tweeduizend drieëntwintig

foto: Noorwegen, Vang
61°19’58.1”N   8°16’28.9”E

Some beautiful paths
can’t be discovered
without getting lost. (Erol Ozan)

Sommige mooie paden
kun je zonder te verdwalen
niet ontdekken.

Alle goeds voor 2023!

and we’re turning on the tide, the tide and the time

.
Titel uit ‘The Tide’ van The Lasses . Deze video is opgenomen tijdens de ‘Amsterdam boot sessies’.

Toch nog even over mijn schouder kijken
Elk jaar blik ik terug. Met in mijn hoofd de tekst van ‘Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen’ (Johannes de Heer, 406). Dat zong mijn vader in deze tijd van het jaar. Hier op een dierbare foto, zo tussen het werk door. Stofjas aan en even een liedje zingen.

Lastig
Het is gek dat de mooie momenten eerder je gedachtes vullen dan de moeilijker dingen van 2022. Net een fotoboek: daarin worden, in de regel, alleen de prachtigste momenten vastgelegd. In die fotoboeken is het altijd feest, altijd vakantie ook.

De lastigste maand was februari, toen waren mijn dagen gevuld met ritjes naar het Radiotherapeutisch Instituut Friesland vanwege bestraling van een plekje op mijn neus. Ik heb me best beroerd gevoeld en moe. Maar het herstel verliep voorspoedig.

Gouden-randjes-dagen
Mijn mooiste moment is, denk ik het concert in het Albert Stadion in Brussel. We waren bij Coldplay. Prachtig!

Maar ook het concert van Danny Vera in het Zigggodome. En de roadtrips met onze camperbus naar de poolcirkel en de andere kant uit, naar Portugal, zijn toch echt de dagen met gouden randjes.

Maar als ik eerlijk ben, zijn het ook vooral de alledaagse dagen die een gouden randje krijgen. Het wandelen met Douwe, wakker worden met de geur van verse koffie, bloemetjes spotten in de weide of een mooie zonsondergang.

Terugkijkend op handwerkgebied
Dit jaar breide ik 1 zonnehoed, 3 shawls & 21 paar sokken.

Hieronder mijn laatste paar van 2022:

Zelf geverfd garentje (Zareska Maris) en eigen patroontje (naaldjes 2.5 mm). Voor mijn schoonzusje, die er blij mee was! Fijn!

Plannen voor 2023
Ik ga met 5 lopende werkjes het nieuwe jaar in. Natuurlijk heb ik sokken op de pennen, daarnaast 2 dekens, 1 shawl en 1 col.

Vooreerst ga ik de Stephen West shawl ‘Twist en turns’ afmaken. Verder heb ik heb garen gekocht voor een prachtige trui voor Jan, de ‘Moby’ van Petit Knit. Hieronder een voorbeeld.

Antraciet Karisma garen van Drops.

Best wel overzichtelijk eigenlijk. Want voor de rest, qua handwerkplannen, zie ik het wel. Vooral projecten maken waar ik plezier in beleef.

Een ‘wist-u-datje’
Sinds ik ze in Spanje aan de boom zag hangen, heb ik de mandarijn ingeruild voor de sinaasappel.

Op internet zag ik DE manier om netjes een sinaasappel te eten: Dakje en onderkantje eraf snijden, één snijtje verticaal en je vouwt het appeltje van oranje open. Zo kan je de partjes er, zonder geknoei, uit halen.

Us Douwe
In zijn korte hondenleventje heeft Douwe al heel wat van Europa gezien. Hij is geboren op 10 juli 2021. En dit jaar mocht hij een paar keer mee op reis. Zo zag Douwe Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, België, Frankrijk, Spanje en Portugal.

Vanaf pup zat hij graag in de auto. Of het onze kleine Panda is of onze camperbus, het maakt hem niet uit, zolang hij maar uit het raampje kan kijken.

Reizen met een hond maakt dat je je wel iets moet aanpassen. Langere pauzes houden om lekker te kunnen wandelen bijvoorbeeld. Maar hé, wandelen is voor iedereen goed. Ik denk dat Douwe het vooral fijn vindt om samen met ons te zijn. Waar we dan ook maar naar toe gaan. Tuurlijk lekker rennen op het strand vindt Douwe geweldig! Welke hond nou niet? Douwe onze ‘beachdog’.

Wat zo fijn is, is dat Douwe altijd blij en tevreden is. Gezellig om hem om ons heen te hebben.

Het enige nadeel is wel dat je eigenlijk niet kan stoppen langs de snelweg: het is er zo ontzettend smerig, zoveel vieze doekjes en ander afval. Douwe vindt die doekjes niet vies en is het lastig ze uit zijn bek te houden. Wat zijn reizigers toch een stelletje viesterts!

