ratjetoe 9

Ratjetoe is een soldatenmaal met ingrediënten die er op dat moment waren, dit werd door elkaar gehusseld. “Stampt” uit 1914. Bij mij betekend het mengelmoes van allerlei onderwerpen in één blog.

Janneman is een personage die bij Winnie de Poeh hoort.

Ik roep mijn Jan wel eens ‘Janneman!’, Jan is voor roepen net wat te kort. Ja-han, klinkt dan ook niet.

Het is vandaag Winnie de Poeh dag. In 1977 bracht Walt Disney deze film uit. Gebaseerd op de Winnie de Poeh-boeken van de Britse meneer Milne. Naast Janneman Robinson speelden Knorretje (een biggetje) Teigertje (een tijger, waarom dit beestje de naam met een ‘ei’ heeft in plaats van een ij weet ik niet), Ieoor (een ezeltje) en Konijn.

In dit verhaal zitten veel wijsheden. Bijvoorbeeld deze: “Je kunt niet in een hoekje in het bos blijven wachten voor anderen om naar jou te komen. Soms moet je ook naar hen toe gaan.”

Of deze, zo mooi!
“Een dag met jou is mijn favoriete dag. Dus vandaag is mijn nieuwe favoriete dag!”

Och zo zijn er zo veel uitspraken waarin Winnie de Poeh een rol speelt. Want echt Winnie en zijn vriendjes konden er wat van: wijsheden de wereld in werpen. Relativeren 2.0.

Zo stuurde ik deze eens door naar mijn breivriendinnen:

Deze laatste is natuurlijk niet van Winnie, maar ik moest er wel om lachen!

Nog steeds is het zo zacht buiten. Madeliefjes in het weiland. Alhoewel madeliefjes eigenlijk wel het hele jaar door bloeien is het toch een raar gezicht, zo in de winter, zo veel.

Wanneer ik zo ’s morgens mijn rondje loop met Chiqo tref ik vaak de mollenvanger. Een wat oudere dorpsgenoot die voor de boeren mollenklemmen zet. Altijd maken we een praatje. Hij verteld mij het lief en leed in het dorp. Waar er is ingebroken, diegene die ernstig ziek is en waar de politie mét sirene naar toe vloog. Natuurlijk heeft de klimaatverandering ook een vaste plek in onze praatjes. En ik vertel hem hoeveel reëen ik heb gespot en dat ik een ijsvogeltje heb zien vliegen.

Dat laatste vind ik nog steeds zo bijzonder. Van de week zag ik hem (m/v) 2x! Zo’n prachtig gekleurd vogeltje, zo snel ook! Om het beestje op de foto te krijgen, met mijn telefoon, lukt natuurlijk never nooit niet.

Gelukkig mag ik foto’s gebruiken van Ruurd-Jelle van der Leij. Hij is natuurfotograaf en filmer. Opgegroeid hier in Olpae. Ruurd-Jelle was één van de filmers van ‘WAD overleven op de grens van water en land.’

Deze foto (hieronder) is ook spectaculaire, onlangs genomen door Ruurd-Jelle. Hij is een ras-natuurfotograaf mét een engelengeduld.

Prachtig!
Ieder zijn vak. Ik kan erg van het werk van Ruurd-Jelle genieten.

Het is een voorrecht om elke dag de natuur op te kunnen zoeken en te struinen tussen bomen en struikgewas. Het beleven van alle seizoenen. De zon hoger te zien klimmen. Ja, ik kan wel zeggen dat ik een natuurmens ben. Mijn natuur-kennis is niet top maar dat hoeft niet, ik mag er ook gewoon van genieten, zo van het bos.

update en regen, veel regen

Er zit geen vaart in mijn lopende werkjes. Dat geeft niet, er zit op geen van de projecten een einddatum. Wel verbaast het me altijd weer waar de tijd blijft.

Mijn deken van Julia-garen van de Zeeman:

Ik haak in de lengterichting. De toeren zijn ongeveer 170 cm lang. En de breedte? 130 cm? Wanneer er een rand omheen komt scheelt dat so wie so 5 cm. Dus wordt de deken 180 x 140, bij benadering.

Erg leuk om te maken! Wat spelen met de kleuren en tomeloos haken, heerlijk!

Het is nu 14 januari en het is extreem zacht buiten. Dat komt samen met veel regen.

Afgelopen zondag regende het dat het goot! Zoooo nat was Chiqo.

Aangezien mijn jas wel wat water aan kan maar ook weer niet zóveel deed ik er een grote groene cape erover. En daarbij deed ik Jan zijn kaplaarsen aan. Zo, wind en regen zou mij niet deren. ‘Ze herkennen mijn zo toch niet!’ riep ik nog naar Jan. Ja duhuh… iedereen hier in het dorp herkend Chiqo, die niet incognito liep…

Het is echt apart hoor, madeliefjes die bloeien en de vogels die elkaar vrolijke wijsjes toe zingen. (Of misschien schelden ze elkaar wel verrot, dat weet ik niet…)

Modderpoelen en molshopen overal.

