vijftien kaarsjes

15 jaar geleden zag onze hond Chiqo het levenslicht in Ter Idzard. Een hele leeftijd: 83 in mensenjaren volgens deze site. Chiqo is een kruising tussen een Friese Stabij en een Wetterhoun. Een Sta-bijna dus.

Toen Chiqo het nestje mocht verlaten, kwam zijn mandje in Oldeholtpade te staan. In 2014 is zijn mandje van nummer 5 naar nummer 9 verhuisd, twee huisjes opgeschoven dus. Net als zijn baas trouwens.

In het begin van onze relatie was er toch nog wat angst van mijn kant. Voordat Chiqo in mijn leven kwam, was ik namelijk erg bang voor honden. Ooit ontstaan als klein meisje, toen ik besprongen werd door een enthousiaste Boxer. Ik viel en had de krassen van zijn poten in mijn rug had staan. Dat die hond enthousiast was besefte ik toen natuurlijk niet. Ik kreeg vertrouwen in Chiqo, ik begreep steeds meer de honden-taal. Bij de weg: ik ben nog steeds bang voor honden die ik niet ken.

Chiqo is een echte scharrelaar. Liefst banjert hij los door het bos. En dan thuis weer lekker bankhangen. Een beetje doezelen & een beetje slapen.

Chiqo heeft zo wat oude-honden-kwaaltjes. HIJ IS DOOF! Wat? HIJ IS DOOF! Ook heeft hij wat last van rug slijtage, maar: still alive and kicking! Maar we weten dat Chiqo een hondje van de dag is.

Vandaag is het Chiqo’s feestje!

Maar morgen… die van mij! Ik ga naar de Breidagen in Zwolle. Het is zo heerlijk om me te vergapen aan alle wolletjes daar. In mei waren de Breidagen in Groningen. Toen ging ik heen met een missie, nu heb ik geen boodschappenlijstje. Maar ik weet dat ik vast wel met een mooi bolletje thuiskom! Wordt vervolgd!

granny’s squares

Voor dochterlief haak ik een plaid. Ik vind het fijn om met zo’n deken bezig te zijn. ‘Tomeloos haken’, lapje voor lapje! Die term komt van Saskia Laan. Het betekent zoiets als ‘mindlessness haken’. Tijdens het haken van ons tuinhek viel het me al op hoe rustgevend mindlessness haken is.

Ik heb nu 13 lapjes gehaakt van de ongeveer 70 dus nog 57 lapjes te gaan.
Tomeloos ‘Granny squares’ haken:

Vertaald: ‘Oma’s vierkantjes’, die naam komt van de eerste emigranten vanuit Europa in Amerika. Vanwege hun armoedige bestaan haalden ze oude sokken en truien uit om van dat garen vierkantjes te haken. Zo konden ze dekens breien van relatief weinig garen. Dit haakwerk werd vaak door de oudere vrouwen gedaan omdat zij niet meer deelnamen aan het arbeidsproces. Granny-square’s dus.

Natuurlijk hebben we kleuren uitgekozen die passen in het interieur van Sandor en Jildou. Zelfs poezeke Daley kleurt met haar vachtje bij de lapjes! Maar ik vind dat broer Bruce en zusje Abby er ook wel op mogen liggen hoor. 😉

Het okergeel is precies de kleur van het berkenblad!

Herfst, fijn! Door de bladeren struinen en ’s avonds de kachel weer aan. Ik geloof dat ik niet de enige ben die het fijn vindt dat de kachel weer brandt!

‘Autumn is a second spring when every leaf is a flower.’

rood met witte stippen

Dochterlief nam deze stoel een keer mee naar huis. Rugleuning al eens gebroken en geplakt. Jildou hoefde hem niet dus belande de stoel bij ons op zolder.

Onlangs toogde ik hem naar beneden omdat ik de Breibende op bezoek kreeg. Normaal staan er maar vijf stoelen om de keukentafel en ik had er nog een paar extra nodig. Eigenlijk stond het wel, zo afwijkende stoel rond de tafel. Dus deze stoel mocht blijven staan.

