kleurige sokken

Op de laatste handwerkbeurs zag ik dit bolletje liggen, Schoppel Zauberball Crazy. Die mocht dan ook mee naar huis. De kleurtjes in deze bol vind ik zo leuk! Tijdens onze vakantie in Portugal, vorige week, heb ik de eerste sok opgezet. Dit paar maak ik voor dochterlief. Het boordje heb ik met een ‘muizetandje’ gemaakt. Het is toch wel mijn favoriete boordje, zo’n randje.

Ik lees graag en ik ben dan ook blij met mijn e-reader zodat ik in de koffer ruimte over hou voor mijn breiwerkjes. Jeetje, hoe relaxt wil je het hebben: aan het zwembad wegduiken in Camilla Lackberg ‘Priester’.

Advertenties

op pad

Vorige week gleed ook de tweede sok van de pennen. Gebreid van Regia Pairfect: zo’n bol waar je twee identieke sokken van breit zonder moeilijk na-denk-werk. Gewoon het gele draadje afwikkelen en gaan… Een bolletje ‘mindless knitting’ dus eigenlijk. De sokken zijn voor Janlief.

Begin februari zette ik dit paar al op. Bij de eerste sok had ik niet echt de vaart erin. Voor de tweede sok had ik maar een dag of vijf nodig. Ik had wat extra uninterrupted knitting time (u.k.t.). Samen met vrienden zijn we namelijk naar Portugal geweest. Het was al de derde keer dat Jan en ik met hun mee gingen naar dit ‘stekkie’.

Dus die tweede sok breide ik dan ook lekker in de zon & aan het zwembad! De accommodatie waar we logeerden ligt in de Algarve, niet ver van Portimão. In 10 minuten rijden zit je aan de prachtige rotskust.

Als een godin in Portugal: Sangria drinken op een zonnig terras with a view!

Heerlijk luieren in combinatie met op pad gaan. Perfect!

wat binne wy moai fuort, net!

Samen met Janlief en mijn schoonvader hebben we afgelopen weekend een roadtrip gemaakt. Zaterdagmorgen in alle vroegte verlieten we Fryslân om Jan z’n broer te gaan bezoeken in Duitsland.

Een prachtige reis met een ‘protte wille’ (veel plezier).

Jan zijn broer is werkzaam op een mega-melkveebedrijf in voormalig Oost-Duitsland. Boeiend om het grote bedrijf te bekijken.
Wat opvallend was dat de koeien er zo goed bij stonden, weldoorvoed, geheel relaxed en alert terugkijkend naar ons. Wanneer koeien het goed hebben geven ze meer melk, logisch natuurlijk.
Een gedeelte van het vee mag naar buiten. Maar koeien zijn net mensen, ’s nachts willen ze toch doorbrengen in de warme stal en bij regen verkiezen ze ook de stal boven het weiland!

Koeien, koeien en nog eens koeien! Stallen vol. Melkvee, pinken en kalfjes. Wat een dieren!

Naast de boerderij hebben we de mooie omgeving van Kerkau bekeken. Enorme akkers afwisselend met bossen. Het blad zo mooi in de herfstkleuren.

Bij de Arendsee was het ook al zo mooi!

Collect moments not things!

Als je zo’n roadtrip maakt van 1050 km dan heb je veel UKT (Uninterrupted Knitting Time) wat resulteerde in een sok die al een flink eind op weg is richting teen! Deze foto was halverwege te trip.

Zondagavond waren we weer thuis. Een prachtige reis!

bonnefooi

Na een jaar hard studeren (Froukje) en hard werken (Jan) vertrokken we op 16 juli op de bonnefooi naar Frankrijk. We gingen op pad en zagen wel waar we die avond zouden slapen. ‘Op de bonnefooi’ is mogelijk een vernederlandsing van de Franse uitdrukking de bonne foi (‘te goeder trouw’), waarin foi ‘geloof, vertrouwen’ betekent. Maar het zou ook mogelijk kunnen zijn dat de uitdrukking teruggaat op het Franse (la) bonne voie (‘(de) goede weg’), en iets als ‘(de) goede manier om iets te bereiken’ betekende.

Eigenlijk zijn de meeste vakanties die we ondernemen op de bonnefooi. En ook nu vonden we elke avond weer een mooie camping waar plaats genoeg was voor ons. We hebben de Normandische kust bekeken en zakten af naar Bretagne waar we ook langs de kust trokken.

Natuurlijk reisde Jacobus met ons mee!

