lopend werkje

Mijn lopend werkje van nu: Een sjaal. Een patroon van Drops Design: Herbs en spices. Het Noorse Drops is een garenmerk. Maar ze komen ook twee keer per jaar met een serie nieuwe patronen. Hierbij laten ze de klanten kiezen welke patronen er uitgebracht worden. Ik heb al een aantal keren wat van hun gebreid. De patronen zijn goed leesbaar (Nederlands) en dat is fijn natuurlijk.

Nu dus de Herbs en Spices shawl. Zo simpel en zo mooi! Aan één kant meerderen en aan de andere kant minderen. Maar je meerdert meer dan je mindert en dan krijg je deze vorm.

Ik gebruik garen van de Wibra: Bianca 8139 €1.79, 100 gram, 260 meter. En de zwart is van de Zeeman Royal €0.99, 100 gram 241 meter. Ik ben nog bezig met mijn eerste twee bollen. De Bianca van Wibra is zo kleurrijk, mooi & zacht.
Een deken van dit garen zou ook zo mooi zijn… Zal ik nog wat bollen ophalen?

Ik schreef het al eerder: breien hoeft niet duur te zijn. Zeeman en Wibra garen: lekker goedkoop, wasbaar en leuke kleuren. Niets mis mee. Zo heb ik al negen (!) projecten met garen van de Zeeman gemaakt.

Van de bieb leende ik een boek van Marleen van Baal, met verhalen van hondenliefhebbers over de betekenis van de relatie met hun viervoeters. Een prachtig boek met mooie foto’s. Dit stukje viel me op:

Uit: Lieve hond wat doe je met me, Marleen van Baal.
Honden zijn meesters in het registreren van gedrag. Ze reageren daarop vanuit hun persoonlijkheid, karakter en ervaringen. Vaak wordt gezegd dat honden het gedrag van mensen spiegelen, maar daarmee ga je voorbij aan de eigenheid van de hond. De hond reageert op jouw gedrag en als jij die reactie ziet, doet die reactie wat met jou.
Dat wat het met jou doet, dat is de spiegel.

De hond is geen spiegel, maar hij laat jou in de spiegel kijken. Kijk je goed naar je hond en durf je in de spiegel te kijken, dan leer je veel over jezelf.

Zo is het precies!

Take it easy en kalm an!

 

 

sokken breien

Het is zo leuk om te doen, sokken breien. De mogelijkheden zijn eindeloos. Van teen naar boord of van boord naar teen. Hakken in alle soorten en maten. Wolletjes in spikkels, strepen of tweed. Twee sokken tegelijkertijd breien of één op vijf korte pennetjes.

Echt, ik kan nog zoveel leren en daardoor is er ook nog zoveel uitdaging voor mij in het sokken breien.

Deze keer brei ik met Regia Classic Stars Color.

Ik brei ze top-cuff-down of van boord-naar-beneden.
Met een Hollandse hiel.
Naaldjes 2.25 mm Knitpro Zing.
Deze naaldjes zijn de Rolls Royce onder de breinaalden en ik word echt niet door Knitpro gesponsord hoor.

Zo ziet het er dan uit op een zomerse avond: sapje, boekje en breiwerkje. Heerlijk!
Vanuit een ander perspectief:

Meestal liggen de beestjes bij mij in de buurt.
Wat een ‘gezellig-geit’ zo. En ja, daar is hij weer, de buurtgeit! 😉

Anyhow, ik brei er weer een reliëfpatroontje in, altijd leuk. En omdat het patroontje steeds herhaald na zes toeren, brei je van streepje, naar streepje.

Guusje houdt, vanaf de vensterbank, de boel graag in de gaten. Ze neemt haar taak als neighbourhood watch zeer serieus. Goed zo poes!

Take care en kalm an!

zomerhitte

Hier nog een ‘lopend werkje’ (L.W.).

En hieronder is het ‘werkje af’ (W.A.). Patroon: Soxxlook no.5 van Kristin Balke. Garen: Supra Wave. Naalden 2.25. Voor Janlief. 19 gram garen over van de 100 gram.

Maar om terug te komen op de titel van deze blog:
Ik ben geen fan van zomerhitte.

