleurige quilt. Deze heeft zijn langste tijd wel gehad. Dus tijd voor een nieuwe.

Een granny stripes plaid. Ik gebruik hiervoor de ‘Zeeman Royal’ in 9 kleuren. De deken wordt breed 250 cm en 190 cm lang. Ons camperbed is 140 x 190 cm. Ik wil de deken mooi kunnen instoppen onder het matras, dus die royale afmeting is een goede breedte.

Het is een fijn werkje met een vlog aan of luisterboek. Regelmatig word ik onderbroken door ons Prinsje. Aandacht vragen, daar is hij goed in. En dat is prima! Dan brengt hij me één van zijn knuffels of plant hij zijn pootje stevig op mijn knie.

Still knitting socks
Garen: Opal ABO, naaldjes 2.25 mm, 64 steken. Nieuw projecttasje: Dille & Kamille, gekregen van dochterlief.

Us Douwe
Niets is lekkerder dan vers slootwater! Zo mooi, zijn slokjes maken kringen in het water.

Slotgroet
Winter reminds us that everyone needs some quiet time. (Katrina Mayer)

(foto: maan schijnt door de bomen 6-1-23)

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

and the songbirds are singing

.
‘Songbird’ is geschreven en gezongen door Christine McVie. Christine was één van de twee zangeressen van Fleetwood Mac. Ze is verleden week, op 79 jarige leeftijd, overleden.

McVie zei over dit liedje: ’It’s “about nobody and everybody…in retrospect, it’s like an anthem…a little prayer of sorts.”

(foto: bron onbekend)

Bij mooie liedjes mag je zo je eigen ideeën, gedachtes en gevoelens hebben, denk ik. Bij stome* liedjes mag dat natuurlijk ook.

*In ons gezin zeggen we tegen stomme ‘STOME’. Toen de kindjes nog op de lagere school zaten hadden ze samen een website over onze poezekes gemaakt. Een klasgenootje van de jongste had een reactie achter gelaten: ‘Ik vind dit een stome site!’ Sindsdien is stomme veranderd in stome.

(foto: Jiskepoes 1999-2018)

Adventstijd
Vier adventzondagen, vier kaarsen die week na week aangestoken worden. En met Kerst de vijfde. De kaarsen staan symbool voor het terugkerend licht.

Een tijd van bezinning, van overdenken en van verwachting. Voor mij een periode om even mijn pas wat te vertragen. Gewoon meegaan met het ritme van de natuur.

‘Alle duisternis in de wereld kan het licht van een enkele kaars niet doven’.

Kerststress
Onze ouders hadden vroeger een poelierderij. Ik hielp als tiener mee in de winkel. Voor de Kerst was het heel druk, we werkten hard maar hadden ook veel lol.

Waar ik me over verbaasde, jaar in jaar uit, waren de gestresste klanten die enorme hoeveelheden eten insloegen. Alles moest veel én perfect. Dat zie je vooral terug in de media en dat lijkt met de jaren erger te worden.

Als ik die poppenkast rond de feestdagen zie, dan moet ik denken aan mensen met verdriet, ziekte of ander leed. Mensen die niets hebben, zelfs geen toekomstperspectief. ‘The greatest gift they’ll get this year is life’. (Band Aid)

‘We have just one world but we live in different ones.’ (Dire Straits)

Kerstkind
Ik ben geboren met kerst, een kerstkind dus.

Maar ik ben niet van de hele soesa rond Kerst. Ik bewandel, zeg maar, de gulden middenweg. En die houding deugd volgens Aristoteles. Maar daar schreef ik onlangs nog over.

De doos met kerstmeuk blijft lekker op zolder staan maar de krans hangt wel op de deur.  Geen Skyradio met kerstliedjes maar wel NPO radio 2. Wel kaarten versturen maar hier géén ‘Merry Xmas’ op zetten, maar wel ‘Alle goeds voor 2023!’.

Gelukkig is Janlief ook niet van het kerstgedoe, dus we eten lekker boerenkool mét worst!

Top 2000
Ik ben wel van de lijstjes. Een to-do lijstje ligt dagelijks op de tafel. Lijstje met lopende projecten, lijstje met wat ik nog wil gaan starten qua breiwerkjes en het ‘gelezen-boeken-lijstje’. Ik heb zelfs een ‘bucketlist’, waarvan ik al heel wat kon wegstrepen. Hier een blogje erover.

