ik weet dat je tijd niet kunt stoppen

.
Titel uit: ‘We doen wat we kunnen’ Bløf met Geike Arnaert.
Je weet dat de wijzer blijft draaien, je weet dat het nooit anders wordt.
Je weet dat je tijd niet kunt stoppen, maar we doen wat we kunnen.

Doen alsof
‘En dan spelen we vader en moedertje en dan was ik vader, jij het kind en jij de moeder!’ of  ‘En dan waren we smokkelaars en moesten dan een hele moeilijke weg langes’. Kinderen die spelend elkaar een rol toedichten, want zo kan je samen spelen.

Wat me altijd opvalt is dat kinderen de dingen dan benoemen in verleden tijd. Een mogelijke verklaring is dat kinderen die rolverdeling in een gebeurtenis zien als die al heeft plaatsgevonden. Zelfs als het spel nog moet beginnen of bezig is. Iets nà-spelen dus, op basis van hun eigen fantasieën en ervaringen.

Het is een prachtige vorm van spelen. Om een rol ‘uit te testen’. Ik was er wel van, verkleden en jezelf dat zigeunermeisje voelen, of indiaan of… jawel Koningin te paard!

Deze onderstaande foto was ietsjes eerder genomen. Spelend met zus en broer: piraat op een schip (de trap) met een telescoop (bamboestok) de zee afturend. En zuurstofflessen (kussen) op de rug, klaar om de sprong in het diepe te maken.

Om het echt te laten lijken hadden zus en broer hun trui uit. En ik, ik deed mijn broek uit! Niet dat dat bijdroeg in het spel. Maar wel een grappig detail: de jongste matroos, lekker duidelijk, nog in een luier!

‘Wat er ook speelt in deze wereld, laat het vooral de kinderen zijn.’ (Loesje)

Binnenstebuiten
Kent u dat programma? 19:10 elke werkdag NPO2. Een gestructureerd programma met drie onderdelen: De natuur, eten koken en binnenkijken bij een woning. Dat laatste is mijn liefelings item. Gluren in een huis van een ander. Zullen we doen dat de cameraploeg van binnenstebuiten hier binnen kwam kijken?

We zijn ons huis aan het upgraden, naar versie 202.4. TVwonen is er niets bij! De verdieping en zolder zijn klaar. Het is fijn dat het kantoor weer kantoor is, slaapkamer weer een slaapkamer is. Orde geeft me kalmte & rust. Ook rustgevend is de kleur groen, die nu in vele tinten en overal in ons huis te vinden is.


De huiskamer heeft de grootste make-over gehad. Van een ratjetoe aan spullen, bruine balken en veel poespas aan de wand is het nu een strakke kamer geworden. Niets te veel.


Verre weg de meeste meubels komen van kringloop of hebben we gekregen. Onze dingen hebben weinig  waarde (in euro’s), maar juist deze spullen zijn voor ons zo waardevol.  

Ik denk dat een doorsnee woning nooit helemaal af zal zijn. Mijn duizenddingen-Jan is bijvoorbeeld nog bezig met de bijkeuken en de deuren van de benedenverdieping zijn nog niet gedaan.


Jan heeft de afgelopen maanden keihard gewerkt! Met een beetje hulp van beide schoonzonen, hier en daar. 


Het servieskastje komt van mijn oma Froukje. 


Het pronkstuk is toch wel onze nieuwe keuken. Alleen de inductieplaat moet nog worden verbonden met de meterkast. Een keuken van Ikea: een hele uitdaging dus. Heul veul boutjes, moertjes en nippeltjes. Heul veul instructieboekjes heeft Jan door geploeterd. Daarmee was het hele huis voorzien van laminaat een ‘peulenschil’. 


‘Het leven is net een Ikea meubel, je moet er zelf iets van zien te maken. En er staan altijd mensen klaar om zich ermee te bemoeien.’ (Darum)

Still knitting socks
Ik had nog een bolletje Botter IJsselmuiden liggen. Jan zijn sokkenla werd wat leger vanwege ‘sok-slijtage’ dus tijd voor wat nieuwe voorraad.


Het is net iets dikker garen dan ik doorgaans sokken mee brei. Waar ik normaal naaldjes 2.25 mm gebruik is deze wol beter af met naaldjes 2.50 mm. Om de sok lekker wat rek te geven maakte ik het been met een reliëf steek. Dat is een patroontje met rechte en averechte steekjes.

Ik was toe aan de teen van de eerste sok, toen ik een kritische blik wierp op het afgewikkelde bolletje, hmm… ik was wel erg ver met de bol. De rest woog 50.65 gram en de teen moest nog! Dus voor sok 2 had ik never nooit niet genoeg. Dan maar een zwarte teen, aangezien dit iets dunner was heb ik die op 2,25 mm gebreid. Brei je sokken tè los dan slijten ze veel sneller. 


Ach het heeft ook wel wat, zwarte tenen.
Work in progress:


Breien heeft blijkbaar niet alleen op mij een rustgevende werking.

And… done!


Us Douwe
Al eerder vertelde ik over onze oppaspup. Het is zo’n lief hondenmeisje die luistert, al heel goed, naar de naam Sky. Samen met Douwe vermaakt ze zich prima. Ook Sky weet het hondenspeelgoed te vinden. Voordeel van zo’n speelgoedmand is dat de honden niet aan andere spullen komen. Handig!


Sky is een makkelijke pup. Waar Douwe in zijn puppymaanden best nog wel eens overprikkeld raakte gebeurd dat niet bij Sky. Is ze moe dan gaat ze liggen. Ook handig.


Waar onze Stabij schrikkerig is, verneem ik geen schrik bij de Australian Sheperd pup. Maandag ging het buiten tekeer met harde wind en hagel. Douwe vindt dat spannend. Sky reageert er niet op. Misschien ligt het aan het ras? Of gewoon aan het karakter? Ik weet het niet.

Voegelbakkien
We hebben een camera in ons nestkastje. In de winter werd het huisje in de nacht gebruikt als slaapplek voor een koolmeesje.

Nu het voorjaar is geworden heeft een koolmeespaartje er een nestje in gemaakt. Heel zorgvuldig werden takjes onderop gelegd, waarop een laagje mos werd gelegd en als laatste wol. Ik had wat van mijn, nog te spinnen wol, buiten gelegd. Het meesje heeft de ‘Blauwe Tesselaar’ meegenomen in het nestje.


Zie nu, zo prachtig! Zoveel eitjes ook! Nu is het broeden begonnen. De meesjes verwachten zo rond 30 april gezinsuitbreiding.

Wandelen


And into the forest I go,to lose my mind
and find my soul. (John Muid)



Slotgroet


Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

het is net als tienduizend lepels, terwijl je alleen maar een mes nodig hebt

.
Titel uit ‘Ironic’ 1996.

Tekst:
Een oude man werd 98, hij won de loterij en stierf de volgende dag. 
Het is een zwarte vlieg in je Chardonnay. Het is een ter dood veroordeelde zijn gratie, twee minuten te laat.

Is het niet ironisch? Denk je niet? 

Het is net als regen op je trouwdag. Het is een gratis rit als je al hebt betaald. Het is het goede advies dat je gewoon niet hebt opgevolgd. 

Meneer ‘Play It Safe’ was bang om te vliegen, hij pakte zijn koffer en kuste zijn kinderen vaarwel. Hij heeft zijn hele verdomde leven gewacht om die vlucht te nemen en toen het vliegtuig neerstortte, dacht hij: “Is dit nou niet grappig?”

Het leven heeft een grappige manier om je te besluipen. Als je denkt dat alles in orde is en dat alles goed gaat.
Het leven heeft een grappige manier om je te helpen. En als je denkt dat alles mis is gegaan en alles ontploft. 

