sjaal, sokken & stoute schoenen

Allereerst wil ik de lezers van mijn blog bedanken voor de warme reacties op het overlijden van Guusje. Zo lief en steunend! Bedankt!

In 2018 kocht ik in Zwartsluis bij ‘Wol met Verve’ deze prachtige streng. Het is sokkenwol maar om die nu in schoenen te laten verdwijnen? Over dát onderwerp later meer in deze blogpost.

Ik zag dat ‘Siets aan de maak‘ een MAL (Make-a-long) gaat organiseren, vanaf januari. Het patroon wat gebruikt wordt is van ontwerpster Amilishly Boonstra. Een sjaal: ‘Segelschiff am See’.

Omdat deze sjaal mooi royaal is er en maar één streng ‘ander’ garen nodig is, leek dit me hét patroon. Een deel is gestreept en een deel ajour. Ik had nog een streng grijs, samen met nog een ander kleurtje uit mijn stash.

Ik heb gisteren het patroon gekocht. Lang leve Ravelry, zo handig en coronaproof. Ik ben er klaar voor.

Deze maand doe ik mee aan de fotochallenge van Makersdecember (van Mara en Nadja) op Instagram. Elke dag is er een ‘prompt’ ofwel een bepaald woord waar je een foto bij plaatst. De eigen interpretatie van het woord zorgt voor verrassende verschillen onder de deelnemers.

Ik merk dat ik de prompt’s soms filosofisch benader. Vaak ook niet. Maar gister was de prompt ‘Sustainable’ oftewel ‘Duurzaamheid’. Ik plaatste deze foto:

Deze Loesjespreuk is van de eerste golf, maar hoe relevant ook nu. Ik plaatste de tekst:
‘Hoe duurzaam moeten we überhaupt worden om de puinhopen van de mensheid nog recht te kunnen breien’.

Gisteren was de prompt ‘Hidden’, dan komen er diepzinnige gedachten in me op. Ik wilde deze prompt gebruiken om aandacht te vragen voor verborgen ziektes, aandoeningen en stoornissen.

Soms zou ik willen dat de ander even in mijn schoenen zou kunnen staan. Want het is niet uit te leggen wat bijvoorbeeld een bipolaire aandoening (bij mij dan) met je doet. En je ziet het namelijk niet.

Wat ik moet doen is meevieren met het getij, met de golven. Niet ertegen in zwemmen, dat heeft totaal geen zin. Maar ja, juist wanneer het stormt zwem ik tegen de stroom. Wil ik juist niet accepteren dat het stormt. En geloof ik er bovendien niet in dat storm overdrijft.

Maar ik heb deze prompt ‘Hidden’ niet besteed aan dit onderwerp. Te zwaar vond ik. Dat klinkt vaag en dat is het ook: want ik typ het hier wel op.

Mijn ‘Hidden’ op Instagram vandaag:
Ik vind het best wel jammer dat de mooiste sokken verborgen worden door je schoenen. Er piept wel een boordje boven de schoen uit maar daarmee zie je de hele sok nog niet. Best wel zonde.

Maar ja, het is ook zo wat om op kousenvoet door het bos te kuieren. Om deze gedachte kracht bij te zetten heb ik de stoute schoenen úitgetrokken en op mijn sokken door het bos gekuierd.

Ok eerlijk, 10 meter, maar toen was het beeld wel duidelijk.

Be safe, take care en kalm an!
En blijf dingen doen waar je blij van wordt.

soep met kerstballen

Nadat ik twee kerstballen in de grote boom hier in het dorp had gehangen, kon ik het niet laten om er nog een paar te breien. Zo’n leuk werkje!

En hangen deze ballen nu in de voortuin.

Ik heb allerlei kleurtjes gebruikt want ik wilde me niet beperken tot de kerstkleuren groen/rood en wit.

Zo zou je ook paaseieren kunnen breien natuurlijk. Ik had het nog niet gedacht of ik kreeg een boekje van dochterlief: Arne en Carlos ‘Breien op hun paasbest’. Hoe leuk is dat! Nu hoeven mijn breipennen tenminste niet in het vet! 😉

De adventstijd gaat bij ons niet ongemerkt voorbij. Het stalletje staat klaar voor Jozef en Maria. Zij zijn met hun ezeltje op weg. Nu op de afzuigkap, elke week leggen ze weer een stukje van hun reis af.

