the sun is surely sinking down

Deze regel komt uit:
Zo’n lief liedje. Ook Venice heeft dit liedje opgenomen met Ilse de Lange. Hier die versie. Of deze van Eddie Vedder. En deze dan? Ook zo prachtig. De versie van James en Carly Taylor vind ik mooi klein. Het regeltje ‘You can sing this song when I’m gone’, zou Taylor dat doen sinds Carly uit zijn leven liep?

Uit de oude doos
Soms moet je ineens ergens aan denken. Zo kwam me dit filmpje in gedachte..

Opgenomen in 2011 van het sokkenwyfke uit Bakkeveen. Een prachtig portret van de sokkenbreiende Derkje. Ze breide haar toeren terwijl ze luisterde naar een boek. Ze breide zoveel sokken dat ze bedacht die aan de scootmobiel te hangen, als een rijdende sokkenkraam.

Zo kwam ze er ook nog uit! Derkje overleed in 2017 op een leeftijd van 97 jaar.

Zelfbediening op de dam
Bij ons wordt de oprit ook wel ‘dam’ genoemd. Wanneer ik een rondje fiets door de omgeving zie ik daar steeds meer kleine kraampjes, kastjes of kistjes staan.

Je kan van alles kopen. Van eieren, courgettes tot tuinplanten. Sommige mensen doen heel makkelijk: gewoon een kratje aan de weg, tot een professioneel huisje waar je ook drinken kan kopen.

De passerende pelgrim hoeft hier in de omgeving niet om te komen.

Minibieb
Bij ons in de straat hangt een fijne minibieb. Je kunt hier boeken lenen of ruilen. Het aanbod is inmiddels zo groot dat Renate op mooie & droge dagen mandjes bij het kastje heeft staan. Zo is de keuze reuze!

Van deze bieb maak ik graag gebruik. Maar ik ben niet een groot verslinder van boeken, ik lees langzaam. Ik ben dus wel even zoet met m’n ‘Het Zevende Zus’ dat 704 pagina’s telt.

Sokken te koop!
Anyhow, terug naar de sokken van Derkje. Ik mijmerde dat het toch wel fantastisch zou zijn: sokken verkopen! Aangezien ik geen scootmobiel bezit zou zo’n klein kastje, à la minibieb ook wel fraai zijn. Maar dan kom je bij punt twee: de productie.

Ik brei never nooit zoveel sokken als vrouw Visser ooit deed. Bovendien kan ik mijn maaksels makkelijk kwijt aan alle lieve mensen om mij heen die graag handgebreide sokken dragen. Dus het zal wel bij een idee blijven denk ik. En dat is prima!

Cornwall sokken
Deze sokken kregen deze naam omdat het patroontje Cornwall-style heet.

Ze gleden gister van de pennen. En ik heb ook nog mooi wat garen over om in mijn sokkengarendeken te verwerken! Maaaaaaar…
De sokken zijn niet gelijk! Ik dacht wel dat ik goed begonnen was bij sok twee, maar had het toch fout. Nu lopen de kleuren iets achter elkaar aan.

Oeh, daar kan ik slecht tegen: óf ik wil sokken gelijk, óf totaal niet. Bij dat laatste wikkel ik het garen wat ik over heb voor sok twee andersom op.

Zuslief heeft hier geen last van, ze pakt bij ‘zelf-patronend commercieel garen’ de buitendraad en de binnendraad en breit zonder hierover na te denken twee sokken tegelijkertijd. Dat uber-perfectionistische als ik bij sokken heb heeft zij niet. Dus mag de postbode dit paar naar haar brengen 😉 !

Nieuwe sockblocker: Hoe toepasselijk ‘That socks’. Van de heren Den Dennis en Mr. Knitbear.

Cornwall
Natuurlijk dacht ik bij het breien van het patroontje van deze sokken aan vakantie 2009 op Cornwall. Ja toen breide ik al sokken en had ik ook al alleen maar rokjes/jurkjes. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet, andere dingen wel.