We zullen zien of de winter nog komt of dat we toch richting voorjaar rollen. Vooreerst blijft het zacht, aangezien het met volle maan (10-1-20) zuiderwind was. Van mij mag het voorjaar losbasten hoor.

Hier achterhuis komen de sneeuwklokjes al uit de grond, maar dat is wel normaal in januari.

Fijne dinsdag en kalm an!

Dat laatste is een afscheidsgroet in de Stellingwarven, de streek waar we wonen.
Het staat voor het Engelse ‘take it easy!’

even wat kwijt

Chiqo had geen fijne jaarwisseling, dat is zachtjes uitgedrukt. Het arme beestje was aan het hijgen van de stress, hij trilde over zijn hele lijfje. Als ik dat zo zie, dan ben ik meteen vóór een verbod op al het vuurwerk. Maar ik weet ook dat dat niets uithaalt. Zo’n verbod kan immers nooit gehandhaafd worden. Elk jaar weer schrijf ik mijn irritatie over het vuurwerk van mij af. Zoals hier en hier.

Maar alhoewel Chiqo zooo overprikkeld was tijdens oud & nieuw, vanmorgen 2 januari, liep hij toch alweer met me mee door het bos. Nu is Chiqo bijna doof en het her en der geknal hoort hij niet meer. Andere jaren was Chiqo weken van slag ondanks druppels of tabletjes.

Mijn irritatie over vuurwerk heeft niet alleen te maken met bange dieren. Het veroorzaakt een enorme milieuvervuiling: fijnstof in de lucht en zware metalen in de bodem en in het water. Barium, antimoon en strontium zijn schadelijk zijn voor de gezondheid. Ook koper, dat bij te hoge concentraties giftig is voor het waterleven. Veel vervuiling zien we niet eens, veel ook wel.

Bij het bankje in het Scheenebos had iemand ook vuurwerk afgestoken, maar helaas de troep laten liggen.

Ik snap het echt niet, vuurwerk duurt een second of wat, je zegt ‘Oooh!’ en het is voorbij, behalve die enorme vervuiling welke het geeft, is dat het waard?
En dan heb ik het nog niet eens over alle leed en schade die ontstaat door vuurwerk.

heel apart

Als vrouw met een dyslectische inslag vind ik het heel apart dat je appart als apart schrijft, maar dat ter zijde.

Ik kocht onlangs twee bolletjes van 50 gram van ONline Linie12 Street Design Color. Poeh, een hele mond vol. Voor een paar sokken maatje 40 heb je bij normale sokken al gauw 74 gram garen nodig dus daarom twee bolletjes. Ik ben niet zo van de enkelsokjes. Ik viel voor de vrolijke kleuren, maar ook voor de zachtheid van het garen.

Ik zette sokken op voor dochterlief. Een platte boord met geel garen aan de binnenkant. De hak en teen heb ik blauw gebreid.

Bij de tweede sok kwam ik er achter dat mijn tweede bolletje precies andersom is opgewikkeld. Dat is apart… Ik had nog zo op het verfbad gelet. Maar dat telt blijkbaar niet bij het opwinden van de bol.

Ik had dus 50% kans om hetzelfde bolletje te kiezen. Dat maakt de kans dus 50% om een verkeert-om bolletje te kiezen. Ok… Ik heb de tweede sok ‘andersom’ gebreid. Nee niet toe-up, (dat was natuurlijk ook een optie) maar het bolletje te nemen zoals die is.

Het garen is superzacht. Ik hoop dat het zich ook goed houdt in de was. We shall see. Paar 17 van dit jaar.

Ik heb een verrassingspakketje voor dochterlief gemaakt. Jildou werd 23 december 1992 in Heerenveen geboren. En dat feit maakt dat ze nu zevenentwintig jaar is!

Ik kan dit blogje pas plaatsen wanneer ze haar kadootje in ontvangst heeft genomen.  Of haar, heel asociaal uit de emailljst te halen… Dat laatste werd het! Jildou-lief ik voeg je ook weer toe hoor!

En nog even dit:
Eén van de mooiste momenten van de dag: Het rondje door het bos met mijn kleine harige vriend. Nu het zo zacht is hoor je veel vogeltjes. Soms zie ik een ree of twee/drie, soms een eekhoorntje. Chiqo die ziet geen beestjes. Voordeel: dat hij er dan ook niet achter aan kan jagen. Ik denk trouwens dat hij er überhaupt ook geen energie meer voor heeft met zijn hoge leeftijd van 15 jaar.

