niet meer zien wat er niet is

.
Titel uit ‘De weg’ van Stef Bos. Een prachtige tekst!

Volg niet de aangegeven richting
Volg niet altijd de route die je kent
Want de omweg is soms mooier en duurt langer
Je ziet soms meer langs een weg die je niet kent
Stef Bos

Spelen met kleurig katoen
Wie mij kent, weet dat ik graag granny’s haak. De grootmoeders vierkantjes.

Het is zo leuk: bij elk vierkantje mag je weer een nieuwe kleurencombi kiezen. Zeker wanneer je, zoals ik, veel, heel veel kleine kleurige bolletjes heb liggen.

Die bolletjes komen van de Action. Elke keer als ik in de Action was, kon ik de verleiding niet weerstaan. Gevolg twee glazen potten vol mini’s.

De start van de vierkantjes haakte ik met een ‘magische ring’. Dat klinkt toverachtig maar is het niet. Tenminste niet zoals zij het me leerde.

Lang leve YouTube. Want de granny’s square an sich leerde ik ook via een filmpje: Marieke van de Wolfabriek. Alweer wat jaren terug. Die magische ring kwam er niet van, tot nu. Terwijl dit juist een makkelijke en mooie manier is om een vierkant (of rondje) mee te beginnen.

Uiteindelijk heb ik drie glazen waxinelichthouders een kleurig jasje gegeven.

Ministerie van gebreide zaken
Dit is één van mijn favoriete podcasts. De Belgische Loes Peters en Jackie van Boxtel nemen je daarin mee in hun handwerken.

Waarom handwerken zo waardevol is? Jackie gaf het goed weer:
‘Gij maakt iets heel moois.
Gij zit minder op uw telefoon.
Gij zijt trots over uzelf.
Gij houdt de focus bij één ding.
De oog-hand coördinatie.
Het uitzoeken van hoe moet dat.’

Zo is het precies. En voor mij het belangrijkste: Het is fijn voor mijn brein.

Recht-toe-recht-aan sokken
Sokken voor mijn schoonbroer. Gebreid van Opal Abo 75% wol/ 25% polyamide, superwash. Voor boord, hak en teen Drops Fabel kleur 107.

Voor maat 46: 64 steken op naald 2.25. Het been: 20 toer 2 bij 2 rib. 60 toer tricot. Voet tot teen 70 toer.

Door op elke 10 toeren een steekmarkeerder in het werk te hangen is het heel gemakkelijk om de maat te bepalen. Ja, dat bevalt me goed. Minder tellen, minder meten en het werkt ook stimulerend. De meeste mensen herkenen het wel bij streepjes breien, toch nog één baantje erbij en nog één… en dan nog één. Zo gaat het ook bij steekmarkeerders: Voor je het weet is maat 46 ook af!

Inpakken en weggeven!
Ik was een fervent fan van inpak-cellofaan. Toch begon het me tegen te staan. Ik, gever, pak het in en de ontvanger pakt het vervolgens uit om dan het plastic weg te gooien. Niet zo duurzaam! De laatste pakjes pakte ik dus al niet meer in.

Tijdens mijn werk, bij voedselbank, moest ik witlof verdelen. De groente zat in kartonnen dozen, netjes in paars/blauw papier gepakt. Te mooie vellen om het zo bij het oud papier te doen. Nu krijgen die stukken bij mij nog een tweede kans als kado-verpakking.

Wandelen
We hadden een wandeldate. Zuslief, ik en onze doggy’s.

Ik koos een route waar de honden lekker konden rauzen. En dat deden ze! Geweldig te zien dat Veto het gezellig had met haar grote neef Douwe. Dat was trouwens wederzijds. |

Hier beeldmateriaal van de date.

Vlinders
Ik spotte het Koolwitje. Koolwitjes heb je in vier smaken. Het Klein Koolwitje, het Groot Koolwitje, Scheefbloemwitje en Klein Geaderd Koolwitje. Ik ben niet zeker maar ik denk dat we hier te maken hebben met het Klein Geaderde variant.  Hier de info.

Slotgroet
Met een pootje van Douwe, zeg ook ik u gedag.

Be safe, take care en kalm an!
Lieve groet uit Olpae!

there are blessings all around you II

.
‘Sunlight fell and reminded me that life can be so gracious sometimes
There are blessings all around you
Open up your eyes, feel the sunlight fall upon you
Let it free your mind, there are blessings all around you
Take a step outside, let your heart shine in a new light.’

Ik deelde dit liedje van het Australische duo ‘Hollow Coves’, al eens eerder, maar hoe mooi!

Ook de betekenis ervan: Het gaat over dankbaarheid. Het herkennen van de kleine zegeningen die het leven te bieden heeft. Als we geen tijd nemen om ze te zien, missen we ze vaak. Het is bekend dat het bewust zijn van dankbaarheid goed is voor de mentale gezondheid. In een wereld waar angst en depressie steeds vaker voor komen, zijn we misschien te afgeleid om de tijd te nemen om dankbaar te zijn. Het beseffen dat er overal zegeningen zijn als je maar gewoon opkijkt en de tijd neemt om het bewust te zien maakt blij.

Herfst
Nu ik dit type is het prachtig herfstweer. De zon laat het bos er indrukwekkend mooi uitzien.

.

De laatste zomerbloemen zijn nog zo kleurrijk.

Chiqo
Het is vandaag de geboortedag van ons hondenvriendje Chiqo, onze stabijna. Hij was namelijk een kruising van stabij/wettehoun. Chiqo wandelde in 2021 over de regenboogbrug, 16 jaar oud. Vandaag steken we een kaarsje voor hem aan. Hieronder een foto, de oude Chiqo, grijzer dan ooit.