Stitch ’n Bitch
Voordat we afreisden naar the UK had ik via Ravelry contact gehad met de ‘Stitch ’n Bitch’ groep vlak bij de plaats waar we verbleven. Ik werd meteen door de dames uitgenodigd om aan te schuiven. Zo ontzettend leuk! Echt: Breien verbind!

Stitch ’n Bitch groepen is een wereldwijd fenomeen. Dit zijn breigroepen in openbare gelegenheden waar iedereen kan aanschuiven. Debbie Stoller, een New Yorker met Nederlandse roots, begon met het organiseren van de bijeenkomsten. Vooral ‘elkaar ontmoeten’ en ‘ongedwongenheid’ speelden hierbij een rol. Vele handwerkers volgden haar voorbeeld. Zo ontstonden er wereldwijd vele van deze groepen. Zelfs zus is eens aangeschoven bij de Stitch ’n Bitch groep van Madrid.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

ik hou van je warmte op mijn gezicht

De zon in de zee zien zakken
Die regel, de titel van deze blog, komt uit de “Pastorale” het duet van Ramses Shaffy & Liesbeth List. Het lied beschrijft een gesprek van de zon met de aarde. Een mooi lied, vind ik. Geschreven door Lennaert Nijgh met muziek van Boudewijn de Groot.

Jan en ik zagen de zonsondergang op het wad dit weekend. Zo prachtig!

Wat binne wy moai fut no
We zijn het laatste weekend van Jan zijn vakantie er nog even op uit gegaan.

Nu stonden we met Jolly Jumper op Camperplaats de Zwarte Haan, direct aan de Waddenzee.

Vanwege het overlijden van de moeder (nog maar 62 jaar) van onze schoonzoon kwamen we tijdens onze eerste trip iets eerder terug dan gepland. Natuurlijk wil je er dan voor de kinderen zijn!

Garenhuis
Deze keer deden Sint Annaparochie nog even aan. Ik stuurde Janlief om boodschappen terwijl ik een bezoekje bracht aan ‘Het Garenhuis‘. Ik kocht een bolletje ElbSox, heerlijk zachte Merino wol 75% met 25% nylon. Sokkengaren dus.

De eigenaresse, Jettie, was een aardige mevrouw!

Alhoewel ik me niet echt alle tijd gunde, kon ik de winkel wel even bewonderen! We wisselden onze kaartjes uit en ik toog weer naar onze camperbus alwaar Jan geduldig op me zat te wachten.

Zwarte haan
Dicht bij huis is het ook mooi. Zo stonden we een nachtje op de Zwarte Haan, een gehuchtje aan de Waddendijk.

Een paar huisjes en een restaurant, meer is het niet.

Moddergat
De volgende dag reden we langs de Waddendijk.

We bezochten in Moddergat het museum ‘Het Fiskershuske’. Er lagen vier visserstruien ‘te pronk’, de truien van Wierum en Moddergat. Elke plaats heeft zijn eigen patroon qua trui. Wanneer er vroeger een visser overboord sloeg en aanspoelde wisten de vinders meteen uit welke plaats het slachtoffer kwam.

Anyhow: Er lagen twee truien van ongeverfde schapenwol en twee truien van donkerblauwe waddenwol. Nu lopen er geen blauwe schapen op de dijk, dus daar is wel een verfbadje aan te pas gekomen.

In het museum had ik een kleine aanvaring met de mevrouw die er werkte. Ik legde Jan iets uit over visserstruien. Nu heb ik alle drie boeken van Stella Ruhe over vissertruien, dus ik weet er wel íets van. Ik lichtte Jan niet goed voor volgens die mevrouw. Het rare, zij was een dame aan het helpen en vanachter haar balie onderbrak ze zo ons gesprek… Na haar tirade zei ik: ‘Sorry!’ (Waarom eigenlijk???)

