ik zou wel eens willen weten

.
Dit liedje zong mijn vader vroeger, al spelend op het orgel. Een prachtig liedje wat nog regelmatig in mijn hoofd speelt.

Ik zou wel eens willen weten waarom zijn de mensen zo moe
Misschien door hun jachten en jagen
Of misschien door hun tienduizend vragen
En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe
Daarom zijn de mensen zo moe

Wreedheid der natuur
Het is eten of gegeten worden. Zo vond ik deze lege dop op ons pad. Een rover heeft de inhoud verslonden. In mijn melancholische buien kan ik de natuur zo wreed vinden.

Maar hey, het zijn de overlevingsmechanismen die zo zijn geëvolueerd. Dit om een soort in stand te houden. Het gaat om concurrentie, predatie* en aanpassing aan veranderende omstandigheden. Dus met andere woorden, het heeft zo zijn zin. Toch vind ik dit facet van de natuur lastig.
(*= het vangen, doden en opeten van een dier door een ander dier).

Wreedheid der mensen
Maar is de mens an sich niet wreder? Volgens Bregman niet. In zijn boek ‘De meeste mensen deugen’ concludeert Rutger dat mensen over het algemeen geneigd zijn tot samenwerken, empathies en onbaatzuchtig zijn. Dit in plaats van slechtheid en egoïsme. Hij verklaart dit gegeven door het kijken naar historische en wetenschappelijke inzichten.

Zo heeft Rutger het over het ‘nocebo-effect’ als tegenhanger van het ‘placebo-effect’. Er zijn onderzoeken geweest waar mensen een nepmedicijn (placebo) kregen en die patiënten toch positieve resultaten ervaarden omdat ze dàchten dat het middel werkte.

Tegenovergesteld heet dus het necebo-effect. Wanneer men een negatief effect verwacht bevordert dit ook werkelijk een mindere werking van het medicijn. Bregman stelt dat ons negatieve mensbeeld een nocebo is. Als we gelóven dat we van nature slecht zijn, gaan we elkaar ook zo behandelen en ons zo gedragen.

Zo als de waard is vertrouwd hij zijn gasten.

Als ik, dit wetende, zo naar de wereld kijk, met al haar ruzies, conflicten en oorlogen kan ik weemoedig worden. Mensen maken ruzie over grondstoffen, territorium, religie, politiek en macht. In het klein (rijdende-rechter-deelnemers) en in het groot (de Poetin’s op de wereld).

Natuurlijk moeten we ons richten op het positieve in de wereld. Ons richten op de mens die wel wil samenwerken en empathies & onbaatzuchtig is. En wees de verandering die je in de wereld wilt zien.

‘And when life became too frenzied she took up her knitting and breathed a while to the rhythm of the stitches and rows until her smile returned and her mind was calm.’

Lytse sokjes
Er werd een jongetje geboren met de naam Niek.

Natuurlijk laat ik dan al mijn werkjes vallen en brei een paar stoere babysokjes!

Jawel: Twee hondenkopjes op mijn schoot. Ach zo lief!
And… done!

Verjaardag
Mijn knappe prins op zijn rode motor verruilde 64 voor 65 jaar.

‘If I coud give you any gift I’d give you love and laughter, a peaceful heart, a special dream and joy forever after!’

Work in progress (wip’s)
Ik werk aan ongeveer 6 projecten. Dan heb ik een ruime keus aan technieken. Breien van sokken, een trui, een shawl of een deken. Haakwerk of borduurwerk. Wat een keuze, wat een luxe!

Voorheen lagen die wip’s allemaal naast en op onze bank.

Het was een ‘rommelhoekje’, lees: voor mij een ‘kieshoekje’. Vroeger op de kleuterschool was er een vak dat heette ‘Uit de kast kiezen’. Als kind mocht je dus letterlijk kiezen waar je mee wilde spelen. Nou dat ‘vak’ heb ik nog steeds: ‘Uit de handwerkjes kiezen’.

De twee werkjes waar ik dagelijks aan werk heb ik alleen nog onder handbereik. Eén in de mand die precies onder het tafeltje past, met de kabeltrui in wording. En één erop: sokken in wording.

Het hoekje, in de woonkamer, is een stuk opgeruimder zo.

In het ronde mandje mijn sokwerkje met mijn gereedschaps-etui.

De rest van mijn werkjes zitten in dit eierkistje, boven.

Mijn grootvader en vader hadden een eierhandel. De eieren werden destijds hierin vervoerd. Het kistje stamt nog uit de tijd dat een het telefoonnummer uit 3 nummers bestond. In deze regio waren er dus max. 1000 aansluitingen! (999 + 000 = 1000)

Anyhow: Het is helemaal niet erg om even iets van boven te moeten halen. We zitten al genoeg sinds we geen jagers of verzamelaars meer zijn. Alhoewel ik qua beweging niet hoef te klagen.

Aan de wandel
Met onze wandelingen tikken we de 10 km dagelijks aan. We lopen normaliter drie maal hetzelfde rondje à 3.4 km. Dat vind ik fijn. Een dagelijkse vorm van regelmaat & routine.

Voordeel: Ik hoef bij elke afslag geen keus te maken want elke kruising schept een keuze. De dagen zitten al zo vol keuzes. Van ‘wat zullen we eten’ tot ‘neem ik de fiets of de auto’. Van ‘welke kleding zal ik dragen’ tot ‘hang ik de was buiten of binnen’ en dan heb ik het nog niet eens over de echte grotere keuzes in het leven.

Wanneer ik op de automatische piloot ons rondje wandel heb ik ruimte om content voor mijn blog te verzamelen, ruimte om een oplossing te bedenken voor een handwerkperikel of gewoon de ruimte om te genieten van de natuur.

Cold sheep
Ook in april heb ik geen garen gekocht. Attentie, attentie: Ook in april heb ik GEEN garen gekocht!

Wel stond ik bloot aan verleidelijke bolletjes. Zo zag ik dat de Zeeman zijn schappen weer vol had. Oeps, wel erg mooi die groene tinten. Nee, Froukje, nee, doorlopen!

En op Instagram, Wol met Verve, oeps wel zeer mooie fades. Nee Froukje, nee, weg klikken!

Vier maanden op een rij geen wol gekocht, dat is wel een beloning waard zou ik zeggen. En nu weet ik wel wat leuks, iets met garen? Want zie nu, die groene kleurnuances van de Zeeman heb ik nog niet… Eh, nee, toch maar niet, zei ze weifelend.

Ondertussen in ons voegelbakkien

.

.

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

ik weet dat je tijd niet kunt stoppen

.
Titel uit: ‘We doen wat we kunnen’ Bløf met Geike Arnaert.
Je weet dat de wijzer blijft draaien, je weet dat het nooit anders wordt.
Je weet dat je tijd niet kunt stoppen, maar we doen wat we kunnen.

