though the truth may vary

.
Titel uit ‘Little talks’ van Monsters and Men door ‘The Running Mates‘. Het liedje is gebaseerd op een huis waar men al generaties woont. Eén van het oude echtpaar sterft. Ze zijn daarom uit elkaar gescheurd. Er is een verlangen naar contact, maar dat lukt niet. En ook het verlangen naar de tijden dat ze jong waren.

Includes paid promotion
Onlangs heeft een Scandinavische onderneming zijn werphengels in Nederland uitgegooid. En niet onopgemerkt. Deze online-handwerkzaak heeft alle, in de picture zijnde, handwerksters een goodiebox gestuurd. Ik zag, zo vluchtig kijkend in mijn socials, al bijna 15(!) keer veel lovende woorden over dit bedrijf voorbij komen.

Ik sta hier dubbel in:
1. Dat die ontvangers uitgebreid gaan unboxen en als makke schapen deze winkel promoten.
2. Als ontvanger, kun je je naam ‘in zetten’ als kortingscode. Zo krijgen je volgers 25% korting bij hun eerste bestelling. Je brengt dus, met je eigen naam, deze zaak onder de aandacht.

Waarschijnlijk is dit een grote speler in deze sector, gezien hun weggeefactie. Een sector waarin de real-winkels het al zo moeilijk hebben. Prima, dat deze onderneming aandacht wil, maar dat al die handwerksters door deze ‘spiegeltjes en kraaltjes’ meteen reclame gaan maken, hmmmm… Dat dus!

Nota Bene
Alhoewel ik bij bovenstaand zo mijn kanttekening plaats moet ik bekennen dat ook ik niet ‘zonder zonde’ ben. Ook ik ben ooit verleid met ‘spiegeltjes en kraaltjes’ door een wol-webwinkel. En ik moet toegeven, ik was erg gevleid en heb de goedgevige firma ook positief genoemd. Mia Culpa too! 

Still knitting socks
Enkelsokjes

Deze leuke sneakersokjes zijn van de pennetjes gegleden. Gekregen als restje.

Gewoon recht-toe-recht-aan, Hollandse hiel en bovenaan een muizentandje.

Herfstsokken
De pennetjes zijn alweer in beslag genomen.

Ik zocht in mijn stash voor een najaarskleurtje en dook deze op. 80% merino 20% polyamide.

Geverfd door Jeannet van Blij dat ik brei. Herfstige kan ik het niet maken. Patroontje is geïnspireerd op Zigzagular Socks van ontwerpster Susie White.

Zie nu hoe leuk het wordt!

Onzeker
Ik blink nergens in uit. Bovendien zit ik in het team ‘ik-doe-ook-maar-wat’. Ik hou van breien maar niet omdat ik dat zo goed kan. Het is gewoon fijn om te doen.

(foto: eerste sokkengarendeken met om elk lapje een randje donkerblauw)

Onlangs werd ik toch wel wat onzeker over mijn maaksels. Concreet: Ik was bezig met een mijn tweede restjesdeken. Ik had mijn werkwijze op verzoek uitgetypt.

Ik dacht dan wel de wijsheid in pacht te hebben tijdens uitschrijven van het patroon, maar dat was misschien niet zo. Alhoewel er vele wegen naar Rome deze deken leiden, maar dat terzijde. Leermoment: misschien is het beter om het ‘kennis verspreiden’ aan anderen over te laten wanneer je eigen kennis wat meer houtje-touwtje is.

En weer kom ik uit bij de tekst uit Baltimore: ‘Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent’. En zo is het.

Ik heb mijn tweede deken in wording af gehaald en brei het opnieuw. Met de kennis van nu.

Paniek
Stabij Douwe is nog nooit echt in paniek geweest. De onweersbuien van afgelopen week lieten hem koud.

Tot afgelopen vrijdag. Tijdens een rondje lopen komen we andere wandelaars tegen. Ik ging aan de kant staan met Douwe kort aan de riem. De wandelaars waren nog niet eens voorbij toen hij schrok en om me heen stoof, zijn riem trok mij omver. Douwe weg, met riem achter hem aan. In mijn val liet ik die namelijk los.