Een file als je al te laat bent. Een rookverbod tijdens jou sigarettenpauze.
Het is net als tienduizend lepels, terwijl je alleen maar een mes nodig hebt. 
Het is de man van mijn dromen ontmoeten en dan zijn mooie vrouw ontmoeten. 

Is het niet té ironisch? Denk je niet?
Ik zal je helpen.

In dit liedje bezingt de Canadese Alanis Morisset de ironie van het leven. Immers ieder leven zit vol met tegenstrijdigheden, onverwachte wendingen en situaties waarin dingen anders lopen dan verwacht. Ironie kan soms humoristisch zijn, maar het kan ook een diepere betekenis hebben, waarbij de realiteit op een onverwachte manier wordt gepresenteerd.

Misschien moeten wij daarom het leven en in het bijzonder ons eigen leven, niet altijd zo serieus nemen. Als je het leven te serieus neemt, dan ben je vaak ergens ongerust over. Bang, misschien wel om de controle te verliezen, om niet geliefd te zijn, om te mislukken of er alleen voor te staan.

Nota bene: Dingen serieus nemen kan een goede eigenschap zijn, waarmee je laat zien dat je ernstig, hardwerkend en zorgzaam bent. Maar als je alles te serieus neemt, leidt dat tot onnodig veel stress en ga je je zorgen maken om onnodige dingen. Situaties waar je niets aan kunt veranderen, ook al zou je willen.



Enkelboordjes


Wanneer je het jezelf niet aan tijd gunt om een paar sokken te breien maar je wel wilt dat er een randje sok boven je Dr. Martens uitpiept, dan maak je enkelboordjes. Ik gebruikte de koffieboontjes-steek, die is lekker stretchy. 


Outfit
Popkoor VocaLinde waar ik bij zing gaf een optreden. Een thuiswedstrijd hier in Olpae. Er was een dresscode: Spijker met wit. Ik was wel blij met deze look, aangezien ik mezelf net getrakteerd had op een leuk spijkerjurkje. Het ‘witte’ voegde ik toe in een stenen-kralenketting (kringloopgelukje) en dus de enkelboordjes.


Prima toch? Maar bij binnenkomst zag ik mijn collega-zangers (m/v) en concludeerde dat ik toch wel wat afweek in het geheel. Iedereen had een spijkerbroek/rok aan en wit erboven. Tja…


Gelukkig stond ik aan de zijkant. En het optreden? Want daar gaat het uiteindelijk om, dat ging goed. Het werd een gezellige avond. 

Lezen
Vorig jaar las ik ‘Fulltime Avonturier’ van Tamar Valkenier. Een aanrader! 

Wanderlust dat woord omschrijft Tamar. Deze term staat voor iemand die een sterk verlangen heeft om de wereld te ontdekken. Het verlangen om uit je eigen leefwereld te stappen en naar andere dingen op zoek te gaan. Dit door te reizen. Hier beschreef ik haar in mijn blog.


Onlangs las ik het boek van Miriam Lancewood, ‘Liefde in de wildernis’.


Miriam is uit hetzelfde hout gesneden als Tamar.

Een gedeelte in het boek van Miriam overlapt het boek van Tamar. Deze avonturiers overleefden namelijk samen de ruim twee maanden durende expeditie in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Ze beklommen vele hoge bergen, zonder een spoor of pad te volgen. Ze staken melkachtige gletsjerrivieren over, zonder de bodem te kunnen zien. Ze aten wat ze konden jagen en verzamelen. Van hertenhersenen tot sprinkhanen, van sneeuwbessen tot paardenbloemen. Ze leefden op de rand en werden gedwongen in het moment te leven. Ze beleefden een geweldig avontuur omdat Tamar en Miriam elke dag het onbekende durfden te betreden.

Hieronder een ‘docu’ over deze bijzonder indrukwekkende hike. 

.
Aan het eind van de reis werd het tweetal opgezocht door Floortje Dessing voor haar tv-programma ‘Terug naar het einde van de wereld’. 

Wat mij, bij het lezen van beide boeken, opviel was dit:
‘We zien de dingen niet zoals ze zijn maar zoals wij zijn. (Anais Nin)
Beide vrouwen beschrijven dezelfde reis, maar ervaren het ieder op een eigen manier. Zo boeiend!

Still knitting socks


Twee gelijke sokken rolden van mijn pennetjes. Zie daar wordt ik nu blij van! En Jan ook, alhoewel hij die ‘gelijkheid’ niet echt spannend vindt.
Garen: Regia Spring Fling Color, naaldjes 2.25. Steken 60. Ik begon de tweede sok bij de kleur waar ik ook de eerste sok mee begon. Zo krijg je een identiek paar.


Us Douwe en oppaspup Sky
Geweldig zoals die twee samen kunnen.



Wandelen
Het is echt lente, de Vogelkers staat in volle bloei en dat is niet alleen mooi om te zien maar heerlijk om te ruiken.


Cold sheep
Ook in maart heb ik geen garen gekocht. Attentie, attentie: Ook in maart heb ik GEEN garen gekocht!




Slotgroet
Terugkomend op het begin van de blog, de ironie des levens: Wat ik bedoel is dat we misschien een situatie ook zonder oordeel kunnen accepteren en té hoge verwachtingen los kunnen laten. Zodat we niet verstrikt raken in onze emotionele reacties erop. Let wel: Dit moet u natuurlijk wel zien in de juiste context. 


Geen paniek, niets is onder controle. Nou, dat dus!


Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

my life is changing everyday

.
Titel uit ‘Dreams’ van de The Cranberries. Op 11 februari plaatste ik het origineel. Deze versie van ‘The woodgies‘ vind ik ook zo mooi, die eenvoud! De stemmen van de zusjes Hannah-Leah en Megan passen zo perfect bij elkaar.

Zoek
Mijn brei-MoJo ben ik ergens verloren. Want het ligt wat stil, mijn handwerken. Er zijn andere dingen die, met de elleboog werkend, zich op de voorgrond verdringen. Ook het voorjaar slaat me met moeheid om de oren. 

MoJo is een moderne term en letterlijk een combinatie van motivation en joy. Dus als je gemotiveerd bent en je doet wat je leuk vindt.


It is lykas it is. Het is zoals het is. Alleen voor een blog, waarvan de hoofdmoot toch wel bestaat uit ‘handwerken’ is dit wel een dingetje. 


Work in progress: Garen Regia Spring Fling Color 4 ply, naaldjes 2.25. 

Verwennerij
Jambers: ‘Overdag is ze docent geschiedenis maar ’s avonds bakt ze soezen!’ Zo bracht onze schoondochter een doos vol soezen naar Olpae! Afke bakte ze bruin tijdens een workshop. Nee, we snoepten er niet zo’n minihapje van, zoals we dat Janny en Robert altijd zien doen. We aten gewoon alle soezen op! Het was tè lekker om er maar een muizenhapje van te nemen.


Bananensoes (1), moorkop chocobol (2) en tijgersoes met Zwitserse room (3). Jan zijn ranking: 2-1-3, ik 3-1-2. Maar echt, alle drie zooooo lekker! Dat smaakt naar veul meer! A big shout-out to Afke!

Zingen
Ik zing al mijn mijn hele leven, eerst op de schommel, later bij het jongerencentrum alwaar ik gitaar leerde spelen. Op mijn 21ste bij een zanggroep. Daar zat ik 10 jaar bij. Toen klikte het repertoire niet meer met mijn interesse en sloot ik me aan bij een groepje met gitaren, bas, drum en fluit. Zingen en gitaar spelen. Heerlijk!


Er kwam een periode dat ik niet speelde. Maar begin 2019 sloot ik me aan bij het popkoor ‘VocaLinde‘ in ons dorp. Echt mijn ding! Meerstemmig zingen: ik vind het zoooo leuk!