Doen alsof
‘En dan spelen we vader en moedertje en dan was ik vader, jij het kind en jij de moeder!’ of  ‘En dan waren we smokkelaars en moesten dan een hele moeilijke weg langes’. Kinderen die spelend elkaar een rol toedichten, want zo kan je samen spelen.

Wat me altijd opvalt is dat kinderen de dingen dan benoemen in verleden tijd. Een mogelijke verklaring is dat kinderen die rolverdeling in een gebeurtenis zien als die al heeft plaatsgevonden. Zelfs als het spel nog moet beginnen of bezig is. Iets nà-spelen dus, op basis van hun eigen fantasieën en ervaringen.

Het is een prachtige vorm van spelen. Om een rol ‘uit te testen’. Ik was er wel van, verkleden en jezelf dat zigeunermeisje voelen, of indiaan of… jawel Koningin te paard!

Deze onderstaande foto was ietsjes eerder genomen. Spelend met zus en broer: piraat op een schip (de trap) met een telescoop (bamboestok) de zee afturend. En zuurstofflessen (kussen) op de rug, klaar om de sprong in het diepe te maken.

Om het echt te laten lijken hadden zus en broer hun trui uit. En ik, ik deed mijn broek uit! Niet dat dat bijdroeg in het spel. Maar wel een grappig detail: de jongste matroos, lekker duidelijk, nog in een luier!

‘Wat er ook speelt in deze wereld, laat het vooral de kinderen zijn.’ (Loesje)

Binnenstebuiten
Kent u dat programma? 19:10 elke werkdag NPO2. Een gestructureerd programma met drie onderdelen: De natuur, eten koken en binnenkijken bij een woning. Dat laatste is mijn liefelings item. Gluren in een huis van een ander. Zullen we doen dat de cameraploeg van binnenstebuiten hier binnen kwam kijken?

We zijn ons huis aan het upgraden, naar versie 202.4. TVwonen is er niets bij! De verdieping en zolder zijn klaar. Het is fijn dat het kantoor weer kantoor is, slaapkamer weer een slaapkamer is. Orde geeft me kalmte & rust. Ook rustgevend is de kleur groen, die nu in vele tinten en overal in ons huis te vinden is.


De huiskamer heeft de grootste make-over gehad. Van een ratjetoe aan spullen, bruine balken en veel poespas aan de wand is het nu een strakke kamer geworden. Niets te veel.


Verre weg de meeste meubels komen van kringloop of hebben we gekregen. Onze dingen hebben weinig  waarde (in euro’s), maar juist deze spullen zijn voor ons zo waardevol.  

Ik denk dat een doorsnee woning nooit helemaal af zal zijn. Mijn duizenddingen-Jan is bijvoorbeeld nog bezig met de bijkeuken en de deuren van de benedenverdieping zijn nog niet gedaan.


Jan heeft de afgelopen maanden keihard gewerkt! Met een beetje hulp van beide schoonzonen, hier en daar. 


Het servieskastje komt van mijn oma Froukje. 


Het pronkstuk is toch wel onze nieuwe keuken. Alleen de inductieplaat moet nog worden verbonden met de meterkast. Een keuken van Ikea: een hele uitdaging dus. Heul veul boutjes, moertjes en nippeltjes. Heul veul instructieboekjes heeft Jan door geploeterd. Daarmee was het hele huis voorzien van laminaat een ‘peulenschil’. 


‘Het leven is net een Ikea meubel, je moet er zelf iets van zien te maken. En er staan altijd mensen klaar om zich ermee te bemoeien.’ (Darum)

Still knitting socks
Ik had nog een bolletje Botter IJsselmuiden liggen. Jan zijn sokkenla werd wat leger vanwege ‘sok-slijtage’ dus tijd voor wat nieuwe voorraad.


Het is net iets dikker garen dan ik doorgaans sokken mee brei. Waar ik normaal naaldjes 2.25 mm gebruik is deze wol beter af met naaldjes 2.50 mm. Om de sok lekker wat rek te geven maakte ik het been met een reliëf steek. Dat is een patroontje met rechte en averechte steekjes.

Ik was toe aan de teen van de eerste sok, toen ik een kritische blik wierp op het afgewikkelde bolletje, hmm… ik was wel erg ver met de bol. De rest woog 50.65 gram en de teen moest nog! Dus voor sok 2 had ik never nooit niet genoeg. Dan maar een zwarte teen, aangezien dit iets dunner was heb ik die op 2,25 mm gebreid. Brei je sokken tè los dan slijten ze veel sneller. 


Ach het heeft ook wel wat, zwarte tenen.
Work in progress:


Breien heeft blijkbaar niet alleen op mij een rustgevende werking.

And… done!


Us Douwe
Al eerder vertelde ik over onze oppaspup. Het is zo’n lief hondenmeisje die luistert, al heel goed, naar de naam Sky. Samen met Douwe vermaakt ze zich prima. Ook Sky weet het hondenspeelgoed te vinden. Voordeel van zo’n speelgoedmand is dat de honden niet aan andere spullen komen. Handig!


Sky is een makkelijke pup. Waar Douwe in zijn puppymaanden best nog wel eens overprikkeld raakte gebeurd dat niet bij Sky. Is ze moe dan gaat ze liggen. Ook handig.


Waar onze Stabij schrikkerig is, verneem ik geen schrik bij de Australian Sheperd pup. Maandag ging het buiten tekeer met harde wind en hagel. Douwe vindt dat spannend. Sky reageert er niet op. Misschien ligt het aan het ras? Of gewoon aan het karakter? Ik weet het niet.

Voegelbakkien
We hebben een camera in ons nestkastje. In de winter werd het huisje in de nacht gebruikt als slaapplek voor een koolmeesje.

Nu het voorjaar is geworden heeft een koolmeespaartje er een nestje in gemaakt. Heel zorgvuldig werden takjes onderop gelegd, waarop een laagje mos werd gelegd en als laatste wol. Ik had wat van mijn, nog te spinnen wol, buiten gelegd. Het meesje heeft de ‘Blauwe Tesselaar’ meegenomen in het nestje.


Zie nu, zo prachtig! Zoveel eitjes ook! Nu is het broeden begonnen. De meesjes verwachten zo rond 30 april gezinsuitbreiding.

Wandelen


And into the forest I go,to lose my mind
and find my soul. (John Muid)



Slotgroet


Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

het is net als tienduizend lepels, terwijl je alleen maar een mes nodig hebt

.
Titel uit ‘Ironic’ 1996.

Tekst:
Een oude man werd 98, hij won de loterij en stierf de volgende dag. 
Het is een zwarte vlieg in je Chardonnay. Het is een ter dood veroordeelde zijn gratie, twee minuten te laat.

Is het niet ironisch? Denk je niet? 