Onze Douwe is een ‘echte’ stabij. Hij is groter dan Chiqo en ranker. Een hele andere hond.

Maar alle twee zo ontzettend lief!

Mystery Knit Along
Afgelopen donderdag kwam de eerste clue (eerste patroon-deel) online van deze MKAL van Stephen West. Ik schreef hier in de vorige blog al over. Het begin is er!

Het daagt de brei-deelnemers al behoorlijk uit. Wereldwijd doen een dikke 6000 mensen mee. Ik denk nog wel wat meer. Er zijn al 6383 patronen verkocht. Het getal geef wel aan hoe ontzettend populair dit event is.

West maakt goede tutorials (voorbeeld filmpjes) en deze #westknitsmkal2022 is voor mij dan ook goed te volgen. Maar eerlijk is eerlijk je moet het breien wel een beetje machtig zijn.

Het woordje mystery slaat op het feit dat we niet weten hoe de shawl eruit komt te zien. Bij Clue 1 ging ik meteen naar het eind van het filmpje scrollen om het eerste deel te zien. Gewoon omdat ik dan een idee heb waar het breisel naar toe moet gaan. Dan snap ik beter wat ik moet doen.

Nog wel nog een tijdrovend klusje, ofwel lusje. In dit eerste deel maken we namelijk lusjes die we in elkaar vlechten.

Ondanks instructiefilmpje is het dus nog best een uitdaging, deze MKAL. Daar is niets mis mee trouwens! Ook al ziet het er best ingewikkeld uit, West doceert alles in kleine hapklare stukjes.

Ook al hoef je natuurlijk dit eerste stuk niet af te hebben als clue 2 uitkomt, op donderdag, ga ik wel streven ‘bij’ te blijven.

Vlogster Sarah verwoordde het zo: De MKAL is een uitdaging in zelfdiscipline, wilskracht en doorzettingsvermogen. Mee eens!
Wordt vervolgd.

Still knitting socks
Mijn ‘strawberry cheescake socks’ vorderen gestaag. Een mooi patroontje zonder veel nadenk werk. In het kader van #socktoberparty georganiseerd door Ingrid (@sunny_designes) en Tiny (@design_by_tiny). In deze Knit Along breit iedereen dit patroon van Debbie Ford.

Kringloopgelukje
Ik mag het zo graag doen: Kringlopen. Snuffelen tussen de rommeltjes om toch dat ene gelukje te kunnen bemachtigen.

Zie nu, dit kleine blikje!

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

all around my hat

.
‘Steeleye Span’ is een Britse folk-rockgroep, met een 1-dags-vlieg uit 1975.

Dit liedje kwam echter al uit 1820. En gaat over een straatverkoper die trouw blijft aan zijn verloofde. Deze mevrouw is wegens diefstal 7 jaar verbannen naar Australië. Door een wilgenteen in de band van zijn hoed te dragen toont hij haar trouw.

De wilg staat voor teken van rouw. Rouwtijd duurde destijds 1 jaar en een dag. De opleiding tot heks ook, maar dat is een zijstraat. Anyhow, het tweede couplet geeft aan dat dit vriendinnetje misschien niet de meest geschikte vrouw is voor hem, want zij zal hem niet trouw zijn daar in de ginder. (Tekst)

Het Engelse liedje is later gebruikt als Iers vrijheidslied, dat was omstreeks 1916. Hierin gaat het over een vrouw die haar verloofde verloor tijdens deze Paasopstand. Ze zweert om voortaan rondom haar hoed de Ierse driekleur te dragen.

Rondom mijn hoed
Mijn zonnehoed is af. Durable no.8 katoen en haaknaald 2.5 mm, met vasten gehaakt. Hier ligt de hoed te drogen.

Aangezien ik niet in rouw ben hoef ik geen ‘green willow around my hat’, ik hou het op fleurig een sjaaltje. Ik ben er blij mee!

De kleine dingen
Zo heette een Knit-A-Long van Scheepjes-wol in 2020. Een babydekentje met allerlei strepen. Ik had nog wol liggen van een gehaakte deken die de finish niet haalde.

Dus die bollen Scheepjes Colour Crafter gebruik ik voor dit babydekentje.

Ik brei de deken wat groter. Origineel is het patroon ‘Le petit choses’ 168 steken = 80 x 85 cm. Ik heb 252 steken opgezet wat ongeveer neerkomt op 120 cm breed.

Bij mij een terugkerend dingetje, ik brei mijn eigen draai eraan. Sommige strepen vind ik lastig te breien en dan verzin ik wat anders. Ik moet toegeven dat er in de laatste decimeters geen overeenkomsten meer zijn met het originele patroon. Ik noem dat gewoon creatieve vrijheid. ‘Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage, ‘k Soll wel zeggen ja het mag wel zo.’ Uit Fietse Skik 

Wat ik zo mooi vind aan dekens maken is dat het eindeloze projecten zijn. Ik noem het nog niet monnikenwerk maar je ziet niet veel progressie met zulke lange toeren. En juist dàt geeft mij een soort rust. Het doen, het breien an sich is wat het project zo fijn maakt.

Laat ze breien

Annie M.G. Schmidt wist het wel. Hier de hele tekst. Een blik op de wereld doet je beseffen dat de mensheid beter kan gaan breien. Want dan, ja dan, wordt het hier op de aarde een heilzame toestand van rust en harmonie en de afwezigheid van macht, twist of strijd. Dus: Laat ze ons breien!

Behandeling
In de vorige blogjes had ik het er al over, de behandelingen in het RIF* voor een plekje op mijn neus. Elke werkdag gaan Douwe en ik naar Leeuwarden. *Radiotherapeutisch Instituut Friesland.

