harig

Onze harige vriend is jarig. Hij is 16 jaar geworden. Een hele leeftijd en still alive and kicking. Chiqo, onze Stabij-na, kruising Friese Stabij en Wetterhoun.

Eind 2014 kwam zijn mandje bij mij staan, dus al bijna 6 jaar. We zijn dikke vriendjes geworden en gaan samen nog dagelijks het bos door. Ik hoop dan ook dat we dat nog heel lang kunnen doen.

Een ieder die mijn blog volgt, weet misschien dat ik met een CAL meedoe. Een CAL staat voor Crochet-a-Long ofwel een samen haak project. Dit is de Scheepjes CAL 2020 waar ook een Read-a-Long aan gekoppeld is. De ontwerpster heeft zich namelijk laten inspireren door het boek Als je het licht niet kunt zien (All The Light We Cannot See) van Anthony Doerr. Prachtig boek trouwens. Hieronder de deken in vol ornaad. Hier meer info.

Ik merk dat ik vaak voor het vertrouwde ga. Sokken brei ik van boven naar beneden. Nog steeds! Ooit een paar keer vanaf de teen geprobeerd. Het voelt niet vertrouwd. Dus ging ik weer terug naar cuff-down.

Deze CAL is een hele uitdaging. Maar hé, die deken is toch prachtig! In 11 weken en 6 delen de plaid haken. De delen komen online en wordt naast het ‘geschreven’ patroon ook uitgelegd met een youtube-filmpje.

Ik ben nu bij deel 2 en ben bij minuut 13:12 van het 2:14:54 durende filmpje. Esther doet alle steken geduldig en goed voor. Maar over een paar minuten film doe ik een uur. Echt waar. Zie hieronder, voor mijn gevoel nèt niet netjes genoeg. Het begin van het bijtje in de deken.

Dus toch maar weer afhalen. Het lukt meestal pas na een paar keer oefenen. Herhalingen die gehaakt worden in de toer, moet ik ook steeds terugzien in het filmpje. Na twee moeilijke steken zijn het aantal gewone steken ook weg uit mijn geheugen. Mijn korte termijn sucks, da’s duidelijk.

Ik weet zeker dat ik dit tempo niet vol kan houden. Ik doe gewoon tè lang over de toeren.

Al eerder zei ik, dat ik me verbaas dat medehaaksters het patroondeel al af hebben op dag dat het online komt. Iedereen zal zeggen: dat je daar niet naar moet kijken. Nee, natuurlijk niet… (maar toch). Het is wel een heel groot contrast met mijn vorderingen. Deze CAL kost me wel heel veel concentratie.

Ik was al naar boven gelopen om te kijken of er nog een potje ‘concentratie’ in de Scheepjesdoos zat, misschien had ik die over het hoofd gezien bij unboxing. Maar nee, geen potje ‘concentratie’. Een flesje ‘tijd’ evenmin, maar daar heb ik nog een halfvolle fles van staan, dus dat scheelt.

Het hele project gaat me een beetje op mijn nek zitten. Irritatie dat ik er zo lang over doe, door het gebrek aan gerichte aandacht. Ik haak gewoon te weinig en modder te veel aan.

Het is goed om zo nu en dan eens even flink uit je comfort zone te gaan. Daar wordt niemand minder van. Maar het moet wel haalbaar zijn. Ik bewaar het pakket, denk ik, om het op het later tijdstip weer op te pakken. De druk die ik nu ervaar is niet de bedoeling. Niet nodig ook. Het wil gewoon even niet nu.

Maar als ik nu al afhaak voelt dat ook niet goed. Een mens groeit van successen terwijl mislukkingen juist ongelukkig voelen.
Nu verkeer ik dus in een soort van impasse. Doorgaan of stoppen.
En dat, dat voelt óók weer niet goed. Zucht.

Dus jongens (m/v) van team Herbarium: ik stop voor nu even… denk ik…

‘And when life became too frenzied, she took up het knitting and breathed a while to the rhythm of the stitches and rows until her smile returned and her mind was calm.

En zo pakte ik mijn sokprojectje weer op. Cuff-down dat wel.