Nog een paar vasthoudende blaadjes, maar ook die laten los. Zo kunnen de bomen in het voorjaar weer vers in het groen laten zien dat het lente is.

Chiqo met zijn zwiep-staart, een teken dat hij het naar zijn zin heeft. Hij gaat graag voorop… hij weet de weg dat scheelt.

kerst-stress?

Mijn deken vordert gestaag. Een fijne bezigheid. Beetje donkere foto, maar hé… het zijn de donkerste dagen van het jaar.

Verder gaat het goed met Guusje. Echt goed moet ik zeggen. Zoals ik ook al in de vorige update vertelde: Ze speelt, ze slaapt, ze eet (als een slootgraver), ze spint en geeft kopjes, zelfs aan Chiqo!

Chiqo wordt een hondje van de dag, zijn achterpootjes doen soms niet meer mee. Al twee keer vielen deze pootjes uit en liet Chiqo ook zijn urine lopen. Dit is wel een teken dat er wat gaande is. Maar zo als vanmorgen trok hij twee keer een sprintje en liep vrolijk voor me uit. Toch blijft het wel zorgelijk.

Nog zeven dagen tot kerstmis. Dit jaar heb ik er voor gekozen om de kerstspulletjes op zolder te laten staan. Gewoon omdat dat ook kan.

In de media zie je allerlei gezelligs en ‘kersterigs’ voorbij komen. Je kunt er eigenlijk niet omheen. Bovendien puilen de winkels uit van de luxe etenswaren. Want het is nu eenmaal niet gezellig zonder een vol gedekte tafel.
Is het raar dat ik daar niet zoveel mee heb?

Ik hoor met enige regelmaat ‘van mij mag het januari zijn’. Mensen die een dierbare moeten missen of met ander verdrietigs moeten dealen. Toen ik stage liep op de deeltijdtherapie (psychiatrie) konden de cliënten in november al verdrietig en in de stress raken door het gedachte dat kerst er weer aan zat te komen. Misschien vanwege die opgelegde gezelligheid? Maar ook misschien omdat dan juist ook dát het gemis versterkt van diegene waarvan je hield/houdt.

Bij de meeste gezinnen is het een heel gepuzzel om het ‘spul’ op dezelfde tijd bij elkaar te krijgen. Schoon/stief & rest van de familie. Sommige familieleden hebben dan zoveel overwicht dat iedereen zich daarna moet voegen.

Janlief en ik leggen onze kinderen niets op. We hebben liever dat ze zo eens langs komen. Een wijntje is er altijd wel. En door de week smaakt die net zo lekker als op de twee kerstdagen.

En dan kom ik bij punt drie: wij kunnen hier alles kopen, overdaad is hier een normaalgoed. Maar meer dan 820 miljoen mensen in de wereld hebben honger. Natuurlijk hoef ik niet het leed van de wereld op mijn schouders te nemen. Maar eh, sorry ik kan dit niet loslaten wanneer ik mensen gestrest met hun overvolle winkelwagentjes door de supermarkt zie rennen.

En dan dit: Ik ben een echt kerstkindje! Geboren op 25 december 1968.

Als kind had ik hier geen ‘last’ van. De hele familie kwam elk jaar bij ons over de vloer om mijn verjaardag te vieren: een gezellige boel. Hieronder een dierbare foto met mijn zus en broer.

Toen ik ging samenwonen werd mijn verjaardag wat ingewikkelder. Nooit kon de visite op het door mij gekozen tijdstip, dit vanwege andere kerst-‘verplichtingen’. Als ik eerlijk ben dan was ik daar wel wat sneu van.

Mijn verjaardag vier ik daarom vaak niet of op 25 juni. Vorig jaar werd ik 50, toen vierde ik het heel save in het weekend vóór de kerst. Met een uitnodiging die ik al bijtijds had opgestuurd en zo lukte het me om, met al mijn dierbaren, dit heugelijke feit te vieren.

Dat dus over de kerst en mijn verjaardag.

Trouwens een voordeel van een on-opgetuigd-huis: ik hoef de kerstspulletjes niet op te ruimen begin januari.

guusje geluk

Deze zomer begon het weer wat te kriebelen, ik miste een poezenbeest in huis.

We hebben twee kittens gehad, uit een nestje van moeder Donna, van zuslief. Rebbel werd 13 jaar en Jiske strief vorige december op een leeftijd van 19 (!). Inmiddels woonde hond Chiqo ook hier en, al is het heel verdrietig als een beestje over de Rainbow bridge gaat, toch compenseert nog een ander dier in huis dit wel een beetje.

Anyhow, ik ging weer voorzichtig om mij heen kijken voor een nieuw poezenbeest. Ik werd een trouwe bezoeker van de asielsites op internet. Zo zag ik Gizmo voorbij komen, een gevonden beestje met één oog. Dat leek me handig, want dan zou Gizmo vast niet héél goed kunnen muizenvangen. Ik gruwel namelijk van gevangen poezen-prooien! Afijn een meneer was me net voor om Gizmo te adopteren. Prima natuurlijk!