Strakblauwe luchten waardeer ik alleen in de winter, liefst met dikke laag ijs op de sloten en vaarten. Zoiets als hieronder.

Op zich kan ik er wel tegen hoor.
Mijn Oma Froukje niet, die ging op extreem warme dagen gewoon met haar handwerkje in de kelder zitten. Nee, ook ik ben dus geen zomermens, maar duik nog net niet de kelder in.

Alhoewel ik vies plakkerig ben van het zweet, (bah, bah, bah!) heb ik geen plakhanden dus breien gaat prima.

Chiqo vindt de warmte ook niet leuk. Met zijn dikke vacht hijgt hij zich door de dag.
In het bos is het dan wel aangenaam. We lopen ’s morgens gewoon wat vroeger dan normaal.

Even pootjebaden.

Gelukkig gaat hij zo nu en dan wel op zijn cooling-mat, van de Action, liggen.

Als je de bovenstaande plaatjes ziet, is het net alsof Chiqo er voortdurend op ligt, niets is minder waar. Meestal ziet het er zo uit.

‘Nee hoor, alleen mijn voorpootjes hoeven gekoeld’. Hoe eigenwijs kun je zijn…

Afgelopen maandag nam dochterlief Jildou me mee voor een dagje Walibi, een dagje achtbanen. Zowel Sandor als Jan wagen zich niet in een achtbaan die over de kop gaat, dus mochten zij niet mee.

O, ik vind dat zoooo leuk! Bij elke achtbaan mekker ik dat ik niet durf. Wat halen we ons dan ook aan, om vrijwillig plaats te nemen in een zo’n stoeltje met beugels. Maar wanneer het ritje klaar is dan vind ik het fantastisch: gewoon omdat het best wel eng & spannend is en echt zó hard gaat!

Express Platform 13, El condor, Untamed & Goliath. Dat waren de achtbanen waar we in hebben gezeten. Maar ook deden we een ritje in La Grande Roue (reuzenrad), zaten in het treintje, G-Force, Super Swing (2x) en de Crazy River. Die laatste zag eruit of je niet nat zou worden, nou wij wel hoor! Zo flats: een golf water zo over ons heen!

Echt geweldig zo’n dagje. Nergens wachtrijen want bij Walibi maken ze gebruik van een slimme app waarbij je jezelf op een virtuele wachtrij zet. Zo weet je dus precies op welke tijd je in de attractie kan.

Kalm an en tot kiekes!

een woensdagblogje

Eigenlijk wilde ik deze sokken als FO laten zien. Een ‘Finished Object’ is een projectje wat je àf heb. Maar dat heb ik nog niet. Ik ben wel zonder problemen met de tweede sok bezig. Geen second sock syndrome dus.

Garen: Superba Wave. Ik ken het merk niet. Dus is het even afwachten hoe dit garen zich houdt in de was. Naalden 2.25 en 64 steken. Sokken voor Janlief.

Het reliëfpatroon komt uit het boek SOXX Look van Kerstin Balke.

Onze stabijna* Chiqo is 15.5 jaar en heeft vier standen.

Stand één is ‘Slak’. Wanneer we, na een wandeling, bijna thuis zijn dan gebruikt hij deze stand. Ook wel stand ‘Zeer Langzaam’ of ‘Pootje-voor-pootje’ stand.

Hierna komt stand ‘Kuieren’. De laatste tijd is dit Chiqo zijn favoriet. Hier en daar wat snuffelen en rustig ons rondje lopend.

Stand drie ‘Wandelen’ is stevig de pas erin. Toen ik hem in het begin van onze relatie, 6 jaar terug, uitliet konden we samen nog kilometers maken. Chiqo vond dat prachtig! En ik ook natuurlijk. Maar Chiqo heeft nu, door zijn leeftijd vaak wat minder energie.

Dan stand vier: ‘Sprinten’. Heel sporadisch draaft Chiqo nog wel een stukje. Alleen als hij echt ver achterop is geraakt dan sprint hij naar me toe.

Er is nog een vijfde: Stand ‘Weiger’. Wanneer Chiqo, ’s avonds, er met me uitgaat en zijn boodschapjes heeft gedaan, gaat hij in deze stand. Het enige wat ik dan kan doen is rechts-om-keren en met hem naar huis gaan.