VocaLinde
‘Zonlicht op het water, glinstert prachtig’, die regel komt uit de vertaling van John Denver’s ‘Sunshine on my schouders‘. uit 1971. Claudia de Breij maakte een vertaling. Dit deed ze voor het programma ‘De beste zangers’. 


Denver schreef het lied in de tijd van ‘late winter, vroege lente’. Op een koude, sombere en grijze dag. De sneeuw smolt en het was te koud. Het gevoel dat je weer naar buiten wilt en dat de zon weer gaat schijnen. Je herinnert je hoe soms alleen al de zon zelf je een goed gevoel kan geven. En met dat melancholische gemoed schreef Denver dit liedje. 


Dankzij onze dirigent Hinke Jelsma hebben wij dit liedje ook op ons repertoire. Maar Hinke vond ook de Engelse tekst zo mooi. Ze maakte een combi arrangement van zowel de Engelse als de Nederlandse tekst. Zo prachtig! 

Zo arrangeert ze vaak mooie popnummers zodat wij die in koorzetting kunnen zingen. Ik ben erg blij met het liedjesaanbod bij ons koor VocaLinde. Het is elke week weer een feestje om met elkaar te zingen.

Hinke op archieffoto hieronder.


Ook zo mooi gearrangeerd door Hinke: ‘Someone to you‘ van de uit Liverpool afkomstige Michael J. Nelson, met artiestennaam ‘Banners’. Een lekker ‘up-tempo’. Ik zou heel veel kunnen schrijven over de nummers die we zingen.


Echt, ons repertoire is zo veelzijdig en dat is ook echt de kracht van ons koor: de veelzijdigheid van de muziek, zingen waarbij gezelligheid voorop staat zonder het niveau uit het oog te verliezen. Last but not least onze dirigente! Ze staat al 34 jaar (!) voor ons koor.


Zaterdag 6 april geven we met het koor ‘Sjongersnocht’ een concert. Hier de info.

Onze zoon Wessel was jaren dirigent van een drumband. 


Hij wilde de band ook graag nummers laten spelen, waar geen bladmuziek voor was. Dus ging hij zelf aan de slag om nummers van bijv. Michael Jackson geschikt te maken voor de drumband. En zo arrangeerde hij zelf stukken. Ik weet dus van dichtbij, hoeveel tijd en energie er in het herschrijven van muziek zit. 

Sky
Sinds deze week zijn wij de oppasbaasjes van een Australian Shepherd pup. Twee dagen in de week is ze hier. Ze luistert al goed naar haar naam. Het is echt zo’n lieverdje. Een meisjes-puppy. 


De renovatie in huis maakt haar niets uit. Zie nu:



We hebben voor Sky een bench. Ze moet natuurlijk wel haar rust krijgen. Nu zoekt ze zelf ook wel dit plekje op. Handig. 


Natuurlijk is ze pup en weet nog niet dat de waterbak rechtop moet staan en het geen speelgoed is. Voortdurend gooit ze die om en gaat er dan mee spelen. Maar het meest spelen ze samen, Douwe en Sky. 


Zo leuk als beide honden voor je staan en je ‘ZIT’ zegt en de kleinste ook meteen, zo koddig, gaat zitten.

.
Duurzaam 
In de gemeente waar we wonen wordt met beleid het groen verzorgt. Het nieuwe rozenperk wordt bedekt met gekneusd stro. Dit houdt regenwater vast en voorkomt kiemend onkruid.


Dit is natuurlijk niets nieuws onder de zon. Immers bij de aardbeien doen we dit al eeuwen. Daarom heten ze in het Engels ‘strawberrys’. Ik ben wel voor zulke duurzame uitprobeersels.

Slotgroet




Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

het heeft geen zin om te zitten en je af te vragen waarom

.
Titel uit Bob Dylan’s  liedje ‘Don’t think twice it’s allright’, gecoverd door Jack en Daisy.

Werkgeheugen
De kabeltrui voor Jan ligt even stil. Voor dit breiproject moet je voldoende werkgeheugen in je brein hebben. Net als bij een pc, soms wordt ie traag. Dit komt doordat er te weinig werkgeheugen is om de input juist te verwerken in het besturingssysteem.

Voldoende werkgeheugen is nodig bij het concentreren, het verwerken van informatie en visuele & ruimtelijk inzicht. En dit zijn juist de vaardigheden die nodig zijn voor het maken van een kabeltrui.

In mijn brein zit een woelmuis die soms alles wat in de war schopt. Mijn brein maakt afslagen die er niet zijn en de weg terug is dan onvindbaar. Dat komt omdat er dan minder werkgeheugen beschikbaar is. Ik moet dan iets meer mijn best doen om de normale dagelijkse bezigheden goed af te ronden. Gelukkig is dat woelmuisje niet altijd actief.

Hoeveel sjaals heeft een mens nodig?
Ik denk dat ik zo’n 30+ sjaals gebreid heb. Vele weggegeven of weggedaan want ik heb er nog 9 in ‘real live’. En daarvan heb ik er altijd maar 1 om.

Eigenlijk heb ik genoeg sjaals/omslagdoeken/kollen dus hoef ik er echt geen één meer bij. Maar het breien van sjaals is zo leuk want:

* Een sjaal past altijd qua pasvorm.
* Er zijn duizenden mooie patronen. Alleen al in mijn Ravelry bieb heb ik 159 (!) sjaal-patronen staan. Patronen die wachten om opgezet te worden.

Hieronder de 9 sjaals met linkjes naar mijn Ravelry projectpagina’s, helaas alleen zichtbaar voor de ‘Ravelry-gebruikers’.

De kol links boven draag ik dagelijks. Van Wolhobby. Het is een lange koker die dubbel geslagen is. Door het kleurwerk lopen er ook nog draadjes (beide kleuren) achter het werk langs. ‘Floats’ heet dat in het Engels. Dit maakt de kol winddicht en lekker warm. Gebreid van Wibrawol.

Ik heb een mobius gebreid onder de bezielende leiding van Miram Tegels tijdens een workshop, foto rechts onder.
De poezekol is een eigen ontwerp. Die kol rechts van het midden is ook een lange koker, die twee maal om mijn nek past.

Die fel-blauwe sjaal, is het patroon Veerle. Hier zitten kraaltjes in, wat de sjaal een exclusieve uitstraling geeft. De middelste is van Alexandra Boonstra: De Segelschiff-am-see-shawl.

De sjaal links onder is een kantsjaal die ik droeg tijdens ons huwelijksdag, patroon: Brain Waves van Monique Boonstra. En nog 2 Stephen West sjaals: midden onder en midden boven.

Ben je er dus ooit mee uitgebreid? Met sjaals? Ik kan het vergelijken met een mens (m/v/o) die dan voor de kledingkast staat en bedenkt dat ze ‘niets’ meer heeft om aan te trekken. Let wel, die kast puilt uit met kleding, maar net dàt item, dat ernstig in de mode is, ontbreekt.

Maar daar heb ik dan weer geen last van. Ik loop rustig rond in kleding van pak hem weg 5, 10 of 20 jaar terug. Zo heb ik 7 jurken en 9 rokken. Dat vind ik nog best veel. Daarnaast een stapel leggings, t-shirts & vesten*. En klaar is Froukje. Ook lekker handig als we op reis gaan. Ik doe er langer over om mijn handwerkjes in te pakken dan mijn kleding uit te zoeken.

Anyhow: wil ik een sjaal breien? Dan brei ik een sjaal punt

* ik zit midden in de periode ‘vestje-aan-vestje-uit’.

Still knitting socks
Sokken, die moet je wel regelmatig aanvullen. Bij dagelijks gebruik raken ze vervilt, of vallen ook de gaten in de al gestopte sok. Dat heb je niet bij een sjaal, die is niet aan slijtage onderhevig.

Op mijn pennetjes een paar sokken voor Janlief. Garen: Regia en een restje bruin garen.