Het is net als regen op je trouwdag. Het is een gratis rit als je al hebt betaald. Het is het goede advies dat je gewoon niet hebt opgevolgd. 

Meneer ‘Play It Safe’ was bang om te vliegen, hij pakte zijn koffer en kuste zijn kinderen vaarwel. Hij heeft zijn hele verdomde leven gewacht om die vlucht te nemen en toen het vliegtuig neerstortte, dacht hij: “Is dit nou niet grappig?”

Het leven heeft een grappige manier om je te besluipen. Als je denkt dat alles in orde is en dat alles goed gaat.
Het leven heeft een grappige manier om je te helpen. En als je denkt dat alles mis is gegaan en alles ontploft. 

Een file als je al te laat bent. Een rookverbod tijdens jou sigarettenpauze.
Het is net als tienduizend lepels, terwijl je alleen maar een mes nodig hebt. 
Het is de man van mijn dromen ontmoeten en dan zijn mooie vrouw ontmoeten. 

Is het niet té ironisch? Denk je niet?
Ik zal je helpen.

In dit liedje bezingt de Canadese Alanis Morisset de ironie van het leven. Immers ieder leven zit vol met tegenstrijdigheden, onverwachte wendingen en situaties waarin dingen anders lopen dan verwacht. Ironie kan soms humoristisch zijn, maar het kan ook een diepere betekenis hebben, waarbij de realiteit op een onverwachte manier wordt gepresenteerd.

Misschien moeten wij daarom het leven en in het bijzonder ons eigen leven, niet altijd zo serieus nemen. Als je het leven te serieus neemt, dan ben je vaak ergens ongerust over. Bang, misschien wel om de controle te verliezen, om niet geliefd te zijn, om te mislukken of er alleen voor te staan.

Nota bene: Dingen serieus nemen kan een goede eigenschap zijn, waarmee je laat zien dat je ernstig, hardwerkend en zorgzaam bent. Maar als je alles te serieus neemt, leidt dat tot onnodig veel stress en ga je je zorgen maken om onnodige dingen. Situaties waar je niets aan kunt veranderen, ook al zou je willen.



Enkelboordjes


Wanneer je het jezelf niet aan tijd gunt om een paar sokken te breien maar je wel wilt dat er een randje sok boven je Dr. Martens uitpiept, dan maak je enkelboordjes. Ik gebruikte de koffieboontjes-steek, die is lekker stretchy. 


Outfit
Popkoor VocaLinde waar ik bij zing gaf een optreden. Een thuiswedstrijd hier in Olpae. Er was een dresscode: Spijker met wit. Ik was wel blij met deze look, aangezien ik mezelf net getrakteerd had op een leuk spijkerjurkje. Het ‘witte’ voegde ik toe in een stenen-kralenketting (kringloopgelukje) en dus de enkelboordjes.


Prima toch? Maar bij binnenkomst zag ik mijn collega-zangers (m/v) en concludeerde dat ik toch wel wat afweek in het geheel. Iedereen had een spijkerbroek/rok aan en wit erboven. Tja…


Gelukkig stond ik aan de zijkant. En het optreden? Want daar gaat het uiteindelijk om, dat ging goed. Het werd een gezellige avond. 

Lezen
Vorig jaar las ik ‘Fulltime Avonturier’ van Tamar Valkenier. Een aanrader! 

Wanderlust dat woord omschrijft Tamar. Deze term staat voor iemand die een sterk verlangen heeft om de wereld te ontdekken. Het verlangen om uit je eigen leefwereld te stappen en naar andere dingen op zoek te gaan. Dit door te reizen. Hier beschreef ik haar in mijn blog.


Onlangs las ik het boek van Miriam Lancewood, ‘Liefde in de wildernis’.


Miriam is uit hetzelfde hout gesneden als Tamar.

Een gedeelte in het boek van Miriam overlapt het boek van Tamar. Deze avonturiers overleefden namelijk samen de ruim twee maanden durende expeditie in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Ze beklommen vele hoge bergen, zonder een spoor of pad te volgen. Ze staken melkachtige gletsjerrivieren over, zonder de bodem te kunnen zien. Ze aten wat ze konden jagen en verzamelen. Van hertenhersenen tot sprinkhanen, van sneeuwbessen tot paardenbloemen. Ze leefden op de rand en werden gedwongen in het moment te leven. Ze beleefden een geweldig avontuur omdat Tamar en Miriam elke dag het onbekende durfden te betreden.

Hieronder een ‘docu’ over deze bijzonder indrukwekkende hike. 

.
Aan het eind van de reis werd het tweetal opgezocht door Floortje Dessing voor haar tv-programma ‘Terug naar het einde van de wereld’. 

Wat mij, bij het lezen van beide boeken, opviel was dit:
‘We zien de dingen niet zoals ze zijn maar zoals wij zijn. (Anais Nin)
Beide vrouwen beschrijven dezelfde reis, maar ervaren het ieder op een eigen manier. Zo boeiend!

Still knitting socks


Twee gelijke sokken rolden van mijn pennetjes. Zie daar wordt ik nu blij van! En Jan ook, alhoewel hij die ‘gelijkheid’ niet echt spannend vindt.
Garen: Regia Spring Fling Color, naaldjes 2.25. Steken 60. Ik begon de tweede sok bij de kleur waar ik ook de eerste sok mee begon. Zo krijg je een identiek paar.


Us Douwe en oppaspup Sky
Geweldig zoals die twee samen kunnen.



Wandelen
Het is echt lente, de Vogelkers staat in volle bloei en dat is niet alleen mooi om te zien maar heerlijk om te ruiken.


Cold sheep
Ook in maart heb ik geen garen gekocht. Attentie, attentie: Ook in maart heb ik GEEN garen gekocht!




Slotgroet
Terugkomend op het begin van de blog, de ironie des levens: Wat ik bedoel is dat we misschien een situatie ook zonder oordeel kunnen accepteren en té hoge verwachtingen los kunnen laten. Zodat we niet verstrikt raken in onze emotionele reacties erop. Let wel: Dit moet u natuurlijk wel zien in de juiste context. 


Geen paniek, niets is onder controle. Nou, dat dus!


Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

my life is changing everyday

.
Titel uit ‘Dreams’ van de The Cranberries. Op 11 februari plaatste ik het origineel. Deze versie van ‘The woodgies‘ vind ik ook zo mooi, die eenvoud! De stemmen van de zusjes Hannah-Leah en Megan passen zo perfect bij elkaar.

Zoek
Mijn brei-MoJo ben ik ergens verloren. Want het ligt wat stil, mijn handwerken. Er zijn andere dingen die, met de elleboog werkend, zich op de voorgrond verdringen. Ook het voorjaar slaat me met moeheid om de oren. 

MoJo is een moderne term en letterlijk een combinatie van motivation en joy. Dus als je gemotiveerd bent en je doet wat je leuk vindt.