Het is voor mij dan ook een feestje om mijn lijst met liedjes samen te stellen voor de Top 2000. Eén groot nadeel, het mogen maar 35 nummers zijn en ik moet ik dus een keuze maken. Lastig, lastig! Stemmen kan nog tot woensdag 7 dec 15:00. Hier mijn lijst. NB: Random oder.

Nieuwjaarsgroet
Nee, ik zet dus geen Prettige Kerstdagen op de kaarten die wij elk jaar versturen. Al sinds 2001 gebruikt ik een foto waar ik dan probeer een passend spreukje op te zetten.

Ik was nog nooit zo vroeg met de kaart als dit jaar. Eigenlijk waren we er gewoon snel uit welke foto wij zouden kiezen. Ik publiceer onze Nieuwjaarskaart op 1 januari.

Dus dat komt nog. In september begon ik met het breien van hele kleine sokjes.

Sleutelhangers! Voor iedere (brei-)vriendin één. Het was zo leuk karweitje! Elke keer weer andere kleurtjes, zie nu: zo veel!

Slotgroet
“Onze dagen worden mooier als we anderen een stukje van ons hart geven
in plaats van onze mening.”
Ik weet niet wie dit schreef, maar het is zo waar.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

een vriendelijke beer en een tamme wolf

.
Titel uit ‘Peace in the Valley’, hier schreef ik over deze gospel gecoverd door Vera.

Danny Vera

Gisteravond waren we bij zijn concert in het Ziggo Dome. Echt geweldig! En ja, Danny speelde ook ‘Peace in the Valley’ van hierboven. Bedankt fam B, voor zo’n mooi kado!

Stephen West
De in Amsterdam wonende Amerikaanse Stephen West is een excentrieke ontwerper in breisels. Hij is erg populair in de breiwereld.

Zijn designs zijn kleurrijk en ‘over the top’. ‘Westknit’ is zijn eigen brand, lees merk. West is mede eigenaar van de wolwinkel Stephen & Penelope. In 2019 bezocht ik samen met breivriendinnen deze shop. Een winkel vol wol uit het duurdere segment, zeg maar.

Anyhow: Alweer 13 jaar organiseert West een Mystery Knit Along (MKAL). Dit is een samenbrei event op internet. In oktober komt in 4 delen een stuk patroon online. Je weet dat het een shawl wordt en wat voor garen je nodig hebt. Maar je weet dus niet hoe de shawl eruit komt te zien, dat is ‘the mystery’.

Ik heb 10 jaar terug al eens meegedaan. Toen maakten we de ‘Rockefeller-shawl’. Het was een feestje om die te maken. Zie onderstaande foto’s.

Ik draag de shawl niet vaak. Hij is eigenlijk een beetje huge! Ik heb wel tijdens het breien grote stappen gemaakt in mijn skills!

Wanneer ik door mijn socials scroll, dan komt de MKAL steeds voorbij. Overal zie ik prachtige garen-combi’s aan kleuren. Ook Stephen zelf heeft al vier video’s gemaakt om ons te enthousiasmeren.

Vooreerst zou ik niet meedoen. Vond ikzelf. Tot ik op de site Marianne van Lindelicht de mooiste garencombi’s voorbij zag komen. Op zondagavond… ‘Jan… Ja-ha-n zal ik? Echt i-e-d-e-r-e-e-n doet mee!’ En Jan: ‘Wordt je er blij van? Dan doe je het toch!’ Een begrijpende lieverd!

Want zie nu, deze handgeverde merinowol.

Laat MKAL 2022 maar beginnen. Of zoals West het zelf benoemt: deze masterclass.

Still knitting socks
Ondertussen doe ik ook mee met een KAL met de hashtag #herfstsokkenkal van Puk Vossen.

Herfstsokken: ‘done’. Een kleurig wolletje (merino sock) en leuk patroon (Zigzagular socks van Susie White).

En dan begint op 1 oktober #socktoberparty van Ingrid (@sunny_designes) en Tiny (@design_by_tiny). In deze KAL breit iedereen het patroon van Debbie Ford: Strawberry Cheesecake, de naam alleen al is heerlijk! Ik heb al een wolletje uit mijn stash opgediept. Zelf geverfd.

Het patroon is geprint en de naalden geslepen! En daar laat ik het even bij, qua KAL’s dan. Tenslotte hoef ik niet met elk circus mee!

Boek
Ik las het boek ‘Achtendertig nachten’ van Janne IJmker.