Er is ook een visserstruienlijn die van gerecycled materiaal is gemaakt. Het merk Bleu Loop heeft in samenwerking met de Waddenvereniging en Stella Ruhe, ja die van de visserstruienboeken, een nieuwe visserstrui ontworpen.

Lauwersoog
Die nacht logeerden we op de jachthaven van Lauwersoog. Erg leuk!

De middelste is Jolly Jumper.

.
Het is natuurlijk lekker vis eten in de haven van Lauwersoog!

In stikje Fryske edukaasje
Ook zijn we nog een dagje met de kleinkinderen erop uit geweest. We togen ze mee naar het ‘elfstedenbrugje‘.

Dit Elfstedenmonument ‘It Sil Heve’ is ontworpen en gerealiseerd door de beeldend kunstenaars Maree Blok en Bas Lugthart. Dit Tegeltjesproject zit op de Kanterlandse brug over de Murk. Het kunstwerk bestaat uit duizenden tegeltjes met schaatsrijders erop. Dit is het laatste bruggetje op de Elfstedenroute. Ik denk dat we de Elfstedentocht als iets van een verleden moeten zien, door de klimaatveranderingen zit de tocht er volgens mij niet meer in ben ik bang.

Na dit bezoekje namen we Tess en Kyan mee naar AquaZoo, altijd leuk!

Still knitting socks
Alhoewel ik verschillende projecten bij me had tijdens onze campertocht heb ik het meest aan mijn paarse sokken gebreid. Zelfgeverfde sokkengaren, reliëfsteekje: 3 toer tricot, 1 toer 1 recht 1 averecht. Boordje: muizentandje.

Ik kon één sok van de pennen laten glijden. Op naar nummer twee.

Ook ben ik begonnen om mijn nieuwe breinaadjes, de AddiCraSyTrio uit te testen. Ik moet er nog wel even aan wennen. We zullen zien.

Bij deze techniek heb je drie naaldjes met een tussenstukje dat flexibel is. Lijkt wat ingewikkeld maar dat valt mee. Het is een tussenvorm van magicloop en korte sokkennaaldjes. Wordt vervolgd.
Garen Fortissima Color 365 Fjord Color. Naaldjes 2.25 mm.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

home is wherever I’m with you

(Breierij onder aan blog.)

Titel
Thuis is waar ik bij jou ben!

Die regel in het liedje van Edward Sharp past zo goed bij deze blog.

Op pad
We waren een aantal dagen op pad met Jolly Jumper, onze camperbus, een Citroën Jumper.

We reden via Achterhoek naar Limburg en door België heen naar Zeeland.

Al reizend kwamen we tot de conclusie dat onze bus precies voldoet aan onze wensen. Keuzes die we maakten tijdens de bouw waren de juiste. Zo staat het keukenblok links en is er alle ruimte bij de schuifdeur.

Elke keer wanneer ik naar de bus loop ben ik zo fier! En zo trots op mijn Jan ook, die in zijn ééntje deze camperbus heeft gemaakt. Het is een gezellig huisje op wielen.

Een camper waar we echt lange tijd in kunnen reizen. Naar de Noordkaap bijvoorbeeld.

Natuurlijk gingen Jacobus en Mies gezellig mee. (patronen ‘Zij maakt het‘)

We hadden mooie dagen, veel gezien. Gewandeld langs de Rijn

en uitgewaaid in Zeeland.

Atelier Jaffari
In Arnemuiden hebben we de winkel van Jeanet bezocht. Zoooo leuk!
Zij is van de weblog ‘Blij dat ik brei‘. Ik volg haar al jaren.

Wat een heerlijke winkel. Wol, wol en nog meer wol. Ik verliet de winkel met twee sokkenwolletjes. Die streng die heeft Jeanet zelf geverfd. Blij met mijn aankopen reden we verder naar West Kapelle.

Hier reden we met ons busje zo langs de Noordzee! Bij Brouwersdam de zon in de zee zien zakken.

Lopen werkje is afgekant
Hier nog op de pennen.


En nu… zijn ze klaar, de koffieboontjes-sokken.