Vuurwerk
Gisteravond vonden mensen (m/v) het nodig om vuurwerk af te steken. Met die actie was het raak, ook al zat Douwe bij mij op de bank en wij er geen aandacht aan schonken: Douwe is angstig geworden. Toen Jan hem later op de avond uitliet hadden we niet verwacht dat er weer vuurwerk zou worden afgeschoten. Dus toch! Jan houden en keren met Douwe, hij wilde vluchten en wel weg van ons dorp, waar het schieten was. Gelukkig hield zijn riem het anders was Douwe zo, in blinde paniek, over de provinciale weg gerend.

Waarom, waarom o, waarom moeten mensen nu al vuurwerk afschieten? Het maakt de dieren banger dan bang. Als we ons nu gewoon aan de regels houden en op 31-12 vanaf 18:00 pas gaan schieten. En, ook niet onbelangrijk, hiermee te stoppen op 1-1 02:00 uur.

Slotgroet
Tijd hebben we allemaal, hoe we die gebruiken is onze eigen keus.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

stare at the sea, that’s what I need from time to time

.
Titel uit ‘Karaoke’ van de Utrechtse singer-songwriter Judy Blank. Lief liedje met prachtige tekst.

Slipping through my fingers
30 jaar geleden werd onze jongste geboren. Dertig! Time flies! Ik moet dan denken aan het liedje van ABBA, ‘Slipping true my fingers’.

Herman van Veen, ‘Kinderfiets’:
‘Hé lieve meid op je kleine fiets, als een roze stip in het groen.
Slingert je blinkende kinderfiets, zich dwars door het zomerseizoen.
En je rijdt maar door en je fiets wordt steeds kleiner, plotseling ben je weer weg, fiets’.

Jildou heeft dat kinderfietsje omgeruild voor de motorfiets van haar stiefvader.

Hier linkje naar bewegend beeld materiaal. Wat hebben we toch een stoere dochter!

5981 km
was onze roadtrip van afgelopen tijd. We gingen 7 december op pad en gisteren reden we de dam weer op. Het deed ons beseffen dat je in elk jaargetijde best kan ‘camperen’. Ondanks de frisse vriesnachten hebben we het niet koud gehad. En ook de vele regen maakte ons niet uit, we zaten droog.

Natuurlijk hebben we ook prachtig weer gehad hoor. Het enige nadeel van het reizen in december is dat de dagen kort zijn. We reden geregeld door tot het al donker was. Van de omgeving waar je dan terecht komt zie je dan niet zoveel. Pas de volgende dag kun je dan de streek verkennen.

Onze reis: Zuid Frankrijk, via kust van Golf van Biskaje naar Spanje. Door Baskenland naar Portugal. Aanvankelijk wilden we over Pyreneeën terug en via Lourdes weer richting Noorden. Maar om die bergen te nemen in de winter met min 12 leek ons geen goed plan. Dus opnieuw langs de westkust.

In het nu
Wanneer we op pad zijn in onze camperbus is de reis onze vakantie. Niet het doel om ergens te komen. Niet die bestemming. Natuurlijk nemen we wel eens de snelweg om even wat kilometers in korte tijd te kunnen overbruggen maar wanneer we weer op de kleinere wegen rijden is dat echt genieten.

Het gaat er dan ook niet om waar we aan het eind van de dag zijn. We stoppen gewoon wanneer de dag aan het eind loopt. Of waar het mooi is. Een andere mind-set dan wanneer je naar een vakantiehuisje moet rijden. De groene puntjes: daar stonden we voor de nachten. Vaak gratis gedoogplaatsen, soms betaald en 4 campings.

Knitting on the road
Onderweg brei ik niet zoveel, ik vind het fijn om naar buiten te kijken. Er is zoveel te zien! Zo prachtig om over kleine B- (of C-)weggetjes te rijden, dwars door natuur, hoogtes & kleine dorpjes. Toch is het paar sokken welke ik op de pennen had wel af gekomen.

De avonden zijn lang in deze tijd van het jaar. Heerlijk om te breien, te lezen of een spelletje scrabble te doen. Zo lekker rustig en gezellig in ons kleine huisje op wielen.

Haakvlijt
We reden door Quamada in de regio Castilië en León, een dorpje bestaande uit kleine oude huisjes met maar 235 inwoners. Maar wel met een prachtige kerstboom! Een gevalletje ‘haakvlijt’.

Prachtig toch?

Weer thuis
De donkere dagen voor Kerst. En drinken we, sinds gisteren, onze thee weer voor de (pallet-)kachel.

‘Waar besteed jij op een vrije dag de meeste tijd aan?’ stond er op het labeltje. Dat is duidelijk:

Hierboven de Stephen West shawl ‘Twist & turns’. Echt een fijn en mooi patroon, waar ik bovendien veel van leer. Dit lopend werkje heeft prioriteit.

Slotgroet
Merry everything and a happy always.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

road trippin’ with my two favorite allies

.
Titel uit Road Trippin’ van Red Hot Chilli Peppers. De tekst spreekt voor zich: On the road met mijn twee besties. Let’s go get lost!

6626 km
We zijn op pad geweest in Scandinavië, tot voorbij Poolcirkel.