Chiqo loopt graag voorop zodat kan hij het tempo bepalen.

* Chiqo is een kruising tussen Friese Stabij en Wetterhoun, dus net niet een hele Stabij, vandaar Stabijna.

Hieronder: De braambloezem nog nat van de regenbui.

Tijdens onze wandelingen zien we ze regelmatig: reeën. Ik vind het altijd prachtig om beestjes in het wild te zien.

Take care en kalm an!

restjes

De restjes garen die ik overhield van het gehaakte plaid van laatst, heb ik in een kol verwerkt.

Dit is Zeeman Julia (20%wol) garen. Lekker wollig en warm.


Ik gebruikte lange pennen. Ik brei eigenlijk alleen nog op rondbreinaalden en korte sokkennaaldjes. Maar mijn rondbreinaald van 6 mm heeft een hele stugge draad/kabel en dat werk zo niet fijn. Dan verkies ik toch de lange naalden. Maar ik blijf wel continentaals breien hoor.


En zo ziet dat er dan uit:

Mijn zus vroeg me laatst wanneer ik ga vloggen. Nou, voorlopig niet. Deze 15 seconden (!) vond ik al spannend. Pfff! Zo krampachtig breiend terwijl Jan filmde. En dan zijn alleen mijn handen (en een paar grijze haren) te zien.

Mezelf zien op film/foto vind ik sowieso lastig. Je eigen stem horen is ook zoiets. Het klinkt toch anders dan je in gedachten had. En zo gaat het mij ook met beeld, ik krijg dan een onbehagelijk gevoel. In mijn hoofd is het plaatje gewoon anders… Misschien is het wel zo, dat mijn brein er gewoon iets anders van maakt. Dat in real live er toch een andere ‘ik’ te zien is, dan dat ík zie? 
Anyhow, vloggen is dus nog een ver-van-mijn-bed-show.

Pennen 6, dat breit vlot! Tenminste zolang Guusje zich er niet tegenaan gaat bemoeien!


Guus was duidelijk gecharmeerd van de zachtheid van dit project.


Het breiwerkje werd een rustpuntje in de dag. Niet ingewikkeld of moeilijk.


Heerlijk warm en groot. Het wordt tenslotte vanzelf weer winter, weer koud. Aan één kant strepen en aan de andere kant effen grijs. Ik vind kollen in de regel mooier zitten dan een recht-toe-recht-aan sjaal. 


Waar ik bij dik garen wel tegen aanloop is, dat ik het afhechten van de draadjes lastig vind. Je blijft het zo zien, vind ik. Dat heb ik niet bij sokkengaren bijvoorbeeld. Heeft er iemand een tip of is het een kwestie van accepteren?


Nog even een foto van onze stabijna Chiqo. Still alive and kicking.


Kalm an en take care!

sneakersokjes

Een nieuw werkje: sneakersokjes voor Jildou. Het patroontje is geinspireerd op het ontwerp van Gaby M. Sternfeld ‘Strandkorb Söckchen’.

Garen: Lana Grossa Meilenweit. Naaldjes 2.25 mm.

Lana Grossa noemt de kleur ‘Snow’. Wel een rare naam voor dit kleurige garen. Maar ach: ‘what’s in a name…’

Naast dit garen gebruik ik witte Boter IJselmuiden Bergen. Een muizentandje als begin en een zomers ajourtje in de bovenvoet. Ajourbreien is een techniek waarbij je gaatjes in een bepaald patroontje maakt.

Ik ben benieuwd hoe de sneakersokjes uiteindelijk zitten. Al met al een erg leuk lopend werkje!

Wanneer we op pad zijn raakt Chiqo wel eens wat achterop. Er is ook zoveel te snuffelen in het bos. Uiteindelijk komt hij altijd wel weer bij me. Wanneer hij zijn staart zo mooi laat zwiepen, dan is hij ‘goed te pas’ ofwel in zijn goede doen.

Onze oude hond, van 15 lentes, doet het nog. Deze week ging hij wel weer bijna ‘over zijn kant’. Dan doen de achterpootjes even niet meer mee. Maar een dag later rent Chiqo weer vrolijk achter me aan. Pijn heeft het beestje gelukkig niet. Hij heeft pijnstilling voor de slijtage in zijn ruggetje. Tja… Het is een hondje van de dag.