Douwe rende terug het bos in. Gelukkig niet richting de provinciale weg maar toch… Ik schreeuwend achter hem aan, althans ik pakte het andere pad zodat ik hem tegen kon houden in de rondgang. Maar aan het eind van het bos, geen hond. Een man riep dat Douwe al op de Hoofdweg was, een heel eind van mij vandaan. Ik rennend die kant op.

F. kwam toevallig uit het pad waar Douwe in zou kunnen zijn gegaan. Nee, zij had Douwe niet gezien. Ok, dat wandelstuk is uitgesloten. Ik besloot richting huis te lopen, wie weet. Op de hoek van onze straat zag ik wat buren staan met Douwe aan de lijn!

Ik was zo geschrokken, zo in paniek, dat ik het spontaan op een huilen zette. En zij waren weer ongerust om mij, want de buren hadden dan Douwe wel, maar waar was zijn baasje? Eén buurman was mij al aan het zoeken. Die werd gebeld want de zoekactie kon worden gestaakt.

Een buur heeft Douwe en mij naar huis gebracht, zo lief. Douwe bekaf! En ik liep over van adrenaline. Het is goed afgelopen, gelukkig! Nu moet ik vooral ook niet bedenken wat er gebeurd zou kunnen zijn als…

Douwe is in paniek geschoten, door iets van de tegenliggers? Doordat hij weg spurtte ging de riem + handvat achter hem aan, dat vond hij vervolgens weer doodeng en daardoor bleef hij in blinde paniek verder rennen. Wel een paar kilometer!

Toen ik het voorval later aan Jan vertelde, kwamen de tranen alweer. Zo was ik geschrokken! We schaffen nu, voor de zekerheid, een koffertracker aan. Lees hondentracker.

Slotgroet

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

I like the flowers

Sokken
Ik kan wel zeggen dat ik in een sokkenbreimojo zit. Mojo komt uit het Engels en staat voor ‘motivation’ en ‘joy’. Ook wel je innerlijke kracht of je ‘sparkle’. Een periode waarin ik dus met plezier sokken brei. Een prachtig Scrabble-woord ‘sokkenbreimojo’. Of zou dat woord niet meetellen? Ik zit niet zo in de ‘scrabblemojo’.

Nu ik er eens over nadenk zit ik al 15 jaar in een sokkenbreimojo. Zolang ik sokken kan breien (2006) heb ik een sok op de pennetjes staan. Ok, nù waren het er drie tegelijkertijd.

Procesbreier of resultaatbreier
Een resultaatbreier die gaat voor het eindproduct. Zij (m/v) wordt pas echt blij bij het afhechten van het laatste draadje. Natuurlijk vind ik het ook mooi om het uiteindelijk het eindproduct in handen te hebben maar ik ben een echte procesbreier. Geniet van het maken van een project. Wat er daarna gebeurd maakt niet zoveel uit. Dat klinkt wat raar, ik bedoel dat ik makkelijk afstand doe van mijn breisels.

Hier zit een kanttekening bij, ik geef alleen aan mensen die het kunnen waarderen en blij met het breisel zijn. Dat weet je nooit voor 100% natuurlijk, maar hey, we weten van het leven toch ook nooit alles 100% zeker? Ja, je gaat eens dood, behalve Sinterklaas dan, dus zelfs dat is niet zeker…

Bij mij gaat het net als wat je bij lezen ook kunt hebben: het gevoel van het jammer vinden wanneer het boek uit is. Soms zelfs het lezen van de laatste bladzijden uitstelt om nog nog even in de sfeer van het boek te blijven. Nou dat heb ik bij mijn breisels ook.

Kom maar door met die sokken
Nummer 1: sokken van een streng Schoppel-Wolle met de mooie kleurcombi genaamd ‘It’s teatime’.

De sokken hebben een reliëfsteekje. Drie toer tricot, oftewel recht breien in het rond. Dan toer vier: 1 recht 1 averecht. Ik merk dat reliëfsteekjes altijd meer garen neemt.

Sokkengarendeken
Ik had maar 9 gram garen over van dit paar. Restjes sokkengaren verdwijnen bij mij in de sokkengarendeken. Wanneer ik een leuk bolletje heb, hoop ik dat er flink wat garen over is voor de deken. Het is nog net niet zo dat ik daarom de sokken korter brei. Maar dat het idee überhaupt wel in mijn hoofd oppiept, zegt denk ik genoeg.