Scheenebos
Dagelijks doorkruizen Douwe en ik het Scheenebos. Veel van dit bos valt onder Staatsbosbeheer. Aansluitend zijn er ook delen in particulier bezit. Zo ook het mooiste stukje van het bos. Er stond heide. Dit raakte door nieuwe boom-zaailingen in de verdrukking. Een aantal mannen hebben de handen uit de mouwen gestoken en zijn aan de snoei gegaan. Nu heeft de heide weer de ruimte om te floreren.

Tot mijn grote verassing is er ook een bankje geplaatst. Nou, ik zie me hier wel zitten, met een breiwerkje en bekertje koffie! Sterker nog: ik heb al een ‘brei-date’ aldaar!

Zo dacht ik aan 30 jaar geleden. Toen hier de peuters gingen picknicken. Zo’n heideveldje in het bos ziet er zo anders uit dan hun eigen dorp en dus dachten de kindjes werkelijk dat ze een wereldreis maakten. In het echt stond de speelzaal maar 300 meter van dit mooie stukje natuur!

Zie nu zo lief, Wessel 2 jaar. Een hele belevenis zo op pad met de huifkar van De Groot.

Renoveren
Het vordert. We zitten nu in de opbouwfase. Mijn duizend-dingen-man doet het geweldig! Zo zijn er werkzaamheden die meteen opvallen. Muren egaliseren, schilderwerk en laminaat leggen. Maar er zijn juist ook zoveel dingen die wel essentieel zijn in het proces en de nodige tijd nemen maar niet echt zichtbaar zijn.

Zo moest Jan leidingen leggen in de kruipruimte, voor de nieuw te plaatsen keuken. Dat was een staaltje tijgeren onder de vloer, in de modder en ondertussen nog het nodige boor-, afdop- en schroefwerk doen.

Zoek
Mijn telefoon was zoek. Nu ben ik die regelmatig kwijt en dan laat ik Jan mij bellen zodat ik weet onder welk breiwerk ik mijn mobiel heb liggen. Dit keer geen beltoon… Ik had net gelopen met Douwe, zou hij in het bos liggen? Dus ging ik de wandeling maar opnieuw maken. Ondertussen bedacht ik me, dat verliezen van je telefoon wel een ding is. Alle contacten die op mijn simkaart staan! Maar ook de apps die ik gebruik. Gelukkig gaan mijn foto’s automatisch naar de cloud, maar toch. Hoe verder ik terug liep, hoe ongeruster ik werd.

Ik vond uiteindelijk mijn mobiel op een driesprong. Hij was uit mijn jaszak gevallen toen ik Douwe aan de riem deed. Pfffff! Ik was zo blij!

Ik heb een Samsung Galaxy S7. Nu is de Galaxy S24 op de markt. Maar mijn verouderde mobiel is prima voor huis, tuin en blog gebruik. De camera doet het goed. Zie foto hieronder van de Sleedoorn.

Vorige week zag ik het IJsvogeltje weer! Ik kon het vogeltje zowaar fotograferen. Maar dat ziet er dan zo uit:

Maar hey, ik ben geen prof zoals Ruurd-Jelle van der Leij. Hij maakte deze. Duidelijk een ijsvogelpaartje met nesteldrang.

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

het licht komt van ver, van lichtjaren her en ik ben onderweg

.
Titel uit ‘Onderweg’ Boudewijn de Groot met dochter Caya.

Eerste hulp bij uitsterven
Dit is een podcast van Clarice van Houten en Sieger Sloot gemaakt in samenwerking met Cordaid. Deze hulporganisatie komt op voor mensen in de meest moeilijke gebieden ter wereld.

De podcast is een spoedcursus om in actie te komen tegen de klimaatverandering. De aarde warmt op en de gevolgen zijn zeer heftig: overstromingen, extreme udroogte, hitte, woongebied van zowel mens als dieren verdwijnen.

Klimaatverandering, ofwel klimaat ontwrichting daar is de mens in de westelijke, ontwikkelde en rijke wereld verantwoordelijk voor. Terwijl de ‘derde wereld’ er juist de gevolgen ervan ondervindt.

‘There’s so many different worlds, so many different suns. And we have just one world, but we live in different ones’ (Mark Knopfler)

Er is goed nieuws: u heeft nog de kans er iets tegen te doen.

Doet het er nu echt toe wat het individu doet?
Ja! We moeten het collectief doen maar een kleine gedragsverandering kan al 40 tot 70% van de huidige CO2 wereldwijd terugbrengen. Diverse studies tonen aan dat 60 tot 80% van de huidige CO2 uitstoot komt van gewone huishoudens. Dat zijn wij: hoe we wonen, hoe we reizen, hoe we eten. Al die dingen hangen daarmee samen.

Door zelf daarin individueel verantwoordelijkheid te nemen. Dus is het niet alleen je ‘voetafdruk’ die jezelf kunt verkleinen maar ook jou ecologische ‘handafdruk’. Met andere woorden: je laat aan anderen zien dat dit duurzame leven hetgeen is wat jij gewoon vind. Normaliseren van duurzaam gedrag als het ware.

Voetafdruk, ofwel hoeveel aarde heeft u nodig?
Een ecologische voetafdruk is de oppervlakte van de aarde die je nodig hebt om te leven én om te verwerken. Hoe minder je verbruikt, hoe kleiner jouw voetafdruk. Het is de ruimte die nodig is om je voedsel te verbouwen, je huis te verwarmen, je afval te laten verwerken, je kleding te produceren of naar je werk te reizen. Dus ook de ruimte die nodig is om je CO2 te compenseren. Per persoon hebben we op aarde zo’n 1,7 hectare als oppervlakte beschikbaar: dat is ongeveer 1 voetbalveld.

Als iedereen zoals een gemiddelde Nederlander zou leven, komen we never nooit niet uit met 1 aardbol. Wij maken in Nederland gebruik van vaste diensten en infrastructuur die voor een relatief hoog verbruik zorgen. Dit wordt in ‘CO2 uitstoot’ gemeten. Een gemiddelde Nederlander stoot 9 ton CO2 per jaar uit. Een Amerikaan 14 ton CO2 en een inwoner van Burkina Faso maar 0.5 ton.

Wanneer we duurzaam willen zijn en de aarde willen laten doorleven mogen we per persoon 2.5 ton CO2 uitstoten.

Voetafdruk berekenen

In mijn eigen wereldje
Ik probeer mijn voetafdruk zo gering mogelijk te maken. Dit doe ik door mijn spullen/kleding uit de kringloop te kopen. Vleesarm te leven. We stoken alleen onze woonkamer warm met pelletbrokjes en hebben een zonnepaneel op de camper. Natuurlijk zou het beter zijn om niet meer op reis te gaan. Maar met onze bus op pad is nog altijd beter dan vliegen.

Hypocriet
Niemand is consequent. Sommige mensen noemen het hypocriet. Hypocriet en in-consequent. Maar het is niet zo zwart-wit. De één is misschien iets lichter grijs en de ander antraciet. Maar laten we dan als ‘in-consequente’ mensen er wel het beste van maken. Op een, voor je eigen geweten, verantwoorde manier.

Duurzaam
Zo staat er bij ons een emmer onder de douche waarin het water valt voordat de kraan behaaglijk warm water geeft. Die kieper ik dan weer om in de wc na de plasjes. Ik vind het zonde om elke keer 5 liter schoon drinkwater door de plee te spoelen met doortrekken, terwijl ik ook nog water zou verspillen met wachten op warm water. Ik kan me voorstellen dat een ander dit overdreven vind, en dat is prima. Het is mijn eigen geweten wat maakt dat ik dit zo doe.

Zelfgebreide sokken gaan trouwens veel langer mee dan goedkope en over de wereld gereisde sokken uit de winkel, om maar een zijstraat te benoemen.

