just forget the world

.
Ik kwam deze prachtige cover tegen, van Sam Bettens. Toen heette hij nog Sarah. ‘Chasing cars’ van Snow Patrol.

Een paar woorden uit de mooie tekst: even liggen, gewoon liggen en de wereld even vergeten.

Vergaloppeerd
Hoe het begon: ik kocht een jurk met bijpassend garen. Vervolgens kocht ik een Engels patroon: ‘Take it all’. Hieronder voorbeeld van de sjaal.

Ik dacht zo: een mooie uitdaging zo’n Engels patroon. Ik zou gewoon het patroon stukje voor stukje gaan ontleden. Easy peacy! Ik had een A4 geprint met alle Engelse breitermen vertaald. Zover was ik ook al.

Toen begon ik te dralen. Eerst met het garen. Twee kleuren? Drie kleuren? Nee, vier kleuren! Ik liet Jildou kritisch meekijken. Wit erbij? Nee, dat is te wit, grijs erbij dan? Nee, dat matcht ook niet. Dus ten lange leste het witte garen met thee een beige look gegeven. Helemaal goed!

Zoals te zien: voor ‘bolletjes wikkelen’ krijg ik geen sticker.

En het garen kwam in een blikje. Het ‘gewoon’ beginnen met breien schoof ik steeds verder voor me uit. Want eigenlijk liep ik bij de eerste Engelse zin van het patroon al vast! Een soort van paniek overviel me. Ik kan dit gewoon niet.

Woordblindheid
Zo heette dyslexie vroeger. Ik vertelde al eens eerder dat ik een tikje van de dyslexie-molen heb gehad. Ik lees langzaam, maakt spelfouten en de mij vreemde talen, daar kan ik geen chocola van maken. Dat laatste is dan wel weer een beetje jammer.

Wanneer ik een Engelse weblog lees dan ben ik eindeloos aan het kopiëren en plakken in ‘vertalen.nu’. Op Insta is dat makkelijk, het knopje ‘vertalen’ is vaak de oplossing om de tekst voor mij leesbaar te krijgen.

Wanneer er ook nog tijdsdruk of een andere lastigheid meespeelt schiet ik in de paniek en blokkeer ik met lezen. Dit bij apparaten waarbij je al lezend iets moet doen bijvoorbeeld.

Zo heb ik eens in Oostenrijk 20 euro laten verdwijnen in een benzinepomp-automaat:
1. Uitleg in geschreven Duits / Engelse taal.
2. ’s Morgens vroeg (telt ook mee).
3. Tanken & betalen dus dubbele actie.
Geld kwijt en geen druppeltje benzine in de tank… Anyhow: misschien was het kiezen van een Engels patroon ook niet echt een slimme actie met de zelfkennis die ik inmiddels bezit.

Happy Hour
Omdat het garen vanuit het blikje mij riep, zocht ik een oplossing. Die vond ik in een Nederlands patroon van Drops. De ‘Happy Hour sjaal’ voorbeeld hieronder.

Dezelfde vorm van sjaal, ook een afwisseling in strepen en ajour. Knopje ‘print’ en ik kon los!

Ik gebruik een ChiaoGoo rondbreinaald 3.5 mm, ik heb 4 strengen 75% merino, 25% nylon in de kleuren: beige, lime-green, tree-green, tuscan-red (laatste 3 van Bresni’s Wool.)

Geluk is de kunst een boeket te maken van de bloemen waar je bij kunt! Ik zeg: amen!

Still knitting socks
Voor dochterlief, maatje 40. Garen: Regia Desing Line Kaffe Fasset. Naald 2.25 mm.

Patroontje: Toer 1: 3 recht 1 overslaan. Toer 2: 3 recht 1 overslaan. Toer 4: alle toeren recht. Dit herhalen.

Vogeltjesgeluk
Hieronder een filmpje van de laatste dag dat de vogeltjes nog in het huisje woonden.

.
De testfase: testing wings! Om de beurt fladderden ze met hun vleugels. En op vrijdag zijn ze dan voor het eggie gaan vliegen. Zeven piekjes! Een hele prestatie voor het ouderpaar.

En wat doe je dan als je uitvliegt? Even kennismaken met de buren! Deze foto maakte buurvrouw, zo leuk!

Wanderlust
Janlief is weer thuis met 3106 km op de Ducati-teller. Hij was namelijk een aantal dagen op de motor weg. Door Duitsland, Oosterijk en Slovenië. Fijn dat Jan weer thuis is en dat vond Douwe ook!!

Wanderlust is het verlangen om op pad te gaan, uit je eigen leefwereld te treden en de wereld te ontdekken.

Us Douwe

Lekker even wegkruipen bij de baas, daar ben je nooit te groot voor hè Douwe!

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

stock fotografie

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de lieve reacties die ik kreeg op mijn vorige blogje! Zo fijn!

Inmiddels ben ik al weer vier jaar ambassadeur van de stichting ‘Samen Sterk Zonder Stigma’. De laatste twee jaar kon ik me niet zo vaak inzetten voor de Stichting als ik zou willen. Nu ik meer tijd heb is er ook weer ruimte om klusjes te doen voor SSZS! Ik zet HIER een linkje over de organisatie en waar we voor staan.