Het was koud vanmorgen tijdens onze wandeling. Zelfs de madeliefjes hielden hun kleine bloemblaadjes gesloten.

Take care en kalm an!

 

ratjetoe 10

Ratjetoe is een soldatenmaal met ingrediënten die er op dat moment waren en dit werd dan door elkaar gehusseld. “Stampt” uit 1914. Bij mij betekend het mengelmoes van allerlei onderwerpen in één blog.
Dus laat ik maar snel beginnen.

Op de pennen:
Een zomerse sjaal. Patroon van ‘A passion for lace’, Monique Boonstra. Brain Waves.

Het garen komt van Wol met Verve -Zwartsluis, en ik was meteen verkocht toen ik deze kleuren zag. Het is de gewone basis sokkengaren. Op bovenste foto zijn de kleuren goed te zien.

Ik heb een spijkerjas als zomerjas. Daar kleurt deze sjaal vast mooi bij.
Het eerste beginnetje. Hier zonder….

En hier mét hond!

Een ieder die mijn weblog volgt weet dat, wat ik ook doe, Chiqo nabij is.

Ik breide dit patroon, ‘Brain Waves al eerder. Zie hieronder:

Een weddingringshawl voor onze trouwdag vorig jaar. Ik gebruikte lacegaren van Drops = 70% alpaca en 30% zijde. Heel dun garen dus. Het is zo fijn breiwerk geworden dat de shawl door een ring past: een wedding-ring-shawl dus.

Vroeger was dit een soort spin-test voor vrouwen: een zo dun mogelijke draad te kunnen spinnen. Zo fijn dat de kantshawl, gebreid van dat gesponnen garen, door een trouwring paste. Deze traditie vind je in IJsland. Maar ook op de Shetlandeilanden.

Nu het mooi weer is, staat onze achterdeur veel open. Tijd voor Guusje om de buitenwereld hiér te ontdekken. Aangezien Guusje als zwervertje werd gevonden is ze al aan het buitenleven gewend.

Nu is ze gechipt en heeft een belletje om mét een kokertje met haar NAW-gegevens. Ook onze 06 nummers heb ik op het ienieminie-briefje geschreven. Je weet maar nooit.

Zo’n eerste keer de hort op vind ik best spannend. Guus trippelde gelijk weg. Na verloop van tijd hoorden we haar belletje weer en was ze weer in de achtertuin. Afgelopen dagen ging ze wel naar buiten maar lag ook wel lekker in de woonkamer. Guusje is een sociaal beestje. Ze zit er buiten ook gewoon gezellig bij!

Afgelopen maandag waren de kleinkinderen bij ons. Altijd gezellig!

Tess had haar schoolwerk op zondag al gedaan dus had ze alle tijd om te spelen. En Kyan, die helpt het liefst Opa met sleutelen.

Het blikje waar ik steekmarkeerders in bewaar. Toepasselijk in deze tijd.
Door het jachtige bestaan van de mens, vóór de Coronacrisis en de 24-uurs economie, raakten we steeds verder verwijderd van de natuur. Misschien komt er nu een tijd dat we weer deel uit gaan maken van die natuur.

Alles in de natuur heeft zijn eigen cyclus. Er is tijd voor activiteit en een tijd voor passiviteit. De rust van de winter en het ontwaken in de lente. De energievolle zomer en de oogst in de herfst.

Het doet me denken aan het liedje ‘Turn, turn, turn’ van The Byrds. De tekst is gebaseerd op de Bijbeltekst Prediker 3:1-8.

To every thing there is a season, and a time to every purpose under the heaven:
A time to be born, and a time to die; a time to plant, a time to reap that which is planted;
A time to kill, and a time to heal; a time to break down, and a time to build up;
A time to weep, and a time to laugh; a time to mourn, and a time to dance;
A time to cast away stones, and a time to gather stones together;
A time to embrace, and a time to refrain from embracing;
A time to get, and a time to lose; a time to keep, and a time to cast away;
A time to rend, and a time to sew; a time to keep silence, and a time to speak;
A time to love, and a time to hate; a time of war, and a time of peace.