Als ik buiten loop en snoeppapiertjes, blikjes of andere troep vindt ruim ik dat op (binnen ook trouwens). Als iedereen dit zou doen dan wordt het overal een stukje schoner. Het is een soort van way of life denk ik.

Mijn ideaal? Een klimaatneutraal, zelfvoorzienend Tiny house waarin toch nog voldoende ruimte is voor mijn stash (garen-voorraad).

Cool sheep
Over stash gesproken, ook in februari heb ik geen garen gekocht. Douze pointe! Ik kreeg wel wol: een doos vol Lopi (IJslandse wol). Bedankt J!

Gedragsverandering
Anyway: Net als met roken, in de jaren ’70 ’80 rookte 80% van de mensen en we zitten nu onder de 20%. Dat is niet spontaan ontstaan. Uiteindelijk wil je gewoon een juf hebben die zegt: ‘we gaan het vanaf nu anders doen’. Dat zag je in de Corona tijd. In de periode vòòr de Corona prik. Maatregels die massaal en direct opgevolgd werden want anders werd je ziek.

Bij CO2 is dit echter niet meteen zichtbaar dus zal een maatschappelijke gedragsverandering lastiger zijn. Toch hoop ik dat, met mij, de mensen zich bewuster worden van hun voetafdruk en dat dit direct gevolgen heeft voor de toekomst.

Ik weet echt dat, hoe klein mijn verandering ook is, dit gedrag toch zal bijdragen aan CO2 reductie. Net als bij Douwe die drinkt uit de sloot. Het kleine slokje maakt golfjes die zich wijd verspreiden.

Nou, dat dus. ‘Goed verhaal, lekker kort!’

Still knitting socks
Er rolde weer een paar sokken van de pennetjes. Een vrolijk paar! Ik kan nog niet verklappen voor wie ik dit paar breide.
Garen: Phildar Phil Folk 100, 4 ply. Naaldjes: 2.25 mm, 60 steken, plat boordje, Hollandse hiel.

Hieronder making off.

En natuurlijk een foto van de finish.

Wandelen
En de lente ging van start, de meteologische dan. Op het ogenblik dat de zon in de loop van maart loodrecht invalt op de evenaar, dan begint bij ons de astronomische lente. In 2024 is dat op 20 maart om 04.06 uur. Ook wel de lente-equinox genoemd. (Latijn: aequinoctium, gelijke nacht) Het moment waarop de dag en nacht even lang zijn. Deze onderstaande foto nam ik 1 maart, langs de Linde.

We wandelen graag in de natuur. Met het starten van maart mogen we op een aantal plaatsen een tijdje niet meer komen.

Dat komt omdat dit broedgebieden zijn voor de vogels. Een tijdelijke ontzegging dus.

Gelukkig hebben we hier nog genoeg andere mogelijkheden om door de natuur te struinen.

Overal staan ze in bloei, de krokussen! Maar ook het speenkruid geeft het voorjaar kleur!

Slotgroet
Wees de verandering die je in de wereld wilt zien.

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

 

our house, is a very, very, very fine house

.
Titel uit ‘Our House’ van Crosby, Stills, Nash and Young uit 1970. Graham Nash beschreef in dit liedje zijn relatie met Joni Mitchell. Het liedje bleef langer mooi dan hun relatie. Hier gecoverd door The Wildwoods.

Renovatie
We  hebben de boel hier aardig op de kop.

Ons huis
Het was 1991 toen wij (mijn vorige man en ik) dit huis kochten. 33 jaar geleden. Een standaard twee-onder-één dak, een premie A-woning.Voor ons, een gezin met twee kinderen en twee katten, was het groot genoeg en we hadden niet echt de drang om deze woning in te ruilen voor een royaler exemplaar.

Nu woon ik er alweer 10 jaar met mijn huidige man. Het huis had nog zeer veel authentieke details, ja zelfs nog van de vorige eigenaar. Veel donkerbruin hout, koperkleurige sier-deurkrukken en een paarse-spikkel gang.

Tijd voor verandering. Deze herfst begon Janlief met het opknappen van de zolder.

Inmiddels is de zolder af en dient deze meteen als opslag voor spullen van de rest van het huis.

Herplaatsing
De eerste dingen uit de slaapkamers en de woonkamer pakte ik keurig in, zette ze geordend & gelabeld op zolder en maakte meteen al een schifting in houden/kringloop/stort.

Na 57 keer de trappen op en neer gelopen te hebben gelopen met dozen, waren de dozen op en ook mijn geduld. Gevolg: inhoud van de keukenkastjes werden zonder uitzoeken, zo op zolder geflikkerd gelegd, vervolgens staat het er bomvol en kan ik niets meer terug vinden.

Net verhuizen, de eerste dozen geordend en keurig de inhoud op de doos gezet, de laatste dozen zonder enige inzicht volgestouwd, dus ook niet meer stapelbaar en geen label of iets erop. Of ben ik de enige die zo ter werk gaat. Keurige start, noem het ‘professioneel’ en later op een amateuristische ‘dat zoek ik later wel uit’ manier.

Stappenplan
De eerste verdieping is nu ongeveer half af. Schilderen (Jan), behangen (Froukje) en laminaat leggen (Jan). Maar aangezien onze nieuwe keuken in maart geleverd wordt, zijn we beneden begonnen met slopen. We hebben de balken uit de woonkamer gehaald. Geen draag, wél zware balken.

De cv-verwarmingselementen inclusief buizen heeft Jan uit het huis gehaald en wat eens de keuken was is nu een betonnen gat.

Afgelopen dagen heeft de stukadoor de hele woonkamer mooi strak gemaakt. Jan heeft de koelkast en vaatwasser een tijdelijke plaats gegeven, wel zo handig. Ik heb het campinggasstel als fornuis.

De gesloopte elementen liggen nog even in de achtertuin, klaar om naar de stort te vervoeren.

Waarheid als een koe
‘Het is de klus waar je nooit aan begint die de meeste tijd kost’. (J.R.R. Tolkien)

Us Douwe
We creëren nog wel iets van ‘huiselijkheid’ in de renovatie. Zolang wij rustig, kalm en relaxed zijn is Douwe ook happy.

Dus op tijd een bakje koffie en vooral wel lekker blijven wandelen.

Breiwerkje
Het is fijn dat ik overal wel kan breien. Ik heb Jan zijn trui weer op de pennen en ben in het kabelpatroon bezig. Hieronder zit ik op de oude slaapkamer van dochterlief terwijl de stukadoor zich een slag in de rondte werkte. Het was een vrolijke vakman. Zijn lachsalvo’s konden we boven horen.

Natuurlijk is er veel werk te doen in ons klushuis. Soppen, dweilen en opruimen. Je blijft bezig. Dus deze blog minder breiwerkjes om te laten zien.

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

ik leef met de snelheid van het leven

.

Titel uit: ‘Speed Of Light’ van de de Haarlemse band Chef’ Special. Het liedje reflecteert op de snelheid waarmee het leven voorbijgaat.

Voor de videoclip heeft de band synchroonzwemmen geleerd. Het is een illustratie van hoe de band als collectief uitdagingen aangaat, zelfs wanneer de individuele leden niet zeker weten of ze het wel kunnen: “We hebben met Chef’Special een veilige omgeving gecreëerd waarin we dingen kunnen proberen, in de wetenschap dat anderen je opvangen mocht het mis gaan. Het bouwen van zo’n omgeving daar zou iedereen naar moeten streven.”

Never ending story
Het begint op een eindeloos verhaal te lijken, de Dreams of Aran die ik 10 jaar terug al eens begon en weer afhaalde nog voor de finish. Wol van Drops: Karisma (100 % wol). Voor Janlief. Toen dronk ik mijn koffie nog ‘cafe au lait’.


Inmiddels, 10 jaar later en ‘black coffee’ nu, was ik best alweer een stukje onderweg met het ‘lijf’. Petrol vervangen voor antraciet kleurige Karisma.