Elke nacht op een andere plek, midden in de natuur. Zie de zwarte puntjes. Een reis van totaal 6626 km.

Wildcamperen mag alleen nog in Zweden, Noorwegen en Schotland. Met onze Citroën Jumper kunnen we overal komen. Het is een compacte ex-bedrijfsbus waar Jan deze camper van heeft gemaakt.

We stonden gewoon ‘into the wild’ met een vast bed en koffiezetapparaat. Dat dan weer wel. Zo fantastisch, waar het mooi is parkeer je de bus. Meestal aan het water. Schoon water waar we koffie van konden zetten.

Hoogvlakte
Ook stonden we een nacht boven de boomgrens. Nee, het was er niet koud en dat terwijl de wintersneeuw nog hier en daar zichtbaar was.

Zo stil, zo indrukwekkend!

Poolcirkel
En hoe hoger we kwamen, hoe dichter bij Poolcirkel hoe lichter de nacht.

Voorbij deze Artic Circle kan je midden in de nacht gerust de krant lezen. Zo s’avonds dacht ik dat het uur of 7 was maar in werkelijkheid was het dan al ver over bedtijd. Dat komt omdat de zon richting Noorpool in de zomer hoger staat dan thuis.

Grote grazers & ander vee
Omdat we allerlei binnendoor weggetjes reden zagen we regelmatig rendieren en elanden.

Het verschil tussen deze schijnherten of Capreolinae: Rendieren zijn kleiner max. 1.25m hoog, elanden schouderhoogte tot 2.40m. Rendieren leven vaak in kuddes, elanden zijn solitaire beesten.

In Noorwegen is er maar één hoofdweg richting Noorden. Maar ook deze is erg rustig. We kwamen meer schapen tegen dan auto’s. Verder hier veel Fjorden, pontjes en onverharde kronkelwegen.

Hieronder Møsjoen. Een prachtig typisch Noorse plaats.

Lezen & breien
Ik heb niet veel gebreid. Overdag waren we on the road, dan is er zoveel te zien dat ik het zonde zou vinden om met mijn neus in het breiwerk te zitten. Hier en daar een toertje. Ik mag ook graag lezen in de vakantie. Misdaadverhalen, heerlijk!

Tijdens één van de stops zag ik in de struiken een laars liggen. Ik durfde niet te kijken of er nog iets uit het schoeisel stak. Jan kon me gerust stellen, er zat geen lijk aan vast. Duidelijk: ik lees teveel Scandinavische thrillers. Later kwam Douwe trots aanlopen met een bot ter grote van een dijbeen!

Of hij had het plaats delict geruïneerd of hij is een cold case op het spoor. Hoe dan ook, bot ging mee naar huis. Jan ging namelijk niet uit van een misdrijf.

Aanwinsten
In de noordelijke landen ligt de breiwol in de supermarkt, gewoon naast de luchtverfrisser! Maar ik heb ook nog twee prachtige handwerkwinkels kunnen bezoeken.

Mijn vakantiebuit. Naast veel, heel veel stenen heb ik op de Poolcirkel een mooi vest gekocht, in de supermarkt die twee acryltjes. En in de wolwinkels die twee groene bollen voor sokken: echt Noorse wol. Dat bolletje Regia kun je ook in Nederland krijgen, maar het is toch zo leuk om even een bolletje in een Laplandse wolwinkel te scoren.

Us Douwe
Op de Poolcirkel was de wereld nog best wit en bevroren. Douwe was niet te houwe! Uitgelaten en rollebollend ging hij door de koude sneeuw.

We wisten wel dat we Douwe een plezier zouden doen om hem mee op reis te nemen. Hij zit graag in de cabine. Voordat wij rijklaar waren voor de volgende etappe zat hij al lang en breed voorin onze bus.

Doordat we in het wild kampeerden konden we Douwe rustig los laten, hij bleef keurig bij ons.

.
We probeerden in the middle of nowhere te staan zodat er geen weg langs de camper liep. Alhoewel de wegen in Lapland erg rustig zijn, is het fijner om van de weg af te staan.

Inmiddels zijn we alweer een aantal dagen op ons honk. Dus…

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

good riddance

.
Zanger Billie Joe Armstrong van de Californische punkband Greenday schreef dit nummer toen zijn vriendin naar Ecuador verhuisde. Hij probeerde er nuchter over te zijn, maar om zijn woede toch te tonen, noemde hij het nummer “Good Riddance” = “Opgeruimd staat netjes”. Met “Time Of Your Life” als ondertitel.

“Het gaat erom cool te zijn, te accepteren dat mensen in het leven verschillende kanten op gaan”, vertelde de dappere Armstrong, “Mensen komen in je leven en het is geweldig, maar ze lijken net zo snel uit je leven te gaan als ze binnenkwamen.”

‘People come into your life for two reasons: to love you or to teach you a lesson’.