Een historische roman over het leven van Elsjen Roelofs (1738-1767). In de gevangenis wachtend op haar vonnis gaan de gedachtes van Elsjen door haar leven. Hoe ze als kind gevormd is door haar  omstandigheden. Welke keuzes ze maakte en waar ze niet die zelfbeschikking had. Uiteindelijk heeft ze, zwanger van haar tweede kindje, haar man vergiftigd met rattengif. Elsjen bevalt in de cel en haar dochtertje wordt afgenomen. Nadat ze ‘ontzwangerd’ is wordt ze ter dood gebracht.

Het boek is niet alleen een prachtige beschrijving van Elsjen. Haar zoektocht naar het waarom van bepaalde keuzes in het leven. Ze koppelt haar worsteling aan bijbelse figuur Job. Maar het geeft ook een goed tijdsbeeld van de 18e eeuw in Drenthe. Ymker heeft met veel onderzoek en precisie geschreven.

Onlangs kwam Elsjen Roelofs in de media. Een nazaat van haar vertelde zijn verhaal. Het geeft een ander beeld van Elsjen. Fragment hier. Ikzelf denk dat de meeste mensen deugen en dat echt íedereen onderweg een ongelukkige keuze kan maken.

Het boek liet me niet los. Ik kreeg de tip van T, zij is een nicht van de schrijfster. Dank!

Lezen
Ik ben een conventionele lezer. Dat betekent dat ik lezen ‘verklank’ in mijn hoofd. Dit heet vocaliseren. Deze manier kost tijd volgens de leesexperts. Omdat ik eerst nog van letters woorden moet maken, wat niet vanzelf gaat, heb ik een bovengemiddeld laag leestempo.

Met technieken zoals scannen, skimmen en fotografisch lezen krijg je sneller een beeld van een tekst. Vaardigheden die je zo op YouTube kunt leren. Ik heb zulke trucs wel toegepast toen ik voor mijn opleiding een stapel moeilijk leesvoer tot me moest nemen. Ik moet toegeven, het hielp wel. Foto uit 2018.

Maar als ik voor mijn plezier lees, hoef ik niet als een sneltrein door een boek. Ik doe er langer over wat niet vervelend is bij mooie boeken. De tijd van verplichte lectuur ligt achter me.

Via de streamingsapp Storytel luister ik ook boeken. Dat gaat iets sneller dan ikzelf kan lezen maar het is nog steeds vocaal. Ik lees/luister ongeveer één boek in de maand.

Us Douwe
Tijdens onze rondjes laten we de zomer achter ons en lopen we zo de herfst in.

Slotgroet
Je ziet de wereld niet zoals hij is maar zoals jij bent.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

I’ve been for a walk on a winter’s day

.
Een song van vóór mijn tijd. The Mamas & the Papas, een folk/rock/vocal groep, zijn bekend van hun mooie harmonische klank. Het liedje (1965) gaat over de koude winter in New York en het verlangen naar de warmte in California. Hoe simpel wil je het hebben, maar hoe mooi ook.

Hoedje
Een zonnehoed, dat is wat ik wil maken. Bij Drops staan er wel 60 patronen!

Hele leuken, maar geen enkele is gehaakt met dun garen. En ik heb juist wel fijne katoen. Durable no.8.

Ik ga deze dan maar op mijn gevoel haken. Ik heb al eens eerder een hoed gehaakt, dus ik denk dat ik het nog wel kan.

Gewoon eenvoudig met vasten en dan zo’n leuk sjaaltje erom. Tip die langs kwam: hang een stekenmarkeerder aan je laatste lus, dan rafelt je werkje niet spontaan af bij het wegleggen.

Mantra
Een mantra is een reeks woorden die gebruikt worden als een soort van meditatie of gebed. Meestal in het Sankriet, dat is de oudste taal uit India. Een mantra geeft houvast en ontzorgt.

Mijn mantra heb ik al jaren:
  ‘Alles komt goed’.
Niet in het Sankriet maar gewoon in het Nederlands. Niet een echt gebed maar meer een soort van wishful zeker weten. Die kaart, 2e foto, kreeg ik onlangs van zuslief.

  ‘Je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.’
Is ook een regel die in mijn hoofd woont. Uit ‘Avond’ van B. de Groot, hier gecoverd door zangeres Meau, die uitvoering is zo mooi!

