jarige job

In 2004 werd onze hond Chiqo geboren. Hij is vandaag 14 jaar geworden. Chiqo is een kruising tussen een Friese stabij en een wetterhoun. Een sta-bijna dus.

Dit schreef ik in een eerdere blog:
“Sinds (buur-)Jan en ik een relatie kregen, in 2014, heb ik ook een band opgebouwd met zijn hond Chiqo. Al snel haalde ik het hondje op van no.5,  waar hij toen nog woonde (ik woon op no.9) en liep dagelijks met hem in het rond.

In het begin van onze relatie was er toch nog angst van mijn kant. Voordat Chiqo in mijn leven kwam, was ik namelijk erg bang voor honden. Ooit ontstaan nadat ik, als klein meisje, besprongen was door een boxer waarbij ik viel en de krassen van de poten op mijn rug had staan. Die hond was iets te over-enthousiast, maar dat besefte ik toen natuurlijk niet.
Ik kreeg vertrouwen in Chiqo, leerde hem goed kennen en begreep steeds meer de honden-taal. By the way, ik ben nog steeds bang voor honden die ik niet ken.”

Vandaag een kleine foto-shoot:

Chiqo is een hulphond-light. Alhoewel hij geen diploma heeft om hulphond te zijn, gedraagt hij zich wel zo. Wanneer ik in een mindere fase zit, moet ik toch in beweging komen om Chiqo uit te laten. Chiqo zorgt zo voor ritme en beweging gedurende de dag.
Maar ook zijn positieve karakter: hij is altijd blij. Vrolijkheid werkt aanstekelijk.
Dan is Chiqo zeer mindful, ofwel indachtig. Hmm… nee, dat klopt niet, een hond kan zich volgens mij niet bewust zijn van zijn ‘fysieke gevoelens en gedachtes zonder oordeel’. Chiqo gaat meer mindlessness door het leven. Hij leeft in het nú, geniet wanneer dat kan, slaapt wanneer hij wil en is blij wanneer hij ons ziet.

Onderstaande foto maakte ik voor het vak photovoice op school. Het idee van photovoice: een foto zegt meer dan duizend woorden.

Deze foto is persoonlijk. Toch mag deze foto ook gezien worden.
Mijn hulphond-light!

Advertenties

wafelsokken

De sokken voor dochterlief Jildou zijn af. Ik startte dit paar al op 3 mei. Het patroon is van Sandy Turner: Bleuberry Waffle Socks. Leuk om te breien.

Dit paar ging gepaard met de nodige onhandigheden van mijn kant.
– Ik kwam er achter dat ik verschillende naaldjes in mijn breiwerk had, 2.5 en 2.25 mm waarschijnlijk ergens in het beenstuk van de eerste sok verwisseld. Toch maar door gebreid met de verkeerde naaldjes, bij het dragen zal Jildou het denk ik niet merken.
– De wisseling van het patroon zit op de voorvoet, gelukkig valt dit niet op.
– Ik kreeg het niet voor elkaar dat de tweede sok dezelfde kleurwissel heeft. Normaal lukt me dit altijd wel om twee identieke sokken te maken. Maar nu ik ze af zie vind ik dit toch niet storend.
Jildou zal ook met dit paar vast wel weer blij zijn!

Nu het prachtig nazomerweer is, is het in het bos ook fijn wandelen. Mijn rondjes worden weer wat langer, gelukkig! Ik loop nog niet zo snel, Chiqo moet dus zo nu en dan wel even op mij wachten.

Maar dat vindt hij niet erg, onderweg is er genoeg te snuffelen.

Nog even en de bladeren van de eik, nu nog bladgroen, zullen verkleuren. Het lijkt hier mooi, zo met het zonlicht er op.

ouderdomskwaaltjes

We worden ouder, gelukkig wel! Maar ‘elk voordeel heb z’n nadeel’: onze ogen worden slechter ten gevolge van presbyopia oftewel ouderdomsverziendheid. Het heet verziendheid omdat in de verte kijken geen problemen geeft maar juist dichtbij het oog zich niet meer scherp kan stellen. Jan en ik hebben beide een leesbril nodig, maar die willen we dus niet aan een touwtje om onze hals. Gevolg hiervan is dat er overal in huis brilletjes rondslingeren: op de nachtkastjes, op de eettafel, op de werkbank (Jan), in de tas (Froukje) etc. Soms liggen er drie op tafel en soms zijn ze allemaal verdwenen…

Al eerder schreef ik dat onze veestapel (ook) ouder wordt.