Stay safe and kalm aan!

lopende werkjes IX

Op dit moment heb ik zes lopende werkjes. Hiervan drie dekens, twee sokkenprojectjes en één sjaal. Van alle lopende werkjes liggen er vijf beneden. Wanneer je bij mij naast de bank keek dan zag dat er zo uit:

Het gebeurd hier wel vaker hoor, dat zo’n hoekje helemaal dichtslibt. Normaal haal ik wel eens wat projecten af of leg ze boven, uit het zicht. Nu hebben alle projecten wel een zekere belangrijkheid. En laat ik ze, als een echte ‘blogger’, even laten zien.

Vooraan de afvaldeken. Van restjes sokkengaren maak ik kleine lapjes die ik in clusters van 9, omrand met wit. ‘Afval’ staat in dit project ook voor mijn eigen afvalproces. Elke ons die ik afval mag ik 1 lapje breien. En ik mag al 46 lapjes breien.

Project 2: poezensokken, het beginnetje is er. Natuurlijk met een boordje in muizentandje. Deze sokken maakt ik voor een poezemoeder van 3 lieve poezebeestjes.

Mijn knit-to-go: sokken met een reliëfpatroontje. Het garen is mooi van kleur maar breit niet echt fijn. Ik had al eens eerder een sok met deze wol opgezet. Toen beviel het ook al niet, dus afgehaald. Nu wil ik ze wel tot een paar sokken verwerken. Dan kan ik weer met een fijner garen aan de brei.

En dan gaan we door naar mijn acquisistions (nieuwe aankopen). Garen voor sjaal Herbs & Spices van Drops. Onlangs had ik de sjaal voor dochterlief gemaak. Deze wordt voor mezelf want ik heb een nieuwe jas, dus ja… daar moet ook een nieuwe sjaal bij. Jacobus probeert de zachtheid van het garen uit. Wibra wol Saskia en Bianca. Ja, goed gekeurd!

De komende 11 weken zal ik regelmatig aan deze deken haken. Ik doe mee met De Scheepjes crochet along & read along 2020. In deze blog had ik het er over. Start klaar, ten tijde van deze foto.

Last but not least: De Persian Tiles- Eastern Jewels van Lucia Dun. Ik kocht in 2018 al dit garenpakket. Eén granny had ik al gemaakt, onlangs dit project weer opgepakt. Het is zo leuk om met die mooie kleurtjes bezig te zijn. Voor mij nog best wel een uitdaging, maar de werkbeschrijving is goed leesbaar dus zal ook deze deken wel de eindstreep halen. Zeker & vast.

Ok, het zijn wel veel lopende werkjes. Ik zal zien hoe het gaat. Maar voor mij geldt: niets hoeft, alles mag!

Ik had vandaag een rommel en poets dag. Gevolg dat mijn rommelige hoekje naast de bank, zie eerste foto, er nu ziet het er zo uit:

Gelukkig past Chiqo zijn mandje er gewoon nog bij hoor!

Be save en kalm an!

work in progress

Werken aan mijn ‘afvaldeken’ is als een ‘walk down memory lane’. Ik heb van die restjes sokkenwol ooit een paar sokken gemaakt.

Al die stukjes afval-sokkengaren hebben wel een verhaaltje. Helaas heb ik veel van mijn restjes weg moeten gooien nadat de motten zich er tegoed aan hadden gedaan. Tja, shit happens. Hier schreef ik over het idee achter de ‘afvaldeken’.

De deken vordert gestaag. Dat is natuurlijk ook de bedoeling: voor elke ons die ik afval brei ik 1 lapje aan de deken. Nu past dit lopend werkje nog gemakkelijk in mijn yarnbowl. Hopelijk groeit zij er gauw uit en zal ik een groter onderkomen voor de deken moeten zoeken.

Na een diepe duik in mijn stash, kwam ik met dit bolletje weer boven. Voor een paar sokken natuurlijk. Ik brei er een reliëf-patroontje in. Staat leuk, breit leuk en is simpel genoeg voor mindless knitting. Hieronder mijn progress keeper of in het Nederlands een ‘bemoediging bedeltje’. Je hangt het in je breiwerk zodat je kan zien hoeveel je die dag hebt gebreid. Wanneer ik niet aan de sokken brei dan stop ik de dpn’s (double pointes needles) in de needle cozy.  Zo blijven alle steekjes mooi op korte pennetjes staan. Ik brei mijn sokken op 5 naaldjes van 15 cm: Zing van Knitpro.

Patroon:
3 toeren: recht.
3 toeren: 1 gedraaid recht, 1 averecht.
Recht gedraaid is de steek andersom insteken. Hier voorbeeld.