Dit project, de sokkengarendeken, ligt alweer even te rusten. Dat komt omdat de tijd zo snel gaat! Dan denk ik: ik zal die pennetjes weer eens oppakken en floep, je bent alweer 2 maanden verder.

Sokken vervolg
Nummer 2: Dit paar geef ik cadeau.

Jan zijn vader is binnenkort jarig. Hij is een trouwe gebruiker van mijn sokken. Dus heb ik een fijn wolletje voor hem uitgezocht.

Gewoon recht toe recht aan. Ik vind de kleurstelling van dit bolletje van Lana Grossa erg mooi uitkomen. Meilenweit Freestyle kleur 7710.

Paar 3: zijn de koffieboontjes. Sarah van ‘It’s a Sarah’ heeft een Knit-A-Long georganiseerd om dit steekje, het koffieboontje, onder de aandacht te brengen. De KAL duurt tot eind van deze maand en er zijn mooie prijzen te winnen!

Ik gebruikte het koffieboontje al regelmatig, in boordjes of in de sok zelf.

Nee, ze zijn nog niet af, gelukkig hoeft dat niet van Sarah, dus no stress at all!

En na deze koffieboontjes?
Ik heb alweer een wolletje uitgezocht. Uit mijn laadje ‘zelfgeverfd’:

Bijpassende sokken voor mijn nieuwe jurk, hoe leuk is dat?

I like the flowers
Deze titel komt uit een kanonliedje. Drie van onze vijf kinderen hebben op het kinderkoor gezeten. De ‘Lendesingeties’. Thuis hadden wij het gekscherend over de ‘Ellende-zingertjes’!

Jildou kwam dan thuis met dit liedje. Nu, jaren later, zit ook ik hier in het dorp op koor. Een volwassen koor welteverstaan: ‘VocaLinde’. Hieronder een foto uit 2019.

En nu mogen we weer! Heerlijk om samen te kunnen zingen. Wat we zingen? Nou deze bijvoorbeeld: Somewhere only we know: Keane,
Memories: Maroon 5,
Shallow: Lady Gaga en Bradley Cooper,
Uncharted: Kensington.

En ook nu laat dirigent Hinke ons als inzing-liedje ‘I like de flowers’ zingen. Daar wordt ik altijd vrolijk van. Zo leuk dat ik dit liedje al van dochterlief kende.

I like the flowers
I like the daffodils
I like the mountains
I like the green hills
I like the fireside stone
I like to walk alone

Do waka do waka do waka do waka

Avondwandeling

When I am worried and can not sleep, I count my blessings instead of sheep. (anonymous)

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

ketliker skar

Wandelen met Janlief
Ik wandel praktisch elke dag wel een uurtje. Fijn hier in de bosrijke omgeving. En zo wandelden we zondagavond in het Ketliker Skar. Een prachtig natuurgebied ten zuid-oosten van Heerenveen.

Het heeft een interessante historie. Zo aan het eind van de tweede wereldoorlog zijn er in dit bos, op een open plek, wapendroppings gedaan door de Engelsen. De ondergrondse haalden dan deze wapens, maar ook proviand, op. Alles moest ongezien en in de nacht gebeuren.

Er was een codetaal waarmee de Engelsen konden aangeven dat er weer een lading onderweg was. Drie riskante operaties. Maar het is gelukt. Helaas werden later 9 van de helden gearresteerd en gefusilleerd.

Veel bomen zijn niet meer in zo’n goede staat. Hier een stam vol Tonderzwammen.

Lijnen
Afgelopen zomer kwam ik in contact met 7 andere dames die ook de wens hadden om wat kilo’s af te vallen. We starten een WhatsAppgroepje om elkaar te steunen. Ik ben dan ook wel wat kilo’s kwijt geraakt hoor, maar nog niet op mijn streefgewicht.

Begin dit jaar heb ik medicatie erbij gekregen. Dat maakt afvallen nog moeizamer. Helemaal wanneer je, zoals ik, al vijf verschillende psychofarmaca neemt. Dit in verband met haperende hersenen. Nee, dat zie je niet. Ja, dat is lastig.

