bearhunting

Er ontstaan mooie initiatieven in deze tijd van veranderingen.
Deze vind ikzelf zo leuk: Berenjacht! Het idee komt uit Australië. And very easy to join.
Plaats een teddybeer voor je raam. Kinderen kunnen dan tijdens hun wandeling proberen beren te spotten.

Hoe meer mensen er meedoen hoe leuker het voor de berenjagers wordt natuurlijk. En als je dan ook nog een afstreepkaart hebt is het nog leuker!

Ondertussen haak ik verder aan de deken. Ik ben met de laatste toeren bezig. Hierna komt er nog een rand om de deken.

Dat is nog wel een klusje weet ik uit ervaring. Wol genoeg. Ik had speciaal voor de rand nog extra wol gekocht.

Wanneer ik even weg ben dan gaat Chiqo bankhangen…
Zie die voorpoot! En helemaal zen die hond! Nu ben ik veel thuis dus wordt er weinig op de bank gehangen.

Elke dag weer ben ik dankbaar dat we hier in Fryslân wonen. Elke dag kan ik gewoon met Chiqo het bos in. We komen weinig mensen tegen, echt weinig. Kom je toevallig wel iemand tegen dan houden we afstand.

Het is natuurlijk al dagen stralend lenteweer. Maar de nachtvorst is ’s morgens  duidelijk zichtbaar op de sloten.

Ik denk dat het water in de sloot wel erg koud is, toch wilde Chiqo het zelf even testen. Een heel klein beetje testen, even pootjebaden!

Take care en ‘kalm an!’

extra dag

Alhoewel het nieuws gedomineerd wordt door het Corona-4-us wil ik het daar niet over hebben. Door deze regel te typen, heb ik het er dan toch wel over.

Het is morgen 29 februari, een dag die maar eens in de vier jaar voorkomt. In het planetarium in Franeker wordt de klok een etmaal terug gezet. Eise Eisinga heeft dat keurig beschreven in zijn handboek. Schrikkeldag/jaar: de naam komt van het woord ‘scricken’ wat springen of hikken betekend.

Het is nog wel een klusje: Aan het plafond wordt de datumwijzer losgemaakt en om deze  opnieuw op 28 februari te kunnen zetten. Het planetarium kent namelijk geen 29 februari.

Hoe zit het ook al weer:
In haar jaarlijkse baan om de zon kruist de aarde twee keer de hemelevenaar. In de lente en in de herfst. Van lente naar lente duurt 365,242 dus komt elk gewoon jaar 0,242 dag te weinig. Daarom draaien we, sinds 1582, eens in de vier jaar nog een extra dag. Zo staat de aarde op 21 maart weer echt op zijn lentepunt.

Ik heb één van de sokjes voor Tess af. Sok twee staat op de pennen. Het is een soort van zelf strepend motief in het garen. (Opal Claude Monet.)

Wat kan ik blij worden wanneer de teen klaar, van sok één en ik zo weer bij het zelfde streepje op kan zetten. Zoals bij de eerste sok, zonder een heel stuk garen af te moeten wikkelen: Dat is nu brei-geluk!
Twee identieke sokken hebben toch zo mijn voorkeur.

Hieronder de originele foto, natuurlijk staat z’n koppie er bij op!

Onze lieve oude Chiqo, wat doet hij het nog goed. We wandelen heel wat af samen.

En tot slot:
Het is altijd fijn als je je gezien voelt, door wie dan ook! 😉

Fijn weekend en ‘kalm an!’

motorbeurs

Gisteren gingen Jan en ik vanuit Steenwijk naar Utrecht Centraal om de motorbeurs te bezoeken. Het was erg druk in de trein. In Zwolle konden we naast elkaar zitten. En ja, ik zit toch liever tegen Jan aan dan tegen een andere motorrijder. Ik vind het lastig om, in een overvolle trein, ‘tegen’ een vreemde aan te moeten zitten. Tja, ik hecht blijkbaar veel waarde aan mijn eigen aura, om zo maar te zeggen.

We zaten in een ‘praat’ coupé, tjonge wat een kippenhok. Schuin achter mij een stel meisjes. Ik dacht dat het er minstens vier waren, maar toen ik om keek bleken het er maar twee. Zo kletsend, zo druk! Maar overal om me heen waren de mensen enthousiast kleppend de reistijd aan het doden.

Mijn filter doet het regelmatig niet goed, gevolg is dat ik alles van iedereen hoor. Zo lastig! Ik wordt er bekaf van. Een ieder die dit ook heeft snapt het gevoel en degene die dit niet kennen zullen het nooit snappen.

