on ein

Mijn laptop is ‘on ein’ oftewel versleten. Ik had een Acer met Window’s 10. Elke keer ging de cursor vast zitten en kon de laptop geen wifi vinden. Een paar jaar terug heb ik deze laptop nog naar de maker gehad. Ja, toen ging het tot nu goed.

Ik had mijn zinnen gezet op een Chroombook. Maar ja, zulke dingen zijn wel een aanslag op je spaargeld. Dus ik ben over: Ik mag Jan zijn Apple gebruiken en dat ga ik dan ook maar proberen. Tja, het is even wennen. Waar zitten de knoppen van kopiëren en plakken of hoe kun je meerdere tabbladen open zetten. Natuurlijk zal ik er wel aan wennen. En bovendien aan een Chroombook zou ik ook moeten wennen. 


Dus hier, het eerste blogje van een Apple.


Ik kan mezelf wel scharen onder het mild-conservatisme. Even uitleggen: ik ben niet zo dol op veranderingen. Van breien op de Engelse manier (werkdraad rechter wijsvinger) naar continentaalse manier breien (werkdraad over links) deed ik een jaar. Maar toch… ik heb het geleerd! Continentaals breien is ergonomisch beter, doordat je een meer ontspannender houding hebt. Dus daarom.

Anyhow ik houd niet van veranderingen en hecht aan het oude-vertrouwde. Een nieuwe mobiel, nee dat ik vind niet leuk (zachtjes uitgedrukt). Een nieuwe laptop of ander apparaat, pfff!

Het ‘niet van veranderingen houden’ sijpelt door in mijn hele leven. Ik hou van duidelijkheid, vertrouwdheid en het zelfde. Eigenlijk best wel saai dus! Zo voelt het dan weer niet voor mij.

Het breicafe: Ik zit altijd op hetzelfde plekje als waar ik de eerste keer ook zat.

Het rondje hondje: elke keer het vertrouwde zelfde paadje. Dan hoef ik niet te kiezen welk pad we gaan bewandelen. Heel vertrouwd en scheelt denkwerk.



Koken: Al jaren dezelfde vaste en ingewortelde recepten. Ik zal niet gauw een culinair hoogstandje vanuit een boek aan Jan voorzetten. Jammer Jan.

Maar zelfs ook met sokken breien: Standaard dezelfde hak namelijk de Hollandse Hiel. 


Toch brei ik niet alleen recht-toe-recht-aan sokken. Nee, ik durf een patroontje nog wel aan hoor, soms… De ‘Black rose’ van ontwerpster Suzi Anvin heb ik al vier keer gebreid. Want dan is het weer fijn: zo’n vertrouwd patroontje.

En nu? Ben ik met het tweede paar sneakersokjes begonnen. 


Nog even een foto van een bankhangende Guusje. Zo heerlijk, zo zen!


Take care en kalm an!

podcast

Sinds kort heb ik een, voor mij nieuwe, vlog ontdekt. Zo leuk! Een Zweedse mevrouw, Pia Kammeborn, die samen met man en zoon de filmpjes maakt. Heerlijk om te kijken. Ze woont in Gotland , een eiland voor de kust van Zweden. Ook wel bekend van Pipi Langkous.
Gelukkig zijn er ondertitels beschikbaar want mijn Zweeds is helemaal niet zo goed. Ik volgde Kammebornia al op instagram, waar ze prachtige foto’s publiceert. Hier een linkje naar de trailer van deze vlog.

Het liedje wat ze onder haar intro heeft staan is ook al zo mooi!
Staring at cows, In circles.