It is lykas it is. Het is zoals het is. Alleen voor een blog, waarvan de hoofdmoot toch wel bestaat uit ‘handwerken’ is dit wel een dingetje. 


Work in progress: Garen Regia Spring Fling Color 4 ply, naaldjes 2.25. 

Verwennerij
Jambers: ‘Overdag is ze docent geschiedenis maar ’s avonds bakt ze soezen!’ Zo bracht onze schoondochter een doos vol soezen naar Olpae! Afke bakte ze bruin tijdens een workshop. Nee, we snoepten er niet zo’n minihapje van, zoals we dat Janny en Robert altijd zien doen. We aten gewoon alle soezen op! Het was tè lekker om er maar een muizenhapje van te nemen.


Bananensoes (1), moorkop chocobol (2) en tijgersoes met Zwitserse room (3). Jan zijn ranking: 2-1-3, ik 3-1-2. Maar echt, alle drie zooooo lekker! Dat smaakt naar veul meer! A big shout-out to Afke!

Zingen
Ik zing al mijn mijn hele leven, eerst op de schommel, later bij het jongerencentrum alwaar ik gitaar leerde spelen. Op mijn 21ste bij een zanggroep. Daar zat ik 10 jaar bij. Toen klikte het repertoire niet meer met mijn interesse en sloot ik me aan bij een groepje met gitaren, bas, drum en fluit. Zingen en gitaar spelen. Heerlijk!


Er kwam een periode dat ik niet speelde. Maar begin 2019 sloot ik me aan bij het popkoor ‘VocaLinde‘ in ons dorp. Echt mijn ding! Meerstemmig zingen: ik vind het zoooo leuk!

VocaLinde
‘Zonlicht op het water, glinstert prachtig’, die regel komt uit de vertaling van John Denver’s ‘Sunshine on my schouders‘. uit 1971. Claudia de Breij maakte een vertaling. Dit deed ze voor het programma ‘De beste zangers’. 


Denver schreef het lied in de tijd van ‘late winter, vroege lente’. Op een koude, sombere en grijze dag. De sneeuw smolt en het was te koud. Het gevoel dat je weer naar buiten wilt en dat de zon weer gaat schijnen. Je herinnert je hoe soms alleen al de zon zelf je een goed gevoel kan geven. En met dat melancholische gemoed schreef Denver dit liedje. 


Dankzij onze dirigent Hinke Jelsma hebben wij dit liedje ook op ons repertoire. Maar Hinke vond ook de Engelse tekst zo mooi. Ze maakte een combi arrangement van zowel de Engelse als de Nederlandse tekst. Zo prachtig! 

Zo arrangeert ze vaak mooie popnummers zodat wij die in koorzetting kunnen zingen. Ik ben erg blij met het liedjesaanbod bij ons koor VocaLinde. Het is elke week weer een feestje om met elkaar te zingen.

Hinke op archieffoto hieronder.


Ook zo mooi gearrangeerd door Hinke: ‘Someone to you‘ van de uit Liverpool afkomstige Michael J. Nelson, met artiestennaam ‘Banners’. Een lekker ‘up-tempo’. Ik zou heel veel kunnen schrijven over de nummers die we zingen.


Echt, ons repertoire is zo veelzijdig en dat is ook echt de kracht van ons koor: de veelzijdigheid van de muziek, zingen waarbij gezelligheid voorop staat zonder het niveau uit het oog te verliezen. Last but not least onze dirigente! Ze staat al 34 jaar (!) voor ons koor.


Zaterdag 6 april geven we met het koor ‘Sjongersnocht’ een concert. Hier de info.

Onze zoon Wessel was jaren dirigent van een drumband. 


Hij wilde de band ook graag nummers laten spelen, waar geen bladmuziek voor was. Dus ging hij zelf aan de slag om nummers van bijv. Michael Jackson geschikt te maken voor de drumband. En zo arrangeerde hij zelf stukken. Ik weet dus van dichtbij, hoeveel tijd en energie er in het herschrijven van muziek zit. 

Sky
Sinds deze week zijn wij de oppasbaasjes van een Australian Shepherd pup. Twee dagen in de week is ze hier. Ze luistert al goed naar haar naam. Het is echt zo’n lieverdje. Een meisjes-puppy. 


De renovatie in huis maakt haar niets uit. Zie nu:



We hebben voor Sky een bench. Ze moet natuurlijk wel haar rust krijgen. Nu zoekt ze zelf ook wel dit plekje op. Handig. 


Natuurlijk is ze pup en weet nog niet dat de waterbak rechtop moet staan en het geen speelgoed is. Voortdurend gooit ze die om en gaat er dan mee spelen. Maar het meest spelen ze samen, Douwe en Sky. 


Zo leuk als beide honden voor je staan en je ‘ZIT’ zegt en de kleinste ook meteen, zo koddig, gaat zitten.

.
Duurzaam 
In de gemeente waar we wonen wordt met beleid het groen verzorgt. Het nieuwe rozenperk wordt bedekt met gekneusd stro. Dit houdt regenwater vast en voorkomt kiemend onkruid.


Dit is natuurlijk niets nieuws onder de zon. Immers bij de aardbeien doen we dit al eeuwen. Daarom heten ze in het Engels ‘strawberrys’. Ik ben wel voor zulke duurzame uitprobeersels.

Slotgroet




Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

our house, is a very, very, very fine house

.
Titel uit ‘Our House’ van Crosby, Stills, Nash and Young uit 1970. Graham Nash beschreef in dit liedje zijn relatie met Joni Mitchell. Het liedje bleef langer mooi dan hun relatie. Hier gecoverd door The Wildwoods.

Renovatie
We  hebben de boel hier aardig op de kop.

Ons huis
Het was 1991 toen wij (mijn vorige man en ik) dit huis kochten. 33 jaar geleden. Een standaard twee-onder-één dak, een premie A-woning.Voor ons, een gezin met twee kinderen en twee katten, was het groot genoeg en we hadden niet echt de drang om deze woning in te ruilen voor een royaler exemplaar.

Nu woon ik er alweer 10 jaar met mijn huidige man. Het huis had nog zeer veel authentieke details, ja zelfs nog van de vorige eigenaar. Veel donkerbruin hout, koperkleurige sier-deurkrukken en een paarse-spikkel gang.

Tijd voor verandering. Deze herfst begon Janlief met het opknappen van de zolder.

Inmiddels is de zolder af en dient deze meteen als opslag voor spullen van de rest van het huis.

Herplaatsing
De eerste dingen uit de slaapkamers en de woonkamer pakte ik keurig in, zette ze geordend & gelabeld op zolder en maakte meteen al een schifting in houden/kringloop/stort.

