lopende werkjes II

In no-time vlogen de drie vakantieweken voorbij, Jan is maandag weer naar zijn werk vertrokken. Ook ik pak de dagelijkse dingen weer op.
Poe, wat gaat de tijd toch snel wanneer je plezier hebt!

Hier mijn projecttasje waar twee van de werkjes inzitten. Het lijkt op een toilettasje, en dat is het waarschijnlijk ook, maar ik gebruik dit tasje voor mijn l.w.’s.

Hier een up-date van mijn lopende werkjes.

Links de recht-toe-recht-aan-sok van een bolletje Regia Etude Color.
Ik haak een plaid voor dochterlief met Zeeman Royal. Rechts de eerste Granny’s. En in het midden, de gele sok van gele Hobbii Mayflower Class 1. Hier brei ik een ajourpatroontje in, de Black Rose. Ik had dit werkje mee naar het breicafé, hier in ons dorp. Niet handig: volgens mij heb ik net zoveel vóóruit gebreid als áchteruit!

Het boekje is een dwarsligger van de Bibliotheek. Ik had het mee op tijdens de motorvakantie. Super klein en handig dus wanneer je weinig bagage mee kunt nemen. Natuurlijk zat mijn e-reader ook in de bagage, maar ik vind het fijn om altijd een plan B te hebben. Want wat als de e-reader het niet meer doet? Daarvoor had ik die dwarsligger mee. Maar ik pakte steeds de dwarsligger. Ja, dat formaat handigt me wel! Dit is ‘Steenhouwer’ van Camilla Lackberg, De derde van deze serie van tien titels. Deze misdaadromans spelen zich af in het zuiden van Zweden, in Fjällbacka. Echt heerlijk om je daarin te verliezen.

De Chileense Jasmijn bloeit dat het haar lieve lust is. Zo fleurig zo op de tuintafel!

Onze lieve Chiqo, een bejaard hondje 14-1/2 jaar. Een hondje van de dag. Soms wil het allemaal niet zo, loopt hij wat stram en ontbreekt het hem aan energie. Maar het komt ook voor dat hij ineens enthousiast op zijn knuffel duik en er mee aan de haal gaat.

Chiqo is wat hard horend, ook hard luisterend trouwens.
Maar zo nu & dan doet Chiqo of hij bij de commando’s zit en voert hij zijn bevel gewoon goed uit… ‘CHIQO ZIT!’ roep ik dan… en jawel: TADAAA!

sloopknuffels

Kringloop-strooptocht. Heerlijk, neuzen tussen oude spulletjes op zoek naar kringloopgeluk. Vaak kom ik thuis met een blikje, een kledingstuk, een boek of een puzzel. Het maken van een kringloop-puzzel heeft een extra spannings-gehalte, je weet immers nooit of de puzzel compleet is. 😉
Ook haal er ik voor onze stabijna ‘sloopknuffels’, voor 10 cent koop ik dan zo’n knuffel. En Chiqo is er zo blij mee!

Het begon met een bootje-knuffel. Hij kon er tijden zoet mee zijn, tot deze knuffel een leeg vodje werd. Ik vond in een kringloopwinkel dezelfde boot, zodat we het oude vodje weg konden gooien

Na de sloop van de tweede boot geef ik Chiqo willekeurige knuffels waar hij vervolgens mee speelt en uiteindelijk sloopt.

Hier een hoopje sloopknuffels.

Hij sleept zijn knuffel overal mee naar toe. En haalt uiteindelijk vakkundig alle vulling uit de knuffel.

Maar nu laat Chiqo zijn knuffels links liggen. Het is vandaag zijn dag niet. Vanmorgen wilde hij al niet wandelen. Chiqo is wat onrustig en loopt met de staart laag. Een teken dat het niet zo wil vandaag, ondanks de pijnmedicatie. Ja, ouderdom komt helaas met gebreken. Zo ook voor onze 14 jarige Stabijna. (Stabij/Wetterhoun)

ratjetoe

Natuurlijk heb ik een nieuw paar sokken op de pennen gezet. No. 226. Van de week aan de brei gegaan met een bolletje Regia. Ik was al zo’n 10 cm met het beenstuk toen ik toch eens kritisch keek. De sok werd wel erg breed. Wat bleek, ik breide met naald 2.5 (anders 2.25) en had 64 steken opgezet (anders 60). Ja, dan worden de sokken zo breed dat ze afzakken. Maar ik heb geen behoefte aan slobbersokken dus het breisel maar afhaalt.