Bril
Sinds deze maand ben ik brildragend. Ik had al een aantal jaren een leesbril. Toen kwam ik in een periode: ‘bril op, bril af’ tot ik daar zo klaar mee was dat ik naar Robtiek in Noordwolde toog. De aardige Rob meette mijn ogen en ja, ik zou wel beter af zijn met een dagelijkse bril.

Samen met dochterlief heb ik een montuur uitgekozen. En een weekje later kreeg ik hem opgezet.

Er ging een wereld voor me open. De tv is een stuk scherper, ik hoef niet meer te wisselen van leesbril +3 voor lezen, naar leesbril +2 voor computeren. En breien voor de tv: Super! Nu heb elk voordeel zijn nadeel: Ik zie opeens veel stof en vuiligheid in huis….

Ik voel me nog wel wat onzeker over mij met bril. Ik heb erg weinig reactie gehad uit mijn omgeving.

Of: Het staat bagger en men zegt dat niet. Of: Het valt niet op omdat deze bril blijkbaar past bij mijn gezicht. Gelukkig heb ik wel een compliment gekregen. Dank je wel Annemiek!

Ik ga er dus maar vanuit dat een ieder in mijn omgeving meteen aan mijn ‘nieuwe normaal’ gewend is geraakt.

Still knitting socks
Nummer 199 gleed van de pennen. Een paar voor Jan z’n vader. Hij is een trouwe drager van mijn gebreide sokken. Dus ik denk dat ik hem met dit paar ook wel blij kan maken. Het is me gelukt om twee identieke sokken te breien. Altijd weer een uitdaging in sokkenbreiland.

Ik ben nu begonnen met mijn 200 ste paar! Sinds 2006 ben ik aan het sokkenbreien. En ik heb er lol in. Duhu anders brei ik natuurlijk geen 200 paar.

Van sokjes maatje baby S tot sokken maat 47.
Van sneaker-sokjes tot over-knees voor de motorcross.

Hieronder twee paar die ik binnenkort weggeef.

Mijn eerste paar was ‘a mess’, but it doesn’t matter. Deze voet doet denken aan een klompvoetje. Niets mis mee, maar ik heb die niet. Ach al doende leert men.

Hierna had ik de smaak van het sokkenbreien te pakken. Elk jaar breide ik er wat meer.

Hierboven een grafiek van mijn sokkenmojo in getallen. Top: 2021 31 paar, zou ik dat in 2022 evenaren? Zit nu op paar 13, nog 18 (!) te gaan. We shall see, want hey, het is geen moeten.

Maar in die 16 jaar wel een duidelijke stijgende lijn. En nog altijd piepen er foutjes in de sokken maar okay het is handwerk dus uniek maar niet perfect. Mijn uitspraak altijd: wanneer je snel loopt zie je het niet!

Voordeel van sokken breien:
*Je maakt de ontvanger er blij mee. (Ik geef ze alleen aan mensen waarvan ik vermoed dat ze er blij mee zijn.)
*Het is een werkje waar nog eens een eind aan komt. (Ik brei één paar in 11 uur en 20 minuten.)
*Er zijn heel veel leuke verschillende sokkenwolletjes te koop. (Je weet gewoon dat je met 100 gram een paar sokken kan breien. Kopen, kopen, kopen!)
*Het breitje pas makkelijk in mijn rugzak. (Ik doe het werkje in een projecttasje in mijn tas, altijd bij de hand.)
*Je kunt er altijd en overal mee verder breien. (Elk ‘pauze’ momentje kan ik even een toertje weg prikken.)

Dus, een gevleugelde uitdrukking van Zuslief en mij: Never leave home without dit sokkenbreiwerkje!

Getallen
Ik ben wel van de getalletjes. Zo houd ik het aantal gebreide sokken bij in Ravelry. Ik hoor dat vrouwen (m/v) het jammer vinden dat ze niet weten hoeveel sokken ze al hebben gebreid. Ja, dat kan ik me voorstellen.

Ik heb het aantal gebreide truien ook niet bij gehouden want dat was vóór Ravelrytijd. Best jammer, maar hey, de wereld vergaat er niet van. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Hierboven de Nijntje trui van dochterlief. Met veel plezier gemaakt indertijd!

Vakantie
Nog even en we gaan weer op reis. Voor mij begint de voorpret al door te snuffelen in de wegenatlas. Dit jaar Scandinavië.

Us Douwe
Ja, ik was boos! Heel boos! Douwe sloopte in no time onze mooie stokroos!

En daar laat ik het voor deze week even bij.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

the sun is surely sinking down

Deze regel komt uit:
Zo’n lief liedje. Ook Venice heeft dit liedje opgenomen met Ilse de Lange. Hier die versie. Of deze van Eddie Vedder. En deze dan? Ook zo prachtig. De versie van James en Carly Taylor vind ik mooi klein. Het regeltje ‘You can sing this song when I’m gone’, zou Taylor dat doen sinds Carly uit zijn leven liep?

Uit de oude doos
Soms moet je ineens ergens aan denken. Zo kwam me dit filmpje in gedachte..

