hondenstreken

Normaal gesproken heb ik Chiqo in het Gorterbos aan de lijn. Dit bosje grenst aan de provinciale Stellingenweg, de N351.
Eén keer liep Chiqo al snuffelend dichter bij de weg dan ik veilig vond vandaar dat ik hem consequent aangelijnd houd daar.

Gisteravond deden we ons rondje door het bos. Waar het pad van de weg afloopt liet ik Chiqo toch maar weer eens los lopen. Maar bij het loslaten liep hij meteen richting de weg, de verkeerde kant op dus. Ik roepen schreeuwen maar Chiqo reageerde totaal niet en liep steeds verder richting de 80-km-weg. Ik rende al schreeuwend achter hem aan. Na een sprintje kon ik hem pakken en aanlijnen. Pfff!

Boos worden op de hond heeft geen zin. Hij was zich van geen kwaad bewust. Ik weet niet waarom hij niet luisterde naar mijn geschreeuw. Ik weet dat hij wat doof is, hij hoort Jan bijvoorbeeld niet meer de oprit op rijden.
Maar wanneer ik hem roep voor een snoepje reageert hij wel. Ook wanneer ik hem roep voor een fotomomentje reageert hij door zijn liefste koppie op te zetten.

Het Scheenebos, waar we dagelijks rond struinen, daar lopen geen enge wegen. Het enige gevaarlijke daar zijn de snelle bejaarden op hun e-bikes. Hier loopt Chiqo dan wel los. Hij rent niet achter wild aan.

Hij houdt mij in de gaten en blijft standaard in mijn buurt.

Wannneer we richting camping lopen moet Chiqo vast. Chiqo kan dan precies zo als gister reageren. Hoe je hard je roept, hij gaat zijn eigen(wijze) kant op, de camping op dus.  Eén keer heeft hij heel sneaky het kattenvoer van een campinggast opgegeten. Poes was niet blij, baas ook niet.
Tjaa…

Maar die actie van Chiqo gisteren, daar was ik echt van geschrokken. Al maar ‘wat als’ zinnetjes in mijn hoofd.
Bij deze weg gebeuren vaker ongelukken. Jaren terug werd de hond van een dorpsgenoot aangereden. Zijn baas rende achter de hond aan en verongelukte.
Wat zou ik doen? Ik kan me zo voorstellen dat ik in blinde paniek achter Chiqo aan zou sprinten. Ok, het is goed afgelopen, laat het los Froukje!

Tijdens het onweer is Chiqo erg, heel erg onrustig. Net als bij vuurwerk trouwens. We merken dat naarmate hij ouder wordt deze fobie verergert. Hij gaat dan blaffen, piepen, hijgen en loopt onrustig rond met de staart tussen de pootjes. Het enige wat helpt is hem liefdevol gerust te stellen. Dus heeft Chiqo twee nachten naast Jan, op de grond naast het bed gelegen. Het traplopen was even spannend wat Chiqo is wat stram. Door achter hem te lopen kwam hij zonder kleerscheuren boven. Ik had zo mijn oplossing voor het onweer: oorkappen en zonnebril…

Het waren heftige nachten met dat onweer en die harde wind. Hier in Oldeholtpade weinig schade. Wel wat grote takken van de boom gebroken, zoals hier te zien.

ondertussen in Oldeholtpade

De dagen vliegen voorbij. Nu nog maar 30 nachtjes en dan ben ik de bruid.
Daarom gaat al m’n breitijd gaat in de kantshawl zitten.

Niet dat ik dat erg vind trouwens, dit patroon is super fijn om te breien. Ik ben nu op de helft, het breedste gedeelte gehad. Vanaf nu worden de toeren steeds korter. Maar het wordt nog wel even flink doorprikken.

And then for something completely different…
Op Instagram volg ik verschillende harige beestjes met vier pootjes. Honden en katten hebben zo mijn voorkeur, maar eigenlijk vind ik alles met een vachtje en vier pootjes leuk. Ik plaats zelf ook regelmatig foto’s van Chiqo op Instagram. Want ook hij beleefd elke dag wel weer wat avonturen.

Banjeren door het hoge gras, hoe leuk is dat!

Anyhow: Op instagram volg ik Hidde, een prachtige rode kater die op Terschelling woont.

Maar Hidde woont daar niet alleen maar met hond Jojo-heppy. Roepnaam Jojo.

Wanneer ik hun avonturen voorbij zie komen dan zorgt dat voor een glimlach op mijn gezicht. Echt zo leuk!