Deze groep medicatie corrigeert de gestoorde activiteit van neurotransmitters in het hoofd. Da’s mooi, maar de pillen hebben als bijwerking dat het basaal metabolisme vertraagd en daarnaast heb je constant een hongergevoel. Dit is voor mij geen vrijbrief om nog zwaarder te worden dus heb ik mezelf als doel gesteld om vooral niet meer aan te komen.

Lapjesdeken
Anyhow: In de Appgroep hadden we afgesproken om een handwerkproject te koppelen aan het afvallen. Ik starte met een nieuwe sokkengarendeken, een ‘afvaldeken’ dus. Bij elke ons (=100 gram) minder mocht ik een lapje breien. Zo mocht ik 51 lapjes breien. Niet dat ik al 51 lapjes in de deken heb zitten hoor. De teller staat op 22 lapjes. De term ‘afvaldeken’ heb ik nu dus maar los gelaten.

Hieronder de sokkengarendeken die ik eerder al eens maakte.


Lapjes met daaromtoe een toertje donkerblauw. Het gaf een mooi effect. Helaas viel deze plaid ten prooi aan de motten. Zo zonde!

De deken is in de poezemand beland en na het overlijden van Jiskepoes in de kliko.

Een sokkengarendeken brei je van sokkengaren wat je over hebt nadat je een paar sokken hebt gemaakt. Deze plaids worden ook wel memorieblankets genoemd omdat er aan al die garentjes wel een herinnering kleeft.

Dat heb ik ook, zeer zeker! Ik weet van de restjes voor wie ik de sokken heb gebreid. Soms ook waar ik de wol kocht.

Al die lapjes, al die kleurtjes, zo mooi! Ik maak clusters van 9 lapjes en wil daar een wolwit randje omheen breien. Zelfs het afhechten van de draadjes is een kleurrijk werkje.

Ondertussen in het vogelhuisje
Het bleef uiteindelijk bij 5 eitjes.

Het koolmeesje is nu aan het broeden. Het vrouwtje verlaat overdag ongeveer elk uur eventjes het nestje. Het broeden duurt 13 tot 15 dagen, dus nog ongeveer een weekje.

*Hooltpae is de Stallingwarfer naam voor Oldeholtpade. Je spreekt het uit als Olpae vandaar dat ook die naam wel geschreven wordt. Ik houd het vanaf nu maar bij de officiële Stallingwarfer naam.

Take care, kalm an
en een lieve groet uit Hooltpae.

agenda en andere zaken

‘Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen’. Dat zong mijn vader dan. De rest van de woorden van psalm 90 ken ik niet, maar misschien zong hij die ook wel niet. 2020 is alweer voorbij en we staan aan het begin van 2021. Dat betekent een nieuwe inhoud voor mijn agenda.

Ik heb al jaren dezelfde HEMA agenda. Elk jaar gaan de oude blaadjes eruit en de nieuwe blaadjes erin. Wanneer de adressenblaadjes nog netjes zijn hoef ik die niet te vervangen natuurlijk. Dat vind ik wel een voordeel van dit systeem. Ook vind ik het fijn dat er in deze agenda ruimte is om foto’s, veertjes en kleine kattebelletjes te bewaren.

Beesten in het nieuws:
Vroeger luisterde ik op zondagmorgen de ‘Ko de Boswachtershow’ op de radio. Het was de kindervariant van ‘Vroege vogels’. Die jingle ‘Beesten in het nieuws’ zit nog zo in mijn hoofd.

Anyhow, elk jaar hadden we een hond helemaal in de paniek. En niet alleen op 31 december, al een week vóór die datum tot tenminste een dikke week erna. Wat was ik blij met het vuurwerkverbod dit jaar. Natuurlijk werd er wel vuurwerk afgestoken maar zoveel minder!

Chiqo is ook wat hardhorend, wat? HARDHOREND en dat speelt ook mee dat hij makkelijker loopt deze tijd. Maar toch, die enorme knallen bleven uit. Ongekend om op oudjaarsdag door het bos te kunnen lopen met een hond die met een vrolijke zwiep-staart met me meeloopt!