Tot ze op 24 december in de stal aankomen en op 25 december Jezus wordt geboren. Ik ben ook jarig op Eerste Kerstdag. Wel bijzonder eigenlijk. Ik ben een kerstkind en dat staat gelijk aan een zondagskind, althans dat is mijn overtuiging.

Wanneer je op een rare dag jarig bent, is het vieren van je verjaardag een gedoe. Niemand kan wanneer jij dat graag zou willen. Ik ga die uitdaging dan ook niet meer aan.

Onze ouders hadden vroeger een poelierderij. Ik hielp toen ook wel mee in de winkel. Voor de Kerst was het altijd heel druk, we werkten hard maar hadden ook veel lol.

Waar ik me over verbaasde, jaar in jaar uit weer, waren de gestreste klanten die enorme hoeveelheden eten insloegen. Alles moest veel én perfect. Nu nog. Dat zie je ook terug in de media en lijkt met het jaar erger te worden.

Als ik die poppenkast rond de feestdagen zie, dan moet ik denken aan mensen met verdriet, ziekte of ander leed. Ook aan de derde wereld. Mensen die niets hebben, zelfs geen toekomstperspectief.
‘We have just one world but we live in different ones.’

Ik ben dan wel een kerstkind maar ik ben niet van de hele soesa rond Kerst. Ik bewandel, zeg maar, de gulden middenweg. En die houding deugd volgens Aristoteles.

Het idee om van Olpae een kerstdorp te maken vind ik dan wel weer prachtig, dus hangen de gebreide ballen in de boom. En branden er buiten lichtjes bij ons.

Geen boom in huis maar wel het stalletje.
De doos met kerstmeuk blijft lekker op zolder staan maar de krans hangt wel op de deur.
Geen Skyradio met kerstliedjes maar wel NPO radio 2.
Geen adventskalender unboxen maar wel de foto-challange van #Makersdecember (hierover vorig blogje).
Wel kaarten versturen maar hier géén Prettige Feestdagen op zetten.

Gelukkig is Janlief ook niet van het kerstgedoe, dus we eten lekker boerenkool of zo. Jan mag aan de klus.

En ik mag aan de brei! Heerlijk toch!

Hieronder onze bejaarde beestjes. Chiqo valt wat vaker om en slaapt meer. Guusje haar toestand is zorgwekkender. Ze valt af, gaat niet meer op’e strún buiten en ze eet slecht. De dierenarts deelt onze zorgen. We zijn nu in afwachting van de bloeduitslag.

Be safe, take care en kalm an! Met een lieve groet uit Olpae.

kerstballen en zo

Geboren en getogen in een dorp 3 km verderop, verkaste ik op mijn 22ste naar Olpae. Dit dorp voelde voor mij meteen vertrouwd. Dat komt omdat mijn moeder juist hier is geboren en getogen. Mijn opa en oma woonden hier en ook familie van opa’s kant. Dus ik kan wel zeggen dat mijn roots ook in Olpae liggen.

Opa was postbode en oma had een postkantoortje. Op de foto zitten ze voor het postagentschap. Het dorp is in de loop der jaren groter geworden. Nu 1035 inwoners. Natuurlijk ken ik niet iedereen, maar ik groet wel iedereen.

We kregen dit weekend een flyer met een oproep om dit jaar de tuin extra mooi te versieren dit jaar. Om met elkaar van Olpae een kerstdorp te maken. Initatief: de jeugd van Olpae. Ze hebben er ook voor gezorgd dat er midden in het dorp een grote kerstboom is neergezet die door iedereen versierd mag worden. Ik vind het een super initiatief!

Dus ik naar de boekenkast om dit boek te pakken, een setje naalden en garen in wat kleurtjes.

Want wat is er nu mooier dan een paar gebreide kerstballen in die dennenboom.

Ik was vergeten hoe leuk het is om kerstballen breien!

Hierboven nummer 1, nog een leeg omhulsel.