Dit gaat ook met de nodige kwaaltjes gepaard. Stabijna Chiqo wordt steeds dover.. Wat? STEEDS DOVER!
Wanneer er een auto onze oprit op rijdt hoort hij dat niet meer, zelfs het tuinhekje doet hem niet meer opkijken. Maar ‘elk nadeel heb z’n voordeel’: hij is ook niet meer bang voor onweer. De donder gaat aan hem voorbij. Hij lag deze zomer achterhuis terwijl het rommelde in de lucht. Eerder was hij bij het horen van onweer al onder de tafel gekropen. Hopen dat dit ook zo zal werken bij het vuurwerk straks in december!

Ik ben druk bezig met de tweede sok van het paar voor dochter Jildou. In mijn omgeving kan ik de door mij gebreide sokken wel kwijt. Naast Jildou kiest Jan ook altijd de zelfgebreide sokken uit de la. Om eerlijk te zijn kan ik niet tegen de vraag opbreien. Ik vind dat fijn: sokken breien is zo leuk en het maakt het maken nog leuker wanneer je de ontvanger er ook blij mee kan maken!

Een nieuw item op mijn blog: wat ligt er bij mij op mijn nachtkastje. Of wel: in welk boek ben ik aan het lezen? Op Pinterest ben ik gaan bij houden welke boeken ik heb gelezen. De teller van 2018 staat nu op 12. Nu op mijn nachtkastje: Loes de Hollander met: ‘Mij zie je niet’. Het is best wel een apart boek. Geschreven vanuit een ik-personage met hoofdstukken afgewisseld gezien vanuit het slachtoffer van die ik-personage. Een pittig thema: de ik-persoon verloor haar tienerdochter door suïcide ten gevolge van pesten. Wat het boek wat apart maakt is dat de ik-persoon moorden pleegt en hier mee wegkomt. Ben nu halverwege het boek. Leest wel gemakkelijk weg. Wordt vervolgd.

eindstreep halen

Vorige week vertelde ik al dat ik het deze weken er druk heb met school. De drie eindproducten moeten net weer van een iets hoger niveau zijn dan voorheen. Deze verslagen worden dan ook door twee mensen beoordeeld. De stemming gaat van “het komt goed” tot “ik haal het nooit”. Met mijn motivatie gaat het ongeveer het zelfde: “ja we zullen eens even flink aan de gang” tot “pffff, ik wil niet meer”. Maar ik zal jullie hier niet langer mee vermoeien. Over een maand zullen hier wel weer leuke breiwerkjes en schitterende bolletjes wol langs komen!

Even een ommetje maken met onze stabijna Chiqo is dan ook een welkome afwisseling. Het was best nat in het bos. We banjerden lekker samen door de plassen!

een uiltje knappen

Zo ver weg, dat Chiqo mij niet eens opmerkte.
Even een uiltje knappen. Best wel een aparte uitdrukking vind ik.
Er zijn twee mogelijke verklaringen.
1. Uilen zijn nachtdieren en slapen dus overdag. Door de gedachte aan de overdag slapende uil kreeg uiltje de betekenis ‘dutje overdag’. Knappen betekent hier dan iets als ‘meepikken’.
2. Met uiltje wordt ook een de vlindersoort bedoeld. Wie zegt even een uiltje te gaan knappen, beweert eigenlijk dat hij een vlindertje gaat vangen. De uitdrukking is een soort grappend eufemisme: iemand wil niet toegeven dat hij een dutje wil doen, maar doet net alsof hij even weggaat om een vlinder te vangen. (onzetaal.nl)
O ik geeft het toe, ik vang zo heel wat vlinders!

Sokken 212 zijn af.

Een standaard paar, recht-toe-recht-aan ofwel plain vanilla socks. Gebreid van Bellalana Marathon, een garen uit Duitsland, mij onbekend merk. Nld 2.5, maat 43, 60 steken.