Ik brei continentaals: ik heb de werkdraad over mijn linker wijsvinger. Hierdoor kan ik met kleine naaldjes breien. Want ik heb dus geen pen onder de rechterarm.

Vroeger op school heb ik op de Engelse manier leren breien, dus wel de rechter naald onder de rechter arm en de werkdraad rechts. Alweer heel wat jaren terug heb ik mezelf het knoffelen aangeleerd. Dat had wat voeten in aarde maar uiteindelijk brei ik niet anders meer. Knoffelen is een ander woord voor continentaals sokken breien.

Nu ik deze blog type staat er een lekker bakje thee voor me. Om van elke dag een feestje te maken drink ik Champagne-thee! Een goed alternatief voor echte Champagne. Net gekocht op Wollig Landleven in Havelte bij Thee en kruid. Meta heeft in haar kraam een enorme hoeveelheid wekpotten met kruiden en theeën.

Ik bezocht deze markt samen met dochterlief Jildou. Gezellig even. Ik had wel de indruk dat er vorig jaar meer wolkramen stonden dan dit jaar.

And then for something completely different…
Ik las een artikel van Henriëtte Jordens, zij is een expert in hondengedrag. Titel: ‘Waarom is het goed om je hond therapeutisch te laten snuffelen’.
De snuffelsessies van een hond verminderen stress.

Het is een natuurlijk gedrag van een hond. Hij ruikt wel 100.000 beter dan wij mensen. Een hond is vooral ook gericht op het besnuffelen van andere honden en andere dieren. Zo leert het snuffelen de hond ook om ander buurhonden te herkennen en ook om zijn (m/v) omgeving in kaart te brengen. Wij ‘bekijken’ de omgeving de hond ‘besnuffelt’ de omgeving.

Snuffelen stimuleert de hersenen. Immers moet de hond nadenken over al die geurtjes. Dat maakt het snuffelen tot een mentale uitdaging voor de hond. Het centrum in de hersenen waar emoties gereguleerd worden (het limbisch systeem) staat rechtstreeks in verbinding met de geurreceptoren in de neus. Interessant artikel.

Onze stabijna is een echte snuffelaar. Wanneer wij over een bospad lopen dan loop ik recht op het pad. Chiqo niet, die neemt het pad zigzaggend. Het verbaast me regelmatig dat hij na een flinke wandeling nóg niet uit gesnuffeld is. Wanneer hij los loopt is, is zijn gesnuffel geen probleem, hij komt vanzelf weer bij me. Aan de lijn moet ik soms wat geduld opbrengen voor deze snuffelkont.

 

hondenstreken

Normaal gesproken heb ik Chiqo in het Gorterbos aan de lijn. Dit bosje grenst aan de provinciale Stellingenweg, de N351.
Eén keer liep Chiqo al snuffelend dichter bij de weg dan ik veilig vond vandaar dat ik hem consequent aangelijnd houd daar.

Gisteravond deden we ons rondje door het bos. Waar het pad van de weg afloopt liet ik Chiqo toch maar weer eens los lopen. Maar bij het loslaten liep hij meteen richting de weg, de verkeerde kant op dus. Ik roepen schreeuwen maar Chiqo reageerde totaal niet en liep steeds verder richting de 80-km-weg. Ik rende al schreeuwend achter hem aan. Na een sprintje kon ik hem pakken en aanlijnen. Pfff!

Boos worden op de hond heeft geen zin. Hij was zich van geen kwaad bewust. Ik weet niet waarom hij niet luisterde naar mijn geschreeuw. Ik weet dat hij wat doof is, hij hoort Jan bijvoorbeeld niet meer de oprit op rijden.
Maar wanneer ik hem roep voor een snoepje reageert hij wel. Ook wanneer ik hem roep voor een fotomomentje reageert hij door zijn liefste koppie op te zetten.