Ik denk dan: blijvend afschaffen dat vuurwerk. Dit jaar was de reden natuurlijk om de Spoed Eisende Hulp te ontlasten tijdens Corona. Maar wat zou een definitief verbod mooi zijn voor de dieren en wat scheelt dit ook een luchtvervuiling en troep op de grond.

Nog meer beestjes-nieuws:
Sinds 11 december logeert Twinkel bij ons. Dit is de ietwat obese lapjeskat van onze kleindochter. Door verhuizen en tijdelijk andere woningen mogen wij Twinkel verzorgen tot haar baasje in het nieuwe huis gaat wonen, medio maart. Een goede oplossing, poezekes houden nu eenmaal van een stabiele woonomgeving.

Het gaat prima met de poes. Ze geeft vanaf dag één Chiqo kopjes. Twinkel moest wel wat wennen aan Guusje, maar Guus vond het wel interessant zo’n vriendinnetje erbij. Bovendien kwam er met Twinkel ook wat bagage mee en dat kon Guus mooi uitproberen.

Guus is 18 december over de regenboogbrug gewandeld. We missen haar. Uit gewoonte noemen we Twinkel vaak Guusje. Maar dat vindt Guusje eh, nee, Twinkel niet erg. Ze is erg lief en is graag bij ons én Chiqo in de buurt. Ze lijkt veel op Vodje, de lapjeskat die we vroeger thuis hadden. Zie hieronder.

Vodje was niet zo lief als Twinkel. Vodje maaide nog wel eens met haar pootje, klauwtjes uit! Dat doet Twinkel niet. Ze wandelt tijdens het eten zo tussen onze bordjes door. En ach, dat vinden wij niet erg.

En ’s avonds ligt ze naast me, precies op de plek waar Guusje altijd lag.

Ik vind het zo gezellig dat Twinkel hier is. Ze gaat straks weer naar haar eigen baasje, maar tot die tijd genieten we enorm van haar gezelschap.

Drempel:
Ik stapte met twee lopende werkjes over de drempel van het nieuwjaar. Toevallig twee dekens.

De sokkengarendeken.

En de granny square deken van Zeeman Royal garen.

Maar een nieuw jaar vraagt om nieuwe plannen. Nu heb ik 1000 en 1 plannen, maar nu doel ik op de echte concrete projecten.

Plan één: Ik ga meedoen met een Make-a-long. Deze duurt 6 weken en wordt georganiseerd door Siets aan de Maak. We maken de Segelschiff am See van Alexa Boonstra. Omdat deze sjaal mooi royaal is er en maar één streng ‘ander’ garen nodig is, leek dit me hét patroon. Een deel is gestreept en een deel ajour. Ik had nog een streng grijs, samen met nog een ander kleurtje uit mijn stash. Ik schreef 22 december al over dit plan. Ik zal vanavond de strengen op mooie cakes draaien en dan kan ik los.

Plannetje twee: Beer Vera!

Ik had mezelf schandalig verwend. Ik ben niet van de adventskalender ‘unboxen’ met elke dag een theezakje, ministrengetjes en iets van chocola. Ik heb al niets met die tijd, advent en Kerst. Tenminste niet op de manier zoals het in de media gedicteerd wordt. Vlogsters lieten dagelijks hun vangst zien met veel gekraak van papier en zakjes. Instagramposts met elke dag een ministrengetje vind ik na een paar dagen ook niet zo boeiend meer eigenlijk.

Mag ik dat wel zo zeggen? Ach, ieder zijn ding toch en ik kan zo doorscrollen. Nee, ik ga dan voor het grote werk! Ik liet een doos van Blij dat ik Brei aanrukken. Hierin wol voor 5(!)paar sokken, twee patroonboeken voor sokken en gewoon een zakje thee. Zie hier heb ík wat aan! Prachtig pakket welke ik uitpakte op mijn verjaardag.

Die bruine Regia Tweed daar zag ik dus gelijk een Vera in. Plan twee van 2021 dus.

Zo de eerste blogpost van dit jaar is weer een feit. Die van 1 januari was de nieuwjaarskaart en die tel ik even niet als post.
Tja, dit is weer een ‘make a short story long’ blogje. En dan schrap ik al heel wat tekst! Echt, mijn blogs hebben een groot ‘kill your darlings’ gehalte.