Voor in de tuin wilde ik graag IJzerhard ofwel Verbena. Ik vind de dieppaarse kleur zo prachtige.

In deze omgeving is het heel normaal om een tafeltje aan de weg te zetten met handelswaar. Eieren, jam of plantjes. Zelfbediening; het geld stop je gewoon in een potje. Een rondje op de fiets leverde 5 Verbenaplantjes op. En ik kreeg er ook nog een dikke (eetbare) pompoen bij, zo lief!

Vanwege pijnklachten in mijn been heeft de pijnspecialist een injectie gezet bij de zenuwwortel in de rug. Nu heb ik een extra (6e) wervel. Dus moest de arts goed tellen en kijken waar ze de naald moest zetten. Het plaatsen lukte pas bij de derde poging. Ik kòn van de operatietafel springen en het op een rennen zetten. Maar ja, dan loop je door Heerenveen in zo’n blauw hemdje met drukknoopjes. Ook zo wat.
Nee, ik was coöperatief. Het was uiteindelijk best wel te doen hoor! Jan kon me niet veel later weer naar huis brengen. Hoe het nu zal gaan qua pijn is afwachten.

Nog even een foto van Guusje-poes en stabijna Chiqo.

Take care en kalm an!

 

 

levenskunst

In deze blog niet veel breinieuws. Maar hieronder wel een foto van mijn drie lopende werkjes: de Drops-sjaal, sokken met het caffienevrije koffieboontje én de poezensokken. Alles vordert gestaag.

Nu het zo warm is zitten Chiqo, Guusje en ik overdag veel binnen. We hebben de luxe dat we in de woonkamer een airco hebben staan en een hondenkoelmat waar gelukkig ook poezen op mogen.

Op zulke dagen vind ik het fijn als de zon onder gaat en de aarde weer enigszins wat kan afkoelen.

Maar waar ik het over wil hebben is de levenskunst in het boek “De kunst van het ongelukkig zijn”.
Dirk de Wachter, psychiater, neemt ons mee in zijn zoektocht naar geluk.

De ene mens heeft genetisch nou eenmaal meer potentieel om zich gelukkig te voelen dan de ander. We weten ook dat het geluksgevoel an sich een biologisch proces is. Maar, ik citeer:

“Als gelukkig zijn het dóel is in het leven, is ongeluk een hinderlijk en ongewenst obstakel. Als het op ons pad komt, willen we het verdriet wegmoffelen, wegdenken zelfs: het hoort er niet te zijn. Pech lijkt in deze meritocratische wereld (net als geluk) je eigen schuld….. De leukigheidscultuur heeft als norm: iedereen succesvol, slim, jong, mooi, onvermoeibaar. Als we niet aan de norm voldoen, laten we dat liever niet zien. We durven er niet over te spreken, en daarin schuilt een groot gevaar.

Als we het kleine ongeluk niet aanvaarden als normaal, wordt het groot en onoverkomelijk. ‘leuk’ keert op den duur als een boemerang terug in je gezicht.
De kunst van het leven is volgens mij accepteren van lastigheden en tekortkomingen die bij het leven horen en ze delen met anderen. Als je dat doet, zal verdriet, groot en klein draaglijker worden.” pagina 26

Zo beschrijft De Wachter in prachtige volzinnen zijn kijk op het leven.
“Streven naar geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis daarentegen is waar het leven om draait.” Ja precies, denk ik dan.

Eén zin, zo waar in mijn ogen:
“Als je toch gelukkig bent (en dat wens ik je toe!), probeer dan eens iets te doen voor een ander. Probeer zorgzaam te leven in functie van het geluk van een ander. Het zal je gelukkig maken.”


Het thema spreekt me aan. Ik denk dat we in een rare tijd leven. De verschillende leefomstandigheden onder de mensheid, over de hele wereld is nog nooit zo groot geweest. Wanneer je zo om je heen kijkt, dan kan je niet om grote levensvragen heen.
Ik denk dat in vroegere tijden men het leven misschien meer nam zoals het kwam, het leven was zwaar, lastig en kort maar hé, we zijn hier maar even en dan wacht ons de hemel. Dus doe in dit leven maar wel je best zodat je in de hemel komt alwaar het grote eeuwige gelukkig-zijn begint.
Natuurlijk voor veel mensen is er nu ook wel een hemel. Voor mij? Ik weet het niet, het zou mooi zijn.