Opgenomen in 2011 van het sokkenwyfke uit Bakkeveen. Een prachtig portret van de sokkenbreiende Derkje. Ze breide haar toeren terwijl ze luisterde naar een boek. Ze breide zoveel sokken dat ze bedacht die aan de scootmobiel te hangen, als een rijdende sokkenkraam.

Zo kwam ze er ook nog uit! Derkje overleed in 2017 op een leeftijd van 97 jaar.

Zelfbediening op de dam
Bij ons wordt de oprit ook wel ‘dam’ genoemd. Wanneer ik een rondje fiets door de omgeving zie ik daar steeds meer kleine kraampjes, kastjes of kistjes staan.

Je kan van alles kopen. Van eieren, courgettes tot tuinplanten. Sommige mensen doen heel makkelijk: gewoon een kratje aan de weg, tot een professioneel huisje waar je ook drinken kan kopen.

De passerende pelgrim hoeft hier in de omgeving niet om te komen.

Minibieb
Bij ons in de straat hangt een fijne minibieb. Je kunt hier boeken lenen of ruilen. Het aanbod is inmiddels zo groot dat Renate op mooie & droge dagen mandjes bij het kastje heeft staan. Zo is de keuze reuze!

Van deze bieb maak ik graag gebruik. Maar ik ben niet een groot verslinder van boeken, ik lees langzaam. Ik ben dus wel even zoet met m’n ‘Het Zevende Zus’ dat 704 pagina’s telt.

Sokken te koop!
Anyhow, terug naar de sokken van Derkje. Ik mijmerde dat het toch wel fantastisch zou zijn: sokken verkopen! Aangezien ik geen scootmobiel bezit zou zo’n klein kastje, à la minibieb ook wel fraai zijn. Maar dan kom je bij punt twee: de productie.

Ik brei never nooit zoveel sokken als vrouw Visser ooit deed. Bovendien kan ik mijn maaksels makkelijk kwijt aan alle lieve mensen om mij heen die graag handgebreide sokken dragen. Dus het zal wel bij een idee blijven denk ik. En dat is prima!

Cornwall sokken
Deze sokken kregen deze naam omdat het patroontje Cornwall-style heet.

Ze gleden gister van de pennen. En ik heb ook nog mooi wat garen over om in mijn sokkengarendeken te verwerken! Maaaaaaar…
De sokken zijn niet gelijk! Ik dacht wel dat ik goed begonnen was bij sok twee, maar had het toch fout. Nu lopen de kleuren iets achter elkaar aan.

Oeh, daar kan ik slecht tegen: óf ik wil sokken gelijk, óf totaal niet. Bij dat laatste wikkel ik het garen wat ik over heb voor sok twee andersom op.

Zuslief heeft hier geen last van, ze pakt bij ‘zelf-patronend commercieel garen’ de buitendraad en de binnendraad en breit zonder hierover na te denken twee sokken tegelijkertijd. Dat uber-perfectionistische als ik bij sokken heb heeft zij niet. Dus mag de postbode dit paar naar haar brengen 😉 !

Nieuwe sockblocker: Hoe toepasselijk ‘That socks’. Van de heren Den Dennis en Mr. Knitbear.

Cornwall
Natuurlijk dacht ik bij het breien van het patroontje van deze sokken aan vakantie 2009 op Cornwall. Ja toen breide ik al sokken en had ik ook al alleen maar rokjes/jurkjes. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet, andere dingen wel.

Stitch ’n Bitch
Voordat we afreisden naar the UK had ik via Ravelry contact gehad met de ‘Stitch ’n Bitch’ groep vlak bij de plaats waar we verbleven. Ik werd meteen door de dames uitgenodigd om aan te schuiven. Zo ontzettend leuk! Echt: Breien verbind!

Stitch ’n Bitch groepen is een wereldwijd fenomeen. Dit zijn breigroepen in openbare gelegenheden waar iedereen kan aanschuiven. Debbie Stoller, een New Yorker met Nederlandse roots, begon met het organiseren van de bijeenkomsten. Vooral ‘elkaar ontmoeten’ en ‘ongedwongenheid’ speelden hierbij een rol. Vele handwerkers volgden haar voorbeeld. Zo ontstonden er wereldwijd vele van deze groepen. Zelfs zus is eens aangeschoven bij de Stitch ’n Bitch groep van Madrid.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

ik hou van je warmte op mijn gezicht

De zon in de zee zien zakken
Die regel, de titel van deze blog, komt uit de “Pastorale” het duet van Ramses Shaffy & Liesbeth List. Het lied beschrijft een gesprek van de zon met de aarde. Een mooi lied, vind ik. Geschreven door Lennaert Nijgh met muziek van Boudewijn de Groot.

Jan en ik zagen de zonsondergang op het wad dit weekend. Zo prachtig!

Wat binne wy moai fut no
We zijn het laatste weekend van Jan zijn vakantie er nog even op uit gegaan.

Nu stonden we met Jolly Jumper op Camperplaats de Zwarte Haan, direct aan de Waddenzee.