Katoen
Anyhow, over het algemeen ben ik wel goed georganiseerd. Zo heb ik alle katoentjes in één bak zitten.

In deze bak vond ik het katoentje om te gebruiken voor dat hoedje. Het zit vol met kleurige bolletjes. Bij het aanzien daarvan ploppen er meteen 1000 en 1 ideeën in mijn hoofd op. Maar ook herinneringen.

Deze roze katoen kocht ik toen ik nog op zaterdags bij mijn ouders in de winkel werkte. Ik zal 17 jaar zijn geweest. Onze winkel ging om 16:00 dicht maar handwerkwinkel Pinguin om 17:00. Zo kon ik, net voor sluitingstijd, garen kopen voor een trui. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik kom met de vraag voor garen voor een trui, invalhulp Laura stelde deze katoen/acryl voor mét een patroon erbij van een reliëf truitje. Echt zomers.

Iedere handwerkster weet hoe ik me voelde toen ik met mijn buit naar huis fietste. Wat kan je blij worden van een nieuw te starten project! Die trui heeft de finish niet gehaald. Dat geeft helemaal niet. Het garen is er nog. Ook nu krijg ik weer een fijn gevoel, alleen al van die herinnering.

Nee, mijn enorme stash zit me niet op mijn nek. Ik word er altijd blij van!

Tienersokken
Een appje van een breivriendin:
Een foto gevolgd door: ‘Kun jij hier mooie sokjes van breien voor Tess?’
Zo lief! Ja, dat kan ik zeker. Dus het bolletje kwam mijn kant op.

Nu wordt kleindochter begin maart 10 jaar. TIEN! De tiid hâldt gein skoft, (Frysk voor ‘de tijd houdt geen pauze’). Ze is altijd blij met zelfgebreide sokken. Dus heb ik een paar voor haar op de pennetjes gezet. Er komt een leuk patroontje in.

Behandeling
In mijn vorig blogje vertelde ik dat ik momenteel behandeld wordt voor een plekje op mijn neus. Elke werkdag, 22 dagen lang. De eerste behandelingen zitten erop en het gaat goed. Wordt vervolgd.

Us Douwe

.
Douwe is een beetje ziekjes. De dierenarts denkt dat hij iets verkeerds heeft gegeten. Tijdens de wandelingen ziet Douwe het dorp als één groot lopend buffet. Hap, slik en weg! Douwe is niet kieskeurig, echt alles is in zijn ogen eetbaar. Vaak lukt het me om één en ander uit zijn bek te vissen. En commando ‘NEE’ werkt ook, zo nu en dan dan…

Douwe moest overgeven. Ja… ook in de auto… op de bestuurdersstoel… toen ik er niet zat. En tegen het raam… en in het bakje dat onder het raam zit… Arm beest, arme ik ook wel een beetje.

Goed, hij heeft een prikje tegen misselijkheid gehad en apart blikvoer voor gisteren en vandaag. Ik hoop maar dat Douwe snel opknapt.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

with grace in your heart and flowers in your hair

Get over your hill and see what you find there, with grace in your heart and flowers in your hair.

‘After the storm’ is een liedje van de Londense folkrockband Mumford & Sons. Het is zo bijzonder hoeveel gevoel er in muziek kan worden weergegeven. Foto: Karinthië 2016.

Kringloopgelukje
Onlangs vond ik een prachtig geborduurd tafelkleedje bij ‘De lege knip’ Heerenveen. Ik kan zo’n stukje nijver handwerk echt niet laten liggen. Buurpoes Sarah is het overigens geheel met mij eens.

Wat bin we mooi fuort net
We gingen de Groninger prairie door om uiteindelijk in Warffum uit te komen. De bekende liedjesschrijver Ede Staal is hier geboren. De tekstregel uit het bekende lied van Ede: ’t Het nog nooit, nog nooit zo donker west, of ’t wer altied wel weer licht’. Het liedje werd pas bekend toen Staal al overleden was.

We brachten een bezoek aan het openluchtmuseum Het Hoogeland. Ik schreef in deze blog, helemaal onderaan, dat de klip van Them Dirty Dimes daar is gedraaid. Hier de video. Zo geweldig!
Prachtig om door het decor van het filmpje te lopen! Overal herkenning. Zoonlief Wessel is drummer van deze band maar maakte ook de videoklip.