Ik had aan in het werk, in het honinggraat-stuk op achterkant, al een foutje ontdekt. Ach, daar is mee te leven, als Jan hard loopt zie je er niets van.

Eergisteren had ik een foute toer had gebreid, 3 toer eerder. Ik heb nog niet de vaardigheid om kabels af te halen dus breide ik terug, 3 toeren. Dat is, met 284 steken per toer, nog best een klus!

Anyhow, vrijdag morgen had het werk weer ‘on track’. Ik had de steekmarkeerders (roze ringetjes) er maar uit gelaten, ik heb het patroon nu wel in de vingers en het breit lekker weg. Toen ik het werk even voor me op schoot legde zag ik het, de eerste naalden honinggraat van de voorkant waren ook niet goed. Dit kan ik, mezelf respecterende breister, niet zo laten zitten, toch? Zie nu!

Ik vind dit patroon nog steeds erg mooi. De techniek is ook zo prettig om te doen, want na een paar toeren rechte en averechte steken wordt er gekabeld, dat is even een werkje maar daarna weer 3 toeren ‘gewoon’ breien. Een heerlijke afwisseling.

Voor ik uit ging halen heb ik eerst enkele hulplijnen ingeschakeld, er een nachtje over geslapen en een paar keer diep gezucht. Toen: rats de naald uit de trui in wording. Uren breiwerk in no time afgehaald.

Maar hey, er zijn ook geen levens mee gemoeid. Dus zo spannend is het ook weer niet.

Het is een kwestie van ‘trial and error’ (vallen en opstaan ofwel uithalen en opzetten). Dit is een fundamentele methode voor het oplossen van problemen die wordt gekenmerkt door herhaalde, gevarieerde pogingen die worden voortgezet tot succes (of totdat de beoefenaar ophoudt met proberen). Dat dus.
‘Goed verhaal, lekker kort!’

De kracht van breien
Het staat mooi beschreven in het boek ‘De kracht van breien‘ van Loretta Napoleoni:
‘Een goede breister heeft de moed om een breiwerk uit te halen zodat een fout hersteld kan worden. Een goede breister weet dat alles gerepareerd kan worden zo lang ze naalden en breigaren heeft, én de moed om een breisel desnoods helemaal uit te halen en opnieuw te beginnen. Dit is breiwijsheid.’

Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn hoofd gepoept heeft
Het prentenboek van Werner Holzwarth: De kleine mol gaat op onderzoek uit wie er nu op zijn hoofdje heeft gepoept. Alle dieren die hij vraagt geven aan dat ze andere poep poepen en niet zo’n worstachtige drol maken zoals die op het hoofdje van de mol. De strontvliegen kunnen het raadsel oplossen: het is de hond van de slager, die heeft het gedaan. Dus die kleine mol klimt op het dak van het hondehok en poept op het hoofd van de hond!

Het is geen fantasieverhaal van Werner want hondachtigen doen dat: op molshopen poepen! Ja, vossen doen dat en ook wolven zullen het doen.

Ook Douwe heeft er een pootje van om het op een molshoop te doen. Raar maar waar!

Een molshoop is nieuw, gemaakt van verse grond. De eerste hond die er langs loopt, zal erop poepen (of plassen) om zijn territorium af te zetten. Elke hond die vervolgens passeert, zal dan ook zijn plasje erover doen. Dit om zo z’n eigen geurtje aan te brengen. De hond wil die molshoop zichzelf toe-eigenen. Hij wil daarmee zijn territorium juist bewaken.

Hoe dan ook: wel gericht en niet per ongeluk legt Douwe zijn hoopje op de hoop!

Vandaag is er de mollentelling. Zie hier.

Still knitting socks
De sokken voor de actie, genaamd ‘Groene Sokken’ zijn klaar. Ik schreef al eerder over dit project voor vrouwen met gynaecologische kanker. Hier een ‘behind the scenes’:

Klussen
De renovatie van ons huis vordert. Nu zijn we is Jan zowel boven als beneden bezig. Ik ben voor het opruimen en ontspullen. Komende week wordt onze keuken/woonkamer gestuct, dat betekent dat onze keuken er uit moet. De nieuwe keuken komt half maart. Dat wordt even behelpen maar allez we zijn maar met zijn 3en hier. En als het af is wonen we in een paleisje!

Deze kaart kregen we van J. Zo lief!

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

it’s never quite as it seems

.
Titel uit ‘Dreams’ van de Ierse rockband ‘The Cranberry’s. De zangeres, Dolores O’Riordian, had zo’n specifieke stem. Ze overleed in 2018, ze is maar 46 jaar geworden en liet drie kinderen achter. Enkele maanden na Dolores dood besloten de overgebleven bandleden ermee te stoppen, na het maken van hun laatste album.

Grillig gewicht
In mijn babyboek werd ik al als ‘Hollands Welvaren!’ bestempeld.

Later als kleuter werd m’n stevige voorkomen steevast door m’n moeder vergoeilijkt als ‘babyvet’.

Ik houd van lekker eten en van bewegen juist weer niet. Slechte combi, dus op mijn veertiende werd de eerste lijnpoging al gestart. Vele pogingen volgden. Minder eten en meer bewegen. Sportschool, tennis, windsurfen, volleybal, jazzballet, gym en hardlopen. Ik probeerde van alles.

Als ik foto’s terug zie, dan zie ik dat lijnen absoluut niet nodig was. Anyhow, mijn gewicht hield en houdt me wel bezig. Eigenlijk heb ik tot mijn veertigste een prima gewicht gehad. Op mijn 45 was ik slank, lees dun, met 60 kg. Zie foto hieronder.

Vervolgens kwamen er kilo’s bij.

Toen zoon en zijn lief in 2022 kwamen vertellen dat ze trouwplannen hadden, was dat voor mij het startschot om de overtollige kilo’s kwijt te raken. Want bij mij staat een jurkje met wat minder gewicht mooier, misschien ook wel omdat ik me dan beter voel.

Ik haat de sportschool, zo ook joggen of andere tak van sport. Maar wandelen dat doe ik graag en ik maakte de wandelingen iets langer. Ik heb de drank afgezworen, chocola niet meer gekocht en de ‘lekkere’ koeken voor ‘smerige’ koek ingeruild. Gevulde koeken of kokosmakronen vind ik niet lekker en laat ik dus gemakkelijk liggen.

Heel geleidelijk gaf de weegschaal minder aan. Toen Wessel en Afke elkaar het ‘ja-woord’ gaven zat ik op mijn streefgewicht, maatje ‘leuk jurkje’. 21 juli 2023. Zie foto hieronder.

Vervolgens kwam daar nog eens 12 weken een ontstekingsremmend dieet bij, als deelnemer aan ‘No guts, no Glory‘ en ik viel nog wat af. Inmiddels ben ik 30 kg lichter. Ik voel me fitter. Cholesterol ging van 6 naar 3 mmol/l, om maar een punt van de gezondheidswinst te benoemen.

Het voedingspatroon van het dieet is nu ons normale voedingspatroon. Minder bewerkte producten, geen pakjes & zakjes in de maaltijd. Veel groente, fruit & vezels. Ik hoop dat ik op deze manier mijn huidige gewicht te behouden. Maar wat minstens zo belangrijk is, me blijvend energieker te voelen.

Ik ben best een beetje trost op mezelf. Om zonder sportschool, zonder shakes of hongerdieet op een (voor mij) gezond gewicht te komen. Ik had dat niet durven dromen. Nu dit vasthouden, dat is denk ik nog wel een dingetje. Wordt vervolgd.

Vestje
Van de week had ik alle squares gehaakt. Ik schreef er eerder al over. Garen: 2 bollen Lana Grossa Gomitolo Molto, haaknaald 4 mm.

