uitwaaien op Vlieland

Jan en ik zijn vandaag weer thuis gekomen van een aantal dagen Vlieland.
Wat een prachtig Waddeneiland!

We hadden het getroffen, het was prima wandelweer.
Vrijdag hebben we een wandeltocht van 28 km gemaakt.

Over het Wad, door de duinen, langs het Noordzeestrand en door het bos.
Wat een rust!

Zo liepen we kilometers op het strand zonder een mens tegen te komen. Langs de kustlijn met de wind in de rug. Drieteenstrandlopertjes liepen in de branding, zo’n grappig gezicht die vogeltjes: hun snelle loopjes om niet in de aanrollende golven te komen.

Ondanks onze wandelingen heb ik ook wel gebreid. Ik kan alleen dit projectje (nog) niet laten zien. Maar hier wel een foto van kan de souvenirs welke ik meebracht:

Toch een bolletje kunnen scoren op Vlieland! Voor een paar sokken voor Jan!

4023

Onze roadtrip had deze keer 4023 kilometers!
In 2014 gingen we ook op vakantie op de motor. Toen een tocht van 2465 km. Vorig jaar kregen we pech met de motor dus veel kilometers hebben we die motor-vakantie niet afgelegd.
Inmiddels heeft de Aprilia Falco 1000cc plaatst gemaakt voor een mooie rode Ducati ST4 1000cc.
Deze vakantie begon met een rit door Duitsland met als eerste stop Bamberg.
Hierna alleen nog maar B-wegen gepakt.
Door naar Oostenrijk. We reden de Gerlospas, de Felbertaurnstrasse en de Grossglockner op.  Geweldig! We waren niet bepaald de enige motorrijders. Maar het is natuurlijk ook super mooi motorrijden daar: al die bochten omhoog en omlaag!

De wereld op de Grossglockner is indrukwekkend. De enorme glestjer. Alhoewel de gletsjer door de klimaatverandering al stukken kleiner is geworden.
Ik was verbaast over de enorme parkeergarage boven op de berg.

Zo’n enorme parkeergarage verwacht je toch niet bij een gletsjer?
We gingen zelfs met onze motor op de trein! In Bad Gasteind erop en met de trein door de tunnel, naar Malnitz en daar er weer af.

We hebben gewandeld in de bergen naar de Poludnig alm, tegen Italiaanse grens. Prachtig, eerst tussen de bomen omhoog en later over de alpenweide.

En overal liepen schapen, paarden en koeien. Nee, tussen de koeien konden we geen paarse ontdekken.

Soms sliepen we in de tent, andere keren weer in een pension.

We reden via Italië en Slovenië door naar Kroatië. Natuurlijk een duik in de Adriatische zee genomen. In Kroatie was het erg warm. De tent hadden we fijn onder de bomen gezet. Maar ik moet zeggen dat ik het klimaat in de bergen in Oostenrijk en Slovenie aangenamer vind. Ook de natuur vind ik hier vele malen mooier als in Kroatië. Maar de Adriatische zee maakt veel goed, zo blauw en helder water.

Vervolgens weer door Slovenië naar Oostenrijk en door naar Tsjechië. Slovenië is ook een prachtig land.

Deze borden (foto hieronder) kwamen we met enige regelmaat tegen. Dit geeft risicovolle weggedeeltes voor motorrijders aan.

Vanuit Tsjechië via Oostenrijk weer terug in Duitsland en woensdag de laatste etappe van 860 km over autosnelwegen weer terug naar huis. Alleen maar prachtig weer gehad! We begonnen de eerste vakantiedag wel met wat regen, en ook op de terugreis hadden we ook stevige buien.
Gelukkig heb ik inmiddels een heel goed regenpak en thermo-onderkleding dus nat of koud heb ik het de terugreis niet gehad.

2976 km road trip

Afgelopen week hebben we een road trip gemaakt in het zuiden van Noorwegen. Ik was nog nooit in Noorwegen geweest en ik vond het land heel indrukwekkend. Het is moeilijk om een keuze te maken in de foto’s die we gemaakt hebben. Het is allemaal zo mooi! Groene loof & dennebossen, rotsen en fjorden.

’s Nachts sliepen we in trekkershutten. We vonden het nog te koud voor de tent.