Garen: Opal Abo kleur: 2021 M Rz, naaldjes 2.25.

Back home
Nu we thuis zijn wandel ik hier weer rond. En bedenk ik me dat ook wij in een prachtige omgeving wonen.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

 

 

 

 

jolly jumper

Kleurrijk
Ze zijn zo mooi, die kleurrijke camperbusjes. Het internet staat vol met prachtige voorbeelden.

Afijn u ‘get the picture’!

Al een aantal jaren kijken we om ons heen voor een camper. Maar sinds we rondstruinen zijn de prijzen alleen maar giga omhoog gegaan.

Vakanties
Janlief en ik houden van reizen. We zijn van het type ‘veel willen zien’. En niet van het soort mensen voor 14 dagen in een huisje. Jan wil altijd weten hoe het er aan de andere kant van de berg uit ziet. En ik stiekem ook wel! Sinds we in 2014 een relatie begonnen zijn we ook meteen samen op vakantie gegaan.

We reden op de motor (Aprilia) via Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland. Een uitdaging: met een (lekke)tent en een benzinebrander die niet altijd wilde branden. Storm, regen, onweer, 30 graden en in de file en dat tegelijkertijd! Bagage wat we bijna verloren en in de regen de tent inpakken. En geen gemopper op elkaar. Als echte Nomaden trokken we door. Geweldig, ja echt!

Na een aantal keren met de motor en tent op pad te zijn geweest werd ik verwend. We boekten namelijk een motorreis waar we van hotel naar hotel gingen. Alle bergen van midden europa beklommen. Veel, heel veel kilometers gereden, prachtig!

En aan het eind van een lange rit hoefden we de tent niet op te zetten en konden we meteen een koud biertje nemen. Hmmm, ja dat paste me wel. Vorig jaar ook weer op die manier gereisd. Nu wat langer in een motorhotel in de Drôme, Frankrijk. Maar welk elke dag mooie ritten gereden. Zooooo mooi!

Jolly Jumper
Anyhow: Busjes, en dan de camperbusjes, zo leuk! Dat zou ons ook wel passen, maar die woekerprijzen niet. Dus ging Jan op zoek naar een gewone bestelbus. In november hebben we deze bus gekocht.

Het is een Citroën Jumper. Het Project Jolly Jumper startte. Voor de mensen die busjes kennen: Lengte 2 hoogte 2. Zo kunnen we erin staan en toch overal parkeren.

Jan is veel op internet gaan kijken, hoe doen anderen dat. Wat is handig, wat vooral niet. En nu, eind mei, staat er een echte camperbus op de dam.

(foto: genomen toen Twinkel, onze ietwat obese oppas-lapjeskat nog bij ons logeerde)

Het eerste wat Jan deed is de tussenwand tussen cabine en laadbak eruit halen. De bus is van een wijnhandel geweest. En zo kregen we twee flessen wijn bij de koop.

Jan is al maanden aan het isoleren, timmeren, zagen, elektrische tijd aanleggen. Hij heeft er 4 ramen erin zet en een dakraam. Licht genoeg in de Jolly Jumper.

Janlief doet alles zelf! Ik vind dat zo knap!

De bus is nog niet af. Er moet nog een keukentje in, éen en ander aangesloten, zeil erin. Maar hey, het is al een echte camperbus. Er zit al een leeslampje in!

Er komt ook bestickering op. Niet zo als de busjes van boven aan de blog. Alhoewel ik zoiets kleurrijks best zou willen! Maar nee, we dachten meer aan iets met strepen.

Plaid
En ik… ik maak een plaid voor het camperbed. Het is niet een lisimo-boxspring, maar wel een goed matras + lattenbodem. 140×190 cm. Prima!

Ik gebruik Zeeman Royal en deze kleuren.

Ik maakt de plaid met ‘granny sqaueres’.