Natuurlijk trok de woonwagen daar, mijn aandacht. Tiny houses, I love them! In dit kleine huisje-op-wielen reisden de handelaren en ambachtslieden vroeger rond. Gemeentes hadden toen een gedoogbeleid, voor enkele dagen mochten de reizigers blijven staan maar dan moesten ze weer verder trekken.

TBC
Ook liepen we langs een TBC-huisje. Tuberculose is een ernstige bacteriële infectieziekte. In deze tijd vaak goed te behandelen met antibiotica. Toch staat TBC nu nog wereldwijd in de top tien van meest voorkomende doodsoorzaken.

Vroeger was rusten, buitenlucht en zonlicht het enige wat misschien genezing zou kunnen brengen. Patiënten werden in zo’n huisje gelegd. Het huisje kon met de zon mee draaien. Die huisjes kon men kopen of huren bij het Groene kruis en dan zette men die in de tuin.

Bij mijn vader thuis hadden ze deze oplossing niet. In de oorlog heeft één van de evacuees, die ze in huis hadden TBC. Die besmette mijn vader, tante en opa. Mijn oma ontsprong, als enige gezinslid, de dans.

Eerste instantie werd er thuis gekuurd. Kuren is bedrust houden, rust dus en goede voeding. Mijn opa knapte snel op, ook mijn tante herstelde. Mijn vader niet, gevolg dat hij naar het Sanatorium in Appelscha werd gebracht om te kuren. Hij heeft maar 1 jaar naar de lagere school kunnen gaan. Tijdens het kuren kreeg pa les in bed. Vele jaren later kwam hij weer thuis, toch bleef de TBC niet weg.

Weer kuren in Appelscha en Assen. Uiteindelijk een long operatie in Groningen waarna vader wel herstelde. Zijn kinderjaren en jeugd zijn totaal in beslag genomen door die ellendige ziekte. Als jochie veel te jong van huis gehaald. Foto: Ons pa in het Sanatorium.

Lopend werkje
Garen Wol met Verve 44%wol, 42%katoen, 14%nylon. Naaldjes 2.5 mm. Recht-toe-recht-aan met plat boordje.

Ik vind de kleur zo mooi, zo fel. Voor sokken prachtig, maar een auto in die kleur… hmm. Ik vind eigenlijk het hele kleurenpallet prachtig, echt! Qua sokken: bij mij kan bijna alles wel. Maar de inrichting van de camper? Dan hoef ik geen hippie-paars, -geel en -oranje. Maar waar ik wel weer blij van wordt in onze bus is een honderd-kleuren-granny-plaid of rood-met-witte-stippen-mokken om maar wat te noemen. Zo heeft ieder zijn eigen smaak, toch?

Oppaspoes Joep
Joep heeft nog geen heimwee. Het is een gezellig poezeke die graag op schoot ligt. Ik zal hem straks nog missen! En dat is prima, een teken dat we het heel gezellig hebben gehad.

Zie nou hoe lui Joep erbij ligt 😉

Werkje van de pennen
Wanneer je voldoende tijd hebt willen de sokken wel vlotten. Tja, wanneer Joep op schoot ligt, zo diep in rust dat hij wilde dromen droomt dan moeten andere belangrijkheden maar even wachten. Een mooi excuus om toch nog een paar toeren te breien.

Sokken in een blij kleurtje! Het bolletje wat ik over heb, verdwijnt niet in mijn sokkengarendeken. Dit omdat er katoen in zit en dat valt gelijk op als ‘ander’ garen in de deken. Het restje komt zeker & vast nog wel eens van pas.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

 

the sun is surely sinking down

Deze regel komt uit:
Zo’n lief liedje. Ook Venice heeft dit liedje opgenomen met Ilse de Lange. Hier die versie. Of deze van Eddie Vedder. En deze dan? Ook zo prachtig. De versie van James en Carly Taylor vind ik mooi klein. Het regeltje ‘You can sing this song when I’m gone’, zou Taylor dat doen sinds Carly uit zijn leven liep?

Uit de oude doos
Soms moet je ineens ergens aan denken. Zo kwam me dit filmpje in gedachte..

Opgenomen in 2011 van het sokkenwyfke uit Bakkeveen. Een prachtig portret van de sokkenbreiende Derkje. Ze breide haar toeren terwijl ze luisterde naar een boek. Ze breide zoveel sokken dat ze bedacht die aan de scootmobiel te hangen, als een rijdende sokkenkraam.

Zo kwam ze er ook nog uit! Derkje overleed in 2017 op een leeftijd van 97 jaar.