Anyhow: De motorbeurs was groot & druk. Gelukkig had ik mijn affaseerschoenen aan. Mijn moeder noemde haar schoenen zo als ze er goed én vooral ook snel op kon lopen.

Een ieder die me kent weet dat ik altijd jurken en rokken draag, ik héb niet eens een broek. Maar tegenwoordig passen affeseerschoenen (sneakers) ook prima onder jurkjes. Voordeel: geen pijnlijke voeten of benen na een dagje beursen.

Op de beurs hebben we een bakkie gedaan met Chris, een sympathieke motorrijder die we kennen van de Ducati Olanda Club. Ook hebben we kennis gemaakt met Judith en Etienne van Motovacances Chamauche. In mei gaan we bij hun logeren.

Na zo’n dagje beurs was het lekker eten bij Speys. En weer door… op naar station.
De trein die we wilde nemen reed niet. Er waren door storing behoorlijk wat treinen richting noorden uitgevallen.

Gelukkig reden de treinen even later weer en konden we met de 18:48 mee richting noorden. Maar gevolg was wel dat het echt overvol in de trein was. Ik kon een plekje bemachtigen, Jan moest tot Zwolle staan.

Tijdens de terugreis, was het nog drukker in de trein dan de heenreis. Gelukkig zaten we in een stilte coupé, dat scheelt een stuk. Maar nu was er een kereltje die vanaf Utrecht tot Zwolle constant ‘mamma’ riep. Maar mamma was in gesprek met haar vriendin en liet het zoontje constant ‘mamma’ roepen. ‘mamma waarom…’ ‘mamma…’ ‘Mamma!’ etc. Mamma was blijkbaar immuun geworden voor de lokroep van zoon. Ik echter niet…

Ik las dapper door in mijn boek: Zeven Zussen Schaduw. Inmiddels was het contact tussen Flora en Aurelia verbroken op een vervelende manier, maar alle ‘mamma’s’ hoor ik wel… pff…
Ja, ook toen de koning dood ging… ‘MAMMA!’.

Let wel, herken je het, dan snap je het.
Doet je filter het wél goed dan hoor je dat dus niet. Dan kan je je afsluiten voor alle ruis waar je op dat moment niets mee hoeft.

Normaal heb ik meestal een breiwerkje bij me. Deze keer mijn ereader.
Tijdens mijn laatste lange autorit had ik wel een breiwerkje bij me, maar geen steek gebreid. Ik kijk dan toch liever naar buiten en bedenk me dat ik thuis wel weer kan breien. Zo gaat dat ook wel met treinen bij daglicht. Het breiwerkje ‘on the go’ moet ook wel easy zijn anders werkt het sowieso niet ‘on the go’.

Mijn lopend werkje zijn deze donkerblauwe tweedsokken voor Jan. Het donkerblauw breit lastig voor een mens met presbyopie ofwel ouderdomsverziendheid. Mét bril en overdag gaat het nog wel, ’s avonds niet.

Ik heb een daglichtlamp maar die is zo fel dat dit een heel ongezellig licht verspreid, zo in de avonduren! Net alsof je in een goedkope eettent in Turkije zit! Niet dat ik ooit daar heb gezeten.

En om nu mijn deken als werkje mee te nemen in de trein… Dan sjouw je daar ook de hele dag mee rond. Nee, de ereader was prima.

Vandaag weer een dagje dagelijkse routine.

Aandacht voor de beestjes die hier wonen, rondje bos, een wasje draaien en een blogje schrijven. Fijn!

Ze zitten heerlijk trouwens, de sokken die ik door de hoeveelheid foutjes liever niet weg wilde geven…

Fijn weekend verder en ‘kalm an!’

 

plein

Janlief had wat motor-onderdelen gekocht via internet, in Hedel. Dat is 185 km ten zuiden van onze woonplaats. Best te doen op zaterdagmorgen. Ik zag dat Hedel maar 11 km van Zaltbommel ligt. Konden we de Ducatie-rode aankopen mooi combineren met een bezoekje aan de onlinewinkel: Wolplein. Deze onderneming voor breien en haken heeft een soort van winkel waar je als bezoeker welkom bent om alle garens, naalden en boeken ‘in real life’ te bekijken: Het inspiratiecentrum.

Het was enorm druk bij Wolplein. Er was een boekpresentatie waar veel animo voor was, of was het de bingo met mooie prijzen die zoveel toeloop veroorzaakte?