Vertaald: ‘Oma’s vierkantjes’, die naam komt van de eerste emigranten vanuit Europa in Amerika. Vanwege hun armoedige bestaan haalden ze oude sokken en truien uit om van dat garen vierkantjes te haken. Zo konden ze dekens breien van relatief weinig garen. Dit haakwerk werd vaak door de oudere vrouwen gedaan omdat zij niet meer deelnamen aan het arbeidsproces. Granny squares dus.

Ik heb al een voorraadje gemaakt, ik denk dat ik 80 moet hebben. Nu staat teller op 42.

Ook heb ik al een prachtige projectbag gescoord bij Froukjes Wol Boutique. Die gaat mee in de camper. Hier past precies een sokkenprojectje in. Nu woont er iets in waar ik nog niets over zeg.

Reizen
Ik zie er zo naar uit om, samen met Jan onze Jolly Jumper te starten en op reis te gaan. Natuurlijk gaan we ook nog wel op de motor op pad, dat blijft ook schitterend!

In beide gevallen ga je op pad met zo weinig mogelijk bagage. Alles wat we thuis laten is mooi meegenomen. Ja, ook in ons busje. Dat maakt het misschien wel zo mooi, het minimalistische. En daardoor het makkelijk kunnen reizen.

Ik krijg vandaag mijn covidvaccinatie (Janssen: in 1 prik klaar) en Jan heeft de eerste gehad. (AstraZenica). Dus als het kan, dan kunnen we gaan. Nu eerst maar dromen over op reis gaan, is ook leuk.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

beestjes, allemaal beestjes, zoveel beestjes om me heen

Een regeltje uit het liedje dat al vóór mijn geboorte in de hitlijst stond. Geschreven door Peter Koelewijn. Ik moest aan dit liedje denken toen ik deze post schreef.

Het heeft wel iets magisch, je neemt een draad en haak- of breinaalden en met die éne draad kan je maken wat je wilt. Een trui, een deken of sokken. Net als Katootje op de botermarkt: ‘zij kon maken wat ze wil, zij kon maken wat ze wil’. Alhoewel ik geen Katootje ben, mag ik wel graag dingen maken, dan niet van boter maar van garen.

Zo maak ik ook graag beestjes. Toen ik tiener was haakte ik de wereld aan knuffeltjes. Vaak met patronen uit de Ariadne, wat toen nog een veelzijdig handwerkblad was. Ik maakte beren, veel beren, poezekes of muizen. Muisjes maakte ik uit mijn hoofd.

Op mijn 16de had ik een lief muisje gehaakt als kraamkadootje. Ik had er echt mijn best op gedaan. Vol trots gaf ik het aan de verse moeder. De muis werd eigenlijk gelijk aan de kant gelegd, een klein ‘dank je wel’ kon er nog net vanaf. Ik was er zo sneu van. Gelukkig heeft dit voorval me niet weerhouden om mijn productie van beestjes te staken.

Destijds had ik een leuk hondje gemaakt (zie plaatje hierboven). Het mocht mee met Piet op de vrachtauto. Zittend op het dashboard voor het raam kon het hondje heel Nederland bekijken. Piet, mijn vorige man, is chauffeur. Destijds loste hij veel vracht midden in de drukke steden. Toen verscheen een interview met de ontwerpster van dit vrolijke hondje. Wat Rina beschreef deed me glimlachen, het kon niet anders dan dat zij het hondje in Piet zijn vrachtauto had zien zitten.

Na verloop van tijd hebben we dit beestje weggedaan. Dat klinkt zielig, en dat is het ook. Maar hé, het hondje was verkleurd, smoezelig en ingezakt. Gewoon versleten.

Als ik nu aan beestjes maken denk, denk ik aan Anita Wilschut van ‘Zij maakt het‘. Anita maakt breipatronen om de leukste beestjes te breien. De ontwerpen zitten geniaal in elkaar. Je breit de beestjes uit één stuk.

Waar bijvoorbeeld de oren moeten komen heeft zij in het patroon al herkenning-steken zitten zodat de oortjes altijd op de goede plek komen. Het is een feest om zo’n beestje te maken. Net een soort puzzeltje.