Vanwege het overlijden van de moeder (nog maar 62 jaar) van onze schoonzoon kwamen we tijdens onze eerste trip iets eerder terug dan gepland. Natuurlijk wil je er dan voor de kinderen zijn!

Garenhuis
Deze keer deden Sint Annaparochie nog even aan. Ik stuurde Janlief om boodschappen terwijl ik een bezoekje bracht aan ‘Het Garenhuis‘. Ik kocht een bolletje ElbSox, heerlijk zachte Merino wol 75% met 25% nylon. Sokkengaren dus.

De eigenaresse, Jettie, was een aardige mevrouw!

Alhoewel ik me niet echt alle tijd gunde, kon ik de winkel wel even bewonderen! We wisselden onze kaartjes uit en ik toog weer naar onze camperbus alwaar Jan geduldig op me zat te wachten.

Zwarte haan
Dicht bij huis is het ook mooi. Zo stonden we een nachtje op de Zwarte Haan, een gehuchtje aan de Waddendijk.

Een paar huisjes en een restaurant, meer is het niet.

Moddergat
De volgende dag reden we langs de Waddendijk.

We bezochten in Moddergat het museum ‘Het Fiskershuske’. Er lagen vier visserstruien ‘te pronk’, de truien van Wierum en Moddergat. Elke plaats heeft zijn eigen patroon qua trui. Wanneer er vroeger een visser overboord sloeg en aanspoelde wisten de vinders meteen uit welke plaats het slachtoffer kwam.

Anyhow: Er lagen twee truien van ongeverfde schapenwol en twee truien van donkerblauwe waddenwol. Nu lopen er geen blauwe schapen op de dijk, dus daar is wel een verfbadje aan te pas gekomen.

In het museum had ik een kleine aanvaring met de mevrouw die er werkte. Ik legde Jan iets uit over visserstruien. Nu heb ik alle drie boeken van Stella Ruhe over vissertruien, dus ik weet er wel íets van. Ik lichtte Jan niet goed voor volgens die mevrouw. Het rare, zij was een dame aan het helpen en vanachter haar balie onderbrak ze zo ons gesprek… Na haar tirade zei ik: ‘Sorry!’ (Waarom eigenlijk???)

Er is ook een visserstruienlijn die van gerecycled materiaal is gemaakt. Het merk Bleu Loop heeft in samenwerking met de Waddenvereniging en Stella Ruhe, ja die van de visserstruienboeken, een nieuwe visserstrui ontworpen.

Lauwersoog
Die nacht logeerden we op de jachthaven van Lauwersoog. Erg leuk!

De middelste is Jolly Jumper.

.
Het is natuurlijk lekker vis eten in de haven van Lauwersoog!

In stikje Fryske edukaasje
Ook zijn we nog een dagje met de kleinkinderen erop uit geweest. We togen ze mee naar het ‘elfstedenbrugje‘.

Dit Elfstedenmonument ‘It Sil Heve’ is ontworpen en gerealiseerd door de beeldend kunstenaars Maree Blok en Bas Lugthart. Dit Tegeltjesproject zit op de Kanterlandse brug over de Murk. Het kunstwerk bestaat uit duizenden tegeltjes met schaatsrijders erop. Dit is het laatste bruggetje op de Elfstedenroute. Ik denk dat we de Elfstedentocht als iets van een verleden moeten zien, door de klimaatveranderingen zit de tocht er volgens mij niet meer in ben ik bang.

Na dit bezoekje namen we Tess en Kyan mee naar AquaZoo, altijd leuk!

Still knitting socks
Alhoewel ik verschillende projecten bij me had tijdens onze campertocht heb ik het meest aan mijn paarse sokken gebreid. Zelfgeverfde sokkengaren, reliëfsteekje: 3 toer tricot, 1 toer 1 recht 1 averecht. Boordje: muizentandje.

Ik kon één sok van de pennen laten glijden. Op naar nummer twee.

Ook ben ik begonnen om mijn nieuwe breinaadjes, de AddiCraSyTrio uit te testen. Ik moet er nog wel even aan wennen. We zullen zien.

Bij deze techniek heb je drie naaldjes met een tussenstukje dat flexibel is. Lijkt wat ingewikkeld maar dat valt mee. Het is een tussenvorm van magicloop en korte sokkennaaldjes. Wordt vervolgd.
Garen Fortissima Color 365 Fjord Color. Naaldjes 2.25 mm.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

home is wherever I’m with you

(Breierij onder aan blog.)

Titel
Thuis is waar ik bij jou ben!

Die regel in het liedje van Edward Sharp past zo goed bij deze blog.

Op pad
We waren een aantal dagen op pad met Jolly Jumper, onze camperbus, een Citroën Jumper.

We reden via Achterhoek naar Limburg en door België heen naar Zeeland.

Al reizend kwamen we tot de conclusie dat onze bus precies voldoet aan onze wensen. Keuzes die we maakten tijdens de bouw waren de juiste. Zo staat het keukenblok links en is er alle ruimte bij de schuifdeur.