Op foto de behandeltafel, die schuift in het ronde apparaat, dat dan weer om mijn hoofd draait. Secuur pakt het apparaat de goede plaats voor de ioniserende bestraling. Deze straling maakt het DNA in de verkeerde cellen kapot en dood. De gezonde cellen gaan ook wel kapot, alleen die herstellen zich weer.

Ik heb een hoofdmasker op, daarin is alleen een gaatje voor mijn mond, dus ik kan die leuke schapen op het plafond niet zien tijdens de behandeling.

Ik ben over de helft. Als ik eerlijk ben, voel ik me wel wat brak. Normaal voel je je belabberd na teveel drank, nou dat kan dus ook na de nodige bestralingen. Het hoort erbij.

Us Douwe

Douwe kan zo enorm hard lopen, het is net een komeet!

Hier alle vier de pootjes van de grond. Foto credits: Jan.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

driving down the road

.
Uit: Country Roads, J.Denver gecoverd door The Petersens, de Bluegrass familieband uit Missouri. Toen de kinderen van Karen en Jon ouder werden wilde vader graag iets sámen doen, als gezin. Aangezien de kinderen Petersen ook voor 89% uit muziek bestaan was het logisch dat ze samen een band gingen vormen. Met dit als resultaat, prachtig!

Bluegrass
Bluegrass was de muziek van Ierse en Schotse immigranten die zich vestigden in de bergstreken van het oosten van Amerika. Daardoor heeft het veel Iers/Schotse invloeden.

Het genre zit ergens tussen Folk en Country in. The sound van Bluegrass wordt vooral ook bepaald door de instrumenten zoals mandoline, viool, contrabas, resonatorgitaar, 5-snarige banjo en gitaar.

Vrolijke sokjes
Het garen, Lang Yarns Super Soxx, breidde zo fijn. Ik had deze sokken dan ook in vijf dagen af. De sokken gingen even badderen alvorens ze op de kachel mochten drogen. Voor kleindochter. Maat 34/35. Naaldjes 2.25 mm.

Het patroontje kwam op mijn Socials voorbij:
Steken deelbaar door 4.
Toer 1 en 3 recht breien.
Toer 2 omslag, 2 recht breien en omslag over de twee steken halen, 2 recht.
Toer 4 2 recht, omslag, 2 recht breien en omslag om de twee steken halen.

Lopend haakwerkje
Eén van de projecten waar ik nu mee bezig ben:


Het zonnehoedje vordert gestaag.

Boek
Momenteel dwaal ik hoog in de bergen, een honderd jaar in het verleden. Ik reis mee met Agata, een moedige vrouw en de hoofdpersoon uit het boek. Voor mij voelt dat echt zo. Ik reis in gedachten mee, doordat ik in het verhaal gezogen word. Zo zat ik tijden in Ierland, door het boek ‘De Zevende Zus’.

Het is een prachtig boek, tenminste dat vind ik. Maar boeken zijn zo smaak gevoelig! Als iemand me zegt: dat was het mooiste boek ven 2021 dan kan het zijn dat ik dat boek al na een paar bladzijden aan de kant leg.

Dit boek heeft een bijzonder thema. Speelt zich af in 1915, hoog in de Alpen, omgeving Timau, Italië. Tijdens de eerste Wereldoorlog strijdt het Italiaanse leger in een loopgravenoorlog tegen Oostenrijk-Hongarije. Het gaat over moed en doorzettingsvermogen.

Ilaria Tuti weet van elke zin een pareltje te maken. Echt, ik zou elke regel willen arceren. Natuurlijk speelt de vertaalsters Hilda Schraa hier ook een rol in.

En als dan ook het ‘breien’ nog wordt aangehaald, dan is het boek voor mij al een juweeltje.

Behandeling
Voor de behandeling van een plekje op mijn neus reizen Douwe en ik elke werkdag naar Leeuwarden. Het gaat goed. Het begint op routine te lijken: Ik word opgehaald uit wachtkamer, hang mijn mondkapje, jas en tas op, ga op de behandelbank liggen. Mijn neus word dan eerst vol gestopt met een soort verbandkoord. Niet echt prettig. Ik voel me elke keer weer een stuffed animal. Zoals ikzelf aapje Jacobus opvul, met de achterkant van een haaknaald, zo doet de verpleging dat bij mij, dan met zo’n stokje.

Dan gaat het masker op en volgt de bestraling. Dat gaat best snel. Ik ben meestal nog niet eens klaar met mijn gedachten of de verpleging staat alweer naast me. Waar ik aan denk? Nou, meestal aan handwerken!

Ze verlossen me uit het aparaat, halen masker af, laten tafel zakken. Dan probeer ik met een zo’n vloeiend mogelijke beweging eraf te stappen. Want ik ben natuurlijk nog jong! Daarna loop ik naar de prullenbak om mijn neus te ‘un-stuffen’ en ontsmet mijn handen. Ik loop naar mijn jas en tas, doe mondkapje weer op en roep ‘Tot morgen!’

Beetje lastige foto door weerspiegeling van een andere auto, maar zo tref ik Douwe dan aan. Hij gaat altijd op de bestuurdersplek zitten. Grapjas! En erger nog, hij wil altijd moeilijk het plaatsje weer afstaan aan mij.

Us Douwe
Hij was niet fit, de dierenarts dacht aan een voedselvergiftiging. Gelukkig is hij nu weer D’ouwe!

Wanneer je een hond hebt die alles ziet als iets eetbaars, dan besef je pas hoeveel zwerfvuil er in ons dorp ligt. Douwe zou het prima doen als ‘litter picker’ maar dan moet hij alle troep wel netjes aan mij afgeven. En dat zit er (nog) niet in.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

I’ve been for a walk on a winter’s day

.
Een song van vóór mijn tijd. The Mamas & the Papas, een folk/rock/vocal groep, zijn bekend van hun mooie harmonische klank. Het liedje (1965) gaat over de koude winter in New York en het verlangen naar de warmte in California. Hoe simpel wil je het hebben, maar hoe mooi ook.