En heb het vestje in elkaar gezet. Vervolgens heul veul draadjes weggewerkt.

Ook een rand erom toe gehaakt. Ja, ik ben tevreden!

Uiteindelijk heb ik het patroon niet aangehouden. Ik heb alleen het idee gebruikt, verder het op eigen houtje gedaan.

Still knitting socks
De sokken voor de actie, genaamd ‘Groene Sokken’ vordert gestaag.

Ik ben nu met sok twee bezig.

Dit project is overgekomen uit Duitsland en biedt een geschenk van warmte en medeleven aan vrouwen met gynaecologische kanker, groen als kleur van hoop. De gebreide sokken worden gegeven aan ziekenhuizen en zijn voor vrouwen die chemotherapie of een andere behandeling nodig hebben tegen deze vorm van kanker. Een bijwerking van de chemo kan intens koude voeten zijn.

Ook verschillende breivriendinnen hebben groene sokken op de pennen gezet. Fijn!

Us Douwe
Een stabij is van oorsprong een mollenvanger. Het zit echt in de hond. Tijdens het wandelen heeft Douwe zijn staart omhoog en de neus naar beneden.

En wanneer Douwe echt iets ruikt dan zet hij het op een graven. Enorme gaten kan hij maken. Echter de mol is hem tot nu toe sneller af.

Echt, je moet niet in zijn buurt staan want de modder vliegt je om de oren!

Lief
Van zus kreeg ik een mooie kaart, prachtig projecttasje & fleurig sokkenwolletje. Zo blij mee! Zo lief!

Ik ben dankbaar want het is, in het algemeen, zo waardevol om een goede band met belangrijke naasten te hebben. En, in het bijzonder, het zeker weten dat mijn zus er altijd voor me is.

Op pad
Onlangs gingen we wandelen in het Lauwersmeergebied. Ook zo’n mooi stukje Fryslân!

Deze route loopt bij Dokkumer Nieuwe Zijlen. Dit is de geboorteplaats van mijn oma Froukje. Ze struinde als klein meisje het liefst door het oneindige rietland. Ik zal, samen met de ‘handwerk’ genen, ook de ‘liefde voor de natuur’ genen van haar hebben geërfd. Dubbel fijn om eens in dit gebied te lopen.

Kofje en broadjes mei! (Koffie en broodjes mee)

Sommige paden waren ietwat moeilijk begaanbaar. Het was een ‘hike’ met de nodige uitdagingen. Tjonge, wat een klei! Tot de enkels erin!

Slotgroet


Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

en de weg gaat maar door

.
Titel uit ‘120 East’ van The Brothers Comatose. Dit is een bluegrassband uit San Francisco, Californië. Dit genre maakt me vaak blij.

Het liedje roept gevoelens van vrijheid en avontuur op. Het achterlaten van je problemen en het onbekende op te zoeken.

Tekst: Rijdend 120 Oostwaarts de heuvels in. De maan is zo helder. Stadsblokken veranderen in rivieren en bomen. Dennen en rode bossen reiken tot aan de hemel. En ze staan ​​langs de kronkelende wegen die we rijden. Ze zwaaien naar ons in de wind  

We drinken weer zwarte koffie. En de weg gaat maar door. Op een spiraalvormige weg naar een plek in mijn gedachten. Waar ik worstel met God, en met het leven, en met de tijd.

Ja, het is tijd dat we vertrekken. En de weg gaat maar door.

Sterrenstelsels
In december las ik het laatste deel van de boekenserie ‘Zeven zussen’: Atlas. Ik vond deze reeks erg boeiend. ‘Atlas’ verteld het verhaal van de vader. Hij was zijn leven lang gefascineerd door de ‘Plejaden’ ofwel ‘Zevengesternte’. Atlas voelde zich, als klein jongetje al, beschermd door deze Zeven Sterren-Nimfen.

Hij gaf zijn (adoptie-)dochters dan ook de namen van deze sterren: Maia, Alkyone (Ally), Sterope (Star), Celaeno (Cece), Taygeta (Tiggy), Elektra (Electra), Merope (Merry). Iedere zus heeft haar eigen geschiedenis, dat maak dat je als lezer over de hele wereld (mee-)reist.

De schrijfster, Lucinda Riley (1965) overleed in 2020. Het verhaal van het laatste deel was toen al bedacht maar nog niet helemaal geschreven. De zoon van Lucinda, Harry Whitteker, heeft het laatste deel af geschreven.

Orion (afkorting Ori) is ook een opvallend sterrenbeeld aan de hemelevenaar. Ori werd door Godin Artemis per ongeluk gedood waarna hij het sterrenbeeld werd. In de Griekse mythologie was Orion een jager die de Zeven Zussen achtervolgde.

Orion is nu duidelijk te herkennen bij een heldere hemel. In het midden lopen de drie vrijwel even heldere sterren Alnitak, Alnilam en Mintaka, schuin als een riem. Samen worden ze daarom de Gordel van Orion genoemd. Het blauwe rondje, hieronder, zijn de sterren zoals op mijn foto, hierboven.

In de bewoonde wereld hebben we veel lichtvervuiling. Toen we afgelopen zomer door Polen en Tsjechië reisden kwamen we op plekken waar we de sterrenhemel echt prachtig konden zien. Een enorm hemelgewelf overvol met sterren, zoooo mooi!

Ik vind het altijd fascinerend om in de avond naar de sterrenhemel te staren. Het maakt dat ik me nietig voel. Deze Haiku verwoord het ook mooi:

Ik keek naar een ster
en onder mij zakte de
aarde langzaam weg
(J. Degenaar)

Vestje van granny’s squares
Ik ben nog druk doende met het haken van 44 vierkantjes voor een vestje.

Nog 8 te gaan en dan kan ik gaan puzzelen.

De lapjes zijn erg verschillend van kleur, dus wil ik wel een mooie verhouding in de kleuren.

Still knitting socks
Soms brei ik ze in het groot, maar soms ook in het klein: sokken! Altijd leuk!


Gewoon met een acryltje uit mijn stash, naaldjes 2.5 mm, maatje baby.

Renovatie
Sinds de herfst is Jan aan de klus in ons huis. Hij begon op zolder. Alles fris wit maken en een mooi laminaatvloertje op de grond. Nu is Jan de eerste verdieping aan het opknappen. De kleinste slaapkamer is geverfd (plafon en kozijn) behangen (dank Sandor!) en laminaat gelegd. Nu dient die kamer voor de opslag van kluispullen. De grote slaapkamer is nu bijna klaar. Hier work in progress:

Ondertussen heeft Jan de muur in gang en overloop geëgaliseerd. Al met al een hele klus, maar het wordt echt mooi! Heerlijk om het huis zo op te zien knappen.

Natuurlijk staat Douwe er met de neus bovenop. Hoezo nieuwsgierig? Tja, een ‘sta-bij’  hé…  Nu loopt hij met een ‘coupe de solei’ rond. Zie dat oortje van hem, dat kwam net wat te dicht langs het pas geschilderde kozijn!

Voedselbank
Alweer een aantal jaren help ik bij de voedselbank. Normaliter wordt mijn inzet gevraagd bij het vullen van de kratten voor de klanten. Maar deze week hielp ik mee bij de campagne ‘Op een lege maag kun je niet leren’. Zo stond ik bij Appie Hein het winkelend publiek te wijzen op deze actie. Het is fijn te merken dat mensen goed gevig zijn.

Natuurlijk zijn er mensen die hun mening geven over ‘de voedselbank’ en ‘de klanten’ daarvan in het bijzonder. Dan hoor ik: ‘Dan stoppen ze toch met roken’, ‘dan doen ze de auto maar weg’ en ‘dan zeggen ze hun telefoonabonnement maar op’. Of, ook wel bijzonder: ‘Er hoeft echt geen kind met een lege maag naar school, een boterham is er toch altijd wel! Ze (klanten van voedselbank) moeten gewoon eerder opstaan!’