De patronen zijn voorzien van goede foto’s. Ik heb poes Mies gemaakt en twee aapjes. Ik heb de patronenboekjes van Mies, Jacobus maar ook Vera Beer. Die laatste heb ik nog niet gemaakt en staat nog op mijn wenslijstje.

Eén aapje is verhuisd naar Engeland. Onze eigen Jacobus mag al sinds jaar en dag gezellig mee op vakantie. Gewoon in de topkoffer. Dit jaar dus mét mondkapje.

En soms hangt hij aan de rugzak.

Zichtbaar genietend dat hij mee mag! Het is wat met het beestenspul.

Be safe, take care en kalm an.

4211

We zijn weer thuis met een telefoon vol foto’s, een hoofd vol herinneringen en 4211 km op de teller.

De reis ging naar de Drôme in Frankrijk. Heenweg in 3 dagen, terug in 2. Het is een prachtige en bergachtige streek in het Franse departement Auvergne-Rhône-Alpes.

We verbleven bij Judith en Etienne. Zij hebben het Motorhotel Ferme Chamauche in the middle of nowhere the Drôme. Ver weg van de bewoonde wereld. Inderdaad, praktisch geen bereik met de telefoon. Het hotel: zo Frans en authentiek. Wat ik mooi vond was de ‘stairway to heaven’. Boven aan de trap een boekenkast vol Nederlandse boeken, o daar word ik zo blij van! Het eten was heerlijk en wat ik ook zo fijn vond: wakker worden met de geur van vers gezette koffie! Het was ook heel gezellig met de andere gasten. We zagen elkaar bij het ontbijt, het diner, om daarna nog lekker de dag & de wereld door te spreken onder de vele sterren.

Judith kan zo gaan paardrijden, op haar Fries (een indrukwekkend en mooi paard) waarbij zij de de andere drie paarden gewoon los mee kan laten lopen. Zo stil daar.

Tijdens ons verblijf in de Drôme was Chamauche elke dag het vertrekpunt. Etienne heeft 25 routes om te rijden, daar in het gebied. Elke dag wat anders.

Zo verassend, zo prachtig mooi! Veel, heel veel natuurschoon met hier en daar een klein pittoresk dorpje.

Het is elke keer toch nog wel een uitdaging om met zo min mogelijk bagage op reis te gaan. Alles wat ik thuislaat is mooi meegenomen.

Eén ding is duidelijk: Jacobus mag altijd mee. Ook hier nu safety first!

Wijzelf hebben geen horecagelegenheden bezocht of winkeltjes, je moet gewoon niet willen dat je extra risico loopt om Corona op te lopen. In het gebied waar we waren, was het overigens gewoon code geel hoor.

Deze reis veel toeren op de motor en weinig toeren gebreid, gelezen ook niet trouwens. Maar dat is prima, natuurlijk. Breien kan ik het hele jaar. Op de motor breit het nu eenmaal niet zo gemakkelijk. Hier het werkje met de progress keeper van de hele reis.

Dit bloemetje is de Wegenwachter (wilde cichorei), een bermplantje. Hoe toepasselijk! Nee, geen pech gehad. De Ducati St 3 S deed het super. Berg op en af, geen probleem.

Stiekem vind ik onszelf best wel stoer, nog niet eerder reden we zoveel kilometers.

Be careful en kalm an!

zomervakantie

Wat is er mooier dan samen op een bootje door de Weerribben te varen?
Zo leuk & zo gezellig!

Wij wonen vlak bij dit mooie natuurgebied. En het was heerlijk weer (vrijdag) om een dagje te gaan varen. Natuurlijk ‘hiene wy broadjes en kofje mei’ (hadden we broodjes en koffie mee).

Dat sturen is een serieuze zaak!

Mijn breiwerkje had ik, naast alle proviand, in de tas. Mijn stiefdochter had ook een tas vol lekkers mee en zo diepten we om de beurt in onze tas om de hongerige matrozen van voedsel te voorzien.