Be safe, take care en kalm an! En blijf vooral de dingen doen waar je blij van wordt.
Lieve groet uit Olpae!

work in progress

Werken aan mijn ‘afvaldeken’ is als een ‘walk down memory lane’. Ik heb van die restjes sokkenwol ooit een paar sokken gemaakt.

Al die stukjes afval-sokkengaren hebben wel een verhaaltje. Helaas heb ik veel van mijn restjes weg moeten gooien nadat de motten zich er tegoed aan hadden gedaan. Tja, shit happens. Hier schreef ik over het idee achter de ‘afvaldeken’.

De deken vordert gestaag. Dat is natuurlijk ook de bedoeling: voor elke ons die ik afval brei ik 1 lapje aan de deken. Nu past dit lopend werkje nog gemakkelijk in mijn yarnbowl. Hopelijk groeit zij er gauw uit en zal ik een groter onderkomen voor de deken moeten zoeken.

Na een diepe duik in mijn stash, kwam ik met dit bolletje weer boven. Voor een paar sokken natuurlijk. Ik brei er een reliëf-patroontje in. Staat leuk, breit leuk en is simpel genoeg voor mindless knitting. Hieronder mijn progress keeper of in het Nederlands een ‘bemoediging bedeltje’. Je hangt het in je breiwerk zodat je kan zien hoeveel je die dag hebt gebreid. Wanneer ik niet aan de sokken brei dan stop ik de dpn’s (double pointes needles) in de needle cozy.  Zo blijven alle steekjes mooi op korte pennetjes staan. Ik brei mijn sokken op 5 naaldjes van 15 cm: Zing van Knitpro.

Patroon:
3 toeren: recht.
3 toeren: 1 gedraaid recht, 1 averecht.
Recht gedraaid is de steek andersom insteken. Hier voorbeeld.

Voor in de tuin wilde ik graag IJzerhard ofwel Verbena. Ik vind de dieppaarse kleur zo prachtige.

In deze omgeving is het heel normaal om een tafeltje aan de weg te zetten met handelswaar. Eieren, jam of plantjes. Zelfbediening; het geld stop je gewoon in een potje. Een rondje op de fiets leverde 5 Verbenaplantjes op. En ik kreeg er ook nog een dikke (eetbare) pompoen bij, zo lief!

Vanwege pijnklachten in mijn been heeft de pijnspecialist een injectie gezet bij de zenuwwortel in de rug. Nu heb ik een extra (6e) wervel. Dus moest de arts goed tellen en kijken waar ze de naald moest zetten. Het plaatsen lukte pas bij de derde poging. Ik kòn van de operatietafel springen en het op een rennen zetten. Maar ja, dan loop je door Heerenveen in zo’n blauw hemdje met drukknoopjes. Ook zo wat.
Nee, ik was coöperatief. Het was uiteindelijk best wel te doen hoor! Jan kon me niet veel later weer naar huis brengen. Hoe het nu zal gaan qua pijn is afwachten.

Nog even een foto van Guusje-poes en stabijna Chiqo.

Take care en kalm an!

 

 

afvaldeken

Een persoonlijk blogje. Zal ik het plaatsen of niet? Wat kan er voor naars gebeuren door publiceren? Kan het mij of mijn dierbaren schaden?
In alle eerdere blogjes waar ik ‘open’ was kreeg ik louter positieve reacties. Bovendien kwam ik al vaker met persoonlijke dingen in de media door mijn ambassadeurschap van Samen Sterk Zonder Stigma. Dus kan dit er wel bij, denk ik.

In mijn babyboek stond ‘Hollands Welvaren!’. Als kleuter werd m’n stevige voorkomen steevast door m’n moeder vergoelijkt als babyvet.
Ik hou van lekker eten en van bewegen juist weer niet. Een slechte combi.

Ik was 14 toen ik mijn eerste lijnpoging startte en vele diëten volgden. Ik weet heel goed wat ik moet doen: Minder eten en meer bewegen. Easy peasy. Zo had ik meerdere keren een sportschool abonnement, zat op tennis, op volleybal, op jazzballet, op gym en deed aan hardlopen.