Toch nog even naar het boek. Tot slot nóg twee zinnen van De Wachter:
” Je moet het geluk niet willen meten, wees er maar gelukkig mee. Een tevreden leven leiden is al heel wat.” 
” Het is de ethische plicht van de gelukkige mens, die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, om de lastigheid van de wereld te zien en er iets mee te doen.”

Take care en kalm an!
(in deze blog is er een verschil in lettergrote, was niet de bedoeling.)

lopend werkje

Mijn lopend werkje van nu: Een sjaal. Een patroon van Drops Design: Herbs en spices. Het Noorse Drops is een garenmerk. Maar ze komen ook twee keer per jaar met een serie nieuwe patronen. Hierbij laten ze de klanten kiezen welke patronen er uitgebracht worden. Ik heb al een aantal keren wat van hun gebreid. De patronen zijn goed leesbaar (Nederlands) en dat is fijn natuurlijk.

Nu dus de Herbs en Spices shawl. Zo simpel en zo mooi! Aan één kant meerderen en aan de andere kant minderen. Maar je meerdert meer dan je mindert en dan krijg je deze vorm.

Ik gebruik garen van de Wibra: Bianca 8139 €1.79, 100 gram, 260 meter. En de zwart is van de Zeeman Royal €0.99, 100 gram 241 meter. Ik ben nog bezig met mijn eerste twee bollen. De Bianca van Wibra is zo kleurrijk, mooi & zacht.
Een deken van dit garen zou ook zo mooi zijn… Zal ik nog wat bollen ophalen?

Ik schreef het al eerder: breien hoeft niet duur te zijn. Zeeman en Wibra garen: lekker goedkoop, wasbaar en leuke kleuren. Niets mis mee. Zo heb ik al negen (!) projecten met garen van de Zeeman gemaakt.

Van de bieb leende ik een boek van Marleen van Baal, met verhalen van hondenliefhebbers over de betekenis van de relatie met hun viervoeters. Een prachtig boek met mooie foto’s. Dit stukje viel me op:

Uit: Lieve hond wat doe je met me, Marleen van Baal.
Honden zijn meesters in het registreren van gedrag. Ze reageren daarop vanuit hun persoonlijkheid, karakter en ervaringen. Vaak wordt gezegd dat honden het gedrag van mensen spiegelen, maar daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van de hond. De hond reageert op jouw gedrag en als jij die reactie ziet, doet die reactie wat met jou.
Dat wat het met jou doet, dat is de spiegel.

De hond is geen spiegel, maar hij laat jou in de spiegel kijken. Kijk je goed naar je hond en durf je in de spiegel te kijken, dan leer je veel over jezelf.

Zo is het precies!

Take it easy en kalm an!

 

 

sokken breien

Het is zo leuk om te doen, sokken breien. De mogelijkheden zijn eindeloos. Van teen naar boord of van boord naar teen. Hakken in alle soorten en maten. Wolletjes in spikkels, strepen of tweed. Twee sokken tegelijkertijd breien of één op vijf korte pennetjes.

Echt, ik kan nog zoveel leren en daardoor is er ook nog zoveel uitdaging voor mij in het sokken breien.

Deze keer brei ik met Regia Classic Stars Color.

Ik brei ze top-cuff-down of van boord-naar-beneden.
Met een Hollandse hiel.
Naaldjes 2.25 mm Knitpro Zing.
Deze naaldjes zijn de Rolls Royce onder de breinaalden en ik word echt niet door Knitpro gesponsord hoor.

Zo ziet het er dan uit op een zomerse avond: sapje, boekje en breiwerkje. Heerlijk!
Vanuit een ander perspectief:

Meestal liggen de beestjes bij mij in de buurt.
Wat een ‘gezellig-geit’ zo. En ja, daar is hij weer, de buurtgeit! 😉

Anyhow, ik brei er weer een reliëfpatroontje in, altijd leuk. En omdat het patroontje steeds herhaald na zes toeren, brei je van streepje, naar streepje.

Guusje houdt, vanaf de vensterbank, de boel graag in de gaten. Ze neemt haar taak als neighbourhood watch zeer serieus. Goed zo poes!

Take care en kalm an!

zomerhitte

Hier nog een ‘lopend werkje’ (L.W.).

En hieronder is het ‘werkje af’ (W.A.). Patroon: Soxxlook no.5 van Kristin Balke. Garen: Supra Wave. Naalden 2.25. Voor Janlief. 19 gram garen over van de 100 gram.