Ik keek mijn ogen uit. Zo leuk om, nu in het echt, te lopen door het decor van de YouTube filmpjes ‘Koffie & Wol’. Het was groter dan ik had verwacht.

Misschien kwam het omdat het zo druk was maar het afrekensysteem liet te wensen over. We vonden het nogal apart: Van alle garens ligt er 1 bol, wanneer je een keuze voor bolletjes hebt gemaakt doe je die in een plastic bak.

Dan ga je met dat bakje naar een mevrouw die dan jou bestelling invoert in het systeem. Daarna wordt in het magazijn je bestelling klaargemaakt en kan je via een nummertje naar de kassa om je bestelling daar af te halen. Wanneer het dus heel druk is, dan missen er steeds meer bolletjes van de stellingen, immers de medewerkers zijn druk bezig met bestellingen in te voeren in plaats van de bolletjes weer terug te leggen.

We hebben een tijdje staan wachten. Het viel ons op dat mensen die bestelden aan de medewerkers nog vele vragen hadden, over hoeveelheid garen voor een bepaald patroon of dat ze nog niet eruit waren of het garen nu dik of dikker moest. Echt ik heb best wel het geduld om rustig te wachten, meestal. Maar dit systeem van werken… Ik heb de twee bolletjes keurig op de juiste plekken terug gelegd en ben ik zonder garen weggegaan.

Hier onder Jan (met plastic bakje) op de ‘sale’ afdeling, hier lagen wel meerdere bollen van één kleur.

Volgende week staat Wolplein ook op de Handwerkbeurs dus kan ik dan mijn slag wel slaan.

Na zo’n autorit is het fijn om even met hond door het bos te struinen. Nu was het verdacht stil: stilte voordat Ciara morgen komt aaiwaaien hier.

Fijne zondag en ‘kalm an’!

ratjetoe 9

Ratjetoe is een soldatenmaal met ingrediënten die er op dat moment waren, dit werd door elkaar gehusseld. “Stampt” uit 1914. Bij mij betekend het mengelmoes van allerlei onderwerpen in één blog.

Janneman is een personage die bij Winnie de Poeh hoort.

Ik roep mijn Jan wel eens ‘Janneman!’, Jan is voor roepen net wat te kort. Ja-han, klinkt dan ook niet.

Het is vandaag Winnie de Poeh dag. In 1977 bracht Walt Disney deze film uit. Gebaseerd op de Winnie de Poeh-boeken van de Britse meneer Milne. Naast Janneman Robinson speelden Knorretje (een biggetje) Teigertje (een tijger, waarom dit beestje de naam met een ‘ei’ heeft in plaats van een ij weet ik niet), Ieoor (een ezeltje) en Konijn.

In dit verhaal zitten veel wijsheden. Bijvoorbeeld deze: “Je kunt niet in een hoekje in het bos blijven wachten voor anderen om naar jou te komen. Soms moet je ook naar hen toe gaan.”

Of deze, zo mooi!
“Een dag met jou is mijn favoriete dag. Dus vandaag is mijn nieuwe favoriete dag!”

Och zo zijn er zo veel uitspraken waarin Winnie de Poeh een rol speelt. Want echt Winnie en zijn vriendjes konden er wat van: wijsheden de wereld in werpen. Relativeren 2.0.

Zo stuurde ik deze eens door naar mijn breivriendinnen:

Deze laatste is natuurlijk niet van Winnie, maar ik moest er wel om lachen!

Nog steeds is het zo zacht buiten. Madeliefjes in het weiland. Alhoewel madeliefjes eigenlijk wel het hele jaar door bloeien is het toch een raar gezicht, zo in de winter, zo veel.

Wanneer ik zo ’s morgens mijn rondje loop met Chiqo tref ik vaak de mollenvanger. Een wat oudere dorpsgenoot die voor de boeren mollenklemmen zet. Altijd maken we een praatje. Hij verteld mij het lief en leed in het dorp. Waar er is ingebroken, diegene die ernstig ziek is en waar de politie mét sirene naar toe vloog. Natuurlijk heeft de klimaatverandering ook een vaste plek in onze praatjes. En ik vertel hem hoeveel reëen ik heb gespot en dat ik een ijsvogeltje heb zien vliegen.

Dat laatste vind ik nog steeds zo bijzonder. Van de week zag ik hem (m/v) 2x! Zo’n prachtig gekleurd vogeltje, zo snel ook! Om het beestje op de foto te krijgen, met mijn telefoon, lukt natuurlijk never nooit niet.