Elke keer wanneer ik naar de bus loop ben ik zo fier! En zo trots op mijn Jan ook, die in zijn ééntje deze camperbus heeft gemaakt. Het is een gezellig huisje op wielen.

Een camper waar we echt lange tijd in kunnen reizen. Naar de Noordkaap bijvoorbeeld.

Natuurlijk gingen Jacobus en Mies gezellig mee. (patronen ‘Zij maakt het‘)

We hadden mooie dagen, veel gezien. Gewandeld langs de Rijn

en uitgewaaid in Zeeland.

Atelier Jaffari
In Arnemuiden hebben we de winkel van Jeanet bezocht. Zoooo leuk!
Zij is van de weblog ‘Blij dat ik brei‘. Ik volg haar al jaren.

Wat een heerlijke winkel. Wol, wol en nog meer wol. Ik verliet de winkel met twee sokkenwolletjes. Die streng die heeft Jeanet zelf geverfd. Blij met mijn aankopen reden we verder naar West Kapelle.

Hier reden we met ons busje zo langs de Noordzee! Bij Brouwersdam de zon in de zee zien zakken.

Lopen werkje is afgekant
Hier nog op de pennen.


En nu… zijn ze klaar, de koffieboontjes-sokken.

Garen: Opal Abo kleur: 2021 M Rz, naaldjes 2.25.

Back home
Nu we thuis zijn wandel ik hier weer rond. En bedenk ik me dat ook wij in een prachtige omgeving wonen.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

 

 

 

 

 

jolly jumper

Kleurrijk
Ze zijn zo mooi, die kleurrijke camperbusjes. Het internet staat vol met prachtige voorbeelden.

Afijn u ‘get the picture’!

Al een aantal jaren kijken we om ons heen voor een camper. Maar sinds we rondstruinen zijn de prijzen alleen maar giga omhoog gegaan.

Vakanties
Janlief en ik houden van reizen. We zijn van het type ‘veel willen zien’. En niet van het soort mensen voor 14 dagen in een huisje. Jan wil altijd weten hoe het er aan de andere kant van de berg uit ziet. En ik stiekem ook wel! Sinds we in 2014 een relatie begonnen zijn we ook meteen samen op vakantie gegaan.

We reden op de motor (Aprilia) via Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland. Een uitdaging: met een (lekke)tent en een benzinebrander die niet altijd wilde branden. Storm, regen, onweer, 30 graden en in de file en dat tegelijkertijd! Bagage wat we bijna verloren en in de regen de tent inpakken. En geen gemopper op elkaar. Als echte Nomaden trokken we door. Geweldig, ja echt!

Na een aantal keren met de motor en tent op pad te zijn geweest werd ik verwend. We boekten namelijk een motorreis waar we van hotel naar hotel gingen. Alle bergen van midden europa beklommen. Veel, heel veel kilometers gereden, prachtig!

En aan het eind van een lange rit hoefden we de tent niet op te zetten en konden we meteen een koud biertje nemen. Hmmm, ja dat paste me wel. Vorig jaar ook weer op die manier gereisd. Nu wat langer in een motorhotel in de Drôme, Frankrijk. Maar welk elke dag mooie ritten gereden. Zooooo mooi!

Jolly Jumper
Anyhow: Busjes, en dan de camperbusjes, zo leuk! Dat zou ons ook wel passen, maar die woekerprijzen niet. Dus ging Jan op zoek naar een gewone bestelbus. In november hebben we deze bus gekocht.

Het is een Citroën Jumper. Het Project Jolly Jumper startte. Voor de mensen die busjes kennen: Lengte 2 hoogte 2. Zo kunnen we erin staan en toch overal parkeren.

Jan is veel op internet gaan kijken, hoe doen anderen dat. Wat is handig, wat vooral niet. En nu, eind mei, staat er een echte camperbus op de dam.

(foto: genomen toen Twinkel, onze ietwat obese oppas-lapjeskat nog bij ons logeerde)

Het eerste wat Jan deed is de tussenwand tussen cabine en laadbak eruit halen. De bus is van een wijnhandel geweest. En zo kregen we twee flessen wijn bij de koop.

Jan is al maanden aan het isoleren, timmeren, zagen, elektrische tijd aanleggen. Hij heeft er 4 ramen erin zet en een dakraam. Licht genoeg in de Jolly Jumper.

Janlief doet alles zelf! Ik vind dat zo knap!

De bus is nog niet af. Er moet nog een keukentje in, éen en ander aangesloten, zeil erin. Maar hey, het is al een echte camperbus. Er zit al een leeslampje in!

Er komt ook bestickering op. Niet zo als de busjes van boven aan de blog. Alhoewel ik zoiets kleurrijks best zou willen! Maar nee, we dachten meer aan iets met strepen.

Plaid
En ik… ik maak een plaid voor het camperbed. Het is niet een lisimo-boxspring, maar wel een goed matras + lattenbodem. 140×190 cm. Prima!