Het Scheenebos, waar we dagelijks rond struinen, daar lopen geen enge wegen. Het enige gevaarlijke daar zijn de snelle bejaarden op hun e-bikes. Hier loopt Chiqo dan wel los. Hij rent niet achter wild aan.

Hij houdt mij in de gaten en blijft standaard in mijn buurt.

Wannneer we richting camping lopen moet Chiqo vast. Chiqo kan dan precies zo als gister reageren. Hoe je hard je roept, hij gaat zijn eigen(wijze) kant op, de camping op dus.  Eén keer heeft hij heel sneaky het kattenvoer van een campinggast opgegeten. Poes was niet blij, baas ook niet.
Tjaa…

Maar die actie van Chiqo gisteren, daar was ik echt van geschrokken. Al maar ‘wat als’ zinnetjes in mijn hoofd.
Bij deze weg gebeuren vaker ongelukken. Jaren terug werd de hond van een dorpsgenoot aangereden. Zijn baas rende achter de hond aan en verongelukte.
Wat zou ik doen? Ik kan me zo voorstellen dat ik in blinde paniek achter Chiqo aan zou sprinten. Ok, het is goed afgelopen, laat het los Froukje!

Tijdens het onweer is Chiqo erg, heel erg onrustig. Net als bij vuurwerk trouwens. We merken dat naarmate hij ouder wordt deze fobie verergert. Hij gaat dan blaffen, piepen, hijgen en loopt onrustig rond met de staart tussen de pootjes. Het enige wat helpt is hem liefdevol gerust te stellen. Dus heeft Chiqo twee nachten naast Jan, op de grond naast het bed gelegen. Het traplopen was even spannend wat Chiqo is wat stram. Door achter hem te lopen kwam hij zonder kleerscheuren boven. Ik had zo mijn oplossing voor het onweer: oorkappen en zonnebril…

Het waren heftige nachten met dat onweer en die harde wind. Hier in Oldeholtpade weinig schade. Wel wat grote takken van de boom gebroken, zoals hier te zien.

ondertussen in Oldeholtpade

De dagen vliegen voorbij. Nu nog maar 30 nachtjes en dan ben ik de bruid.
Daarom gaat al m’n breitijd gaat in de kantshawl zitten.

Niet dat ik dat erg vind trouwens, dit patroon is super fijn om te breien. Ik ben nu op de helft, het breedste gedeelte gehad. Vanaf nu worden de toeren steeds korter. Maar het wordt nog wel even flink doorprikken.

And then for something completely different…
Op Instagram volg ik verschillende harige beestjes met vier pootjes. Honden en katten hebben zo mijn voorkeur, maar eigenlijk vind ik alles met een vachtje en vier pootjes leuk. Ik plaats zelf ook regelmatig foto’s van Chiqo op Instagram. Want ook hij beleefd elke dag wel weer wat avonturen.

Banjeren door het hoge gras, hoe leuk is dat!

Anyhow: Op instagram volg ik Hidde, een prachtige rode kater die op Terschelling woont.

Maar Hidde woont daar niet alleen maar met hond Jojo-heppy. Roepnaam Jojo.

Wanneer ik hun avonturen voorbij zie komen dan zorgt dat voor een glimlach op mijn gezicht. Echt zo leuk!

Op mijn tijdlijn is ook plaats voor natuurfotografen. Elke dag scrol ik zo door Instagram en zie de mooiste foto’s. Dat maakt, zo vind ik, Instagram een leuk medium.

rommeltje

Een aantal weken terug was ik begonnen met shawl ‘Brain Waves’ van ontwerper Monique Boonstra. Garen van Wol met Verve 4 ply (sokkenwol dikte). De shawl wilde ik voor onze huwelijksdag af hebben. Maar de twijfel sloeg toe. Niet over het garen, ik vind de kleuren prachtig! Ik had de shawl gedacht op een effen blauw jurkje. En ook het jurkje is mooi, een echt ‘Froukje’-jurkje maar ik vond haar niet feestelijk genoeg. Tja… Ik trouw tenslotte maar twee keer dus mag ik best kritisch zijn op mijn outfit.