Ik moest glimlachen toen ik het boek opendeed. Er zat dit kattebelletje in met mijn naam, ‘God Jul’, gevolgd door de namen van de schrijvers van dit boek, de Noren Arne en Carlos. Ooit had E. in de rij gestaan bij deze heren om een handtekening voor mij te scoren. Zo leuk!

De zon staat steeds lager aan de horizon. Nog even en dan staat ze op haar laagste stand. Het zijn de fases van het jaar, de seizoenen die elkaar onvermoeibaar opvolgen. Jaar in, jaar uit.

Dumblemdore memoreede: ‘Happiness can be found, even in the darkest times, if one only remembers to turn on the light’.

Ik denk niet dat de tovenaar doelt op het korter worden van de dagen, maar eigenlijk vind ik de quote wel mooi passend hier. En ik, ik doe de lichtjes gewoon wat eerder aan op de donkere dagen, want ik weet nog waar de knopjes zitten.

Be safe, take care en kalm an! Met een lieve groet uit Olpae.

draadjes afhechten en klaar

Hierboven nog een lopend werkje maar inmiddels zijn de laatste draadjes afgehecht en kan ik de sokken aan. Ik vond het garen zo leuk: geel en roze. Een vrolijke combi die ik zelf ooit eens geverfd had. 


Ik begon met een muizentandje als boord. Dan brei je de boord eigenlijk een soort van dubbel. Ook het reliefpatroon ‘Greed‘ een ontwerp van Renée Kies, nam het nodige garen. Gevolg, ik had net vóór de teen al praktisch 50 gram opgebreid. Het was een streng van 100 gram dus zou ik sowieso tekort komen. Het garen heeft wel iets van het Split-ijsje dus dan maar twee witte tenen. Nu is een Split-ijsje geel/wit maar een vleugje roze kan natuurlijk ook: vrije interpretatie zullen we maar zeggen. 


Ik liet sok één aan Jildou zien. Zij dacht echt dat het zo de bedoeling was, zo’n witte teen. Nee, niet dus. Maar in de schoenen zie je de teen toch niet, dus ik kan er zo wel mee leven.

We hebben hangvogels achter het huis. Echt een hele groep. Prima natuurlijk, want hé vogels vallen niet onder het corona-samenscholingsverbod. Koolmeesjes, pimpelmeesjes en mussen. Een gezellige boel.


Ik heb zo’n vogelvoer-silo. Die is binnen mum van tijd leeg.


Maar ik heb ook vetbolletjes hangen. 


Ik haal het gevaarlijke groene netje er-om-weg en doe de bolletjes in een garde. Heel handig. In die groene netjes kunnen de vogelpootjes in verstrikt raken.

Onze Chiqo is 16 lentes herfsten. Wanneer hij moe is dan heeft hij moeite met ons laminaat. Zijn pootjes glijden dan, door krachtverlies, weg. Net Bambi op het ijs.

Dit speelt al iets langer hoor, vorig jaar kocht we al een groot vloerkleed zodat Chiqo toch nog op de bank kon springen vanaf de door het kleed stugge ondergrond.


En nu hebben we gewoon wat extra matten neergelegd. Een prima oplossing vooreerst.


Tot nu toe kon ik Chiqo nog steeds verlijden om een boswandeling te maken. De loopjes later op de dag worden korter.



Chiqo slaapt wat meer en vind het vervelend als ik uit zijn gezichtsveld ben. En ja, hij is erg doof. Maar voor de rest: ‘still alive and kicking’ hoor!


Be safe, take care en kalm an.

 

harig

Onze harige vriend is jarig. Hij is 16 jaar geworden. Een hele leeftijd en still alive and kicking. Chiqo, onze Stabij-na, kruising Friese Stabij en Wetterhoun.

Eind 2014 kwam zijn mandje bij mij staan, dus al bijna 6 jaar. We zijn dikke vriendjes geworden en gaan samen nog dagelijks het bos door. Ik hoop dan ook dat we dat nog heel lang kunnen doen.