Natuurlijk was de stoel, zo wit, wel wat saai. Dus heb ik hem, onder toeziend oog van Chiqo, geschuurd.

Vervolgens rood geverfd.

En uiteindelijk er 241 witte stippen op geplakt. Dat is nog wel een dingetje: witte stippen plakken maar dan vooral niet symmetrisch. Mies mocht de stoel het eerst uitproberen.

En zo staat het dan, om onze keukentafel…
Een vrolijke stoeltje toch?

And now for something completely different.
Praktisch elke dag lopen Chiqo en ik door het Scheenebos. We lopen eerst over het evenementen terrein en passeren dan het dit bordje.

Onze stabijna loopt dan ook keurig aan de riem over het terrein. Als je aan de andere kant het veld op wilt lopen passeer je ook zo’n bordje, alleen hier staat dit op:

Huh? Het is me nooit opgevallen dat hier een andere tekst staat. Het bordje hangt er al lang. Hieruit blijkt dan maar weer eens dat een mens eigenlijk niet goed oplet. Je leest wat je wilt lezen en omdat je eerder het andere bordje las, met NIET, dénk of verwácht je dat dat ook aan de andere kant erop staat. Ik heb mijn verwarrende situatie op Facebook gedeeld. Want ja, hoe leg je dit aan je hond uit?

lopende werkjes II

In no-time vlogen de drie vakantieweken voorbij, Jan is maandag weer naar zijn werk vertrokken. Ook ik pak de dagelijkse dingen weer op.
Poe, wat gaat de tijd toch snel wanneer je plezier hebt!

Hier mijn projecttasje waar twee van de werkjes inzitten. Het lijkt op een toilettasje, en dat is het waarschijnlijk ook, maar ik gebruik dit tasje voor mijn l.w.’s.

Hier een up-date van mijn lopende werkjes.

Links de recht-toe-recht-aan-sok van een bolletje Regia Etude Color.
Ik haak een plaid voor dochterlief met Zeeman Royal. Rechts de eerste Granny’s. En in het midden, de gele sok van gele Hobbii Mayflower Class 1. Hier brei ik een ajourpatroontje in, de Black Rose. Ik had dit werkje mee naar het breicafé, hier in ons dorp. Niet handig: volgens mij heb ik net zoveel vóóruit gebreid als áchteruit!

Het boekje is een dwarsligger van de Bibliotheek. Ik had het mee op tijdens de motorvakantie. Super klein en handig dus wanneer je weinig bagage mee kunt nemen. Natuurlijk zat mijn e-reader ook in de bagage, maar ik vind het fijn om altijd een plan B te hebben. Want wat als de e-reader het niet meer doet? Daarvoor had ik die dwarsligger mee. Maar ik pakte steeds de dwarsligger. Ja, dat formaat handigt me wel! Dit is ‘Steenhouwer’ van Camilla Lackberg, De derde van deze serie van tien titels. Deze misdaadromans spelen zich af in het zuiden van Zweden, in Fjällbacka. Echt heerlijk om je daarin te verliezen.

De Chileense Jasmijn bloeit dat het haar lieve lust is. Zo fleurig zo op de tuintafel!

Onze lieve Chiqo, een bejaard hondje 14-1/2 jaar. Een hondje van de dag. Soms wil het allemaal niet zo, loopt hij wat stram en ontbreekt het hem aan energie. Maar het komt ook voor dat hij ineens enthousiast op zijn knuffel duik en er mee aan de haal gaat.