Gister mocht ik mee doen aan een foto shoot met fotograaf Frans Kanters.
Dus toog ik met een trolley vol kleding naar Amersfoort.

Negen ambassadeurs werkten mee aan deze stockfotografie.
Een stockfoto is letterlijk een “foto op voorraad”. Bij veel teksten in media-artikelen, worden ondersteunende foto’s geplaatst. Waar dit bij nieuwsberichten meestal actuele foto’s zijn van de beschreven gebeurtenis, wordt in meer algemene teksten vaak gebruik gemaakt van stockfoto’s uit een beelddatabank. Deze ondersteunende stockfoto’s zijn vooral bedoeld om duidelijk te maken waar het artikel over gaat en om bepaalde sfeer rond het artikel neer te zetten.

Nu wilde SSZS graag eigen stockfoto’s met echte mensen, in dit geval met echte ambassadeurs.

En werden wij samen met Frans Kanters ingevlogen om dit te realiseren. Nou dat is gelukt. Na een dagje hard werken, waarbij we ook veel lol hadden, is er een prachtige serie stockfoto’s gemaakt. Dit houdt wel in dat ook ik zo nu en dan bij een mediabericht van SSZS te zien zal zijn. Maar hier sta ik volledig achter hoor!

tweeduizendachtien

foutje

Via Martine hoorde ik dat bepaalde foto’s niet zichtbaar waren op mijn weblog. Bedankt voor je reactie!
Toen ik mijn blog maakte stonden de foto’s er keurig tussen, dus ik had tot nu toe geen idee dat de foto’s niet zichtbaar zouden zijn.
Ik heb één en ander aangepast en hoop dat alle foto’s nu ook weer voor de lezers zichtbaar zijn.

sszs

Gister mocht ik weer op pad voor de stichting SSZS (Samen Sterk Zonder Stigma) Ik schreef er al iets over in mijn vorige blogje. Samen met een mede-ambassadeur en journalist Paul gingen we naar Mike Boddé. Een bijzonder gesprek moet ik zeggen. Boddé heeft geen vooroordelen over psychishe aandoeningen omdat hij zelf aan depressies leed. En hij is altijd al open over zijn depressieve periode geweest. Heeft er zelfs een boek over geschreven. Boeiend om met hem van gedachte te wisselen.
Ik was in de auto gegaan omdat het adres van Boddé toch wel ver van het station was. Als ik eerlijk ben is het aantal keren dat ik, zelf rijdend, buiten de provincie kom op twee handen te tellen. Gelukkig vertelde de mevrouw van de navigatie mij de weg. Werd niet boos toen ik een te vroege afslag nam omdat ik haar niet goed begreep. Nee, rustig vroeg ze me om te keren en pakte de weg vriendelijk weer op.
De terugweg was anders. Mevrouw Navigatie had de energie niet meer om me naar huis te begeleiden. Ik ging maar op pad en zowaar lukte het me om zelf de weg terug te vinden. Toen ik de vertrouwde plaatsen op de borden zag staan voelde ik toch wel een soort van trots. Ik, Froukje, rijd zomaar naar Utrecht, heb afspraken met onbekende mensen en ga in gesprek met bekende Nederlanders. Doe aan research en maak verslagen. Met andere woorden: een ambassadeur in actie!

koffiegesprek

Al eerder schreef ik over mijn vrijwilligerswerk bij de stichting Samen Sterk Zonder Stigma. En zo vertrok ik gister naar Den Haag voor mijn eerste klus als ambassadeur.
Ik had samen met Anita (ook ambassadeur) en Paul (journalist) een afspraak in de Tweede Kamer met Pia Dijkstra van D66. Ik had met Anita voor het gesprek al afgesproken bij een restaurant zodat ik kennis kon maken met haar en we het gesprek voor konden bereiden. Ook Paul kwam daar zodat we gezamenlijk naar de Tweede Kamer konden gaan. Nou, daar kom je niet zomaar binnen. Het is net de douane op een vliegveld. Tas gescand, schoenen uit, (‘Mevrouw, wat heeft u mooie sokken aan!’-‘Ja meneer, zelf gebreid!’) door een poortje. Met een label aan de rugzak en een pasje mochten we binnen.
Tjonge wat is de Tweede Kamer een prachtig oud gebouw. De vloeren vol mozaïeken. Tegelwerk boven de deuren en veel hout.
We hadden het gesprek met Pia Dijkstra in de fractiekamer van de partij. Het was de voormalige kamer van hoge adel. Wat een prachtige plek. Het gesprek verliep goed. We wisselden ideeën uit over hoe we de stigmatisering in de maatschappij van mensen met een psychische kwetsbaarheid kunnen aanpakken. Het was vooral een positief en bijzonder gesprek. Pia Dijkstra is zeker geen vrouw met veel vooroordelen. Dat komt, zo zei ze, door alle jaren dat ze Vinger aan de Pols heeft gepresenteerd en dus bij mensen met een ziekte vooral de mens zag in plaats van de ziekte. Vooral de kwaliteiten van iemand zien en niet de beperkingen. Met afspraken over en weer namen we afscheid.
Nadat we de Tweede Kamer van de Staten Generaal verlaten hadden doken we eerst de kroeg in.
Een biertje, dat hadden we wel verdient. Paul gaf ons complimenten over wat we bereikt hadden in dit gesprek. Hij vertelde dat hij elke keer weer versteld staat wat ambassadeurs los krijgen bij de geïnterviewden, gewoon door open en eerlijk het gesprek aan te gaan. Het was mijn eerste koffiegesprek. En ik moet zeggen, het smaakt naar meer!
Wat is het prachtig om dit te kunnen doen. Maar ook best ‘eng’ want met de stichting Samen Sterk Zonder Stigma pleiten we naar een samenleving waarin iedereen openlijk over psychische aandoeningen kan praten. Eh, dat is nog best lastig. Ja, ook voor mij. Toch wil ik laten zien, als ambassadeur, dat je met een psychische kwetsbaarheid gewoon werkzaam kunt zijn in de maatschappij. Door gesprekken met aansprekende invloedrijke Nederlanders aan te gaan, zichtbaar te worden, een voorbeeld te zijn van hoe het ook kan.