Maar om terug te komen op de titel van deze blog:
Ik ben geen fan van zomerhitte.

Strakblauwe luchten waardeer ik alleen in de winter, liefst met dikke laag ijs op de sloten en vaarten. Zoiets als hieronder.

Op zich kan ik er wel tegen hoor.
Mijn Oma Froukje niet, die ging op extreem warme dagen gewoon met haar handwerkje in de kelder zitten. Nee, ook ik ben dus geen zomermens, maar duik nog net niet de kelder in.

Alhoewel ik vies plakkerig ben van het zweet, (bah, bah, bah!) heb ik geen plakhanden dus breien gaat prima.

Chiqo vindt de warmte ook niet leuk. Met zijn dikke vacht hijgt hij zich door de dag.
In het bos is het dan wel aangenaam. We lopen ’s morgens gewoon wat vroeger dan normaal.

Even pootjebaden.

Gelukkig gaat hij zo nu en dan wel op zijn cooling-mat, van de Action, liggen.

Als je de bovenstaande plaatjes ziet, is het net alsof Chiqo er voortdurend op ligt, niets is minder waar. Meestal ziet het er zo uit.

‘Nee hoor, alleen mijn voorpootjes hoeven gekoeld’. Hoe eigenwijs kun je zijn…

Afgelopen maandag nam dochterlief Jildou me mee voor een dagje Walibi, een dagje achtbanen. Zowel Sandor als Jan wagen zich niet in een achtbaan die over de kop gaat, dus mochten zij niet mee.

O, ik vind dat zoooo leuk! Bij elke achtbaan mekker ik dat ik niet durf. Wat halen we ons dan ook aan, om vrijwillig plaats te nemen in een zo’n stoeltje met beugels. Maar wanneer het ritje klaar is dan vind ik het fantastisch: gewoon omdat het best wel eng & spannend is en echt zó hard gaat!

Express Platform 13, El condor, Untamed & Goliath. Dat waren de achtbanen waar we in hebben gezeten. Maar ook deden we een ritje in La Grande Roue (reuzenrad), zaten in het treintje, G-Force, Super Swing (2x) en de Crazy River. Die laatste zag eruit of je niet nat zou worden, nou wij wel hoor! Zo flats: een golf water zo over ons heen!

Echt geweldig zo’n dagje. Nergens wachtrijen want bij Walibi maken ze gebruik van een slimme app waarbij je jezelf op een virtuele wachtrij zet. Zo weet je dus precies op welke tijd je in de attractie kan.

Kalm an en tot kiekes!

een woensdagblogje

Eigenlijk wilde ik deze sokken als FO laten zien. Een ‘Finished Object’ is een projectje wat je àf heb. Maar dat heb ik nog niet. Ik ben wel zonder problemen met de tweede sok bezig. Geen second sock syndrome dus.

Garen: Superba Wave. Ik ken het merk niet. Dus is het even afwachten hoe dit garen zich houdt in de was. Naalden 2.25 en 64 steken. Sokken voor Janlief.

Het reliëfpatroon komt uit het boek SOXX Look van Kerstin Balke.

Onze stabijna* Chiqo is 15.5 jaar en heeft vier standen.

Stand één is ‘Slak’. Wanneer we, na een wandeling, bijna thuis zijn dan gebruikt hij deze stand. Ook wel stand ‘Zeer Langzaam’ of ‘Pootje-voor-pootje’ stand.

Hierna komt stand ‘Kuieren’. De laatste tijd is dit Chiqo zijn favoriet. Hier en daar wat snuffelen en rustig ons rondje lopend.

Stand drie ‘Wandelen’ is stevig de pas erin. Toen ik hem in het begin van onze relatie, 6 jaar terug, uitliet konden we samen nog kilometers maken. Chiqo vond dat prachtig! En ik ook natuurlijk. Maar Chiqo heeft nu, door zijn leeftijd vaak wat minder energie.

Dan stand vier: ‘Sprinten’. Heel sporadisch draaft Chiqo nog wel een stukje. Alleen als hij echt ver achterop is geraakt dan sprint hij naar me toe.

Er is nog een vijfde: Stand ‘Weiger’. Wanneer Chiqo, ’s avonds, er met me uitgaat en zijn boodschapjes heeft gedaan, gaat hij in deze stand. Het enige wat ik dan kan doen is rechts-om-keren en met hem naar huis gaan.

Chiqo loopt graag voorop zodat kan hij het tempo bepalen.