kal en kaartjes

Hier schreef ik over de KAL (Knit a Long) ‘R/each’ van Monique Boonstra. Alhoewel Monique het patroon echt goed beschreven had en ik het dus ook prima snapte was het toch te hoog gegrepen voor mij.  Ik werd ten lange leste gefrustreerd door het telkens weer te moeten uithalen van de shawl. Dat is zeker niet de bedoeling.
Het patroon is wel erg mooi dus in de toekomst zal de ‘R/each’ vast nog wel van mijn pennen rollen.
Om met het garen (Drops-Alpaca) wat ik voor de KAL kocht toch te gaan breien heb ik een andere omslagdoek gezocht. Deze is van Drops Design (134-3) en echt niet moeilijk. Een toer duurt wel lang want ik heb 363 steken op moeten zetten! Het patroon is met 1 kleur, ik verwerk in de Diva twee kleuren. Omdat ik alleen de heengaande nld in patroon brei en terug averechts kan ik goed zien wat ik doe. Het is een feestje met dit garen te werken! Wordt vervolgt dus!
Al weer een tijdje houd ik nu een weblog bij.
In 2006 begon ik bij ‘web-log’ met bloggen. Gewoon wat experimenteren. Het eerste blogje ging over onze vakantie richting Ardennen. In die tijd begon ik ook met het volgen van andere blogs. Ik kwam er achter dat het erg leuk is om de weblogs te volgen waarop ook mijn interesses verwoord/verbeeld werden. Wanneer het zo is dat ik het leuk vind om die weblogs te bezoeken en er inspiratie op te doen, zo dacht ik, dan is het misschien voor anderen ook leuk om te zien waar ik mee bezig ben.
En zo ontstond het idee een handwerkgerelateerde weblog te beginnen. Bij web-log. Tot herfst 2011 heb ik bij ‘web-log’ een blog gehad. Toen ging er van alles mis bij dat bedrijf met als gevolg dat mijn web-log niet meer online was. Sinds oktober dat jaar ben ik verder gegaan met een wordpress weblog, deze dus.
Naast breiwerkjes komen er ook andere dingen van voorbij. Dat kan en wil ik niet laten.
In die 9 jaar bloggen is er veel gebeurd.
Eén van de allerleukste dingen die voortvloeide uit m’n weblog is het contact wat er ontstond met H, een blogster die ik volg. We kwamen er achter dat we niet eens zo ver van elkaar vandaan wonen. Zij introduceerde me bij haar brei-vriendinnen, en zo kwam ik bij de Breibende. Heerlijk om eens in de veertien dagen aan de keukentafel (live dus) te zitten, om elkaar te inspireren op handwerkgebied maar ook het leven met elkaar door te kunnen spreken.

Ik blog nog steeds met veel plezier. Het gaat me dan ook niet om de reacties of kijkcijfers, maar gewoon om stukjes te maken over de dingen die mij zoal bezig houden. Het verwoorden met tekst en foto’s van een klein gedeelte van m’n wereld.
Als ik dan eens in gesprek met iemand het over mij weblog had dan krabbelde ik wel eens het adres op een briefje. Dat kan wel anders zo dacht ik…
En met een paar klikken verder…tadaaaa…een kaartje!
En gister werd er een klein pakje gebracht met…mijn eigen visitekaartjes!

sjaal als warm gebaar

Laatst deelde ik al dit filmpje van Hart van Nederland op mijn facebook. In de Leeuwarder Courant van gister dook ook weer een artikeltje op: ‘Sjaals breien voor een warm gebaar.’ Een leuk initiatief: Je breit een sjaal en vervolgens laat je die achter op een willekeurige plaats. Met een briefje erbij zodat de vinder weet dat die sjaal niet vergeten is maar een warm gebaar voor diegene die de sjaal vindt. Deze trend komt, naar alle waarschijnlijkheid, uit Canada.
Hier worden de gebreide sjaals aan bomen gebonden als cadeau voor daklozen.
In Nederland begon Linda Scheijgrond met het opzetten van een facebookpagina ‘De anonieme sjaal’. Een succes. Ilse uit Heerenveen breidt elke week meerdere sjaals om ze vervolgens met een briefje in de wijde wereld te leggen.
Op het briefje de tekst: ‘Voor wie mij vindt. Ik ben niet kwijt, ook niet verloren maar speciaal voor jou gemaakt. Gewoon omdat iedereen op zijn tijd wat warmte kan gebruiken. Neem mij dus maar lekker mee en probeer vandaag (of morgen) ook eens wat leuks te doen voor een ander. Facebookgroep de anonieme sjaal’. Maar niet alleen in Nederland, overal in de wereld doen breisters (m/v) mee met dit initiatief.
Prachtig gebaar, juist in deze tijd. Nu maar hopen dat deze cadeautjes niet voor verdachte pakketjes met bommen worden aangezien…juist in deze tijd…