Zelfbediening op de dam
Bij ons wordt de oprit ook wel ‘dam’ genoemd. Wanneer ik een rondje fiets door de omgeving zie ik daar steeds meer kleine kraampjes, kastjes of kistjes staan.

Je kan van alles kopen. Van eieren, courgettes tot tuinplanten. Sommige mensen doen heel makkelijk: gewoon een kratje aan de weg, tot een professioneel huisje waar je ook drinken kan kopen.

De passerende pelgrim hoeft hier in de omgeving niet om te komen.

Minibieb
Bij ons in de straat hangt een fijne minibieb. Je kunt hier boeken lenen of ruilen. Het aanbod is inmiddels zo groot dat Renate op mooie & droge dagen mandjes bij het kastje heeft staan. Zo is de keuze reuze!

Van deze bieb maak ik graag gebruik. Maar ik ben niet een groot verslinder van boeken, ik lees langzaam. Ik ben dus wel even zoet met m’n ‘Het Zevende Zus’ dat 704 pagina’s telt.

Sokken te koop!
Anyhow, terug naar de sokken van Derkje. Ik mijmerde dat het toch wel fantastisch zou zijn: sokken verkopen! Aangezien ik geen scootmobiel bezit zou zo’n klein kastje, à la minibieb ook wel fraai zijn. Maar dan kom je bij punt twee: de productie.

Ik brei never nooit zoveel sokken als vrouw Visser ooit deed. Bovendien kan ik mijn maaksels makkelijk kwijt aan alle lieve mensen om mij heen die graag handgebreide sokken dragen. Dus het zal wel bij een idee blijven denk ik. En dat is prima!

Cornwall sokken
Deze sokken kregen deze naam omdat het patroontje Cornwall-style heet.

Ze gleden gister van de pennen. En ik heb ook nog mooi wat garen over om in mijn sokkengarendeken te verwerken! Maaaaaaar…
De sokken zijn niet gelijk! Ik dacht wel dat ik goed begonnen was bij sok twee, maar had het toch fout. Nu lopen de kleuren iets achter elkaar aan.

Oeh, daar kan ik slecht tegen: óf ik wil sokken gelijk, óf totaal niet. Bij dat laatste wikkel ik het garen wat ik over heb voor sok twee andersom op.

Zuslief heeft hier geen last van, ze pakt bij ‘zelf-patronend commercieel garen’ de buitendraad en de binnendraad en breit zonder hierover na te denken twee sokken tegelijkertijd. Dat uber-perfectionistische als ik bij sokken heb heeft zij niet. Dus mag de postbode dit paar naar haar brengen 😉 !

Nieuwe sockblocker: Hoe toepasselijk ‘That socks’. Van de heren Den Dennis en Mr. Knitbear.

Cornwall
Natuurlijk dacht ik bij het breien van het patroontje van deze sokken aan vakantie 2009 op Cornwall. Ja toen breide ik al sokken en had ik ook al alleen maar rokjes/jurkjes. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet, andere dingen wel.

Stitch ’n Bitch
Voordat we afreisden naar the UK had ik via Ravelry contact gehad met de ‘Stitch ’n Bitch’ groep vlak bij de plaats waar we verbleven. Ik werd meteen door de dames uitgenodigd om aan te schuiven. Zo ontzettend leuk! Echt: Breien verbind!

Stitch ’n Bitch groepen is een wereldwijd fenomeen. Dit zijn breigroepen in openbare gelegenheden waar iedereen kan aanschuiven. Debbie Stoller, een New Yorker met Nederlandse roots, begon met het organiseren van de bijeenkomsten. Vooral ‘elkaar ontmoeten’ en ‘ongedwongenheid’ speelden hierbij een rol. Vele handwerkers volgden haar voorbeeld. Zo ontstonden er wereldwijd vele van deze groepen. Zelfs zus is eens aangeschoven bij de Stitch ’n Bitch groep van Madrid.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

slofjes voor Charlie

Babyslofjes
Jildou kwam met een bestelling. Altijd goed. Slofjes voor een pasgeboren meisje dat gaat luisteren (of niet 😉 ) naar de mooie naam:

Restje Zeeman Royal, 5 pennetjes 4 mm en gaan!

Een leuk werkje.

Je begint met het zooltje en vervolgens steekjes opnemen rondom dit zooltje voor de rest van het slofje. Een stretchy bind-off is niet onbelangrijk.