Wij hoeven heen camping met zwemparadijs of animatie, een kleine rustige camping met goed sanitair is voldoende. Jan en ik zijn vakantiegangers die graag veel willen zien, veel reizen, ofwel op pad zijn. Elke keer weer benieuwd zijn naar het landschap achter die bocht of achter die heuvel. Vanaf de grens van België namen wij de B en C wegen. Je ziet dan zoveel meer als op de drukke vierbaanswegen. We reden door prachtige kleine Franse dorpjes, akkerland en bos. We stonden regelmatig stil om op de mooiste plekjes een bakje koffie te kunnen doen. Uiteindelijk hebben we op zes verschillende campings gestaan. Op de meeste campings één nachtje zodat we de volgende dag weer on the road waren.

La bonne vie!

Op zondag (22-7) waren we op het puntje van Bretagne. Bij Porspoder om precies te zijn. We wandelden even naar de zee toen ik een misstap maakte… m’n enkel voelde en hoorde ik knakken!!!! Toch kon ik nadat ik van de schrik was bekomen wel weer ‘lopen’. Ik ging er vanuit dat het een verzwikking was, met enkelband-letsel. Een paar dagen rustig aan en het zou wel weer los lopen. Alleen de enkel werd wel erg dik, pijn zakte niet af. Dus besloten we woensdag naar huis te gaan. Ja, nu wel over de A-wegen. Gisteren voor een röntgenfoto, hierop was te zien dat m’n kuitbeen vlak boven de enkel is gebroken (van daar dat de pijn maar niet wilde afzakken..) Nu zit ik in het gips met een loopverbod. Ik ben echt gehandicapt, zit waar ik zit met been omhoog en naar de wc gaan is een hele onderneming. Krukken en een rolstoel zijn nu mijn hulpmiddelen om ergens te komen. Dikke pech. Jan is nu full time mijn verpleger. Ondertussen heeft hij ook nog de vakantiewas weggewerkt en de caravan schoon gemaakt. Eigenlijk zouden we pas zondag terugkomen van vakantie en voor de laatste twee weken hadden we ook al mooie uitjes gepland. Daar gaat nu een dikke streep door. Het is niet anders…

time flies

…when you’re having fun!
Zo-net kregen we vakantie, zo pas, echt… een moment geleden.
En nu zijn alle weken voorbij. Vier weken van lekker freewheelen.
Morgen mogen we weer in een alledaagse ritme onze dagen vullen met alledaagse dingen. Voor mij betekent dat dat ik weer naar stage ga en mijn studie weer oppak.

Vijf weken terug had ik nog van alles bedacht wat ik zou kunnen doen. Toen nog denkend dat vier weken een enorme eindeloze tijd zou zijn. Zo vulde ik die tijd, denkend dat ik, in ieder geval, mijn shawl wel af zou krijgen. Eindeloos breiend in de zon. En och, die sokken waar ik aan was begonnen zouden minstens op de helft zijn. Ja, ook verschillende boeken zouden uitgelezen zijn. En daarnaast zouden we eindeloos veel tochtjes rijden op de motor en nieuwe wandelpaden ontdekken. En ja, ik had eindelijk de tijd om heerlijk onderuit te Netflixen!

De shawl is niet af. Het aantal toeren is op twee handen te tellen.

Ik heb geen stapel boeken uitgelezen, het bleef bij één boek. Nicci French, ‘Dinsdag voorbij’ en ik heb een begin gemaakt in het derde deel van de Frieda Klein serie.
Ook met de sokken ben ik maar een paar streepjes verder. En Netflixen is er helemaal niet van gekomen.

Motortochtjes hebben we wel gemaakt hoor, maar niet zoveel als ik misschien zou willen.

Hier een foto van de motoren. Jan en ik maakten een ritje door Fryslân, samen met Jan z’n zoon en mijn zoon. Bijzonder!

Het was fijn zo even te lanterfanten de afgelopen weken. Gewoon gas terug en in een ander tempo je dagen vullen.
Ik hoop stiekem dat ik het vakantiegevoel nog heel lang vast weet te houden. Minstens tot de kerst!

stadswandeling Stadtwanderung

An der Unterseite von meinem Blog die Übersetzung ins Deutsche.
Stralsund is een Duitse Hanzestad aan de Oostzee. Hanzesteden zijn de steden die lid waren van het Hanzeverbond. Al in de veertiende eeuw was dit een samenwerkingsorganisatie van Duitse steden rondom Oost- en Noordzee. Later werd deze organisatie steeds groter en sloten meer dorpen en steden aan. Hier een kaartje met de vele steden en dorpen. Ja, zelfs het Friese Hindelopen en Stavoren. Dan vraag ik me af hoe zo’n verbond tot stand kwam in die tijd, zo zonder telefoon of internet. Wat een organisatie!

Dit is een kaartje van D. Brown, Oldenzaal ontbreekt alleen op dit kaartje.

Zo struinden we op een druilerige zaterdag door deze Hanzestad.