Nee, ik ga niet in discussie, daar kom je never nooit niet uit. Ik zeg alleen dat een ander niet kan en mag oordelen over de situatie van een ander.

Goed verhaal, lekker kort!
Content is een Engelse term. De algemene definitie: de ideeën die worden weergegeven via een medium. Dit ‘medium’ is in dit geval tekst.

Ik blog al sinds 2006. Om de dag of tien publiceer ik een cursiefje. En altijd heb ik wel wat te schrijven ofwel ik heb altijd een ‘overload aan content’. Wanneer ik bijvoorbeeld een boswandeling maak ploppen er ideeën op. Maar ook als ik sta te wachten in de winkel, bij de kassa, steevast in de verkeerde rij.

Bij mij is het dan ook altijd: ‘Kill your darlings!’ Dat wil zeggen dat ik meer tijd kwijt ben met schrappen van tekst dan het daadwerkelijk schrijven. In ‘normal life’ ben ik ook best wel lang van stof geloof ik. En hiermee kom ik dan op 941 woorden.

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

 

so if you take care of me, maybe I’ll take care of you

.
Titel uit ‘Beautiful People’ van de Amerikaanse Melanie Safka. Ze schreef het in 1967. Melanie stierf van de week, ze werd 76 jaar.

Safka haalde de inspiratie voor dit liedje uit een stroomstoring in New York tijdens haar jeugd. Ze deelde toen kaarsen uit in de buurt. Melanie vertelde: “Het was donker. Er waren oude mensen in het gebouw. Oké, misschien waren het veertigers, maar destijds leken zij oud. […] De avond was magisch. Het was allesbehalve koud en gevoelloos, wat de reputatie van New York was. Enkele dagen na de stroomstoring dacht ik, ‘beautiful people caring from the heart’ vertaald: ‘mooie mensen die vanuit het hart voelen’.

Actie groene sokken
Via mijn breivriendin werd ik geattendeerd op een mooi project, genaamd ‘Groene Sokken’. Het initiatief is overgekomen uit Duitsland en biedt een geschenk van warmte en medeleven aan vrouwen met gynaecologische kanker, groen als kleur van hoop.

De gebreide sokken worden gegeven aan ziekenhuizen en zijn voor vrouwen die chemotherapie of een andere behandeling nodig hebben tegen deze vorm van kanker. Een bijwerking van de chemo kan intens koude voeten zijn. Inmiddels zijn ook in Nederland de eerste sokken uitgedeeld en ze werden met dankbaarheid ontvangen. De voorschriften zijn eenvoudig:
* Sokken met liefde gebreid
* Maat 38 tot 43
* Goede kwaliteit sokkenwol (75% wol/25%polyamide)
* Kleur groen, in welke tint dan ook
* Patroon naar keuze
Er is een Facebookgroep van deze fijne actie.

Natuurlijk doe ook ik mee. En ik deelde deze actie weer met mijn andere breivriendinnen. Ook die reageerden positief.

Ik had nog een perfect bolletje liggen: Regia 4 ply. Ik koos er een bolletje wolwit bij, voor binnenkant van het platte boordje, hak en teen.

Dat andere bolletje voeg ik toe omdat:
1. het mooi staat
2. dan lopen strepen mooi door van been naar voet
3. het is makkelijker om twee dezelfde sokken uit de bol te breien
4. je houdt meer garen over van het ‘streepjes garen’ en dat is weer fijn voor mijn lapjesdeken van restjes sokkenwol
5. het breit zo lekker weg, die streepjes, zeker nummer twee.

Over de grens
Voordat ik de ‘sokken van hoop’ opzette ‘moest’ ik nog een paar sokken afronden. Afgelopen zomer breide ik een paar sokken voor W. die in Oostenrijk woont.

Hij was er zo blij mee dat hij mij vroeg nog 2 paar te breien, tegen betaling. Eh… dat doe ik niet, breien voor geld. Natuurlijk voelde ik me gevleid dat de sokken zo in de smaak vielen. Ik had geen ‘ja’ gezegd maar ook niet een ‘nee!’ gecommuniceerd.

Daarom breide ik toch nog een paar voor W., met een prachtig blauw wolletje van Hobbii. ‘Dolce Socks Wool Dots’. Gewoon hetzelfde recept als die sokken die ik eerder breide.

Het garen vond ik fijn breien. Wel een aanrader, al zag ik dat het niet het goedkoopste bolletje is. 11, 90 euro voor 100 gram. Maar daar heb ik geen actieve herinnering meer aan.

Hobbii is een Deense wolverkoper. Toen de firma de Nederlandse markt ging verkenden ben ik gesponsord door hen. Hier de blog erover.

Dry January
Het schiet alweer op en dan breekt februari aan. Of ik aan ‘Dry january’ doe? Nee, niet echt. Ik drink sinds begin 2023 wel veel minder. Ik wilde wat gewicht verliezen en een glas alcohol is nu eenmaal een caloriebommetje. Het niet meer drinken beviel me wel. Het aantal wijntjes vorig jaar zijn op twee handen te tellen.

Archief foto, breiwerk en glüwein: een prettige combi, of toch niet?

Een voornemen, of een afspraak, is nog geen gedragsverandering. Daar is tijd voor nodig. Mensen hebben zeker 40 dagen nodig voor het aanwennen van nieuw gedrag. Zo lang duurt het om een nieuw ‘pad’ aan te leggen in onze hersenen. Dat gegeven klopt want ik heb nu geen moeite meer om ‘niet te drinken’.

Een ander verhaal is mijn ‘garenstash’ (garen voorraad). Ik heb veel, heel veel wol en er komt meer bij dan ik op brei. Menig maal nam ik me voor om op ‘cold sheep’ te gaan. Dat betekent dat je een tijd geen garen koopt. De term komt uit de drugsscene en komt van ‘cold turkey’ het abrupt stoppen met drugs om in één keer af te kikken.

Anyhow, het is me nog nooit gelukt dat ‘cold sheep’. Tot nu. Ik bedacht me namelijk dat ik deze maand nog geen garen heb gekocht. Wel stond ik aan vele verleidingen bloot.

Zo zag ik bij de ‘Action’ een bolletje verloopgaren liggen, prachtige kleuren (én laten liggen), bij de ‘Welkoop’ een bolletje sokkengaren in handen gehad (én weer terug gelegd) en bij de ‘Zeeman’ me een tijdje opgehouden bij de rekken ‘wol’ (én toch niets in mijn winkelmandje gegooid). Ik had online bij ‘De Draadzaak’ doorgeklikt op een streng sokkengaren (én weer weg geklikt). O ja, dit gebeurde ook bij ‘Wol met Verve’ onlangs.

Douce points zou ik zeggen! Dat mag beloond worden, toch? Nu plopt er gelijk een mooie beloning in mijn hoofd op. Ja, een bolletje garen of 2, 3, 18! Nee Froukje, dat is nou net NIET te bedoeling. 😉

Wist u dat-tje
Dat het spreekwoord luidt: ‘Ziet men in januari veel mollen, dat laat de winter niet met zich sollen’?

Deze volkswijsheid wijst op een strenge winter in het vooruitzicht, dit wanneer er veel molshopen te zien zijn.

Nu is het zo dat nà een periode van vorst er vaak meer molshopen zijn. Wanneer het vriest dan gaan de regenwormen en andere bodemdiertjes dieper de grond in. De mol eet graag een worm dus graaft hij (m/v) ook wat dieper.

Komt de temperatuur weer boven het vriespunt dan verplaatsen die wormen zich ook weer wat hoger, dus gaan Momfer en konsoorten ook een verdiepinkje omhoog. Bij al die graafwerkzaamheden komt er veel grond vrij en dat komt dan weer boven het maaiveld uit.

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!