Foto hierboven: Ochtenddauw op de krenteboom.

Take care en kalm an!

bearhunting

Er ontstaan mooie initiatieven in deze tijd van veranderingen.
Deze vind ikzelf zo leuk: Berenjacht! Het idee komt uit Australië. And very easy to join.
Plaats een teddybeer voor je raam. Kinderen kunnen dan tijdens hun wandeling proberen beren te spotten.

Hoe meer mensen er meedoen hoe leuker het voor de berenjagers wordt natuurlijk. En als je dan ook nog een afstreepkaart hebt is het nog leuker!

Ondertussen haak ik verder aan de deken. Ik ben met de laatste toeren bezig. Hierna komt er nog een rand om de deken.

Dat is nog wel een klusje weet ik uit ervaring. Wol genoeg. Ik had speciaal voor de rand nog extra wol gekocht.

Wanneer ik even weg ben dan gaat Chiqo bankhangen…
Zie die voorpoot! En helemaal zen die hond! Nu ben ik veel thuis dus wordt er weinig op de bank gehangen.

Elke dag weer ben ik dankbaar dat we hier in Fryslân wonen. Elke dag kan ik gewoon met Chiqo het bos in. We komen weinig mensen tegen, echt weinig. Kom je toevallig wel iemand tegen dan houden we afstand.

Het is natuurlijk al dagen stralend lenteweer. Maar de nachtvorst is ’s morgens  duidelijk zichtbaar op de sloten.

Ik denk dat het water in de sloot wel erg koud is, toch wilde Chiqo het zelf even testen. Een heel klein beetje testen, even pootjebaden!

Take care en ‘kalm an!’

extra dag

Alhoewel het nieuws gedomineerd wordt door het Corona-4-us wil ik het daar niet over hebben. Door deze regel te typen, heb ik het er dan toch wel over.

Het is morgen 29 februari, een dag die maar eens in de vier jaar voorkomt. In het planetarium in Franeker wordt de klok een etmaal terug gezet. Eise Eisinga heeft dat keurig beschreven in zijn handboek. Schrikkeldag/jaar: de naam komt van het woord ‘scricken’ wat springen of hikken betekend.

Het is nog wel een klusje: Aan het plafond wordt de datumwijzer losgemaakt en om deze  opnieuw op 28 februari te kunnen zetten. Het planetarium kent namelijk geen 29 februari.

Hoe zit het ook al weer:
In haar jaarlijkse baan om de zon kruist de aarde twee keer de hemelevenaar. In de lente en in de herfst. Van lente naar lente duurt 365,242 dus komt elk gewoon jaar 0,242 dag te weinig. Daarom draaien we, sinds 1582, eens in de vier jaar nog een extra dag. Zo staat de aarde op 21 maart weer echt op zijn lentepunt.

Ik heb één van de sokjes voor Tess af. Sok twee staat op de pennen. Het is een soort van zelf strepend motief in het garen. (Opal Claude Monet.)

Wat kan ik blij worden wanneer de teen klaar, van sok één en ik zo weer bij het zelfde streepje op kan zetten. Zoals bij de eerste sok, zonder een heel stuk garen af te moeten wikkelen: Dat is nu brei-geluk!
Twee identieke sokken hebben toch zo mijn voorkeur.

Hieronder de originele foto, natuurlijk staat z’n koppie er bij op!

Onze lieve oude Chiqo, wat doet hij het nog goed. We wandelen heel wat af samen.

En tot slot:
Het is altijd fijn als je je gezien voelt, door wie dan ook! 😉

Fijn weekend en ‘kalm an!’

motorbeurs

Gisteren gingen Jan en ik vanuit Steenwijk naar Utrecht Centraal om de motorbeurs te bezoeken. Het was erg druk in de trein. In Zwolle konden we naast elkaar zitten. En ja, ik zit toch liever tegen Jan aan dan tegen een andere motorrijder. Ik vind het lastig om, in een overvolle trein, ‘tegen’ een vreemde aan te moeten zitten. Tja, ik hecht blijkbaar veel waarde aan mijn eigen aura, om zo maar te zeggen.