Dan is een sokkenprojectje altijd handig, kan immers zo mee in de tas. Om nu mijn sjaal mee te nemen, niet echt een handig plan… Dat is inmiddels een project voor thuis, naast Guusje, op de bank.

Janlief heeft drie weken vrij gehad. Ik moet zeggen, we hebben wel eens beter weer gehad. Tuurlijk er zaten best mooie dagen bij hoor, maar ook veel dagen met regen. We hadden geen vakantieplannen maar zijn er, zo nu en dan, wel op uit geweest. Jan zelf is een aantal dagen met de motor en tent door de Alpen gaan rijden.

Dinsdag kwam hij weer op huis aan. Met een hoop verhalen en 2844 km op de teller.
We hopen, later in dit jaar, samen nog een lange rit te gaan maken op de Ducati. Maar tegenwoordig kunnen de richtlijnen zo veranderen en dus is niets zeker. Natuurlijk is dat altijd al zo geweest, maar men dàcht dat alles (veel) zeker was. Nu is men zich er meer van bewust dat dus niets zeker is.

Go easy en kalm an!

lopende werkjes

Nadat ik de reliëfsokken af had, heb ik gelijk weer een paar sokken op gezet. Altijd, altijd, altijd heb ik sokken op de pennen. Handig werkje voor een wachtmomentje of heerlijk breiwerk tijdens het t.v. kijken. Behalve bij detectives want daar heb ik mijn volle aandacht voor nodig.

Garen: Cocktail van Beijer. Naaldjes: 2.25 mm, 64 steken en met twee koffieboontjes. Ik koos voor cafeïnevrije boontjes dan kan de ontvanger (v/m) de sokken ook ’s avonds aan.

Fijn dat we na de regen van afgelopen dagen weer lekker buiten konden zijn.

Ik zat alleen aan de koffie vanmorgen. Jan is een aantal dagen weg. Momenteel zit hij in Italië, op de motor en met de tent. Ik vond het een goede deal om hier op de beestjes te passen.

Na twee dagen regen heeft hij nu gelukkig ook mooi weer.

Guusje heeft mijn plekje ingenomen toen ik even het Journaal ging kijken! Gelijk heeft ze, zo’n fijne stoel!

Naast sokken ook een sjaal opgezet. Patroon: Drops 180-25 erg leuk om te breien. Ik gebruik Wibra Bianca 8139 garen en zwarte Zeeman Royal. Het effect is zo mooi. Deze maak ik voor dochterlief.

Wordt vervolgd!

Bij ons in de badkamer staan twee wasmanden. Handig want dan is de witte was (handdoeken en washandjes) gelijk gescheiden van de bonte was (alle andere wasgoed). Ook de zelfgebreide sokken mikten we gewoon in de bonte was. Moet kunnen toch?

Maar na verloop van tijd merkte ik toch op, dat veel van die sokken gingen vervilten. Dus hebben we sinds kort een wasmandje erbij: voor de gebreide sokken. Die gaan nu op de wolwas. Want het is eigenlijk best wel zonde als de sokken door vervilting minder lang mee gaan.

Tot kiekes en go easy!

tweeduizendnegentien

En zo zijn we alweer aan het eind van dit jaar beland. Time flies… Nog maar zo kort geleden schreef ik blogje ‘tweeduizendachtien‘ en in een split second zal het blogje ‘tweeduizendtwintig’ verschijnen.

In deze laatste dagen kan ik het niet laten om terug te blikken op de gebeurtenissen van dit jaar. De bijzondere, leuke of speciale momenten.

Hét moment van dit jaar is natuurlijk dat Jan en ik in het huwelijksbootje zijn gestapt. Op een zonnige dag, zo’n ééntje om nooit te vergeten.

Al onze dierbaren waren erbij. In stijl werden wij naar het gemeentehuis gereden, dochterlief had een Packard mét een vriendelijke chauffeur geregeld. Geweldig!