Op mijn tijdlijn is ook plaats voor natuurfotografen. Elke dag scrol ik zo door Instagram en zie de mooiste foto’s. Dat maakt, zo vind ik, Instagram een leuk medium.

rommeltje

Een aantal weken terug was ik begonnen met shawl ‘Brain Waves’ van ontwerper Monique Boonstra. Garen van Wol met Verve 4 ply (sokkenwol dikte). De shawl wilde ik voor onze huwelijksdag af hebben. Maar de twijfel sloeg toe. Niet over het garen, ik vind de kleuren prachtig! Ik had de shawl gedacht op een effen blauw jurkje. En ook het jurkje is mooi, een echt ‘Froukje’-jurkje maar ik vond haar niet feestelijk genoeg. Tja… Ik trouw tenslotte maar twee keer dus mag ik best kritisch zijn op mijn outfit.

En ik op missie naar Steenwijk. Doel: feestelijk jurkje. Missie geslaagd.
Alleen nu paste de bonte shawl weer niet op deze blauw met witte jurk. Dus heb ik deze shawl even in de wacht gezet.

Bij Hobbydoos ‘Drops Lace’ besteld. Dit is echt luxe garen: 70% alpaca en 30% moerbei zijde. De zijderupsen hebben hun buikjes vol gegeten met het blad van de Moerbei, een loofboom, vandaar de naam ‘moerbei zijde’.

‘Brain Waves’ is een mooi patroon om te breien. Wanneer ik deze blauwe af heb ga ik die bonte afbreien. En wie weet nog wel een paar ‘Brain Waves’s’.

Jaren terug kwam er bij de Knitty een patroon uit voor een shawl, de ‘Clapotis‘. Mijn moeder was destijds fan van dit patroon en heeft er wel een stuk of acht, misschien zelfs wel meer, gebreid. Nou ik heb zo’n vermoeden dat ik dit zal hebben met de ‘Brain Waves’.

Het breien met dun lace garen is nieuw voor mij. Ik heb ook niet veel ervaring met kantbreien. Bij de eerste pogingen om een beginnetje te maken met de shawl vergiste ik me voortdurend. Had niet goed door hoe de steken stonden. Door het dunne garen op relatief dikke pennen (3.25 mm) stak ik vaak niet goed in of haalde steken door elkaar, om zo maar te zeggen. Dan haalde ik het breiwerk weer uit en begon weer opnieuw.

Tot je op een gegeven moment gewoon de knoop door moet hakken en door gaat met breien ondanks breifouten.
Ach, wanneer je snel loopt zie je het niet!

Nu ik halve wege de shawl ben, sluipt er zo nu en dan toch nog wel een foutje in. Maar nu zie ik beter wat ik doe, snap het patroon ook. Kantbreien is best moeilijk met dun lacegaren. Het breiwerk ziet er als een rommeltje uit. Pas na blocken (opspannen) zie je het echte kantpatroon.

Voor ik deze blog online zet plaats ik toch nog even een foto van mijn oude kleine vriendje. Het is fijn hem om me heen te hebben en heerlijk om dagelijks met hem het bos door te struinen.

Op ‘Joure onder de Wol’ trof ik bij één van de kramen een mevrouw met een hondje. Ik vroeg of dat een Kooikerhondje was en vertelde dat wij een Stabij(na) hebben.
‘Is dat Chiqo?’ vroeg de standhoudster. Ik was verbaast en moest lachen! Het bleek dat zij mijn weblog leest! Prachtig toch!

blij

Mijn motto staat nog steeds, echt! Mijn kenspreuk voor 2019:
‘Eerst-opbreien-wat-ik-heb.’
Weliswaar ging ik, alwéééééér overstag. Ik was in Gorredijk bij de OMAH.
Ik zag sokkengaren van Regia in allerlei kleuren en had vervolgens allerlei excuses om toch twee bolletjes ervan te mogen kopen:
1. Ik wordt er blij van! Dit excuus is en blijft gewoon ijzersterk.
2. Ik moet toch breiende blijven dus vooraard moet op peil blijven… Tja dit is dan weer een slecht excuus, bedoeling is de boel óp te breien.
3. Ik was ervoor bij kledingzaak Rinsma geweest. (Eerste keer dat ik hier binnenliep.) Zag een jurkje met mijn naam erop van meer dan 200 euro en heb die, heel verstandig, laten hangen! Dus mocht ik die twee bolletjes wel kopen, haha!
4. Deze serie wol van Regia had ik al op mijn verlanglijstje sinds de één na laatste breidag. Dat is best wel lang dus!
5. De wol was enorm in de aanbieding! (Overdrijven is ook een vak.)

Dus tadaaaaaa:

Nog een paar foto’s van de omgeving waar ik woon.
Stabijna Chiqo loop meestal naast het bospad. Lekker met z’n hondenpootjes door het groene gras.