Hoedje
Een zonnehoed, dat is wat ik wil maken. Bij Drops staan er wel 60 patronen!

Hele leuken, maar geen enkele is gehaakt met dun garen. En ik heb juist wel fijne katoen. Durable no.8.

Ik ga deze dan maar op mijn gevoel haken. Ik heb al eens eerder een hoed gehaakt, dus ik denk dat ik het nog wel kan.

Gewoon eenvoudig met vasten en dan zo’n leuk sjaaltje erom. Tip die langs kwam: hang een stekenmarkeerder aan je laatste lus, dan rafelt je werkje niet spontaan af bij het wegleggen.

Mantra
Een mantra is een reeks woorden die gebruikt worden als een soort van meditatie of gebed. Meestal in het Sankriet, dat is de oudste taal uit India. Een mantra geeft houvast en ontzorgt.

Mijn mantra heb ik al jaren:
  ‘Alles komt goed’.
Niet in het Sankriet maar gewoon in het Nederlands. Niet een echt gebed maar meer een soort van wishful zeker weten. Die kaart, 2e foto, kreeg ik onlangs van zuslief.

  ‘Je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.’
Is ook een regel die in mijn hoofd woont. Uit ‘Avond’ van B. de Groot, hier gecoverd door zangeres Meau, die uitvoering is zo mooi!

Katoen
Anyhow, over het algemeen ben ik wel goed georganiseerd. Zo heb ik alle katoentjes in één bak zitten.

In deze bak vond ik het katoentje om te gebruiken voor dat hoedje. Het zit vol met kleurige bolletjes. Bij het aanzien daarvan ploppen er meteen 1000 en 1 ideeën in mijn hoofd op. Maar ook herinneringen.

Deze roze katoen kocht ik toen ik nog op zaterdags bij mijn ouders in de winkel werkte. Ik zal 17 jaar zijn geweest. Onze winkel ging om 16:00 dicht maar handwerkwinkel Pinguin om 17:00. Zo kon ik, net voor sluitingstijd, garen kopen voor een trui. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik kom met de vraag voor garen voor een trui, invalhulp Laura stelde deze katoen/acryl voor mét een patroon erbij van een reliëf truitje. Echt zomers.

Iedere handwerkster weet hoe ik me voelde toen ik met mijn buit naar huis fietste. Wat kan je blij worden van een nieuw te starten project! Die trui heeft de finish niet gehaald. Dat geeft helemaal niet. Het garen is er nog. Ook nu krijg ik weer een fijn gevoel, alleen al van die herinnering.

Nee, mijn enorme stash zit me niet op mijn nek. Ik word er altijd blij van!

Tienersokken
Een appje van een breivriendin:
Een foto gevolgd door: ‘Kun jij hier mooie sokjes van breien voor Tess?’
Zo lief! Ja, dat kan ik zeker. Dus het bolletje kwam mijn kant op.

Nu wordt kleindochter begin maart 10 jaar. TIEN! De tiid hâldt gein skoft, (Frysk voor ‘de tijd houdt geen pauze’). Ze is altijd blij met zelfgebreide sokken. Dus heb ik een paar voor haar op de pennetjes gezet. Er komt een leuk patroontje in.

Behandeling
In mijn vorig blogje vertelde ik dat ik momenteel behandeld wordt voor een plekje op mijn neus. Elke werkdag, 22 dagen lang. De eerste behandelingen zitten erop en het gaat goed. Wordt vervolgd.

Us Douwe

.
Douwe is een beetje ziekjes. De dierenarts denkt dat hij iets verkeerds heeft gegeten. Tijdens de wandelingen ziet Douwe het dorp als één groot lopend buffet. Hap, slik en weg! Douwe is niet kieskeurig, echt alles is in zijn ogen eetbaar. Vaak lukt het me om één en ander uit zijn bek te vissen. En commando ‘NEE’ werkt ook, zo nu en dan dan…

Douwe moest overgeven. Ja… ook in de auto… op de bestuurdersstoel… toen ik er niet zat. En tegen het raam… en in het bakje dat onder het raam zit… Arm beest, arme ik ook wel een beetje.

Goed, hij heeft een prikje tegen misselijkheid gehad en apart blikvoer voor gisteren en vandaag. Ik hoop maar dat Douwe snel opknapt.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

on this roller coaster with those crazy highs and real deep lows

.
Vorige jaar kwam Danny Vera ‘ineens’ op 1 binnen in de top 2000. Logisch eigenlijk: Dit nummer is zo mooi, zo herkenbaar. Het nummer gaat over het leven, zoals het is. Soms is het leuk, soms verdrietig. En je vindt altijd weer je weg naar huis, alwaar de Magnolia groeit.

VocaLinde
Al weken zijn we, als koor, druk doende om een mooi kerstconcert neer te zetten. Op ons lijstje ook een paar andere prachtige popnummers zoals Shallow (Gaga & Cooper) en Door de wind (Sanne Hans).

In de eerste coronatijd heeft dirigent Hinke Jelsma verschillende arrangementen geschreven, zodat wij, als koor, deze nummers kunnen zingen. En dat is veel, heel veel werk. Dat weet ik want zoonlief maakte in der tijd ook arrangementen voor de drumband waar hij toen dirigent van was.

Hoe het allemaal komt, ik weet het niet, niemand weet het. Nu ik dit typ zijn de nieuwe maatregelen nog niet bekend. Maar stel, stel we mogen blijven zingen dan hoop ik echt dat we deze concert-nummers één keer in de Stephanuskerk mogen zingen, met of zonder publiek. Want echt, met ons koor zingen in de kerk is zoooo fijn!