Na 57 keer de trappen op en neer gelopen te hebben gelopen met dozen, waren de dozen op en ook mijn geduld. Gevolg: inhoud van de keukenkastjes werden zonder uitzoeken, zo op zolder geflikkerd gelegd, vervolgens staat het er bomvol en kan ik niets meer terug vinden.

Net verhuizen, de eerste dozen geordend en keurig de inhoud op de doos gezet, de laatste dozen zonder enige inzicht volgestouwd, dus ook niet meer stapelbaar en geen label of iets erop. Of ben ik de enige die zo ter werk gaat. Keurige start, noem het ‘professioneel’ en later op een amateuristische ‘dat zoek ik later wel uit’ manier.

Stappenplan
De eerste verdieping is nu ongeveer half af. Schilderen (Jan), behangen (Froukje) en laminaat leggen (Jan). Maar aangezien onze nieuwe keuken in maart geleverd wordt, zijn we beneden begonnen met slopen. We hebben de balken uit de woonkamer gehaald. Geen draag, wél zware balken.

De cv-verwarmingselementen inclusief buizen heeft Jan uit het huis gehaald en wat eens de keuken was is nu een betonnen gat.

Afgelopen dagen heeft de stukadoor de hele woonkamer mooi strak gemaakt. Jan heeft de koelkast en vaatwasser een tijdelijke plaats gegeven, wel zo handig. Ik heb het campinggasstel als fornuis.

De gesloopte elementen liggen nog even in de achtertuin, klaar om naar de stort te vervoeren.

Waarheid als een koe
‘Het is de klus waar je nooit aan begint die de meeste tijd kost’. (J.R.R. Tolkien)

Us Douwe
We creëren nog wel iets van ‘huiselijkheid’ in de renovatie. Zolang wij rustig, kalm en relaxed zijn is Douwe ook happy.

Dus op tijd een bakje koffie en vooral wel lekker blijven wandelen.

Breiwerkje
Het is fijn dat ik overal wel kan breien. Ik heb Jan zijn trui weer op de pennen en ben in het kabelpatroon bezig. Hieronder zit ik op de oude slaapkamer van dochterlief terwijl de stukadoor zich een slag in de rondte werkte. Het was een vrolijke vakman. Zijn lachsalvo’s konden we boven horen.

Natuurlijk is er veel werk te doen in ons klushuis. Soppen, dweilen en opruimen. Je blijft bezig. Dus deze blog minder breiwerkjes om te laten zien.

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

ik leef met de snelheid van het leven

.

Titel uit: ‘Speed Of Light’ van de de Haarlemse band Chef’ Special. Het liedje reflecteert op de snelheid waarmee het leven voorbijgaat.

Voor de videoclip heeft de band synchroonzwemmen geleerd. Het is een illustratie van hoe de band als collectief uitdagingen aangaat, zelfs wanneer de individuele leden niet zeker weten of ze het wel kunnen: “We hebben met Chef’Special een veilige omgeving gecreëerd waarin we dingen kunnen proberen, in de wetenschap dat anderen je opvangen mocht het mis gaan. Het bouwen van zo’n omgeving daar zou iedereen naar moeten streven.”

Never ending story
Het begint op een eindeloos verhaal te lijken, de Dreams of Aran die ik 10 jaar terug al eens begon en weer afhaalde nog voor de finish. Wol van Drops: Karisma (100 % wol). Voor Janlief. Toen dronk ik mijn koffie nog ‘cafe au lait’.


Inmiddels, 10 jaar later en ‘black coffee’ nu, was ik best alweer een stukje onderweg met het ‘lijf’. Petrol vervangen voor antraciet kleurige Karisma.

Ik had aan in het werk, in het honinggraat-stuk op achterkant, al een foutje ontdekt. Ach, daar is mee te leven, als Jan hard loopt zie je er niets van.

Eergisteren had ik een foute toer had gebreid, 3 toer eerder. Ik heb nog niet de vaardigheid om kabels af te halen dus breide ik terug, 3 toeren. Dat is, met 284 steken per toer, nog best een klus!

Anyhow, vrijdag morgen had het werk weer ‘on track’. Ik had de steekmarkeerders (roze ringetjes) er maar uit gelaten, ik heb het patroon nu wel in de vingers en het breit lekker weg. Toen ik het werk even voor me op schoot legde zag ik het, de eerste naalden honinggraat van de voorkant waren ook niet goed. Dit kan ik, mezelf respecterende breister, niet zo laten zitten, toch? Zie nu!

Ik vind dit patroon nog steeds erg mooi. De techniek is ook zo prettig om te doen, want na een paar toeren rechte en averechte steken wordt er gekabeld, dat is even een werkje maar daarna weer 3 toeren ‘gewoon’ breien. Een heerlijke afwisseling.

Voor ik uit ging halen heb ik eerst enkele hulplijnen ingeschakeld, er een nachtje over geslapen en een paar keer diep gezucht. Toen: rats de naald uit de trui in wording. Uren breiwerk in no time afgehaald.

Maar hey, er zijn ook geen levens mee gemoeid. Dus zo spannend is het ook weer niet.

Het is een kwestie van ‘trial and error’ (vallen en opstaan ofwel uithalen en opzetten). Dit is een fundamentele methode voor het oplossen van problemen die wordt gekenmerkt door herhaalde, gevarieerde pogingen die worden voortgezet tot succes (of totdat de beoefenaar ophoudt met proberen). Dat dus.
‘Goed verhaal, lekker kort!’

De kracht van breien
Het staat mooi beschreven in het boek ‘De kracht van breien‘ van Loretta Napoleoni:
‘Een goede breister heeft de moed om een breiwerk uit te halen zodat een fout hersteld kan worden. Een goede breister weet dat alles gerepareerd kan worden zo lang ze naalden en breigaren heeft, én de moed om een breisel desnoods helemaal uit te halen en opnieuw te beginnen. Dit is breiwijsheid.’

Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn hoofd gepoept heeft
Het prentenboek van Werner Holzwarth: De kleine mol gaat op onderzoek uit wie er nu op zijn hoofdje heeft gepoept. Alle dieren die hij vraagt geven aan dat ze andere poep poepen en niet zo’n worstachtige drol maken zoals die op het hoofdje van de mol. De strontvliegen kunnen het raadsel oplossen: het is de hond van de slager, die heeft het gedaan. Dus die kleine mol klimt op het dak van het hondehok en poept op het hoofd van de hond!

Het is geen fantasieverhaal van Werner want hondachtigen doen dat: op molshopen poepen! Ja, vossen doen dat en ook wolven zullen het doen.

Ook Douwe heeft er een pootje van om het op een molshoop te doen. Raar maar waar!

Een molshoop is nieuw, gemaakt van verse grond. De eerste hond die er langs loopt, zal erop poepen (of plassen) om zijn territorium af te zetten. Elke hond die vervolgens passeert, zal dan ook zijn plasje erover doen. Dit om zo z’n eigen geurtje aan te brengen. De hond wil die molshoop zichzelf toe-eigenen. Hij wil daarmee zijn territorium juist bewaken.