Verder zijn we met de motor op reis geweest. Op onze Ducati ST3S reden we door Europese bergen: De Eifel, Het Zwarte Woud, De Alpen en De Dolomieten. 3678 km.

Een bijzonder lichtpuntje van dit jaar is Guusje.

Guusje was een zwervertje die door de medewerkers van de dierenambulance naar het asiel ‘De Kluif’ was gebracht. Geen chip dus over haar verleden weten we niets. De dierenarts schat haar een jaar of 10. Toen ik haar zag wist ik meteen, dit poezeke krijgt haar mandje bij ons in Oldeholtpade.

Hierboven een foto hoe ik haar voor het eerst ontmoette, in het asiel. In een paar weken tijd is ze zo enorm opgeknapt.

Vanaf het begin ging het prima tussen Chiqo en Guusje. Guusje is blijkbaar honden gewend geweest.

Elk jaar tel ik de projectjes die ik heb gemaakt. En maak een soort van lijstje.

Zo heb ik 17 paar sokken gebreid.

Mooiste project wat ik maakte dit jaar: Een weddingringshawl. Het patroon Brainwaves van Monique Boonstra (A Passion For Lace). Een shawl van 70% alpaca en 30% moerbeizijde. Dit is zo fijn garen dat de shawl door een trouwring past.

Alhoewel het breien ervan met hobbels en bobbels gepaard ging was het eindresultaat prachtig. Verder nog een plaid gehaakt en een tuinhek.

Toch wel leuk om al die projecten nog even de revue te laten passeren.

motorschaamte

Vervolg op de motor-vakantie 2019. De blog van 30 juli.
In de bergen was het zo rustig, alleen de bellen van het vee wat daar liep kon je horen.

Wanneer we zo berg op en af reden had ik soms wel een dubbel & knagend gevoel. Het gebrom dat onze motor produceerde in die prachtige natuur en daarnaast de uitstoot van CO2… ‘Motorschaamte’ zo zou je het kunnen noemen.

Dit komt overeen met het bestaande woord ‘Vliegschaamte’: een ongemakkelijk gevoel wanneer je het vliegtuig neemt terwijl dit juist zo slecht is voor het milieu. ‘Vliegschaamte’ is een vrij nieuw woord dat genomineerd was voor het Woord van het jaar 2018.

Vliegen is verreweg de meest klimaat-intensieve manier van transport. Bij kerosine-verbranding komt er giga veel CO2 vrij. Bijvoorbeeld één keer heen en terug met 2 personen naar San Francisco is goed voor 5.600 kg CO2. Een gemiddeld huishouden, per jáár is goed voor 4.160 kg CO2 uitstoot. Wat een verschil!

Natuurlijk kun je vervuilende vliegtuigen niet vergelijken met de vervuiling van een motor. Bovendien is een motor op zijn beurt ook nog eens twee keer minder vervuilend als een gemiddelde auto.

Ik heb enorm genoten van de motorroutes die we door Midden Europa reden. De rotswanden en ongerepte natuur. Voor mezelf kan ik het ook wel verantwoorden. Natuurlijk, zo’n motorvakantie is nu eenmaal niet de groenste manier van vakantievieren. Maar het kan ook veel erger, zoals een vliegvakantie naar Zanzibar! Of alleen al een retourtje Londen.

Door bewust duurzaam te leven en te consuminderen probeer ik onze voetafdruk zo klein mogelijk te maken.

Want ook ik maak me zorgen over onze aarde en de klimaatveranderingen die gaande zijn. Logisch dus dat ik kritisch blijf in de keuzes die ik maak.

Hieronder is toch nog even mijn breiwerkje te zien.

Deze week hadden we nog vakantie, reden we een tochtje langs de Waddenzee.
Zo’n sok in wording past altijd mee in de koffer. Tijdens een koffiebreak is het fijn om toch nog even een naaldje weg te prikken. Deze pauze was bij Holwerd.