Nieuwe stoel
Onlangs kregen we van A & M een stoel, een tweedehandsje dus maar voor ons is die natuurlijk nieuw. Ze past prachtig in ons interieur.

Lekker bij de kachel. Een heerlijke handwerk/lees/mijmer stoel. Blij mee!

Tomeloze grannystripe-deken
Zeeman Royal garen, naald 4 mm en 2.50 cm breed.

Mijn tomeloos haakproject vordert gestaag. Ik haak er veel aan.

Uit de kast kiezen
Ik heb 4 lopende werkjes. Wanneer ik handwerktijd heb kies ik waar ik zin in heb. Heel handig. Het is natuurlijk wel zo dat, wanneer je aan één werkje werkt, je dat eerder af hebt. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Ik merk dat ik het gewoon fijn vind om te kunnen afwisselen. Te kunnen kiezen.

Vroeger op de kleuterschool was er een vak dat heette ‘Uit de kast kiezen’. Als kind mocht je dus letterlijk kiezen waar je mee wilde spelen. Nou dat ‘vak’ heb ik nog steeds: ‘Uit de handwerkjes kiezen’.

Sokken op bestelling
Natuurlijk heb ik sokken op de pennetjes. Dochterlief vroeg me een paar te breien voor een dierbare naaste. Natuurlijk! Ik ben zo tevreden over het garen!

Er zit geen eindtijd op dus dat is handig.

Nieuwschierige schaapjes
Het borduurwerkje, een kussenhoes. Zo nu en dan komt er een draadje bij. Blauw zit er nu in. Zo leuk om mee bezig te zijn.

Het mooie kringloopblikje waar ik de draadjes in bewaar, daar wordt ik al blij van!

Lana Grosso shawl
De shawl waar ik ook zo nu en dan aan werk. Dan weer een uurtje dan weer wat langer.

Werkjes in ruste
Boven liggen nog meer werkjes hoor. Zo heb ik nog 3 dekens in wording liggen: de Persian Tiles (haakwerk rechtsonder op foto) en een Sokkengarendeken (breiwerk bovenste twee) en Les Petites Choses van Scheepjes (breiwerk linksonder). Die werkjes pak ik wel weer eens op hoor. Wat in het vat zit…

Alles staat trouwens keurig op mijn Ravelrypagina. Ik ben te vinden op dit platvorm onder de naam ‘Froukjes’. Onderaan deze blog uitleg over de online breicommunity Ravelry.

Nee, ik hoef me niet te vervelen. Want o, ik heb nog zoveel plannen, garen & patronen die op me liggen te wachten.

Us Douwe

Douwe vindt dingen leren leuk! Het is dan ook fijn dat we naar de vervolgcursus gaan bij Happyhonden. Ik krijg hier de handvatten om Douwe woordjes te leren. Niet dat hij in woordjes gaat blaffen, maar dat hij weet wat hij moet doen als ik ‘Plaats’ ‘Blijf’ of ‘Zit’ zeg, dat soort dingen. ‘Zit’ zit er al goed in. Alleen heb ik ergens in het leerproces ‘Zit’ vervangen in ‘Mooi Zit!’. Het maakt Douwe niet uit. Ook bij ‘Mooi Zit’ gaat hij in standje ‘Zit’.

Kwestie is nu om veel te oefenen met lekkere beloningen.

Ik word er altijd zelf ontspannen van, Douwe die prinsheerlijk voor de kachel ligt. Vanwege de gasprijs stoken we bewust vaker altijd de palletkachel.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

looking’ out my back door

Woord vooraf: De puppyspam treft u achteraf aan.

Dit liedje is geschreven door de frontman van Cleer Water Revival, John Fogerty. De tekst is gevuld met reuzen, dinosaurussen en olifanten die in een vrolijke optocht, al dansend door de achtertuin gaan. Je zou kunnen denken dat het over een drugs-trip gaat, maar Fogerty vertelde dat hij het voor zijn destijds driejarige zoon Josh schreef.

Ooit zat ik in een muziekgroepje.
En gelukkig hebben we de foto’s nog! Really, it’s my lefthand. ↑
Anyhow: Van dit nummer werd ik altijd vrolijk wanneer we het speelden. En nog steeds als ik het hoor.

Deken nummer 9 eh, geloof ik, zoiets…
Eigenlijk was het de bedoeling dat deze plaid voor de camperbus zou worden.

Ik heb geen bestaand patroon gebruikt, maar heb me laten inspireren door urenlang Pinterest-surfing. Echter is deze Granny-Square-deken ietwat veel te klein geworden! Om met de deken te gaan goochelen om passend te krijgen op ons camperbed: Geen-zin-in. Bovendien vind ik haar zo mooi.

De plaid dat er nu op ligt, misstaat niet. Man evenmin trouwens. Noodzaak om nu als de wiedeweerga een nieuw sprei te maken is er dus niet.

Ik hoop dat ik, met dit te-kleine-plaid, Jan zijn kleindochter blij kan maken.

Vrolijke kleurtjes en lekker dik. Echt een meisjes-plaid om heerlijk onder te verdwijnen.

Garen Royal van Zeeman. Fijn garen om mee te werken. En eerlijk is eerlijk: betaalbaar. Naald 4 mm. 140 cm x140 cm.

De beroemde Granny Square, of het Oma Vierkantje is de basis voor veel haakwerk. De eerste vermelding van dit vierkantje is te vinden in het Engelse boek “The Weldon Company” uit 1897. Dit patroontje werd aanbevolen voor het opmaken van restjes. Maar waarschijnlijk bestond deze techniek al veel langer.

Tot op vandaag maken wij er nog dankbaar gebruik van. Je kunt er dan ook van alles van maken, van onderzetter tot sprei. Het is maar net hoeveel van deze vierkantjes je inzet.