Voor het eerst heb ik de tijd bij gehouden. Ik was benieuwd hoe lang ik nu brei over een paar sokken. Elke keer wanneer ik het breiwerkje oppakte schreef ik de tijd neer. Wanneer ik het de pennen weer liet rusten dan schreef ik dit ook op. Een gedoe maar ik was té benieuwd hoe lang ik nu werkelijk over een paar sokken brei, dat ik dit er wel even voor over had.

Het viel me vooral op dat ik een ‘niet-constante’ breister ben. Hiermee bedoel ik dat wanneer ik tv kijk en brei ik ook regelmatig even niet-brei maar even de tv volg. Bij dit paar was ik consequent en breide ik door, óf breide ik niet. Alles voor de wetenschap.

De tijd opgeteld kwam ik op 5 uur en 40 minuten dus voor één paar sokken 11 uur en 20 minuten. Ik had verwacht dat ik 8 uur over één sok zou doen. Maar dat is dus niet zo.

Terugkomend op mijn vorige blogje: de bloedwaarde was wel afwijkend en medicatie is hierop aangepast. Het is niet zo dat ik mijn klachten daar op af kan schuiven. Soms dan gaat niet alleen je ‘denken’ met je op de loop maar ook de signalen die je lichaam uitzendt. Dus tijdelijk even een pas op de plaats om vervolgens de draad weer op te kunnen pakken. Het komt goed.

She’ll be right is een uitdrukking die komt van Nieuw Zeeland en betekend: het komt goed. ‘She’ betekend hier ‘alles’.

baantjes trekken

Hij wist precies waar hij heen wilde… De hele dag had hij al in de zon liggen bakken en wat afkoeling zou fijn zijn.

Even uitschudden en Chiqo kan er weer tegen. Z’n natte vacht houd hem nog wel even koel.

sokken

De sokken voor Janlief zijn af. Toen ik de eerste, een weekje terug, af had was de tweede ook zo klaar.
Nee, ik heb geen last van het ‘second-sock-syndrome’. Bij het ‘tweede-sok-syndroom breit de breister met veel plezier de eerste sok echter de tweede sok wil maar niet af komen. Een reden hiervoor kan zijn dat het ‘nieuwe’ er wel van af is en daardoor de tweede sok gewoon te saai is om te breien. Bij mij werkt dat niet zo. Mijn ‘tweede’ sokken zijn meestal snel af. Misschien omdat er al een sok, als voorbeeld, ligt en het verleidelijk is om sneller te breien. Immers ik zie hoe ver ik nog moet breien en ben ik daardoor geneigd om nog ‘eventjes’ door te breien tot de hak of teen.

Ik heb alweer een bolletje uit m’n stash opgediept voor een nieuw paar sokken. Gekocht op de Breidag in 2016. Een Italiaans bolletje van Lang & co: Super SOXX. Het worden een recht-toe-recht-aan sokken of zoals ze in het Engels zeggen: plain vanilla socks. Dit streepjesgaren leent zich niet voor ingewikkelde patronen.

Het is in een week tijd voorjaar geworden. Tijd om lekker in de tuin bezig te gaan. Zelfs onze tuin, maatje postzegel, heeft wel wat snoeiwerk nodig. Omdat het steeds vroor konden we de appelboom niet snoeien. Vandaag is ze flink gekortwiekt. We snoeien zoveel mogelijk bij afnemende maan. Dan is de sapstroom naar beneden gericht en is de kans op doodbloeden minder.

Onze stabijna* wordt is oud. Dertien lentes! De ene dag huppelt hij vrolijk mee en kan ik lekker de bos* in maar het komt ook voor dat de hond halverwege blijft staan. Dan wil hij niet verder. Geen idee waarom hij niet wil. Chiqo loopt soepel dus ik kan me niet voorstellen dat hij pijn in zijn gewrichten heeft of iets. Het zij zo. En zoals we denken, het zal wel met z’n leeftijd te maken hebben.

Over oud gesproken: Jiskepoes is met haar negentien jaar ook een bejaard dametje. Ze brengt haar dagen veelal slapend door, behalve als we zitten te eten. Dan komt ze er gezellig bij zitten. Lief poezebeest!

* Stabijna: Chiqo is nét geen Stabij, het is een kruising Stabij/Wetterhound.
* De bos: In het Stellingwerfs, een soort Drents dialect wat we hier spreken, hebben we het over Dé bos in plaats van Hét bos.