Een ieder die mijn blog volgt, weet misschien dat ik met een CAL meedoe. Een CAL staat voor Crochet-a-Long ofwel een samen haak project. Dit is de Scheepjes CAL 2020 waar ook een Read-a-Long aan gekoppeld is. De ontwerpster heeft zich namelijk laten inspireren door het boek Als je het licht niet kunt zien (All The Light We Cannot See) van Anthony Doerr. Prachtig boek trouwens. Hieronder de deken in vol ornaad. Hier meer info.

Ik merk dat ik vaak voor het vertrouwde ga. Sokken brei ik van boven naar beneden. Nog steeds! Ooit een paar keer vanaf de teen geprobeerd. Het voelt niet vertrouwd. Dus ging ik weer terug naar cuff-down.

Deze CAL is een hele uitdaging. Maar hé, die deken is toch prachtig! In 11 weken en 6 delen de plaid haken. De delen komen online en wordt naast het ‘geschreven’ patroon ook uitgelegd met een youtube-filmpje.

Ik ben nu bij deel 2 en ben bij minuut 13:12 van het 2:14:54 durende filmpje. Esther doet alle steken geduldig en goed voor. Maar over een paar minuten film doe ik een uur. Echt waar. Zie hieronder, voor mijn gevoel nèt niet netjes genoeg. Het begin van het bijtje in de deken.

Dus toch maar weer afhalen. Het lukt meestal pas na een paar keer oefenen. Herhalingen die gehaakt worden in de toer, moet ik ook steeds terugzien in het filmpje. Na twee moeilijke steken zijn het aantal gewone steken ook weg uit mijn geheugen. Mijn korte termijn sucks, da’s duidelijk.

Ik weet zeker dat ik dit tempo niet vol kan houden. Ik doe gewoon tè lang over de toeren.

Al eerder zei ik, dat ik me verbaas dat medehaaksters het patroondeel al af hebben op dag dat het online komt. Iedereen zal zeggen: dat je daar niet naar moet kijken. Nee, natuurlijk niet… (maar toch). Het is wel een heel groot contrast met mijn vorderingen. Deze CAL kost me wel heel veel concentratie.

Ik was al naar boven gelopen om te kijken of er nog een potje ‘concentratie’ in de Scheepjesdoos zat, misschien had ik die over het hoofd gezien bij unboxing. Maar nee, geen potje ‘concentratie’. Een flesje ‘tijd’ evenmin, maar daar heb ik nog een halfvolle fles van staan, dus dat scheelt.

Het hele project gaat me een beetje op mijn nek zitten. Irritatie dat ik er zo lang over doe, door het gebrek aan gerichte aandacht. Ik haak gewoon te weinig en modder te veel aan.

Het is goed om zo nu en dan eens even flink uit je comfort zone te gaan. Daar wordt niemand minder van. Maar het moet wel haalbaar zijn. Ik bewaar het pakket, denk ik, om het op het later tijdstip weer op te pakken. De druk die ik nu ervaar is niet de bedoeling. Niet nodig ook. Het wil gewoon even niet nu.

Maar als ik nu al afhaak voelt dat ook niet goed. Een mens groeit van successen terwijl mislukkingen juist ongelukkig voelen.
Nu verkeer ik dus in een soort van impasse. Doorgaan of stoppen.
En dat, dat voelt óók weer niet goed. Zucht.

Dus jongens (m/v) van team Herbarium: ik stop voor nu even… denk ik…

‘And when life became too frenzied, she took up het knitting and breathed a while to the rhythm of the stitches and rows until her smile returned and her mind was calm.

En zo pakte ik mijn sokprojectje weer op. Cuff-down dat wel.

Stay safe and kalm aan!

lopende werkjes IX

Op dit moment heb ik zes lopende werkjes. Hiervan drie dekens, twee sokkenprojectjes en één sjaal. Van alle lopende werkjes liggen er vijf beneden. Wanneer je bij mij naast de bank keek dan zag dat er zo uit:

Het gebeurd hier wel vaker hoor, dat zo’n hoekje helemaal dichtslibt. Normaal haal ik wel eens wat projecten af of leg ze boven, uit het zicht. Nu hebben alle projecten wel een zekere belangrijkheid. En laat ik ze, als een echte ‘blogger’, even laten zien.