Hoe dan ook: wel gericht en niet per ongeluk legt Douwe zijn hoopje op de hoop!

Vandaag is er de mollentelling. Zie hier.

Still knitting socks
De sokken voor de actie, genaamd ‘Groene Sokken’ zijn klaar. Ik schreef al eerder over dit project voor vrouwen met gynaecologische kanker. Hier een ‘behind the scenes’:

Klussen
De renovatie van ons huis vordert. Nu zijn we is Jan zowel boven als beneden bezig. Ik ben voor het opruimen en ontspullen. Komende week wordt onze keuken/woonkamer gestuct, dat betekent dat onze keuken er uit moet. De nieuwe keuken komt half maart. Dat wordt even behelpen maar allez we zijn maar met zijn 3en hier. En als het af is wonen we in een paleisje!

Deze kaart kregen we van J. Zo lief!

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

it’s never quite as it seems

.
Titel uit ‘Dreams’ van de Ierse rockband ‘The Cranberry’s. De zangeres, Dolores O’Riordian, had zo’n specifieke stem. Ze overleed in 2018, ze is maar 46 jaar geworden en liet drie kinderen achter. Enkele maanden na Dolores dood besloten de overgebleven bandleden ermee te stoppen, na het maken van hun laatste album.

Grillig gewicht
In mijn babyboek werd ik al als ‘Hollands Welvaren!’ bestempeld.

Later als kleuter werd m’n stevige voorkomen steevast door m’n moeder vergoeilijkt als ‘babyvet’.

Ik houd van lekker eten en van bewegen juist weer niet. Slechte combi, dus op mijn veertiende werd de eerste lijnpoging al gestart. Vele pogingen volgden. Minder eten en meer bewegen. Sportschool, tennis, windsurfen, volleybal, jazzballet, gym en hardlopen. Ik probeerde van alles.

Als ik foto’s terug zie, dan zie ik dat lijnen absoluut niet nodig was. Anyhow, mijn gewicht hield en houdt me wel bezig. Eigenlijk heb ik tot mijn veertigste een prima gewicht gehad. Op mijn 45 was ik slank, lees dun, met 60 kg. Zie foto hieronder.

Vervolgens kwamen er kilo’s bij.

Toen zoon en zijn lief in 2022 kwamen vertellen dat ze trouwplannen hadden, was dat voor mij het startschot om de overtollige kilo’s kwijt te raken. Want bij mij staat een jurkje met wat minder gewicht mooier, misschien ook wel omdat ik me dan beter voel.

Ik haat de sportschool, zo ook joggen of andere tak van sport. Maar wandelen dat doe ik graag en ik maakte de wandelingen iets langer. Ik heb de drank afgezworen, chocola niet meer gekocht en de ‘lekkere’ koeken voor ‘smerige’ koek ingeruild. Gevulde koeken of kokosmakronen vind ik niet lekker en laat ik dus gemakkelijk liggen.

Heel geleidelijk gaf de weegschaal minder aan. Toen Wessel en Afke elkaar het ‘ja-woord’ gaven zat ik op mijn streefgewicht, maatje ‘leuk jurkje’. 21 juli 2023. Zie foto hieronder.

Vervolgens kwam daar nog eens 12 weken een ontstekingsremmend dieet bij, als deelnemer aan ‘No guts, no Glory‘ en ik viel nog wat af. Inmiddels ben ik 30 kg lichter. Ik voel me fitter. Cholesterol ging van 6 naar 3 mmol/l, om maar een punt van de gezondheidswinst te benoemen.

Het voedingspatroon van het dieet is nu ons normale voedingspatroon. Minder bewerkte producten, geen pakjes & zakjes in de maaltijd. Veel groente, fruit & vezels. Ik hoop dat ik op deze manier mijn huidige gewicht te behouden. Maar wat minstens zo belangrijk is, me blijvend energieker te voelen.

Ik ben best een beetje trost op mezelf. Om zonder sportschool, zonder shakes of hongerdieet op een (voor mij) gezond gewicht te komen. Ik had dat niet durven dromen. Nu dit vasthouden, dat is denk ik nog wel een dingetje. Wordt vervolgd.

Vestje
Van de week had ik alle squares gehaakt. Ik schreef er eerder al over. Garen: 2 bollen Lana Grossa Gomitolo Molto, haaknaald 4 mm.

En heb het vestje in elkaar gezet. Vervolgens heul veul draadjes weggewerkt.

Ook een rand erom toe gehaakt. Ja, ik ben tevreden!

Uiteindelijk heb ik het patroon niet aangehouden. Ik heb alleen het idee gebruikt, verder het op eigen houtje gedaan.

Still knitting socks
De sokken voor de actie, genaamd ‘Groene Sokken’ vordert gestaag.

Ik ben nu met sok twee bezig.

Dit project is overgekomen uit Duitsland en biedt een geschenk van warmte en medeleven aan vrouwen met gynaecologische kanker, groen als kleur van hoop. De gebreide sokken worden gegeven aan ziekenhuizen en zijn voor vrouwen die chemotherapie of een andere behandeling nodig hebben tegen deze vorm van kanker. Een bijwerking van de chemo kan intens koude voeten zijn.

Ook verschillende breivriendinnen hebben groene sokken op de pennen gezet. Fijn!

Us Douwe
Een stabij is van oorsprong een mollenvanger. Het zit echt in de hond. Tijdens het wandelen heeft Douwe zijn staart omhoog en de neus naar beneden.

En wanneer Douwe echt iets ruikt dan zet hij het op een graven. Enorme gaten kan hij maken. Echter de mol is hem tot nu toe sneller af.

Echt, je moet niet in zijn buurt staan want de modder vliegt je om de oren!

Lief
Van zus kreeg ik een mooie kaart, prachtig projecttasje & fleurig sokkenwolletje. Zo blij mee! Zo lief!

Ik ben dankbaar want het is, in het algemeen, zo waardevol om een goede band met belangrijke naasten te hebben. En, in het bijzonder, het zeker weten dat mijn zus er altijd voor me is.

Op pad
Onlangs gingen we wandelen in het Lauwersmeergebied. Ook zo’n mooi stukje Fryslân!

Deze route loopt bij Dokkumer Nieuwe Zijlen. Dit is de geboorteplaats van mijn oma Froukje. Ze struinde als klein meisje het liefst door het oneindige rietland. Ik zal, samen met de ‘handwerk’ genen, ook de ‘liefde voor de natuur’ genen van haar hebben geërfd. Dubbel fijn om eens in dit gebied te lopen.

Kofje en broadjes mei! (Koffie en broodjes mee)

Sommige paden waren ietwat moeilijk begaanbaar. Het was een ‘hike’ met de nodige uitdagingen. Tjonge, wat een klei! Tot de enkels erin!