Ik gebruik Zeeman Royal en deze kleuren.

Ik maakt de plaid met ‘granny sqaueres’.

Vertaald: ‘Oma’s vierkantjes’, die naam komt van de eerste emigranten vanuit Europa in Amerika. Vanwege hun armoedige bestaan haalden ze oude sokken en truien uit om van dat garen vierkantjes te haken. Zo konden ze dekens breien van relatief weinig garen. Dit haakwerk werd vaak door de oudere vrouwen gedaan omdat zij niet meer deelnamen aan het arbeidsproces. Granny squares dus.

Ik heb al een voorraadje gemaakt, ik denk dat ik 80 moet hebben. Nu staat teller op 42.

Ook heb ik al een prachtige projectbag gescoord bij Froukjes Wol Boutique. Die gaat mee in de camper. Hier past precies een sokkenprojectje in. Nu woont er iets in waar ik nog niets over zeg.

Reizen
Ik zie er zo naar uit om, samen met Jan onze Jolly Jumper te starten en op reis te gaan. Natuurlijk gaan we ook nog wel op de motor op pad, dat blijft ook schitterend!

In beide gevallen ga je op pad met zo weinig mogelijk bagage. Alles wat we thuis laten is mooi meegenomen. Ja, ook in ons busje. Dat maakt het misschien wel zo mooi, het minimalistische. En daardoor het makkelijk kunnen reizen.

Ik krijg vandaag mijn covidvaccinatie (Janssen: in 1 prik klaar) en Jan heeft de eerste gehad. (AstraZenica). Dus als het kan, dan kunnen we gaan. Nu eerst maar dromen over op reis gaan, is ook leuk.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!

beestjes, allemaal beestjes, zoveel beestjes om me heen

Een regeltje uit het liedje dat al vóór mijn geboorte in de hitlijst stond. Geschreven door Peter Koelewijn. Ik moest aan dit liedje denken toen ik deze post schreef.

Het heeft wel iets magisch, je neemt een draad en haak- of breinaalden en met die éne draad kan je maken wat je wilt. Een trui, een deken of sokken. Net als Katootje op de botermarkt: ‘zij kon maken wat ze wil, zij kon maken wat ze wil’. Alhoewel ik geen Katootje ben, mag ik wel graag dingen maken, dan niet van boter maar van garen.

Zo maak ik ook graag beestjes. Toen ik tiener was haakte ik de wereld aan knuffeltjes. Vaak met patronen uit de Ariadne, wat toen nog een veelzijdig handwerkblad was. Ik maakte beren, veel beren, poezekes of muizen. Muisjes maakte ik uit mijn hoofd.

Op mijn 16de had ik een lief muisje gehaakt als kraamkadootje. Ik had er echt mijn best op gedaan. Vol trots gaf ik het aan de verse moeder. De muis werd eigenlijk gelijk aan de kant gelegd, een klein ‘dank je wel’ kon er nog net vanaf. Ik was er zo sneu van. Gelukkig heeft dit voorval me niet weerhouden om mijn productie van beestjes te staken.

Destijds had ik een leuk hondje gemaakt (zie plaatje hierboven). Het mocht mee met Piet op de vrachtauto. Zittend op het dashboard voor het raam kon het hondje heel Nederland bekijken. Piet, mijn vorige man, is chauffeur. Destijds loste hij veel vracht midden in de drukke steden. Toen verscheen een interview met de ontwerpster van dit vrolijke hondje. Wat Rina beschreef deed me glimlachen, het kon niet anders dan dat zij het hondje in Piet zijn vrachtauto had zien zitten.

Na verloop van tijd hebben we dit beestje weggedaan. Dat klinkt zielig, en dat is het ook. Maar hé, het hondje was verkleurd, smoezelig en ingezakt. Gewoon versleten.

Als ik nu aan beestjes maken denk, denk ik aan Anita Wilschut van ‘Zij maakt het‘. Anita maakt breipatronen om de leukste beestjes te breien. De ontwerpen zitten geniaal in elkaar. Je breit de beestjes uit één stuk.

Waar bijvoorbeeld de oren moeten komen heeft zij in het patroon al herkenning-steken zitten zodat de oortjes altijd op de goede plek komen. Het is een feest om zo’n beestje te maken. Net een soort puzzeltje.

De patronen zijn voorzien van goede foto’s. Ik heb poes Mies gemaakt en twee aapjes. Ik heb de patronenboekjes van Mies, Jacobus maar ook Vera Beer. Die laatste heb ik nog niet gemaakt en staat nog op mijn wenslijstje.

Eén aapje is verhuisd naar Engeland. Onze eigen Jacobus mag al sinds jaar en dag gezellig mee op vakantie. Gewoon in de topkoffer. Dit jaar dus mét mondkapje.

En soms hangt hij aan de rugzak.

Zichtbaar genietend dat hij mee mag! Het is wat met het beestenspul.

Be safe, take care en kalm an.