Buur-Boeren zijn druk aan het maaien. De geur van het drogende gras vind ik zo heerlijk. Zo’n zomerse geur die je doet herinneren aan lange avondwandelingen met een, steeds later, zakkende zon.

second sok

De eerste sok van het bolletje Schoppel Zauberball Crazy is klaar. Op naar nummer twee. Het garen heeft een prachtig verloop. Maar het lukt me never nooit niet om dezelfde sok uit de rest van de bol te halen.

Hmmm… eigenlijk zit het in mijn aard om twee gelijke sokken te maken. Ik ben dan ook blij met de serie van Regia wol Pairfect. Met deze bollen krijg je al breiend twee identieke sokken zonder zoekwerk en afrollen tot juiste kleur.
Ik zie deze bol dan ook maar als uitdaging. Het loslaten van gelijkheid en symmetrie. De steken voor nummer twee staan alweer op de pennetjes. Ik gebruik voor de opzet altijd twee naaldjes, zo wordt de boord wat rekbaarder.

Het is fijn om wandelingen met onze stabijna Chiqo te maken. Door dagelijks in het bos te lopen ben ik me bewuster van de seizoenen. In de winter, met koude en regen lopen wij ook dagelijks onze rondjes. Geef mij maar de lente. De natuur is in de ‘maitiid’ zo mooi!

Ondanks zijn 14 jaar springt Chiqo nog zo over een omgevallen boom heen. Ik was best verbaasd om die sprong. Ik had het oude beestje ’s morgens van de bank af zien komen. Stram en stijf. En een paar uurtjes later huppelt hij weer vrolijk mee en weet wel raad met een obstakel op zijn pad.

zestig

Gister was het hier feest: Janlief werd zestig jaar.  Hieronder een ‘actie’ foto van hem tijdens onze laatste vakantie.

Fijn om alle kinderen van ons stiefgezin bij elkaar te hebben. Gezamenlijk hebben we vijf kinderen tussen de 26 en 31 jaar. Met de ‘aanhang’ en twee lieve kleinkinderen zijn we al met 12 man (m/v). Een gezellige boel!
Naast de kinderen waren er natuurlijk nog andere familieleden en vrienden. Aangezien we geen royale woning bezitten is het wat inschikken maar ach, er gaan veel makke schapen in een hok.

Het tuinhek-haakwerk: De granny square’s, ik had het er al eerder over. Inmiddels staat teller op 55 vierkantjes, nog 9 te gaan. Het is zo leuk om deze vierkantjes te haken, het verveeld me geen moment.
Bovendien past dit project precies bij mijn missie: ‘eerst-op-breien-wat-ik-heb’. Ik gebruik namelijk alleen ‘left overs’ van eerder gehaakte plaids. Zeemangaren Royal.
In één lapje zit 18 gram dus het hele tuinhek á 64 granny’s= 1152 gram dus toch alweer een bol of 11. Goed bezig!

Dit is toch wel het mooiste jaargetij geloof ik. Al dat frisse jonge groen en de bloesems overal. De dagen die lengen waardoor je ’s avonds nog een ommetje kan maken. En volgens mij is Chiqo het daar ook wel mee eens!

af

Het tweede sokje voor Tess gleed gisteren van mijn naaldjes. Het beenstuk van de sok is in streepjes. Ik heb de draadjes achter het werk ‘mee-laten-lopen’ om zo minder afwerkdraadjes te hebben. Maar door het gebruik van zes kleurtjes had ik uiteindelijk nog wel een klusje met het afhechten.

En ja, als je dan weer een paar sokjes klaar hebt is het tijd voor een foto-momentje:

En waar ik ben is de hond ook, hier een foto vanuit een ander perspectief.

Deze week braken er opnieuw weer-records. Alhoewel ik natuurlijk geniet van dit vroege voorjaarsweer geeft het me ook wel een onrustig gevoel.

De laatste jaren breken er iets te veel weer-records. Klimaatverandering? Wanneer je even googled dan lees je dat deze weerveranderingen inderdaad passen bij klimaatverandering. Dit komt door het op grote schaal verbranden van fossiele brandstoffen.
We moeten nu dus onze wereldwijde CO2-uitstoot terugdringen. Alleen dan kunnen we de temperatuurstijging nog beperken tot 2 graden Celsius.

Het is niet een ver-van-mijn-bed-show voor mij. Op internet kan je een testje doen om je eigen CO2-voetafdruk te berekenen. Ik had het er op 17 januari ook al over, ‘our footprint’.

De voetafdruk van Jan en mij is gelukkig tamelijk klein. Wanneer we dit jaar dat ene geplande vliegreisje zouden cancelen dan was onze voetafdruk nog veel kleiner. Tja…

Het is goed om kritisch te blijven ten opzichte van duurzaam leven, maar je hoeft geen voetafdruk-patheet te worden denk ik zo.

Fijn weekend!