Vooraan de afvaldeken. Van restjes sokkengaren maak ik kleine lapjes die ik in clusters van 9, omrand met wit. ‘Afval’ staat in dit project ook voor mijn eigen afvalproces. Elke ons die ik afval mag ik 1 lapje breien. En ik mag al 46 lapjes breien.

Project 2: poezensokken, het beginnetje is er. Natuurlijk met een boordje in muizentandje. Deze sokken maakt ik voor een poezemoeder van 3 lieve poezebeestjes.

Mijn knit-to-go: sokken met een reliëfpatroontje. Het garen is mooi van kleur maar breit niet echt fijn. Ik had al eens eerder een sok met deze wol opgezet. Toen beviel het ook al niet, dus afgehaald. Nu wil ik ze wel tot een paar sokken verwerken. Dan kan ik weer met een fijner garen aan de brei.

En dan gaan we door naar mijn acquisistions (nieuwe aankopen). Garen voor sjaal Herbs & Spices van Drops. Onlangs had ik de sjaal voor dochterlief gemaak. Deze wordt voor mezelf want ik heb een nieuwe jas, dus ja… daar moet ook een nieuwe sjaal bij. Jacobus probeert de zachtheid van het garen uit. Wibra wol Saskia en Bianca. Ja, goed gekeurd!

De komende 11 weken zal ik regelmatig aan deze deken haken. Ik doe mee met De Scheepjes crochet along & read along 2020. In deze blog had ik het er over. Start klaar, ten tijde van deze foto.

Last but not least: De Persian Tiles- Eastern Jewels van Lucia Dun. Ik kocht in 2018 al dit garenpakket. Eén granny had ik al gemaakt, onlangs dit project weer opgepakt. Het is zo leuk om met die mooie kleurtjes bezig te zijn. Voor mij nog best wel een uitdaging, maar de werkbeschrijving is goed leesbaar dus zal ook deze deken wel de eindstreep halen. Zeker & vast.

Ok, het zijn wel veel lopende werkjes. Ik zal zien hoe het gaat. Maar voor mij geldt: niets hoeft, alles mag!

Ik had vandaag een rommel en poets dag. Gevolg dat mijn rommelige hoekje naast de bank, zie eerste foto, er nu ziet het er zo uit:

Gelukkig past Chiqo zijn mandje er gewoon nog bij hoor!

Be save en kalm an!

work in progress

Werken aan mijn ‘afvaldeken’ is als een ‘walk down memory lane’. Ik heb van die restjes sokkenwol ooit een paar sokken gemaakt.

Al die stukjes afval-sokkengaren hebben wel een verhaaltje. Helaas heb ik veel van mijn restjes weg moeten gooien nadat de motten zich er tegoed aan hadden gedaan. Tja, shit happens. Hier schreef ik over het idee achter de ‘afvaldeken’.

De deken vordert gestaag. Dat is natuurlijk ook de bedoeling: voor elke ons die ik afval brei ik 1 lapje aan de deken. Nu past dit lopend werkje nog gemakkelijk in mijn yarnbowl. Hopelijk groeit zij er gauw uit en zal ik een groter onderkomen voor de deken moeten zoeken.

Na een diepe duik in mijn stash, kwam ik met dit bolletje weer boven. Voor een paar sokken natuurlijk. Ik brei er een reliëf-patroontje in. Staat leuk, breit leuk en is simpel genoeg voor mindless knitting. Hieronder mijn progress keeper of in het Nederlands een ‘bemoediging bedeltje’. Je hangt het in je breiwerk zodat je kan zien hoeveel je die dag hebt gebreid. Wanneer ik niet aan de sokken brei dan stop ik de dpn’s (double pointes needles) in de needle cozy.  Zo blijven alle steekjes mooi op korte pennetjes staan. Ik brei mijn sokken op 5 naaldjes van 15 cm: Zing van Knitpro.

Patroon:
3 toeren: recht.
3 toeren: 1 gedraaid recht, 1 averecht.
Recht gedraaid is de steek andersom insteken. Hier voorbeeld.

Voor in de tuin wilde ik graag IJzerhard ofwel Verbena. Ik vind de dieppaarse kleur zo prachtige.