Gelukkig mag ik foto’s gebruiken van Ruurd-Jelle van der Leij. Hij is natuurfotograaf en filmer. Opgegroeid hier in Olpae. Ruurd-Jelle was één van de filmers van ‘WAD overleven op de grens van water en land.’

Deze foto (hieronder) is ook spectaculaire, onlangs genomen door Ruurd-Jelle. Hij is een ras-natuurfotograaf mét een engelengeduld.

Prachtig!
Ieder zijn vak. Ik kan erg van het werk van Ruurd-Jelle genieten.

Het is een voorrecht om elke dag de natuur op te kunnen zoeken en te struinen tussen bomen en struikgewas. Het beleven van alle seizoenen. De zon hoger te zien klimmen. Ja, ik kan wel zeggen dat ik een natuurmens ben. Mijn natuur-kennis is niet top maar dat hoeft niet, ik mag er ook gewoon van genieten, zo van het bos.

update en regen, veel regen

Er zit geen vaart in mijn lopende werkjes. Dat geeft niet, er zit op geen van de projecten een einddatum. Wel verbaast het me altijd weer waar de tijd blijft.

Mijn deken van Julia-garen van de Zeeman:

Ik haak in de lengterichting. De toeren zijn ongeveer 170 cm lang. En de breedte? 130 cm? Wanneer er een rand omheen komt scheelt dat so wie so 5 cm. Dus wordt de deken 180 x 140, bij benadering.

Erg leuk om te maken! Wat spelen met de kleuren en tomeloos haken, heerlijk!

Het is nu 14 januari en het is extreem zacht buiten. Dat komt samen met veel regen.

Afgelopen zondag regende het dat het goot! Zoooo nat was Chiqo.

Aangezien mijn jas wel wat water aan kan maar ook weer niet zóveel deed ik er een grote groene cape erover. En daarbij deed ik Jan zijn kaplaarsen aan. Zo, wind en regen zou mij niet deren. ‘Ze herkennen mijn zo toch niet!’ riep ik nog naar Jan. Ja duhuh… iedereen hier in het dorp herkend Chiqo, die niet incognito liep…

Het is echt apart hoor, madeliefjes die bloeien en de vogels die elkaar vrolijke wijsjes toe zingen. (Of misschien schelden ze elkaar wel verrot, dat weet ik niet…)

Modderpoelen en molshopen overal.

We zullen zien of de winter nog komt of dat we toch richting voorjaar rollen. Vooreerst blijft het zacht, aangezien het met volle maan (10-1-20) zuiderwind was. Van mij mag het voorjaar losbasten hoor.

Hier achterhuis komen de sneeuwklokjes al uit de grond, maar dat is wel normaal in januari.

Fijne dinsdag en kalm an!

Dat laatste is een afscheidsgroet in de Stellingwarven, de streek waar we wonen.
Het staat voor het Engelse ‘take it easy!’

even wat kwijt

Chiqo had geen fijne jaarwisseling, dat is zachtjes uitgedrukt. Het arme beestje was aan het hijgen van de stress, hij trilde over zijn hele lijfje. Als ik dat zo zie, dan ben ik meteen vóór een verbod op al het vuurwerk. Maar ik weet ook dat dat niets uithaalt. Zo’n verbod kan immers nooit gehandhaafd worden. Elk jaar weer schrijf ik mijn irritatie over het vuurwerk van mij af. Zoals hier en hier.

Maar alhoewel Chiqo zooo overprikkeld was tijdens oud & nieuw, vanmorgen 2 januari, liep hij toch alweer met me mee door het bos. Nu is Chiqo bijna doof en het her en der geknal hoort hij niet meer. Andere jaren was Chiqo weken van slag ondanks druppels of tabletjes.

Mijn irritatie over vuurwerk heeft niet alleen te maken met bange dieren. Het veroorzaakt een enorme milieuvervuiling: fijnstof in de lucht en zware metalen in de bodem en in het water. Barium, antimoon en strontium zijn schadelijk zijn voor de gezondheid. Ook koper, dat bij te hoge concentraties giftig is voor het waterleven. Veel vervuiling zien we niet eens, veel ook wel.

Bij het bankje in het Scheenebos had iemand ook vuurwerk afgestoken, maar helaas de troep laten liggen.

Ik snap het echt niet, vuurwerk duurt een second of wat, je zegt ‘Oooh!’ en het is voorbij, behalve die enorme vervuiling welke het geeft, is dat het waard?
En dan heb ik het nog niet eens over alle leed en schade die ontstaat door vuurwerk.