Deken nummer 10 of zo?
Deze Granny Square is af dus doorrrrr…. Deken nummer 10 of zo… Ik haak deze nu in Granny Stripes. Ja, dat kan ook, gewoon tomeloze toeren haken. Deze (foto hieronder) maakte ik al eens, ook van Royal Zeeman:

Zo in de herfst, richting winter haakt het lekker weg, een plaid. Lekker warm op schoot. Nu heb ik dáárover niet te klagen now-a-days. Douwe vindt het zo fijn om op een schoot uit te rusten. En vaak is mijn schoot wel beschikbaar.

Haken of breien met een hond op schoot is prima te doen. Bloggen is een andere tak van sport. Niet echt ergonomische typen zo.

Goed, even terug naar deken 10 of zo. De kleurtjes koos ik onlangs bij de Zeeman. Ik kan niet goed ontdekken of Douwe het met de kleurcombi eens is.

Beginnetje, nee begin! Toeren worden 2 meter lang. Of breed, dat ligt eraan hoe veel toeren ik uit een bol kan halen. Eh, snapt u het nog?

Puppyspam

Het valt niet mee om mooie foto’s van een enthousiaste spring in het veld te maken!

Douwe groeit als kool en dartelt door het leven. Observeert alle nieuwe honden in de omgeving, om dan te bedenken, ‘hé ik ken jou al’. En dan gaan de remmen los. Hij bespringt de volwassen buurhond dol enthousiast, wat dan meestal niet beantwoord wordt.

Wel logisch, ik zou ook niet willen dat een nieuwe buurman me op de rug zou springen en me bovendien om mijn mond zou slikken.

Douwe springt ook bij mensen op, bijt blij in het rond. Ik verontschuldig me dus nu al naar de ander toe: ‘Ja, hij moet nog veel leren en pas op hoor hij bijt! ‘

‘Toen onze Douwe een Douwe-tje was, was ie aardig om te zien. Nu blaft hij alle da-ag-en en bijt nog bovendien!’ Dat liedje spookt op die momenten door mijn brein.

Een pup krijgt tijdens wandelingen veel aandacht van willekeurige passanten. Een pup, althans deze, vindt die aandacht geweldig en springt, likt en bijt er op los. Nu is dat nog acceptabel, want och hij is nog maar 11 weken maar wanneer hij 11 jaar is dan is dit gedrag niet zo fijn meer. In mijn hoofd: ‘Help! Hij leert het nooit!’ Of eerder: ‘Help! Ik leer het hem nooit!’

Het is niet zo dat ik niet-wetend de opvoeding instap hoor. Ik lees boeken, zie blogs en snuffel op internet naar hondengedrag en hondenopvoeding. Beluister de podcast ‘Doet ie anders nooit’ van Monique Bladder, ook informatief! Nee, ik onderschat dit proces niet. Maar besef me ook dat niemand de perfecte hond heeft. Net zo min er geen enkele baas perfect is. Want hey, zo is het maar net.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

 

iederene hef een reden, iederene hef geliek

Deze regel komt uit een liedje van de Overijsselse band Bökkers. Een cover van Matt Simons ‘Catch And Release’.

De zanger, Henrdik Jan Bökkers, zag ik opduiken bij ‘Beste Zangers’, een tv-programma op NPO1. Dit liedje vind ik mooi.

De tekst:
‘Ik mag graag alleen wehn, niemand om mie hen.
Dat is heus niet eenzaam, omdat dat is wie ik ben.
En ik zit hier mooi te kieken, en ik zie wel hoe as ’t gied.’

‘Iederene hef zien reden, iederene hef geliek.’
Iedereen heeft voor zichzelf gelijk. Ok…maar bedenkt dat dàt jou waarheid is. Als je dat volhoudend volhoudt mis je wel wat andere zienswijzen. Openstaan voor andere meningen is wel handig eigenlijk. Anders ben je eigenwijs. En of je daar dan trots op mag zijn?

We zien de dingen niet zoals ze zijn, maar zoals wij zijn. (Anais Nin)

Tot zover de wekelijkse musicale broodkruimels.

Van de pennen
De steng Oepsie Regeboog, geverfd door Winnie’s Wol is in een paar vrolijke sokken omgezet. Hier de making of:

Ik mag graag breien bij een leuke podcast. Hier ‘Ministerie van gebreide zaken‘. Altijd leuk om Jackie, Loes en Cor te horen praten over hun breiperikelen.

Achterhuis breit het ook fijn. Dan heb ik vaak een luisterboek aan.

Ik luister via Storytell. Dit boek, geschreven door Thomas Acda en is ingesproken door Paul Demunnik. Dat vind ik dan wel weer grappig!  (Acda en De Munnik)

Zo was de streng die ik kocht:

En zo breide die streng op:

Echt kleurrijk! Hier het eindresultaat:

De pasvoeten zijn iets te klein, of de sokken zijn iets te groot: het is maar hoe je het bekijkt. Anyhow, ze zijn af en het geeft zo wel een idee hoe de sokken geworden zijn. Plat boordje rest plain vanilla.

Profielfoto
Een kriem, althans ik vind dat. Op elke sociale medium kan je een profielfoto downloaden. Van WhatsApp tot Facebook. Ik ben op zo’n 8 platforms zichtbaar. Ik had deze foto, jaren. Een iets wat anonieme foto maar mij zo dierbaar. Chiqo loop los naast me, zoals altijd. Chiqo is in april over de regenboogbrug gewandeld.
Dus vond ik het tijd voor een andere foto.

Deze werd het, ik was er tevreden mee. Ja, zo ben ik wel.