Keukenprinses
Nee, ik ben geen keukenprinses. Ik probeer wel elke dag een gezond bakje voer op tafel te zetten. En dat gaat me redelijk af.

Ik heb welgeteld 2 kookboeken. De eerste met de mooie titel ‘Koken is fijn’. Een exemplaar uit een kringloopwinkeltje uit Sloten. In de jaren ’80 vorige eeuw al gekocht. Nee, Chilli Con Carne staat er nog net niet in, Bami dan weer wel! Het komt uit 1978. Een boek voor leerlingen van de huishoudschool.

Ook al klinkt de titel hoopvol, koken is nooit mijn hobby geworden. Nummer twee, van Margriet, stamt uit 1998. Met deze twee kan ik me prima redden.

‘Koken is fijn’ is een zeer beduimeld exemplaar, de jaren dat het boekje mij ter zijde stond heeft het ook geen goed gedaan. Maar eerlijk is eerlijk: bij aankoop was het al behoorlijk vlekkerig.

Grappig is dat de recepten voor 2 personen zijn. Men ging er vanuit dat de leerling na de opleiding met dit boek in de hand aan de coke kook ging. Wanneer ze op kamers ging, 1-persoons gerechten makend of als pas beginnend gezin dan voor 2.

Mijn moeder kookte erg lekker. Toen ik net op mezelf woonde had ik de gewoonte om, zo rond een uur of 5, vanaf mijn werk, naar mijn moeder te bellen. ‘Wat gaan jullie eten?’ (standaard vraag). Als het antwoord me aanstond dan schoof ik bij mijn ouders aan.

Ik denk er graag aan terug. Het gaf een veilig gevoel. Zo kon ik nog eventjes onder vleugels van mijn ouders wegkruipen als Pykje. Zo noemde mijn moeder me altijd. Ik werd geboren als jongste. Dus bleef ik altijd dat kleine pykje (frysk voor kuikentje).

In mijn kookboek zitten nog wat recepten in mijn moeders handschrift, zo mooi!

Toen onze kindjes klein waren bakte ik nog wel eens wat. Wessel en Jildou vonden het dan lekker de gardes af te likken. O, wat rook het dan lekker in huis!

Time flies!

Sokken breien
Paar 16 gleed van mijn pennetjes.

Bolletje: Phildar, Phil Socks Multico, Milky Way kleur Naos. Een hele mond vol!

Ik moest even wennen aan de kleur. Wat je ook zo kan hebben met een kleur van een auto, ‘vind ik deze nu mooi of niet’. Uiteindelijk vond ik deze kleur wel mooi.

Plain Vanilla socks (recht-toe-recht-aan-sokken). Naaldjes 2.25 mm. Fijn te breien!

Honderd paar
‘As I type’ staat nummer 17 alweer op de pennen. Ik heb de vaart er aardig in, al zeg ik het zelf. Gemiddeld brei ik zo’n 12 paar sokken in het jaar. Dat is peanuts vergeleken bij mevrouw A. uit O. Zij breide in 2011 maar liefst 100 paar! HONDERD PAAR!

‘Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent’. En zo is het. Hier de hele tekst die gevonden werd in de Saint Paul’s Church van Baltimore (1692). Ehrmann schreef deze tekst als instructie voor een goed en zinvol leven.

Anyhow: Met het 100ste paar sokken maakte A. de conducteur blij. Ze reisde namelijk dagelijks met de trein, tijdens de ritten altijd aan het sokken breien.

Ik wil mezelf wel uitdagen, nee 100 paar worden het er niet, 30 misschien? Dan zou ik de rest van het jaar elke 14 dagen een paar sokken moeten breien. Het is nog 227 dagen voordat we 2022 instappen. Ik denk dat het wel te halen is. Maar hé, het moet wel leuk blijven. Dan toch maar 25 paar? 20 misschien?

Ik ken A. van de bijeenkomsten van de Stitch ’n Bitch avonden in Leeuwarden. Deze breigroep werd in 2006 opgericht. We troffen elkaar in café Wouters.

Later werd ik uitgenodigd bij de Breibende, een groep die dichter bij huis was. Vanaf toen ging ik niet meer naar de Stitch ’n Bitch bijeenkomsten in Leeuwarden, maar ik heb mooie herinneringen aan de avonden daar.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

zomerhitte

Hier nog een ‘lopend werkje’ (L.W.).