Over prachtige wegen gereden. Zo rustig!
Natuurlijk hebben we de Preikestolen beklommen. De Preikestolen is een klif, die 605 meter boven de Lysefjord uitsteekt. Dat zijn bijna twee Eifeltorens op elkaar! Het is een hele klim dus, echt klauteren over enorme stenen, maar het uitzicht wat je na de enorme beklimming dan krijgt is zo mooi. Het was opvallend hoeveel mensen hun hond mee naar boven namen. Ik denk niet dat je daar een hond veel plezier mee doet. Zelf vond ik het klauteren en klimmen leuk, je moet er gewoon niet te snel willen. Daarnaast moet wel zorgen voor goede schoenen en ook dat je drinken (& chocola) bij je hebt.

We deden er toch wel 2.5 uur over om boven te komen. Zooo hoog! En waar bij de Eifeltoren alles in de hekwerken zit, is hier geen hekje te bekennen. Mensen zitten ook echt op de rand, brrr.

Het is een echte toeristische plek om te bezoeken. Met klimmen hadden we echter geen last van andere klimmers. En ook op de preekstoel is er ook voor iedereen wel een plekje om van het uitzicht te genieten. Hier een foto van drie meiden in de kledendracht van Noorwegen.

De wegen die we reden waren erg verrassend. Zo ging de weg zo hoog dat we hele stukken in de sneeuw reden. Zo stil, zo prachtig: meren bevroren en zoveel sneeuw in mei!

Ook wandelden we bij steengroeves.

Dronken koffie aan stromende rivieren.

Reden langs enorme watervallen en grote stuwdammen.

We begonnen de reis in Kristiansand en daar gingen we ook weer terug op de boot.

Ik heb niet veel gebreid, gewoon omdat ik daar de tijd niet voor had. De wegen in Noorwegen zijn te mooi om met je neus op een breiwerkje te zitten, bovendien reden we daar teveel bochten. Op de terugweg door Denemarken en Duitsland heb ik toch nog wel een paar uurtjes de breinaaldjes laten tikken.

weer thuis II

Het was voor mij de tweede keer dat ik de Algarve bezocht. De rotsachtige Atlantische kust daar is erg mooi.

Altijd lekker om even uit te waaien aan het strand.

Typerend voor Portugal zijn natuurlijk de vele tegeltjes die je overal en nergens tegenkomt. Vele tinten blauw:

In Loulé, in een klein straatje, ontdekte ik een handwerkwinkeltje. Achter de toonbank een heel oud vrouwtje. Het winkeltje echt stampvol handwerkspulletjes. Wol in strengen, bollen, dozen. Borduurgarens, lintjes, borduurstof, knoopjes en labeltjes. Er zat geen logica meer in. De aanblik ervan zou zo in “je-leven-in-puin” kunnen. Ik heb echt vol verbazing staan kijken.

weer thuis

Na een weekje doorgebracht te hebben in Portugal zijn we weer thuis. We hebben genoten van de rust en de natuur. Monte Canelas is een heel klein plaatsje in de Algarve. Het enige geluid wat er te horen was waren de vogeltjes en de geiten die s morgens en avonds met hun herder langsliepen.

Over het breiprojectje wat ik mee had genomen hoefde ik niet lang na te denken. Gewoon een bolletje sokkenwol voor sokken. Opal Regenwald. Al even zo relaxed als de vakantie. En een goed boek natuurlijk voor de broodnodige afwisseling!

Een boordje met het muizetandje, altijd leuk! Ik vind de kleurtjes van het garen ook zo leuk!

work in progress

Onze zomervakantie viel dan wat teleurstellend uit (zie vorige blog), we hebben ons thuis natuurlijk ook wel vermaakt.
Zo gingen we samen met dochter, schoonzoon en (bonus)kleindochter een dagje fietsen op Schiermonnikoog.
Ik schreef al eerder over Tess.
Een enorme kletsmajoor van nu 3 jaar, die een groot repertoire aan kinderliedjes kan zingen. Vooral achter op de fiets!
Alles vond Tess geweldig, de boot, de fiets en ’t strand.
Natuurlijk hebben we hier en daar wat gedronken en gegeten.

Collect memories, not things!