Tot ik naar de kapper ging. Dus nieuwe profielfoto gemaakt.|

Nee, eigenlijk vond ik deze niet leuk: mijn gezicht zo vol in beeld. Ik kon ook niet uitzoomen, want ik stond in de badkamer. Zo knullig is dat dan, de badkamer op de achtergrond.

Dus ik in de achtertuin aan het Selfies maken… haha, wat een drama om spontaan te kijken wanneer je alleen bent. Geen succes.

Dus Janlief gevraagd om een foto te maken. Gewoon, breidend in de hangstoel.

Dus uiteindelijk is het deze geworden. Ja, wel ok. Maar toch… als ik mezelf zie op een foto, ben ik veel te kritisch. Ik wil gewoon een perfect plaatje. Maar hey, nobody’s perfect. Dus beste kijkers, jullie zullen het de eerste tijd althans, met deze moeten doen. Pff, wat een gedoe, een profielfoto!

Lopend werkje
Zo nu en dan komt er een lapje bij, de deken voor onze bus. Een granny square deken, van Royal garen van de Zeeman.

Ik ben bijna toe aan de laatste kleur. De okergeel.

Het blijft een fijn werkje, vierkantjes haken. Het is een groot project. 80 lapjes, afhechten, aan-elkaar haken en een rand. Maar elke dag een draadje is een deken in het jaar! (vrij vertaald naar het gezegde: elke dag een draadje is een hemdsmouw in het jaar) Betekenis: door gestadigen arbeid kan men ten slotte veel verrichten. En zo is het maar net!

Op pad
Janlief is een weekend op pad. Met een groep motorrijders zijn ze rijden in Duitsland. Ik denk dat ze het wel naar de zin zullen hebben. Ik zie mijn prins op de rode motor zondagavond wel weer aan komen rijden.

Lopend werkje II
Still knitting socks. Ik heb een mooi wolletje uit mijn stash opgeduikeld.

Een zelf strepend exemplaar. Voor mij de uitdaging om beide sokken gelijk te krijgen. Om het mezelf makkelijk te maken die ik hak en teen met ander wolletje. Hier de combi:

De natuur maakt de herfst al een beetje zichtbaar.

Maar voor een oplettende wandelaar zijn er nog veel (laat-)bloeiers te zien.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

agenda en andere zaken

‘Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen’. Dat zong mijn vader dan. De rest van de woorden van psalm 90 ken ik niet, maar misschien zong hij die ook wel niet. 2020 is alweer voorbij en we staan aan het begin van 2021. Dat betekent een nieuwe inhoud voor mijn agenda.

Ik heb al jaren dezelfde HEMA agenda. Elk jaar gaan de oude blaadjes eruit en de nieuwe blaadjes erin. Wanneer de adressenblaadjes nog netjes zijn hoef ik die niet te vervangen natuurlijk. Dat vind ik wel een voordeel van dit systeem. Ook vind ik het fijn dat er in deze agenda ruimte is om foto’s, veertjes en kleine kattebelletjes te bewaren.

Beesten in het nieuws:
Vroeger luisterde ik op zondagmorgen de ‘Ko de Boswachtershow’ op de radio. Het was de kindervariant van ‘Vroege vogels’. Die jingle ‘Beesten in het nieuws’ zit nog zo in mijn hoofd.

Anyhow, elk jaar hadden we een hond helemaal in de paniek. En niet alleen op 31 december, al een week vóór die datum tot tenminste een dikke week erna. Wat was ik blij met het vuurwerkverbod dit jaar. Natuurlijk werd er wel vuurwerk afgestoken maar zoveel minder!

Chiqo is ook wat hardhorend, wat? HARDHOREND en dat speelt ook mee dat hij makkelijker loopt deze tijd. Maar toch, die enorme knallen bleven uit. Ongekend om op oudjaarsdag door het bos te kunnen lopen met een hond die met een vrolijke zwiep-staart met me meeloopt!

Ik denk dan: blijvend afschaffen dat vuurwerk. Dit jaar was de reden natuurlijk om de Spoed Eisende Hulp te ontlasten tijdens Corona. Maar wat zou een definitief verbod mooi zijn voor de dieren en wat scheelt dit ook een luchtvervuiling en troep op de grond.

Nog meer beestjes-nieuws:
Sinds 11 december logeert Twinkel bij ons. Dit is de ietwat obese lapjeskat van onze kleindochter. Door verhuizen en tijdelijk andere woningen mogen wij Twinkel verzorgen tot haar baasje in het nieuwe huis gaat wonen, medio maart. Een goede oplossing, poezekes houden nu eenmaal van een stabiele woonomgeving.

Het gaat prima met de poes. Ze geeft vanaf dag één Chiqo kopjes. Twinkel moest wel wat wennen aan Guusje, maar Guus vond het wel interessant zo’n vriendinnetje erbij. Bovendien kwam er met Twinkel ook wat bagage mee en dat kon Guus mooi uitproberen.

Guus is 18 december over de regenboogbrug gewandeld. We missen haar. Uit gewoonte noemen we Twinkel vaak Guusje. Maar dat vindt Guusje eh, nee, Twinkel niet erg. Ze is erg lief en is graag bij ons én Chiqo in de buurt. Ze lijkt veel op Vodje, de lapjeskat die we vroeger thuis hadden. Zie hieronder.

Vodje was niet zo lief als Twinkel. Vodje maaide nog wel eens met haar pootje, klauwtjes uit! Dat doet Twinkel niet. Ze wandelt tijdens het eten zo tussen onze bordjes door. En ach, dat vinden wij niet erg.

En ’s avonds ligt ze naast me, precies op de plek waar Guusje altijd lag.

Ik vind het zo gezellig dat Twinkel hier is. Ze gaat straks weer naar haar eigen baasje, maar tot die tijd genieten we enorm van haar gezelschap.