koffie-ambassadeur

Vandaag een dagje naar Amersfoort. Met de trein dus zomaar 136 minuten ukt! (Uninterrupted knitting time) terwijl Nederland, vanmorgen, wit bevroren aan mij voorbij trok.Ik had een training voor koffie-ambassadeur. Dit gedoceerd door Paul Custers. Even uitleggen. Eh…even… Ik zal een poging wagen.
In de zomer kwam ik op de internet site van een stichting die me erg aansprak. Samen Sterk Zonder Stigma. SSZS is sinds 2011 bezig om de iets te doen tegen het stigma wat aan mensen met een psychische aandoening kleeft.
Doel dat iedereen (klein, groot, met of zonder ziekte) serieus genomen wordt dus dat ook mensen met een psychische kwetsbaarheid worden gerespecteerd als mens en niet worden beoordeeld op hun ziekte. Zonder stigma ofwel vooroordeel.
Ook ik heb helaas te maken met stigmatisering vanwege een psychische aandoening. Ik was en ben nog steeds verbaast over de vooroordelen die mensen hebben als het om ‘psychische problematiek’ gaat.
Let wel, ieder mens heeft vooroordelen, ook ik! Dat is menselijk.
Maar ik ben van mening dat er heel wat te behalen valt wat betreft voorlichting op het gebied van psychische ziektes. Een kwart van de bevolking in Nederland heeft op dit moment te maken met een psychische aandoening. Dat is veel, terwijl er nog zo’n taboe en onduidelijkheid over bestaat. Het is een feit dat wanneer psychische problematiek beter bespreekbaar wordt op de werkvloer het ziekteverzuim naar beneden gaat. Om maar een zijstraat te noemen. Al eerder plaatste ik een berichtje over dit onderwerp. Hier.
Ik heb dus contact gezocht met SSZS en werd uitgenodigd voor een introductiedag voor ambassadeurs van de stichting in oktober. Toen maakte ik kennis met de stichting en zij met mij. En mocht ik ‘door’ voor de training koffie-ambassadeur. Wat vandaag werd gegeven. De stichting werkt onder andere met werkambassadeurs, presentatieambassadeurs en dus koffie-ambassadeurs. Deze mensen hebben allemaal ervaring met stigmatisering door psychische problematiek. Het zijn weldenkende mensen en die normaal in de maatschappij functioneren. Deze ambassadeurs geven op de werkvloer openheid over deze problematiek of geven lezingen op symposia. Doel van koffie-ambassadeurs is het interviewen van aansprekende invloedrijke Nederlanders en hierdoor een netwerk creëren. Afijn, alles hierover op hun website.
Ik had een inspirerende dag samen met 7 andere. Een groot aantal had ik al ontmoet op de introductiedag. Binnenkort mag ik dus op koffiegesprek.
Begin van de avond was ik weer thuis. Verrassing bij thuiskomst, mijn kinderen waren allemaal thuis en schoondochter Julia had lekker gekookt. Heerlijk thuiskomen! Verwend met een wijntje kon ik mijn verhaal doen over deze dag!

gewoon zo mooi

Op de radio (3FM) komt er regelmatig een liedje voorbij.
Leave a light van Marble Sounds.

22 jaar

Vandaag is het precies 28 jaar geleden dat Piet en ik verkering kregen.
Dat was in 1984.
En vandaag ook precies 22 jaar geleden dat we trouwden. Op een stralende lentedag. Jawel, we trouwden op zelfde datum als dat we verkering kregen. Toen was ik 15 jaar en 6 jaar later zijn we getrouwd.
Dat was in 1990.
Zo gewoon en toch zo bijzonder. Wat vliegt de tijd toch! Hieronder nog een foto van ons, wel een beetje zoetsappige  hè!