Chiqo is wat hard horend, ook hard luisterend trouwens.
Maar zo nu & dan doet Chiqo of hij bij de commando’s zit en voert hij zijn bevel gewoon goed uit… ‘CHIQO ZIT!’ roep ik dan… en jawel: TADAAA!

sloopknuffels

Kringloop-strooptocht. Heerlijk, neuzen tussen oude spulletjes op zoek naar kringloopgeluk. Vaak kom ik thuis met een blikje, een kledingstuk, een boek of een puzzel. Het maken van een kringloop-puzzel heeft een extra spannings-gehalte, je weet immers nooit of de puzzel compleet is. 😉
Ook haal er ik voor onze stabijna ‘sloopknuffels’, voor 10 cent koop ik dan zo’n knuffel. En Chiqo is er zo blij mee!

Het begon met een bootje-knuffel. Hij kon er tijden zoet mee zijn, tot deze knuffel een leeg vodje werd. Ik vond in een kringloopwinkel dezelfde boot, zodat we het oude vodje weg konden gooien

Na de sloop van de tweede boot geef ik Chiqo willekeurige knuffels waar hij vervolgens mee speelt en uiteindelijk sloopt.

Hier een hoopje sloopknuffels.

Hij sleept zijn knuffel overal mee naar toe. En haalt uiteindelijk vakkundig alle vulling uit de knuffel.

Maar nu laat Chiqo zijn knuffels links liggen. Het is vandaag zijn dag niet. Vanmorgen wilde hij al niet wandelen. Chiqo is wat onrustig en loopt met de staart laag. Een teken dat het niet zo wil vandaag, ondanks de pijnmedicatie. Ja, ouderdom komt helaas met gebreken. Zo ook voor onze 14 jarige Stabijna. (Stabij/Wetterhoun)

ratjetoe

Natuurlijk heb ik een nieuw paar sokken op de pennen gezet. No. 226. Van de week aan de brei gegaan met een bolletje Regia. Ik was al zo’n 10 cm met het beenstuk toen ik toch eens kritisch keek. De sok werd wel erg breed. Wat bleek, ik breide met naald 2.5 (anders 2.25) en had 64 steken opgezet (anders 60). Ja, dan worden de sokken zo breed dat ze afzakken. Maar ik heb geen behoefte aan slobbersokken dus het breisel maar afhaalt.

Ik brei continentaals: ik heb de werkdraad over mijn linker wijsvinger. Hierdoor kan ik met kleine naaldjes breien. Want ik heb dus geen pen onder de rechterarm.

Vroeger op school heb ik op de Engelse manier leren breien, dus wel de rechter naald onder de rechter arm en de werkdraad rechts. Alweer heel wat jaren terug heb ik mezelf het knoffelen aangeleerd. Dat had wat voeten in aarde maar uiteindelijk brei ik niet anders meer. Knoffelen is een ander woord voor continentaals sokken breien.

Nu ik deze blog type staat er een lekker bakje thee voor me. Om van elke dag een feestje te maken drink ik Champagne-thee! Een goed alternatief voor echte Champagne. Net gekocht op Wollig Landleven in Havelte bij Thee en kruid. Meta heeft in haar kraam een enorme hoeveelheid wekpotten met kruiden en theeën.

Ik bezocht deze markt samen met dochterlief Jildou. Gezellig even. Ik had wel de indruk dat er vorig jaar meer wolkramen stonden dan dit jaar.

And then for something completely different…
Ik las een artikel van Henriëtte Jordens, zij is een expert in hondengedrag. Titel: ‘Waarom is het goed om je hond therapeutisch te laten snuffelen’.
De snuffelsessies van een hond verminderen stress.

Het is een natuurlijk gedrag van een hond. Hij ruikt wel 100.000 beter dan wij mensen. Een hond is vooral ook gericht op het besnuffelen van andere honden en andere dieren. Zo leert het snuffelen de hond ook om ander buurhonden te herkennen en ook om zijn (m/v) omgeving in kaart te brengen. Wij ‘bekijken’ de omgeving de hond ‘besnuffelt’ de omgeving.