En ik op missie naar Steenwijk. Doel: feestelijk jurkje. Missie geslaagd.
Alleen nu paste de bonte shawl weer niet op deze blauw met witte jurk. Dus heb ik deze shawl even in de wacht gezet.

Bij Hobbydoos ‘Drops Lace’ besteld. Dit is echt luxe garen: 70% alpaca en 30% moerbei zijde. De zijderupsen hebben hun buikjes vol gegeten met het blad van de Moerbei, een loofboom, vandaar de naam ‘moerbei zijde’.

‘Brain Waves’ is een mooi patroon om te breien. Wanneer ik deze blauwe af heb ga ik die bonte afbreien. En wie weet nog wel een paar ‘Brain Waves’s’.

Jaren terug kwam er bij de Knitty een patroon uit voor een shawl, de ‘Clapotis‘. Mijn moeder was destijds fan van dit patroon en heeft er wel een stuk of acht, misschien zelfs wel meer, gebreid. Nou ik heb zo’n vermoeden dat ik dit zal hebben met de ‘Brain Waves’.

Het breien met dun lace garen is nieuw voor mij. Ik heb ook niet veel ervaring met kantbreien. Bij de eerste pogingen om een beginnetje te maken met de shawl vergiste ik me voortdurend. Had niet goed door hoe de steken stonden. Door het dunne garen op relatief dikke pennen (3.25 mm) stak ik vaak niet goed in of haalde steken door elkaar, om zo maar te zeggen. Dan haalde ik het breiwerk weer uit en begon weer opnieuw.

Tot je op een gegeven moment gewoon de knoop door moet hakken en door gaat met breien ondanks breifouten.
Ach, wanneer je snel loopt zie je het niet!

Nu ik halve wege de shawl ben, sluipt er zo nu en dan toch nog wel een foutje in. Maar nu zie ik beter wat ik doe, snap het patroon ook. Kantbreien is best moeilijk met dun lacegaren. Het breiwerk ziet er als een rommeltje uit. Pas na blocken (opspannen) zie je het echte kantpatroon.

Voor ik deze blog online zet plaats ik toch nog even een foto van mijn oude kleine vriendje. Het is fijn hem om me heen te hebben en heerlijk om dagelijks met hem het bos door te struinen.

Op ‘Joure onder de Wol’ trof ik bij één van de kramen een mevrouw met een hondje. Ik vroeg of dat een Kooikerhondje was en vertelde dat wij een Stabij(na) hebben.
‘Is dat Chiqo?’ vroeg de standhoudster. Ik was verbaast en moest lachen! Het bleek dat zij mijn weblog leest! Prachtig toch!

blij

Mijn motto staat nog steeds, echt! Mijn kenspreuk voor 2019:
‘Eerst-opbreien-wat-ik-heb.’
Weliswaar ging ik, alwéééééér overstag. Ik was in Gorredijk bij de OMAH.
Ik zag sokkengaren van Regia in allerlei kleuren en had vervolgens allerlei excuses om toch twee bolletjes ervan te mogen kopen:
1. Ik wordt er blij van! Dit excuus is en blijft gewoon ijzersterk.
2. Ik moet toch breiende blijven dus vooraard moet op peil blijven… Tja dit is dan weer een slecht excuus, bedoeling is de boel óp te breien.
3. Ik was ervoor bij kledingzaak Rinsma geweest. (Eerste keer dat ik hier binnenliep.) Zag een jurkje met mijn naam erop van meer dan 200 euro en heb die, heel verstandig, laten hangen! Dus mocht ik die twee bolletjes wel kopen, haha!
4. Deze serie wol van Regia had ik al op mijn verlanglijstje sinds de één na laatste breidag. Dat is best wel lang dus!
5. De wol was enorm in de aanbieding! (Overdrijven is ook een vak.)

Dus tadaaaaaa:

Nog een paar foto’s van de omgeving waar ik woon.
Stabijna Chiqo loop meestal naast het bospad. Lekker met z’n hondenpootjes door het groene gras.

Buur-Boeren zijn druk aan het maaien. De geur van het drogende gras vind ik zo heerlijk. Zo’n zomerse geur die je doet herinneren aan lange avondwandelingen met een, steeds later, zakkende zon.