We zaten in een ‘praat’ coupé, tjonge wat een kippenhok. Schuin achter mij een stel meisjes. Ik dacht dat het er minstens vier waren, maar toen ik om keek bleken het er maar twee. Zo kletsend, zo druk! Maar overal om me heen waren de mensen enthousiast kleppend de reistijd aan het doden.

Mijn filter doet het regelmatig niet goed, gevolg is dat ik alles van iedereen hoor. Zo lastig! Ik wordt er bekaf van. Een ieder die dit ook heeft snapt het gevoel en degene die dit niet kennen zullen het nooit snappen.

Anyhow: De motorbeurs was groot & druk. Gelukkig had ik mijn affaseerschoenen aan. Mijn moeder noemde haar schoenen zo als ze er goed én vooral ook snel op kon lopen.

Een ieder die me kent weet dat ik altijd jurken en rokken draag, ik héb niet eens een broek. Maar tegenwoordig passen affeseerschoenen (sneakers) ook prima onder jurkjes. Voordeel: geen pijnlijke voeten of benen na een dagje beursen.

Op de beurs hebben we een bakkie gedaan met Chris, een sympathieke motorrijder die we kennen van de Ducati Olanda Club. Ook hebben we kennis gemaakt met Judith en Etienne van Motovacances Chamauche. In mei gaan we bij hun logeren.

Na zo’n dagje beurs was het lekker eten bij Speys. En weer door… op naar station.
De trein die we wilde nemen reed niet. Er waren door storing behoorlijk wat treinen richting noorden uitgevallen.

Gelukkig reden de treinen even later weer en konden we met de 18:48 mee richting noorden. Maar gevolg was wel dat het echt overvol in de trein was. Ik kon een plekje bemachtigen, Jan moest tot Zwolle staan.

Tijdens de terugreis, was het nog drukker in de trein dan de heenreis. Gelukkig zaten we in een stilte coupé, dat scheelt een stuk. Maar nu was er een kereltje die vanaf Utrecht tot Zwolle constant ‘mamma’ riep. Maar mamma was in gesprek met haar vriendin en liet het zoontje constant ‘mamma’ roepen. ‘mamma waarom…’ ‘mamma…’ ‘Mamma!’ etc. Mamma was blijkbaar immuun geworden voor de lokroep van zoon. Ik echter niet…

Ik las dapper door in mijn boek: Zeven Zussen Schaduw. Inmiddels was het contact tussen Flora en Aurelia verbroken op een vervelende manier, maar alle ‘mamma’s’ hoor ik wel… pff…
Ja, ook toen de koning dood ging… ‘MAMMA!’.

Let wel, herken je het, dan snap je het.
Doet je filter het wél goed dan hoor je dat dus niet. Dan kan je je afsluiten voor alle ruis waar je op dat moment niets mee hoeft.

Normaal heb ik meestal een breiwerkje bij me. Deze keer mijn ereader.
Tijdens mijn laatste lange autorit had ik wel een breiwerkje bij me, maar geen steek gebreid. Ik kijk dan toch liever naar buiten en bedenk me dat ik thuis wel weer kan breien. Zo gaat dat ook wel met treinen bij daglicht. Het breiwerkje ‘on the go’ moet ook wel easy zijn anders werkt het sowieso niet ‘on the go’.

Mijn lopend werkje zijn deze donkerblauwe tweedsokken voor Jan. Het donkerblauw breit lastig voor een mens met presbyopie ofwel ouderdomsverziendheid. Mét bril en overdag gaat het nog wel, ’s avonds niet.

Ik heb een daglichtlamp maar die is zo fel dat dit een heel ongezellig licht verspreid, zo in de avonduren! Net alsof je in een goedkope eettent in Turkije zit! Niet dat ik ooit daar heb gezeten.

En om nu mijn deken als werkje mee te nemen in de trein… Dan sjouw je daar ook de hele dag mee rond. Nee, de ereader was prima.

Vandaag weer een dagje dagelijkse routine.

Aandacht voor de beestjes die hier wonen, rondje bos, een wasje draaien en een blogje schrijven. Fijn!

Ze zitten heerlijk trouwens, de sokken die ik door de hoeveelheid foutjes liever niet weg wilde geven…

Fijn weekend verder en ‘kalm an!’