* Chiqo is een kruising tussen Friese Stabij en Wetterhoun, dus net niet een hele Stabij, vandaar Stabijna.

Hieronder: De braambloezem nog nat van de regenbui.

Tijdens onze wandelingen zien we ze regelmatig: reeën. Ik vind het altijd prachtig om beestjes in het wild te zien.

Take care en kalm an!

restjes

De restjes garen die ik overhield van het gehaakte plaid van laatst, heb ik in een kol verwerkt.

Dit is Zeeman Julia (20%wol) garen. Lekker wollig en warm.


Ik gebruikte lange pennen. Ik brei eigenlijk alleen nog op rondbreinaalden en korte sokkennaaldjes. Maar mijn rondbreinaald van 6 mm heeft een hele stugge draad/kabel en dat werk zo niet fijn. Dan verkies ik toch de lange naalden. Maar ik blijf wel continentaals breien hoor.


En zo ziet dat er dan uit:

Mijn zus vroeg me laatst wanneer ik ga vloggen. Nou, voorlopig niet. Deze 15 seconden (!) vond ik al spannend. Pfff! Zo krampachtig breiend terwijl Jan filmde. En dan zijn alleen mijn handen (en een paar grijze haren) te zien.

Mezelf zien op film/foto vind ik sowieso lastig. Je eigen stem horen is ook zoiets. Het klinkt toch anders dan je in gedachten had. En zo gaat het mij ook met beeld, ik krijg dan een onbehagelijk gevoel. In mijn hoofd is het plaatje gewoon anders… Misschien is het wel zo, dat mijn brein er gewoon iets anders van maakt. Dat in real live er toch een andere ‘ik’ te zien is, dan dat ík zie? 
Anyhow, vloggen is dus nog een ver-van-mijn-bed-show.

Pennen 6, dat breit vlot! Tenminste zolang Guusje zich er niet tegenaan gaat bemoeien!


Guus was duidelijk gecharmeerd van de zachtheid van dit project.


Het breiwerkje werd een rustpuntje in de dag. Niet ingewikkeld of moeilijk.


Heerlijk warm en groot. Het wordt tenslotte vanzelf weer winter, weer koud. Aan één kant strepen en aan de andere kant effen grijs. Ik vind kollen in de regel mooier zitten dan een recht-toe-recht-aan sjaal. 


Waar ik bij dik garen wel tegen aanloop is, dat ik het afhechten van de draadjes lastig vind. Je blijft het zo zien, vind ik. Dat heb ik niet bij sokkengaren bijvoorbeeld. Heeft er iemand een tip of is het een kwestie van accepteren?


Nog even een foto van onze stabijna Chiqo. Still alive and kicking.


Kalm an en take care!

sneakersokjes

Een nieuw werkje: sneakersokjes voor Jildou. Het patroontje is geinspireerd op het ontwerp van Gaby M. Sternfeld ‘Strandkorb Söckchen’.

Garen: Lana Grossa Meilenweit. Naaldjes 2.25 mm.

Lana Grossa noemt de kleur ‘Snow’. Wel een rare naam voor dit kleurige garen. Maar ach: ‘what’s in a name…’

Naast dit garen gebruik ik witte Boter IJselmuiden Bergen. Een muizentandje als begin en een zomers ajourtje in de bovenvoet. Ajourbreien is een techniek waarbij je gaatjes in een bepaald patroontje maakt.

Ik ben benieuwd hoe de sneakersokjes uiteindelijk zitten. Al met al een erg leuk lopend werkje!

Wanneer we op pad zijn raakt Chiqo wel eens wat achterop. Er is ook zoveel te snuffelen in het bos. Uiteindelijk komt hij altijd wel weer bij me. Wanneer hij zijn staart zo mooi laat zwiepen, dan is hij ‘goed te pas’ ofwel in zijn goede doen.

Onze oude hond, van 15 lentes, doet het nog. Deze week ging hij wel weer bijna ‘over zijn kant’. Dan doen de achterpootjes even niet meer mee. Maar een dag later rent Chiqo weer vrolijk achter me aan. Pijn heeft het beestje gelukkig niet. Hij heeft pijnstilling voor de slijtage in zijn ruggetje. Tja… Het is een hondje van de dag.

Het was koud vanmorgen tijdens onze wandeling. Zelfs de madeliefjes hielden hun kleine bloemblaadjes gesloten.

Take care en kalm an!