Inmiddels zitten we alweer in het ‘gewone’ ritme van alledag.
Wel fijn als het op ‘alledag’ zomers is en ik mijn bakje koffie (mét nieuwe flow) buiten kan drinken.
Ik pak dus het draadje van m’n wip (work in progress) ook maar weer op.
Want in de afgelopen weken heb ik nauwelijks gebreid.

wachten

Ken je die mop van die twee mensen die op de motor naar Zuid-Frankrijk wilden? Nou ze zijn alweer thuis zonder Zuid-Frankrijk te hebben bezocht…

Wat we wel gedaan hebben was wachten…
Wachten op bergingsdiensten.
Wachten op taxies.
Wachten op telefoontjes van alarmcentrale.
Wachten op vervangend vervoer.

Zoals dat gaat bij vakanties, maakten ook wij deze lente druk plannen voor de zomervakantie.
Natuurlijk zouden we de motor weer pakken en low-budget en heel basic op pad gaan. Atlas erbij, internet afgestruind. Na uitvoerig overleg & rijp beraad zou het Zuid-Frankrijk en misschien wel Noord-Spanje worden. Rocamadour zien. Toen we in het t.v.programma “Ik vertrek” de motorcamping in de Dordogne zagen wisten we het zeker. Op die camping wilden we wel ook wel een paar nachten staan.
We waren van plan om een kleine 3 weken weg te blijven.
Dinsdag (vorige week)
Prachtig weer en rijden maar.
Met warm weer kun je best rijden hoor. Ging prima. Wat vaker stoppen, wat vaker drinken. Uiteindelijk belanden we in Dinant in Belgie. Aan de Maas konden we de tent opzetten.
Woensdag.
Weer op pad. Maar op de vierbaansweg bij Nancy kregen we motorpech. Dat is heel link. We stonden gelukkig bij een afrit en hebben de motor de afrit afgedrukt. Het was dik in de 30 graden en met motorpakken een motor met bepakking drukken valt niet mee. Aan de kant van een rustiger weg stonden we dan.
Gelukkig stopte er een fransman die ons meteen water gaf. Hij adviseerde ons de motor naar een garage dicht bij dat plek te drukken. Dat hebben we gedaan. De weg liep wat af, wat ook weer een geluk was.
De jongens van de garage daar, hebben ons ook goed geholpen. Weer eerst water gekregen. Afijn…motor aan de praat en wij weer op pad…voor een km… weer een storing, weer op vierbaansweg maar nu geen mogelijkheid om weg te drukken.
In de avondspits. Alarmcentrale in Nederland gebeld maar die konden niets doen. We moesten 112 bellen. Met veel moeite lukte dit uiteindelijk. Na lang wachten langs een weg waar de auto’s vlak langs onze motor raasden, kwam er een bergingsauto en een auto die de weg even afzet zodat de motor opgeladen kon worden.
Daar gingen we dan.
Aangezien het inmiddels al avond was en de garages al dicht waren heeft hij ons naar de dichts bijzijnde camping gebracht. Heeft voor ons een plekje geregeld en ons daar afgezet. Duur grapje…dik 200 euro!
Donderdag
’s Morgens heeft Jan eerst geprobeerd de motor te maken. Frustrerend is dan dat hij wel kan sleutelen maar daar op de camping geen doormeet apparatuur heeft. Dus weer contact alarmcentrale, tenslotte waren we verzekerd voor vervangend vervoer.
Vrijdag
Motor weer op de bergingsauto naar garage in Nancy. Wij mee met helmen en pakken.
De garage midden in Nancy repareerde niet. Waarop wij werden verzocht uit te stappen en de bergingsmeneer, die geen woord Engels sprak, ons probeerde duidelijk te maken dat hij naar elders ging met motor en hij voor ons een taxi had gebeld. Vervolgens reed hij weg. Met motor. Waarheen? Geen idee. Weer wachten, in Nancy. Uiteindelijk via die zaak, die niet repareerde, opnieuw taxi gebeld.
Wachten…wachten…wachten. Met taxi weer op camping. Alweer morgen om. Weer contact met alarmcentrale die achterhaalde waar motor was. Nu moest diagnose (motorstoring) gesteld worden.
Nee, dus nog steeds geen vervangend vervoer. Pas de volgende dag zou er naar de motor gekeken worden.
Zaterdag.