En zowaar ontdekte ik een prachtige handwerkwinkel. Zie daar kan ik dan weer heel blij van worden.

“Der Wolladen” is een wolwinkel van Linda Wellman. Ik heb een praatje gemaakt met een alleraardigste jongeman die daar werkte. Ach ja, een gezamenlijke passie zorgt meteen voor een gesprekje over Ravelry en de bijzondere breiontwerpen van Stephen West. Natuurlijk kocht ik een sokkenwolletje, hoe kan je dat nou weerstaan in zo’n snoepwinkel!

“Der Wolladen” is een handwerkwinkel vol prachtige garens en een groot assortiment sokkengarens. Hier en daar mooie gebreide voorbeelden.

We wisselden kaartjes uit en ik beloofde dat wanneer ik over dit mooie winkeltje zou bloggen ik hem een berichtje zou doen.

Met dank aan mijn schoondochter Julia Portegies voor de vertaling in het Duits.

Stralsund ist eine Deutsche Hansestadt in der Ostsee. Hansestädte sind Städte die verbunden sind in der Hanse.
Schon im 14. Jahrhundert war es eine Kooperationsorganisation von Deutschen Städte um Ost- und Nordsee herum. In den Jahren nachher wurde die Organisation grösser, und haben sich mehr Städte und Dörfer angeschlossen. Sogar das Friesische Hindeloopen und Stavoren.
Dann frage ich mich wie so einen Verbund zu Stande kam in der Zeit, so ohne Telefon und Internet. Was für eine Organisation! Hier eine kleine Karte mit den ganzen Städten und Dörfer.

Und so sind wir auf einen regnerischen Samstag durch diese Hansestadt gelaufen.
Zum Glück fand ich ein sehr schönes Handwerkgeschäft. Dass macht mich echt glücklich!
„Der Wollladen“ ist ein Wollgeschäft von Linda Wellman. Ich habe ein Gespräch geführt mit einen netten Man der da arbeitete. Ach ja, ein gemeinschaftliches Hobby sorgt schon gleich dafür, dass wir über Ravelry und die besonderen Strickdesigne von Stephen West geredet haben. Natürlich habe ich eine neue Sockenwolle gekauft, weil, wie kann man das wiederstehen in so ein Geschäft!
„Der Wollladen“ ist ein Handwerkgeschäft voll mit wundervolle Wolle und ein sehr großes Assortiment an Sockenwolle. Auch gibt es schöne gestrickte Beispiele.
Wir haben Kontaktdaten gewechselt und ich habe versprochen, dass ich „der Wollladen“ kontaktieren würde wenn ich über dieses schöne Geschäft eine Blog schreiben würde.

Dank an meine Schweigertochter Julia Portegies.

2328

Onze roadtrip had dit jaar 2328 km.

We zijn niet zo heel ver van huis geweest. We bleven in het noorden van Duitsland: Van Tecklenburg, via Amt Neuhaus aan de Elbe naar Rügen, vervolgens via Oostzeekust naar Waddenzeekust in Ostfriesland en zo weer Nederland in, alwaar we uiteindelijk nog een nachtje in Zoutkamp hebben gekampeerd. We reden voornamelijk op de B-wegen.

De omgeving van Tecklenburg is mooi, het oude plaatsje ook trouwens.

Maar het was ook prachtig om over de Lünerburger Heide te rijden. Het landschap van de Mecklenburgische Seenplatte deed er trouwens niet voor onder. Eindeloze akkers met graan afgewisseld met bos.

Alhoewel Rügen een eiland is waar je over een brug naar toe kan rijden merk je niet veel van het eilandgevoel als je erop rijdt. Hetzelfde landschap: Enorme akkers afgewisseld met bos met aan de kust een stuk krijtrotsen.

Op Rügen vind je alleen in de kustplaatsjes veel toerisme. Toch is dit stuk Duitsland nog niet door Nederlanders ontdekt.

Dit jaar hebben we lux gekampeerd, met een caravan. Heerlijk zo’n eigen huisje bij je. En ook zo makkelijk. Wanneer je ergens komt: even pootjes uitdraaien, stekker in stopcontact en klaar. En zo ben je ook zo weer ‘on the road’. Pootjes in, kabeltje los en gaan!

Ostfriesland deed ons veel denken aan het Groningerlandschap. Zelfs de naamplaatsen hadden veel weg van de plaatsen aan de Nederlandse waddenzeekust. Hier een foto van Neuharlingersiel.

Veel bekeken en gezien dus. Veel gewandeld ook.

Natuurlijk heb ik zo nu en dan wel een toertje gebreid maar niet echt veel. Onderweg brei ik niet. Ik let dan liever op de omgeving.
En het weer? Dat was mooi! Op één ochtend na elke dag buiten kunnen ontbijten!