Gisteren gingen Jan en ik vanuit Steenwijk naar Utrecht Centraal om de motorbeurs te bezoeken. 
Het was erg druk in de trein. In Zwolle konden we naast elkaar zitten. En ja, ik zit toch liever tegen Jan aan dan tegen een andere motorrijder. Ik vind het lastig om, in een overvolle trein, ‘tegen’ een vreemde aan te moeten zitten. Tja, ik hecht blijkbaar veel waarde aan mijn eigen aura, om zo maar te zeggen.
We zaten in een ‘praat’ coupé, tjonge wat een kippenhok. Schuin achter mij een stel meisjes. Ik dacht dat het er minstens vier waren, maar toen ik om keek bleken het er maar twee. Zo kletsend, zo druk! Maar overal om me heen waren de mensen enthousiast kleppend de reistijd aan het doden.
Mijn filter doet het regelmatig niet goed, gevolg is dat ik alles van iedereen hoor. Zo lastig! Ik wordt er bekaf van. Een ieder die dit ook heeft snapt het gevoel en degene die dit niet kennen zullen het nooit snappen.
Anyhow: De motorbeurs was groot & druk. Gelukkig had ik mijn affaseerschoenen aan. Mijn moeder noemde haar schoenen zo als ze er goed én vooral ook snel op kon lopen.
Een ieder die me kent weet dat ik altijd jurken en rokken draag, ik héb niet eens een broek. Maar tegenwoordig passen affeseerschoenen (sneakers) ook prima onder jurkjes. Voordeel: geen pijnlijke voeten of benen na een dagje beursen.
Op de beurs hebben we een bakkie gedaan met Chris, een sympathieke motorrijder die we kennen van de Ducati Olanda Club. Ook hebben we kennis gemaakt met Judith en Etienne van Motovacances Chamauche. In mei gaan we bij hun logeren.
Na zo’n dagje beurs was het lekker eten bij Speys. En weer door… op naar station.
De trein die we wilde nemen reed niet. Er waren door storing behoorlijk wat treinen richting noorden uitgevallen.
Gelukkig reden de treinen even later weer en konden we met de 18:48 mee richting noorden. Maar gevolg was wel dat het echt overvol in de trein was. Ik kon een plekje bemachtigen, Jan moest tot Zwolle staan.
Tijdens de terugreis, was het nog drukker in de trein dan de heenreis. Gelukkig zaten we in een stilte coupé, dat scheelt een stuk. Maar nu was er een kereltje die vanaf Utrecht tot Zwolle constant ‘mamma’ riep. Maar mamma was in gesprek met haar vriendin en liet het zoontje constant ‘mamma’ roepen. ‘mamma waarom…’ ‘mamma…’ ‘Mamma!’ etc. Mamma was blijkbaar immuun geworden voor de lokroep van zoon. Ik echter niet…
Ik las dapper door in mijn boek: Zeven Zussen Schaduw. Inmiddels was het contact tussen Flora en Aurelia verbroken op een vervelende manier, maar alle ‘mamma’s’ hoor ik wel… pff…
Ja, ook toen de koning dood ging… ‘MAMMA!’.
Let wel, herken je het, dan snap je het.
Doet je filter het wél goed dan hoor je dat dus niet. Dan kan je je afsluiten voor alle ruis waar je op dat moment niets mee hoeft.
Normaal heb ik meestal een breiwerkje bij me. Deze keer mijn ereader.
Tijdens mijn laatste lange autorit had ik wel een breiwerkje bij me, maar geen steek gebreid. Ik kijk dan toch liever naar buiten en bedenk me dat ik thuis wel weer kan breien. Zo gaat dat ook wel met treinen bij daglicht. Het breiwerkje ‘on the go’ moet ook wel easy zijn anders werkt het sowieso niet ‘on the go’.
Mijn lopend werkje zijn deze donkerblauwe tweedsokken voor Jan. Het donkerblauw breit lastig voor een mens met presbyopie ofwel ouderdomsverziendheid. Mét bril en overdag gaat het nog wel, ’s avonds niet.
Ik heb een daglichtlamp maar die is zo fel dat dit een heel ongezellig licht verspreid, zo in de avonduren! Net alsof je in een goedkope eettent in Turkije zit! Niet dat ik ooit daar heb gezeten.
En om nu mijn deken als werkje mee te nemen in de trein… Dan sjouw je daar ook de hele dag mee rond. Nee, de ereader was prima.
Vandaag weer een dagje dagelijkse routine.
Aandacht voor de beestjes die hier wonen, rondje bos, een wasje draaien en een blogje schrijven. Fijn!
Ze zitten heerlijk trouwens, de sokken die ik door de hoeveelheid foutjes liever niet weg wilde geven…
Fijn weekend verder en ‘kalm an!’
ook niet.