Er zijn factoren die meespelen bij mijn overgewicht. Ik gebruik psychofarmaca en dat zorgt voor een voortdurend honger gevoel. Daarnaast gaat de stofwisseling ook nog in de slaapstand en voel ik me door deze medicatie moe. Lastig.

Door het stoppen met alle medicatie, in 2014, vloog er 25 kilo af. Ik had mezelf ‘beter’ verklaard en hoefde dus geen pillen meer. Ik huppelde in het rond, niet geremd door moeheid. Stofwisseling ging sneller, honger was weg en in no time verloor ik alle overgewicht! (foto hieronder ik = 60 kg)

Tja… geen medicatie is voor mij, ik heb een hersenziekte, niet echt verstandig.
Langzaam aan kwam ik 30 kilo aan (zie foto hieronder). Verschrikkelijk. Ik heb erg veel moeite met foto’s of film waarop ik te zien ben. Walgelijk, echt. Ik kijk sowieso al niet in passpiegels. Het gekke is dat ik andere vollere vrouwen wel mooi vind. Actrice Esmée van Kampen is een prachtige meid die laat zien dat je er gewoon mag zijn, hoeveel je ook weegt.

Een vlogster, die ik volg, was heel open over haar overgewicht en de wens om minder te wegen. Ze opperde het plan om een soort afval-a-long te starten. Doel: elkaar ondersteunen en samen haken/breien.

Ik was meteen enthousiast! We hebben nu een appgroep met negen man (v). ‘Minder kilo’s, meer wol’.

Mijn strategie: gezonder en minder eten, een alcohol beperking, meer buitenlucht & de appgroep opzoeken voor de broodnodige steun. Dit zal niet in de kilo’s lopen per week, maar ‘ons-gewijs’, wat denk ik prima is.

Ook ik heb een breiproject aan mijn verslanking gekoppeld. Een sokkengaren-deken, ofwel een ‘afval-deken’.
Ik gebruik restjes- lees: ‘afval-sokkengaren’. Elke 100 gram staat voor 1 lapje. Val ik nu een week niet af? Of kom ik onverhoopt iets aan? Dán hecht ik draadjes af. Deze week mag ik 7 lapjes breien. Een goed begin!

`
Al eerder heb ik een sokkengarendeken gebreid. Hier linkjes naar de gepubliceerde blogjes.

Bij deze deken had ik elk blokje voorzien van een donkerblauw randje. Per lapje 43 steken, 12 x 12 lapjes = 144 lapjes = ongeveer 100 x 100 cm. Uiteindelijk is dit plaid in de kliko beland. De motten vonden het kleed erg lekker. Gevolg: een deken met doorkijkgaatjes. Dus had ik hem maar in het mandje van Jiske gelegd. Ze was er blij mee. Toen Jiske over de regenboogbrug ging heb ik de deken maar weggegooid.

Deze keer wil ik de plaid in clusters van 9 lapjes breien met daaromtoe een witte rand.

Het lapje begint met 51 steken, mijn leeftijd. Naalden 3 mm en per lapje ongeveer 5 gram sokkengaren.

Hierboven de eerste onsjes lapjes.

Een lieve groet uit Olpae!

sokkengarendeken

Wanneer je sokken breit en dit ook al een tijdje doet krijg je vanzelf veel restjes sokkengaren. Dus begon ik in 2009 deze deken te breien. Vierkantjes. Per blokje zette ik 43 steken op en om de naald minderde ik de middelste 2 steken. Elk blokje begon ik met een toer donkerblauw. Zo leuk om te doen: elke keer weer een spannende combinatie qua kleur te bedenken.

Maar in 2016 kreeg ik ongenode gasten op bezoek. Motten vonden de sokkengarendeken en de restjes sokkenwol die ook in de mand lagen, zo lekker dat ze zich er te goed aan deden. Ooooh dat is echt een ramp voor een wolliefhebber! De deken lag sindsdien opgevouwen in de kast. Best zonde eigenlijk.

Dus heb ik Jiskepoes er maar mee verblijd. De deken heb ik in haar mandje gelegd.

Zo te zien kan ze dat wel waarderen.

Haar mandje staat op de verwarming, nu de kachel weer wat vaker brand ligt ze ook weer vaak in haar mandje.