In deze omgeving is het heel normaal om een tafeltje aan de weg te zetten met handelswaar. Eieren, jam of plantjes. Zelfbediening; het geld stop je gewoon in een potje. Een rondje op de fiets leverde 5 Verbenaplantjes op. En ik kreeg er ook nog een dikke (eetbare) pompoen bij, zo lief!

Vanwege pijnklachten in mijn been heeft de pijnspecialist een injectie gezet bij de zenuwwortel in de rug. Nu heb ik een extra (6e) wervel. Dus moest de arts goed tellen en kijken waar ze de naald moest zetten. Het plaatsen lukte pas bij de derde poging. Ik kòn van de operatietafel springen en het op een rennen zetten. Maar ja, dan loop je door Heerenveen in zo’n blauw hemdje met drukknoopjes. Ook zo wat.
Nee, ik was coöperatief. Het was uiteindelijk best wel te doen hoor! Jan kon me niet veel later weer naar huis brengen. Hoe het nu zal gaan qua pijn is afwachten.

Nog even een foto van Guusje-poes en stabijna Chiqo.

Take care en kalm an!

 

 

levenskunst

In deze blog niet veel breinieuws. Maar hieronder wel een foto van mijn drie lopende werkjes: de Drops-sjaal, sokken met het caffienevrije koffieboontje én de poezensokken. Alles vordert gestaag.

Nu het zo warm is zitten Chiqo, Guusje en ik overdag veel binnen. We hebben de luxe dat we in de woonkamer een airco hebben staan en een hondenkoelmat waar gelukkig ook poezen op mogen.

Op zulke dagen vind ik het fijn als de zon onder gaat en de aarde weer enigszins wat kan afkoelen.

Maar waar ik het over wil hebben is de levenskunst in het boek “De kunst van het ongelukkig zijn”.
Dirk de Wachter, psychiater, neemt ons mee in zijn zoektocht naar geluk.

De ene mens heeft genetisch nou eenmaal meer potentieel om zich gelukkig te voelen dan de ander. We weten ook dat het geluksgevoel an sich een biologisch proces is. Maar, ik citeer:

“Als gelukkig zijn het dóel is in het leven, is ongeluk een hinderlijk en ongewenst obstakel. Als het op ons pad komt, willen we het verdriet wegmoffelen, wegdenken zelfs: het hoort er niet te zijn. Pech lijkt in deze meritocratische wereld (net als geluk) je eigen schuld….. De leukigheidscultuur heeft als norm: iedereen succesvol, slim, jong, mooi, onvermoeibaar. Als we niet aan de norm voldoen, laten we dat liever niet zien. We durven er niet over te spreken, en daarin schuilt een groot gevaar.

Als we het kleine ongeluk niet aanvaarden als normaal, wordt het groot en onoverkomelijk. ‘leuk’ keert op den duur als een boemerang terug in je gezicht.
De kunst van het leven is volgens mij accepteren van lastigheden en tekortkomingen die bij het leven horen en ze delen met anderen. Als je dat doet, zal verdriet, groot en klein draaglijker worden.” pagina 26

Zo beschrijft De Wachter in prachtige volzinnen zijn kijk op het leven.
“Streven naar geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis daarentegen is waar het leven om draait.” Ja precies, denk ik dan.

Eén zin, zo waar in mijn ogen:
“Als je toch gelukkig bent (en dat wens ik je toe!), probeer dan eens iets te doen voor een ander. Probeer zorgzaam te leven in functie van het geluk van een ander. Het zal je gelukkig maken.”


Het thema spreekt me aan. Ik denk dat we in een rare tijd leven. De verschillende leefomstandigheden onder de mensheid, over de hele wereld is nog nooit zo groot geweest. Wanneer je zo om je heen kijkt, dan kan je niet om grote levensvragen heen.
Ik denk dat in vroegere tijden men het leven misschien meer nam zoals het kwam, het leven was zwaar, lastig en kort maar hé, we zijn hier maar even en dan wacht ons de hemel. Dus doe in dit leven maar wel je best zodat je in de hemel komt alwaar het grote eeuwige gelukkig-zijn begint.
Natuurlijk voor veel mensen is er nu ook wel een hemel. Voor mij? Ik weet het niet, het zou mooi zijn.