Later zag ik een oude poes, 15 jaar. Ik twijfelde zo lang dat ook Speedy was verzegd. Toen zag ik Trees, 10 jaar, prima conditie en goed in de vacht. Op 7 november ben ik naar De Kluif gereden, doel: kennismaken met Trees. Maar daar aangekomen bleek ook Trees verzegd.

Beheerder Jannetta stelde me voor om even een rondje-asiel te doen. Ik werd voorgesteld aan Bruce, een grote kater die lag te slapen in de kattenbak, hmm beetje raar dat wel… Bij mijn komst gaf hij me enthousiast kopjes (met de gritjes nog aan zijn vacht) Maar hoe lief ik hem ook vond, nee, ik had geen klik. Ook met de andere katten in de kamer niet. Dus toog Jannetta me mee naar achteren waar nog meer poezekes zaten in een soort konijnenhokken. De new arrivals.

En daar zat ze: een zwervertje met een vies vachtje achter een hekwerkdeurtje. Ik mocht haar aaien, ze liet het toe en deed haar koppie omhoog. Dit is haar! Deze hoort bij ons! Ik heb haar gelijk gereserveerd, geen idee of ze met andere honden kan, of ze van zich af maait met haar nageltjes, of ander de halve wereld bij elkaar miauwt. Maakt allemaal niet uit, deze wordt het!

Halvewege oktober was ze door de dierenambulance bij de Kluif gebracht. Ze noemden haar Zwiebertje vanwege het zwervende bestaan. Zwiebertje heeft de site niet gehaald, ik was dat voor.

Ze werd gesteriliseerd en moest nog een operatie aan verrotte kiesjes ondergaan maar ook hiervan herstelde ze goed. De dierenarts schat haar op een jaar of 10. Geen naam, geen voorgeschiedenis, niets.

Zo vies als ze was bij onze kennismaking is ze niet meer, maar schoon kan je haar ook niet noemen. Vachtje toch vol klitten. Maar dat komt vast goed.

Het is een dappere meid, die op dag twee al langs Chiqo durft te lopen. Nu gedraag Chiqo zich als een echte gentelman. Wil hij nog zo graag Guusje besnuffelen maar kan toch afstand houden en Guusje haar nieuwe plekje laten ontdekken.

Welkom thuis, Guusje!

lopende werkjes

Op dit moment heb ik drie lopende werkjes. Een paar recht-toe-recht-aan sokken. Deze keer regenbooggaren: Pairfect van Regia.

De Pairfect bollen zijn geniaal. Je krijgt twee identieke sokken. De draad begint met een geel stuk, deze wikkel je af en begint te breien. Voor de tweede sok geldt hetzelfde, stuk geel afwikkelen en gaan. Nu wilde ik een platte boord. De bol gaat uit van meteen boordsteek. Ik heb roze garen gebruikt voor het eerste stukje boord.

En zo doe ik de hak ook, alleen dan met een blauwe kleur. Dat is zo leuk aan handwerken, gewoon naar eigen inzicht je ding doen.

Het tweede lopende werkje is een sjaal van Lana Grossa: Gomitolo Molto. Het patroon kreeg ik bij aanschaf van dit garen op de breidagen, bij Ajoure. Nog niet heel ver maar het is wel een leuk werkje.

En de derde: Een plaid voor dochterlief. 49 of 64 granny squares haken. Als ik genoeg garen heb dan wordt het plaid 8 x 8 lapjes, anders 7 x 7. Of 56 lapjes voor 7 x 8, wie weet.

Tomeloos haken voor de kachel, heerlijk!

Ik ben een hamsteraar, ik kan het niet anders benoemen. Wat heb ik namelijk gedaan van de week? Ik ben weer met een big shopper naar de Zeeman gegaan en opnieuw 14 bollen Royal wol gekocht.

Ja, ik heb nog heel veel garen, echt. Maar nu lagen de bakken bij de Zeeman zo vol en kon ik van alle vier kleuren nog voldoende kopen voor een nieuw plaid. Bang dat ik een andere keer mis grijp daar. Raar hè… Het geeft me rust om mijn voorraad op peil te houden. Echt waar! Ik heb in een vorige leven waarschijnlijk veel schaarste mee gemaakt: daar komt zeker & vast die drang vandaan.

Het is momenteel best nattig in het bos. De regen laat zo zijn poelen achter. Wij geven niets om wat modderpoelen hè Chiqo!

Ondanks de modderpoelen, hier en daar, is het mooi in het bos. Nog net genoeg bladeren aan de bomen om de herfstkleuren niet alleen op de grond te laten zien.