Heel de dag wachten op telefoontjes van alarmcentrale. Pas om half 5 verlossend telefoontje: motor klaar. Ik snel inpakken en Jan door behulpzame campinggast naar motor gebracht. Blij, we zouden weer op pad kunnen. We stonden in Nancy sinds woensdag, op een camping met niets, supermarkt kilometers lopen en het was erg warm. Onwetendheid en wachten maakt dat je niet echt in een vakantiestemming bent.
Toen dachten we nog, eind goed al goed.
Maar nee dus. Net nadat Jan bij garage wegreed viel motor weer uit. (17.10) Nu op een hele gevaarlijk plek. Dus Jan weer 112 bellen. Al wat er kwam, geen bergingsdienst. Na lang wachten heb ik gebeld met 112. Er was niets met eerdere melding gedaan, want ze konden hem niet vinden…. Omdat het inmiddels 20.00 uur was en Jan vanaf die dag alleen ’s morgens broodjes had gehad en sinds begin van de middag geen drinken meer en het erg warm was heb ik opnieuw bij 112 om hulp gevraagd. Jan kreeg last van zijn hartritme en spierpijnen. De brandweer én politie hadden hem wel zo gevonden! Water gekregen en maar weer wachten op bergingswagen. Die niet is gekomen. Ook steeds in contact met alarmdienst in Nederland. Uiteindelijk werd er om 22.00 opnieuw een bergingsauto gestuurd. Ook die heeft Jan niet kunnen vinden (?) om 23.00 was Jan er klaar mee. Inmiddels was stroom op van telefoon. Hij zou motor maar laten staan en lopend terug naar camping…je moet wat. Toen kwam er een Franse jongen die met Jan de motor naar een veilige plaats heeft gebracht. Jan water heeft gegeven en uiteindelijk heeft de zus van deze Franse jongen Jan met haar auto naar camping gebracht.
Ondertussen werd ik ongerust.
Ik kon Jan al een tijdje niet bereiken want zijn mobiel had immers geen stroom meer. Alarmcentrale had veel eerder op avond gezegd dat Jan zo weer op de camping zou zijn. Uiteindelijk om 23.30 maar weer naar alarmcentrale gebeld. Vriendelijke man zou het uitzoeken en ik zou worden teruggebeld. Weer wachten…O, wat loop je dan te ijsberen. Uiteindelijk kwam Jan dus na middernacht pas weer op de camping aan.
Ik heb wat gebeld dus met 112 en alarmcentrale die avond. Ook met thuisfront. Zowel zoonlief als dochterlief hadden veel eerder in de week los van elkaar al aangeboden om ons op te halen, een auto te brengen of wat dan ook. Maar goed, wij dachten een goede verzekering te hebben met vervangend vervoer…
Op zaterdagavond zat ik er wel wat doorheen. Alarmdienst beloofde mij dat er zondagmorgen toch echt een auto voor ons zou zijn.
Zondag.
Al vroeg gebeld met alarmcentrale. We zouden worden teruggebeld. Wachten…wij weer bellen. Tent alweer gepakt. Meneer van alarmcentrale had geen auto…Wat!!!!
Uiteindelijk konden we met taxi naar Straatsburg (160 km verderop) om daar op vliegveld een auto op te halen, dan zouden we terug rijden naar Nancy voor berging motor. Half drie taxi.
Wachten…wachten… Weer bellen wij. Nee. Half 3 klopte niet. Pas om 16.00 konden ze auto regelen. Uiteindelijk was er een auto beschikbaar op vliegveld Straatsburg die we tussen 19 en 21 uur konden halen. Taxi zou om 18.15 komen. Wachten…wachten…nee geen taxi… weer bellen met alarmcentrale. Uiteindelijk kwam taxi over 19.00 aan.
Net, echt net voor 21 uur stopten we op vliegveld. Taxiritje van 414.00 euro! Jan rennen naar balie van huurauto’s en ik bleef op stoep achter met alle bagage.
Goed. Wij huurauto en terug naar Nancy. Uiteindelijk daar tegen middernacht aangekomen. Het was te laat voor de berging van de motor. Dus hotel gezocht waar we nog met ons pasje en keuzemenu konden inchecken.
Maandag.
Op naar motor. Gebeld met alarmcentrale. Berging zou worden gebeld. Weer twee uur wachten, uiteindelijk kwam bergingsauto om motor naar depot te brengen en konden we begin van de middag naar huis. Uiteindelijk reden we ’s avonds tegen tienen de dam weer op met een franse auto.Wanneer motor naar huis komt is nog niet bekend.
En dit is nog maar de korte versie van het verhaal…
Nee, de lol van de vakantie is eraf.