Toch nog even naar het boek. Tot slot nóg twee zinnen van De Wachter:
” Je moet het geluk niet willen meten, wees er maar gelukkig mee. Een tevreden leven leiden is al heel wat.” 
” Het is de ethische plicht van de gelukkige mens, die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, om de lastigheid van de wereld te zien en er iets mee te doen.”

Take care en kalm an!
(in deze blog is er een verschil in lettergrote, was niet de bedoeling.)

lopend werkje

Mijn lopend werkje van nu: Een sjaal. Een patroon van Drops Design: Herbs en spices. Het Noorse Drops is een garenmerk. Maar ze komen ook twee keer per jaar met een serie nieuwe patronen. Hierbij laten ze de klanten kiezen welke patronen er uitgebracht worden. Ik heb al een aantal keren wat van hun gebreid. De patronen zijn goed leesbaar (Nederlands) en dat is fijn natuurlijk.

Nu dus de Herbs en Spices shawl. Zo simpel en zo mooi! Aan één kant meerderen en aan de andere kant minderen. Maar je meerdert meer dan je mindert en dan krijg je deze vorm.

Ik gebruik garen van de Wibra: Bianca 8139 €1.79, 100 gram, 260 meter. En de zwart is van de Zeeman Royal €0.99, 100 gram 241 meter. Ik ben nog bezig met mijn eerste twee bollen. De Bianca van Wibra is zo kleurrijk, mooi & zacht.
Een deken van dit garen zou ook zo mooi zijn… Zal ik nog wat bollen ophalen?

Ik schreef het al eerder: breien hoeft niet duur te zijn. Zeeman en Wibra garen: lekker goedkoop, wasbaar en leuke kleuren. Niets mis mee. Zo heb ik al negen (!) projecten met garen van de Zeeman gemaakt.

Van de bieb leende ik een boek van Marleen van Baal, met verhalen van hondenliefhebbers over de betekenis van de relatie met hun viervoeters. Een prachtig boek met mooie foto’s. Dit stukje viel me op:

Uit: Lieve hond wat doe je met me, Marleen van Baal.
Honden zijn meesters in het registreren van gedrag. Ze reageren daarop vanuit hun persoonlijkheid, karakter en ervaringen. Vaak wordt gezegd dat honden het gedrag van mensen spiegelen, maar daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van de hond. De hond reageert op jouw gedrag en als jij die reactie ziet, doet die reactie wat met jou.
Dat wat het met jou doet, dat is de spiegel.

De hond is geen spiegel, maar hij laat jou in de spiegel kijken. Kijk je goed naar je hond en durf je in de spiegel te kijken, dan leer je veel over jezelf.

Zo is het precies!

Take it easy en kalm an!

 

 

sokken breien

Het is zo leuk om te doen, sokken breien. De mogelijkheden zijn eindeloos. Van teen naar boord of van boord naar teen. Hakken in alle soorten en maten. Wolletjes in spikkels, strepen of tweed. Twee sokken tegelijkertijd breien of één op vijf korte pennetjes.

Echt, ik kan nog zoveel leren en daardoor is er ook nog zoveel uitdaging voor mij in het sokken breien.

Deze keer brei ik met Regia Classic Stars Color.

Ik brei ze top-cuff-down of van boord-naar-beneden.
Met een Hollandse hiel.
Naaldjes 2.25 mm Knitpro Zing.
Deze naaldjes zijn de Rolls Royce onder de breinaalden en ik word echt niet door Knitpro gesponsord hoor.

Zo ziet het er dan uit op een zomerse avond: sapje, boekje en breiwerkje. Heerlijk!
Vanuit een ander perspectief:

Meestal liggen de beestjes bij mij in de buurt.
Wat een ‘gezellig-geit’ zo. En ja, daar is hij weer, de buurtgeit! 😉

Anyhow, ik brei er weer een reliëfpatroontje in, altijd leuk. En omdat het patroontje steeds herhaald na zes toeren, brei je van streepje, naar streepje.

Guusje houdt, vanaf de vensterbank, de boel graag in de gaten. Ze neemt haar taak als neighbourhood watch zeer serieus. Goed zo poes!

Take care en kalm an!