Slotgroet


Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

I like watching the puddles gather rain

.
Titel uit ‘No rain’ van de Blind Melon hier gecoverd door de Amerikaanse The Running Mates ofwel Spencer and Julie Broschard. Ze leerden elkaar kennen op de muziekopleiding. Al gauw werden ze een duo & een echtpaar. En nu in 2024 telt hun YouTube account 183K abonnees.

Het liedje gaat over zonnige dagen waarop je dan gaat klagen dat het niet regent. Omdat die regen beter past bij je stemming. Maar ook het jezelf verliezen in een boek, dit om je stemming te overstemmen. Over zulke dagen dus.

Doorzonwoning
Jan heeft een gerenoveerde ‘doorzonwoning’ in de tuin geplaatst. We kregen het opknappertje zo binnen:

De woning had achterstallig onderhoud. Jan heeft het dak vervangen, de boeidelen hersteld en het huisje een likje verf gegeven.

Tot nu toe wordt het doorzonpaleisje nog niet echt bezocht door de ‘voegelties’. Zo nu en dan pikt een enkele mus wel van het voer, maar dat er nu sprake is van een housewarming party, nou nee.

Het hangende voer is nog favoriet. Ik gebruik alleen kale mezenbolletjes zodat de meesjes niet met hun pootjes verstrikt kunnen raken. Gewoon in een garde, super handig. Hieronder wat archiefmateriaal.

Wolredders
In het vorige blogje schreef ik over de stichting Pleed. De groep vrouwen dat wol redden als focus heeft. Ik heb het kussensloopje voor hun project, de Aula in Leeuwarden, klaar. Het breide niet snel want het garen voelde wat stroefig aan en de draad was wat ongelijk gesponnen. Toch was het een fijn breitje. Door de steek, de gerstekorrel, werd het een robuuste kussenhoes. Ik deed er dik 7 uur over, met nog het winden van de wol toch wel 8 uurtjes.

Ik had nog een ieniemienie restje over, een gram of 4. Totaal had ik 267 gram gekregen. Naald 4.5, 52 steken.

Earth and Sky Cardi
In mijn stash vond ik nog 2 bollen Gomitolo Molto van Lana Grossa. Ik had met dit garen al eens een begin gemaakt met een shawl. Maar die heeft nooit de finish gehaald.

Nu zit ik bij de AG’s (Anonieme Granny’s haaksters):

‘Mijn naam is Froukje en ik ben verslaafd aan granny’s-squares haken.’
‘Welkom Froukje. Fijn dat je je open opstelt in deze groep.’

Toen onze kerstboom van de gehaakte vierkantjes klaar was (zie hier) had ik alweer een volgend haak project in mijn hoofd. Een vestje van squares. Al surfend op het wereld wijde web kwam ik dit patroon tegen. Heerlijk! Weer granny’s squares haken! (Foto is van patoon.)

In mijn hoofd heb ik het vestje al af en staat deze superleuk op mijn nieuwe zwarte jurkje (ja, een kringloopgelukje).

En de verdere lopende breiwerkjes?
De trui voor Janlief vordert ook gestaag.

Een prachtig kabelpatroon wat maakt dat er om de paar toeren ‘iets moet gebeuren’ en dat maakt weer dat dit project boeiend blijft.

Heb ik er geen schattige naald-stoppers op? Gekocht op de Breidagen, geen idee meer bij wie, sorry.

En de rest van mijn lopende werkjes? Daar vertel ik de volgende keer meer over.

No Guts No Glory
Dit is een voedingsinterventie onderzoek waarbij ik, als deelnemer, 15 maanden wordt gevolgd. Ik schreef er al eerder over, hier. Ik kreeg vragen over hoe het ontstekingsremmend dieet er uit ziet. Dit werd al schrijvend de grootte van een essay, eigenlijk te veel om op mijn blog te plaatsen. Daarom heb ik het hier gezet.

Dus voor het voedingspatroon? Klik hier.

Us Douwe

Winterwalkies.

En nog meer winterwalkies!

Slotgroet

Kalm an, be kind & take care!
Lieve groet uit Olpae!

I’ve been for a walk on a winters day

.
Titel uit: ‘California Dreamin’ van The Mamas & the Papas. Het liedje (1965) gaat over de koude winterdag in New York en het verlangen naar de warmte in California. Hoe simpel wil je het hebben, maar hoe mooi ook.

Wolredders
Zo noemen de 5 dames zichzelf. Ze vormen sinds 2019 de stichting Pleed. Deze organisatie heeft als doel om een bewustwording te creëren in de maatschappij voor wol en andere natuurlijke, gezonde en duurzame grondstoffen. Ik schreef er al eens eerder over.

Wist u dat heden ten dage de wol van Nederlandse schapen zo de verbrandingsoven in verdwijnt? Absurd natuurlijk. Pleed gaf daarom een ‘Wolreddershandboek’ uit. Dit is een boekwerk dat alle info heeft om zelf ook een wolredder te worden.

Door verschillende projecten (zie site) en door een Doku probeert Pleed zichtbaar te zijn en haar doelstelling onder de aandacht te brengen.

Hun lopende project is ‘Aula in blauw’. De aula van de Noorderbegraafplaats in Leeuwarden is een prachtige, lichte ruimte maar de akoestiek liet te wensen over, het galmt er. Wanneer de geluidspresentatie wordt gecorrigeerd dan verbetert de sfeer in de ruimte.

Pleed sprong erin. Door wol van schapen uit de streek te gebruiken. Vrijwilligers sponnen de wol tot strengen garen. Daarna werd het garen geverfd. In vele tinten blauw. Dit gebeurde met plantaardige verf van het blad van de Wede.

Eise Eisinga, ja die van het Planetarium, gebruikte dit plantje ook al. Als wolkammer won Eisinga er in 1820 zelfs een prijs mee.

En afgelopen zaterdag was de vervolgstap. Maar liefst 17 kg blauw garen werd verdeeld over een groep vrouwen die er kussenslopen van gaan breien. Op een hand-out de maat en de steek: de ‘gerstekorrel’ of ‘dubbele gerstekorrel’.

Het breisel moet in april klaar zijn. En de restjes, die dan over zijn, worden verwerkt in een smyrnatapijt.

Er komen ook wandpanelen van vilt in de aula te hangen. Alles dus in die prachtige blauwtinten.

Ja, ook ik was er. Ik draag Pleed en de doelstelling een warm hart toe. Een stukje bewustwording in duurzaamheid. Omdat zuslief niet kon heb ik ook voor haar wol mee gekregen. Zij had ook gesponnen. Ik niet, ik kan (nog) niet spinnen.

Het was een gezellige bijeenkomst. Handwerken verbind, dat is zeker. Ik vond het fijn om haar te treffen. We zien elkaar niet vaak maar volgen wel elkaars blogjes.