Drempel:
Ik stapte met twee lopende werkjes over de drempel van het nieuwjaar. Toevallig twee dekens.

De sokkengarendeken.

En de granny square deken van Zeeman Royal garen.

Maar een nieuw jaar vraagt om nieuwe plannen. Nu heb ik 1000 en 1 plannen, maar nu doel ik op de echte concrete projecten.

Plan één: Ik ga meedoen met een Make-a-long. Deze duurt 6 weken en wordt georganiseerd door Siets aan de Maak. We maken de Segelschiff am See van Alexa Boonstra. Omdat deze sjaal mooi royaal is er en maar één streng ‘ander’ garen nodig is, leek dit me hét patroon. Een deel is gestreept en een deel ajour. Ik had nog een streng grijs, samen met nog een ander kleurtje uit mijn stash. Ik schreef 22 december al over dit plan. Ik zal vanavond de strengen op mooie cakes draaien en dan kan ik los.

Plannetje twee: Beer Vera!

Ik had mezelf schandalig verwend. Ik ben niet van de adventskalender ‘unboxen’ met elke dag een theezakje, ministrengetjes en iets van chocola. Ik heb al niets met die tijd, advent en Kerst. Tenminste niet op de manier zoals het in de media gedicteerd wordt. Vlogsters lieten dagelijks hun vangst zien met veel gekraak van papier en zakjes. Instagramposts met elke dag een ministrengetje vind ik na een paar dagen ook niet zo boeiend meer eigenlijk.

Mag ik dat wel zo zeggen? Ach, ieder zijn ding toch en ik kan zo doorscrollen. Nee, ik ga dan voor het grote werk! Ik liet een doos van Blij dat ik Brei aanrukken. Hierin wol voor 5(!)paar sokken, twee patroonboeken voor sokken en gewoon een zakje thee. Zie hier heb ík wat aan! Prachtig pakket welke ik uitpakte op mijn verjaardag.

Die bruine Regia Tweed daar zag ik dus gelijk een Vera in. Plan twee van 2021 dus.

Zo de eerste blogpost van dit jaar is weer een feit. Die van 1 januari was de nieuwjaarskaart en die tel ik even niet als post.
Tja, dit is weer een ‘make a short story long’ blogje. En dan schrap ik al heel wat tekst! Echt, mijn blogs hebben een groot ‘kill your darlings’ gehalte.

Be safe, take care en kalm an! En blijf vooral de dingen doen waar je blij van wordt.
Lieve groet uit Olpae!

beestjes, allemaal beestjes, zoveel beestjes om me heen

Een regeltje uit het liedje dat al vóór mijn geboorte in de hitlijst stond. Geschreven door Peter Koelewijn. Ik moest aan dit liedje denken toen ik deze post schreef.

Het heeft wel iets magisch, je neemt een draad en haak- of breinaalden en met die éne draad kan je maken wat je wilt. Een trui, een deken of sokken. Net als Katootje op de botermarkt: ‘zij kon maken wat ze wil, zij kon maken wat ze wil’. Alhoewel ik geen Katootje ben, mag ik wel graag dingen maken, dan niet van boter maar van garen.

Zo maak ik ook graag beestjes. Toen ik tiener was haakte ik de wereld aan knuffeltjes. Vaak met patronen uit de Ariadne, wat toen nog een veelzijdig handwerkblad was. Ik maakte beren, veel beren, poezekes of muizen. Muisjes maakte ik uit mijn hoofd.

Op mijn 16de had ik een lief muisje gehaakt als kraamkadootje. Ik had er echt mijn best op gedaan. Vol trots gaf ik het aan de verse moeder. De muis werd eigenlijk gelijk aan de kant gelegd, een klein ‘dank je wel’ kon er nog net vanaf. Ik was er zo sneu van. Gelukkig heeft dit voorval me niet weerhouden om mijn productie van beestjes te staken.

Destijds had ik een leuk hondje gemaakt (zie plaatje hierboven). Het mocht mee met Piet op de vrachtauto. Zittend op het dashboard voor het raam kon het hondje heel Nederland bekijken. Piet, mijn vorige man, is chauffeur. Destijds loste hij veel vracht midden in de drukke steden. Toen verscheen een interview met de ontwerpster van dit vrolijke hondje. Wat Rina beschreef deed me glimlachen, het kon niet anders dan dat zij het hondje in Piet zijn vrachtauto had zien zitten.

Na verloop van tijd hebben we dit beestje weggedaan. Dat klinkt zielig, en dat is het ook. Maar hé, het hondje was verkleurd, smoezelig en ingezakt. Gewoon versleten.

Als ik nu aan beestjes maken denk, denk ik aan Anita Wilschut van ‘Zij maakt het‘. Anita maakt breipatronen om de leukste beestjes te breien. De ontwerpen zitten geniaal in elkaar. Je breit de beestjes uit één stuk.

Waar bijvoorbeeld de oren moeten komen heeft zij in het patroon al herkenning-steken zitten zodat de oortjes altijd op de goede plek komen. Het is een feest om zo’n beestje te maken. Net een soort puzzeltje.

De patronen zijn voorzien van goede foto’s. Ik heb poes Mies gemaakt en twee aapjes. Ik heb de patronenboekjes van Mies, Jacobus maar ook Vera Beer. Die laatste heb ik nog niet gemaakt en staat nog op mijn wenslijstje.

Eén aapje is verhuisd naar Engeland. Onze eigen Jacobus mag al sinds jaar en dag gezellig mee op vakantie. Gewoon in de topkoffer. Dit jaar dus mét mondkapje.

En soms hangt hij aan de rugzak.

Zichtbaar genietend dat hij mee mag! Het is wat met het beestenspul.

Be safe, take care en kalm an.