Snuffelen stimuleert de hersenen. Immers moet de hond nadenken over al die geurtjes. Dat maakt het snuffelen tot een mentale uitdaging voor de hond. Het centrum in de hersenen waar emoties gereguleerd worden (het limbisch systeem) staat rechtstreeks in verbinding met de geurreceptoren in de neus. Interessant artikel.

Onze stabijna is een echte snuffelaar. Wanneer wij over een bospad lopen dan loop ik recht op het pad. Chiqo niet, die neemt het pad zigzaggend. Het verbaast me regelmatig dat hij na een flinke wandeling nóg niet uit gesnuffeld is. Wanneer hij los loopt is, is zijn gesnuffel geen probleem, hij komt vanzelf weer bij me. Aan de lijn moet ik soms wat geduld opbrengen voor deze snuffelkont.

 

hondenstreken

Normaal gesproken heb ik Chiqo in het Gorterbos aan de lijn. Dit bosje grenst aan de provinciale Stellingenweg, de N351.
Eén keer liep Chiqo al snuffelend dichter bij de weg dan ik veilig vond vandaar dat ik hem consequent aangelijnd houd daar.

Gisteravond deden we ons rondje door het bos. Waar het pad van de weg afloopt liet ik Chiqo toch maar weer eens los lopen. Maar bij het loslaten liep hij meteen richting de weg, de verkeerde kant op dus. Ik roepen schreeuwen maar Chiqo reageerde totaal niet en liep steeds verder richting de 80-km-weg. Ik rende al schreeuwend achter hem aan. Na een sprintje kon ik hem pakken en aanlijnen. Pfff!

Boos worden op de hond heeft geen zin. Hij was zich van geen kwaad bewust. Ik weet niet waarom hij niet luisterde naar mijn geschreeuw. Ik weet dat hij wat doof is, hij hoort Jan bijvoorbeeld niet meer de oprit op rijden.
Maar wanneer ik hem roep voor een snoepje reageert hij wel. Ook wanneer ik hem roep voor een fotomomentje reageert hij door zijn liefste koppie op te zetten.

Het Scheenebos, waar we dagelijks rond struinen, daar lopen geen enge wegen. Het enige gevaarlijke daar zijn de snelle bejaarden op hun e-bikes. Hier loopt Chiqo dan wel los. Hij rent niet achter wild aan.

Hij houdt mij in de gaten en blijft standaard in mijn buurt.

Wannneer we richting camping lopen moet Chiqo vast. Chiqo kan dan precies zo als gister reageren. Hoe je hard je roept, hij gaat zijn eigen(wijze) kant op, de camping op dus.  Eén keer heeft hij heel sneaky het kattenvoer van een campinggast opgegeten. Poes was niet blij, baas ook niet.
Tjaa…

Maar die actie van Chiqo gisteren, daar was ik echt van geschrokken. Al maar ‘wat als’ zinnetjes in mijn hoofd.
Bij deze weg gebeuren vaker ongelukken. Jaren terug werd de hond van een dorpsgenoot aangereden. Zijn baas rende achter de hond aan en verongelukte.
Wat zou ik doen? Ik kan me zo voorstellen dat ik in blinde paniek achter Chiqo aan zou sprinten. Ok, het is goed afgelopen, laat het los Froukje!

Tijdens het onweer is Chiqo erg, heel erg onrustig. Net als bij vuurwerk trouwens. We merken dat naarmate hij ouder wordt deze fobie verergert. Hij gaat dan blaffen, piepen, hijgen en loopt onrustig rond met de staart tussen de pootjes. Het enige wat helpt is hem liefdevol gerust te stellen. Dus heeft Chiqo twee nachten naast Jan, op de grond naast het bed gelegen. Het traplopen was even spannend wat Chiqo is wat stram. Door achter hem te lopen kwam hij zonder kleerscheuren boven. Ik had zo mijn oplossing voor het onweer: oorkappen en zonnebril…

Het waren heftige nachten met dat onweer en die harde wind. Hier in Oldeholtpade weinig schade. Wel wat grote takken van de boom gebroken, zoals hier te zien.