De pers was ook aanwezig bij deze ‘woluitreiking’. En las ik mijn eigen naam zowaar terug in de Leeuwarder Courant!

 

En hier mijn stappen met het garen. Eerst de strengen op bollen.

Na een proeflapje ben ik nu aan de brei. Gerstekorrel, nld 4.5 en 52 steken. Nu breien tot lengte 90 cm.

Het geeft me een goed gevoel om zo ook mijn steentje steekjes bij te dragen in dit project.

Winter
Zaterdag viel er hier wat sneeuw en door de lage temperatuur blijft het wit. Met een strakblauwe lucht en stralende zon is het heerlijk wandelen.

Koud? Met een dikke col, een goede muts en dubbele wanten is het best te doen. Lang leve mijn handwerkjes!

Recht-toe-recht-aan sokken
Ik maakte een paar sokken van Noorse Sokkenwol Stavanger. Naaldjes 2.75.

Gebreid op verzoek van dochterlief. Zodat zij de sokken kan weggeven als verjaardagskadootje.

Mofjes
Van de bovenstaande sokken had ik nog wel wat garen over. Ik had twee bollen van 100 gram. Van het restje heb ik twee vingerloze handschoenen gebreid voor Jan. Ik gebruikte het patroon van Marleen. Voor het ‘hand’ gedeelte nam ik een restje 6-draads van Opal Cabaret.

Ik wilde even foto’s maken van de mofjes voor mijn blog. En zo gaat dat dan (hierboven): Douwe met zijn neus er bovenop!

Us Douwe
Onze schootprins.

Slotgroet

Kalm an, be safe & take care!
Lieve groet uit Olpae!

 

en ik zal doen wat ik kan doen

.
Titel uit: ‘Number two’ van Joe Jackson.
‘Iemands eerste liefde zijn is te gek, maar de laatste zijn gaat boven alles’. Ik weet niet van wie deze quote is.

Boek
Ik las ‘De keuze’ van Edith Eva Eger. Een indrukwekkend boek. De Hongaarse Eger beschrijft hierin haar oorlogsherinneringen. Zij overleefde Auschwitz. In haar latere leven heeft de psychologe die ervaringen ingezet om haar cliënten te helpen. Iedereen, zo zegt Eger, kan uiteindelijk voor de vrijheid kiezen.

Het is geen boek om in bed te lezen. Fragmenten waren heftig. Soms té heftig. Toch wil ik niet mijn ogen sluiten voor de Holocaust. Het boek heeft overeenkomsten met het boek van Viktor Frankl, ‘De zin van het bestaan’. Hier schreef ik over Frankl. Eger was 14 toen ze gevangen werd genomen, Frankl 39 jaar. Frankl was toen al werkzaam als psychiater in Wenen. Eger leerde later Frankl kennen en heeft veel aan hem gehad. Viktor gaf woorden aan zijn ervaringen van het concentratiekamp. Hierdoor kon Edith ook de woorden vinden voor haar herinneringen aan de extreme levensomstandigheden.

Edith zegt in haar boek: ‘In iedereen schuilt een Hitler maar ook een Corrie ten Boom, het is aan jou welke keuze je maakt.

Huidig tijdsbeeld
Ik luisterde ‘Eigen welzijn eerst: Hoe de middenklasse haar liberale waarden verloor’ van Roxanne van Iperen. Ze schreef het essay in ’22. Ik vind het in deze tijd (‘november ’23) erg actueel. Roxanne nam me aan de hand om het tijdsbeeld van nu, de politieke verandering, te duiden.

Nederland was een land van openheid en tolerantie. Dat beeld kwam voort uit het naoorlogse optimisme van de middenklasse. Die groep geloofde in kansengelijkheid, ongeacht afkomst of achternaam, en het belang van goede publieke voorzieningen. Zo zou elke nieuwe generatie het beter krijgen dan de vorige.

Het geloof in vooruitgang is de afgelopen jaren afgebrokkeld en heeft, onder invloed van de politiek, plaatsgemaakt voor een sterke hang naar zelfbehoud, met extreme sentimenten tot gevolg. Van Iperen legt die ‘verloren waarden’ uit via stappen: ‘Nativisme‘, ‘Fear of falling’, ‘De Country Club’, ‘Welvaartschauvinisme’ en ‘Wellness-rechts’. Ze duikt hiervoor in de geschiedenis van politiek Nederland met overkoepelend de Amerikaanse.

Roxanne hoopt dat de middenklasse opnieuw de vooruitgangsgedachte gaat omarmen. Hier een interview uit 2022.

Voor mij stof tot nadenken. Het is té veel stof om hier helemaal uit te werken. Ik verwijs dan ook graag naar haar essay.

‘Wijze mensen proberen iemands gedrag te begrijpen in plaats van te beoordelen.’

Feel-good-kussens
We hebben een andere bank, een kringloopgelukje. De vorige bank was op. Deze is iets groter, heeft een gaaf en intacte bekleding en zakt niet door. Om de bank wat op te vrolijken heb ik nieuwe kleurrijke kussens gemaakt.

Met wat restjes Zeeman Batik en Zeeman Royal garen. Gewoon gehaakte granny square’s.

En dat is nog niet alles: nog meer gezelligheid met deze twee geborduurde kussens.

Tijd om ‘number two’ ook af te maken. Onder motto: ‘Joyful creating makes the heart smile!’

Ik ben er blij mee, deze ‘look’. Zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel smaken.

Us Douwe

En toen liet Douwe zijn brokjes staan. Maar hey, je moet toch wel eten, Douwe? Toen Jan het bakje in zijn hand hield at Douwe het wel op, maar de volgende maaltijd werkte dat ook niet meer. Ook is Douwe onrustiger. Hij huppelt echter wel vrolijk mee tijdens de wandelingen.

Nu hebben we met een App-groepje met Douwe zijn moeder & alle 7 broertjes. Ik vroeg daar wat er ‘aan-de-hond’ kon zijn. Ik kreeg gelijk een reactie:

Dat verklaart het dus. Nu hoorde ik van een stabij in de buurt, die gewoon drie weken (tijd van loopsheid van teefje) niet wil eten en dus zelfs afvalt vanwege zijn ‘le-du-ve-du’. Het komt echt wel goed met Douwe, zo zei dat hondenbaasje.

Voorlopig hebben we oppas thuis als Jan en ik allebei weg moeten en geven we Douwe zijn brokjes met kip gemengd, dat gaat er dan wel in.

Wat deze keer de blog niet haalde:
No guts no glorie, het wetenschappelijk onderzoek waar ik deelnemer van ben, loopt. Ik kom in een later blogje er nog wel op terug. 

Slotgroet


Kalm an, be safe & take care.
Lieve groet uit Olpae!