Negentien jaar geleden deelde ze dit mandje met haar broer. Ze pasten er gemakkelijk met z’n tweetjes in.

ongenode gasten

Voor de tweede keer heb ik bezoek gehad van hongerige motten! Gister kwam ik er, tot mijn grote schrik, achter dat er een heleboel hapjes uit m’n sokkengarendeken zijn gegeten.

De deken lag op een mand die vol zat met restjes sokkengaren.

Niet alleen was er van mijn deken gesmikkeld maar ook in de sokkenwol hadden ze motten zich niet ingehouden. Resultaat: de bolletjes garen kun je niet meer gebruiken, er zitten namelijk heel veel breuken in de draad. Met verdriet heb ik de hele inhoud van de mand dan ook maar in de container gemikt. Weg restjes sokkengaren…Grrrr!
Vervolgens op de rest van m’n wol-stash een kritische blik geworpen. Het meeste zit in plastic bakken. En wat ik al los had liggen heb ik voor de zekerheid in de vriezer gedaan. Ook het plaid.

Bovenstaande foto is van de schapen waar ik dagelijks langs wandel met de hond.

diagonale deken & roze roos

Een tijdje terug vertelde ik, dat ik met een plaid was begonnen.
Geïnspireerd op de Zeeuwse mee-brei-deken. De bedoeling was dat ik allerlei lapjes in reliëf patroon zou breien. Maar ik ben gestrand bij lapje vier.
Op 1 of andere manier wilde het niet. Het uitvogelen van de patroontjes lukt gewoon niet zo goed. Mis-tellen, niet uitkomen, toch patroon niet mooi vinden en ga zo maar door. Ook het breien op zich. Opletten geblazen. Nee, niets voor nu.
Omdat ik toch wel een plaid wil breien, tenslotte heb ik genoeg garen liggen, ben ik nu begonnen op de manier hoe ik ook de sokken-garen-deken heb gebreid.
Bevalt prima! Simpel en niet saai! Voor nu helemaal goed!
Hieronder een foto van de sokken-garen-deken:
Achterhuis zijn de eerste knoppen van de klimroos uitgekomen en er zullen nog velen volgen, als ik dat zo zie. Wat is de kleur van deze roos toch mooi! Zo roze! Blijkbaar ben ik niet de enige die deze kleur zo mooi vind: het is een gezoem rond de roos van bijen, ze willen elke bloem even van binnen bekijken!

projectjes

Zoals de meeste breiers m/v heb ik verschillende projecten op de pennen.
Voordeel: je kunt kiezen waar je verder mee wilt gaan. Nadeel: het komt niet zo snel af.
De werkjes waar ik mee bezig ben liggen ook altijd voor het grijpen in de kamer. In mandjes. Nu ben ik weer bezig met een paar sokken waar ik in januari al mee ben begonnen. Ik wil ze graag af hebben omdat ik eigenlijk voor 29 juni nog een paar mooie herensokken wil breien. Aangezien ik eigenlijk wel vind dat ik iets moet af hebben voordat ik met niets nieuws begin heb ik mezelf het doel gesteld dit paar nu eindelijk af te breien. Zeven unfinished projects is voor mij max*. In hetzelfde mandje ligt ook een halve Spectra. Hier ben ik begin augustus vorig jaar al mee begonnen. Hij wordt prachtig vind ik.
Dan staat mandje 2 in de kamer, met de Arantrui voor Jan. De mandjes gaan ook mee naar buiten. Meestal ligt er mijn mp3 speler in en 1 of 2 (of 3) boeken.
Dan mandje 3, hierin allemaal restjes sokkengaren voor de sokkengarendeken. Hier ben ik al in 2009 mee gestart.
En dan nog een mandje, geen boodschappenmandje maar een rond mandje. Ook vol restjes sokkengaren. De Pippilangkoussokken! Eén is af, tweede heeft een beginnetje. Ook in januari mee begonnen.
* Ik beschrijf hier 5, deze projecten liggen voor het grijpen. Verder heb ik nog op de pennen een sjaal bezig met Fair Isle motiefjes. Dat project ligt net als een vest van Merinowol met patroon: A gardigan for Arwen, even stil.