En hieronder is het ‘werkje af’ (W.A.). Patroon: Soxxlook no.5 van Kristin Balke. Garen: Supra Wave. Naalden 2.25. Voor Janlief. 19 gram garen over van de 100 gram.

Maar om terug te komen op de titel van deze blog:
Ik ben geen fan van zomerhitte.

Strakblauwe luchten waardeer ik alleen in de winter, liefst met dikke laag ijs op de sloten en vaarten. Zoiets als hieronder.

Op zich kan ik er wel tegen hoor.
Mijn Oma Froukje niet, die ging op extreem warme dagen gewoon met haar handwerkje in de kelder zitten. Nee, ook ik ben dus geen zomermens, maar duik nog net niet de kelder in.

Alhoewel ik vies plakkerig ben van het zweet, (bah, bah, bah!) heb ik geen plakhanden dus breien gaat prima.

Chiqo vindt de warmte ook niet leuk. Met zijn dikke vacht hijgt hij zich door de dag.
In het bos is het dan wel aangenaam. We lopen ’s morgens gewoon wat vroeger dan normaal.

Even pootjebaden.

Gelukkig gaat hij zo nu en dan wel op zijn cooling-mat, van de Action, liggen.

Als je de bovenstaande plaatjes ziet, is het net alsof Chiqo er voortdurend op ligt, niets is minder waar. Meestal ziet het er zo uit.

‘Nee hoor, alleen mijn voorpootjes hoeven gekoeld’. Hoe eigenwijs kun je zijn…

Afgelopen maandag nam dochterlief Jildou me mee voor een dagje Walibi, een dagje achtbanen. Zowel Sandor als Jan wagen zich niet in een achtbaan die over de kop gaat, dus mochten zij niet mee.

O, ik vind dat zoooo leuk! Bij elke achtbaan mekker ik dat ik niet durf. Wat halen we ons dan ook aan, om vrijwillig plaats te nemen in een zo’n stoeltje met beugels. Maar wanneer het ritje klaar is dan vind ik het fantastisch: gewoon omdat het best wel eng & spannend is en echt zó hard gaat!

Express Platform 13, El condor, Untamed & Goliath. Dat waren de achtbanen waar we in hebben gezeten. Maar ook deden we een ritje in La Grande Roue (reuzenrad), zaten in het treintje, G-Force, Super Swing (2x) en de Crazy River. Die laatste zag eruit of je niet nat zou worden, nou wij wel hoor! Zo flats: een golf water zo over ons heen!

Echt geweldig zo’n dagje. Nergens wachtrijen want bij Walibi maken ze gebruik van een slimme app waarbij je jezelf op een virtuele wachtrij zet. Zo weet je dus precies op welke tijd je in de attractie kan.

Kalm an en tot kiekes!

bijwerking

Chiqo loopt aan de riem die ‘uit-rekbaar’ is. Het loopt prettig wanneer de lijn ‘meeviert’ met de afstand tussen ons in. Zijn naam staat er op: nog van zijn laatste logeerpartij.
Niet dat je denkt dat de naam erop staat als reminder voor onszelf. ‘Ach, hoe heet die hond ook al weer… o ja hier staat het: Chiqo!’ Nee dus.

Anyhow, zo ’s morgens, tijdens ons loopje, is het nog best koud. Geen overbodige luxe om mofjes aan te hebben.

Wanneer ik de mofjes aan heb, kan ik nog zo voor de geest halen wanneer en waar ik ze maakte. Dat is zo leuk van breien. Herinneringen die kleven aan bepaalde garens of projecten. Een mooie bijwerking die ik gratis en voor niets bij mijn projectjes krijg. Een soort van memorystick.

Deze mofjes had ik op de pennen tijdens onze trip door Zweden in 2015.

Een prachtige reis.


En zo zitten er altijd wel herinneringen aan de dingen die ik maak. Maar ook het plezier van het maken is dan even voelbaar. Waardevol.

Zo maakte ik deze letterlap toen mijn kindjes nog heel jong waren. Als ik ze ’s avonds in bed had gelegd kon ik eindeloos borduren.
Het was zomer en ik pikte dan net nog het avondzonnetje mee door achter in de deuropening te zitten. O, wat kon ik dan simpel weg genieten.

De merklap hangt op de overloop. Wanneer ik de trap op loop, kan ik zo dat gevoel van tomeloos borduren oproepen.
Handwerken heeft dus ook deze fijne ‘bijwerking’ voor mij.

Take care en kalm an!