bonnefooi

Na een jaar hard studeren (Froukje) en hard werken (Jan) vertrokken we op 16 juli op de bonnefooi naar Frankrijk. We gingen op pad en zagen wel waar we die avond zouden slapen. ‘Op de bonnefooi’ is mogelijk een vernederlandsing van de Franse uitdrukking de bonne foi (‘te goeder trouw’), waarin foi ‘geloof, vertrouwen’ betekent. Maar het zou ook mogelijk kunnen zijn dat de uitdrukking teruggaat op het Franse (la) bonne voie (‘(de) goede weg’), en iets als ‘(de) goede manier om iets te bereiken’ betekende.

Eigenlijk zijn de meeste vakanties die we ondernemen op de bonnefooi. En ook nu vonden we elke avond weer een mooie camping waar plaats genoeg was voor ons. We hebben de Normandische kust bekeken en zakten af naar Bretagne waar we ook langs de kust trokken.

Natuurlijk reisde Jacobus met ons mee!

Wij hoeven heen camping met zwemparadijs of animatie, een kleine rustige camping met goed sanitair is voldoende. Jan en ik zijn vakantiegangers die graag veel willen zien, veel reizen, ofwel op pad zijn. Elke keer weer benieuwd zijn naar het landschap achter die bocht of achter die heuvel. Vanaf de grens van België namen wij de B en C wegen. Je ziet dan zoveel meer als op de drukke vierbaanswegen. We reden door prachtige kleine Franse dorpjes, akkerland en bos. We stonden regelmatig stil om op de mooiste plekjes een bakje koffie te kunnen doen. Uiteindelijk hebben we op zes verschillende campings gestaan. Op de meeste campings één nachtje zodat we de volgende dag weer on the road waren.

La bonne vie!

Op zondag (22-7) waren we op het puntje van Bretagne. Bij Porspoder om precies te zijn. We wandelden even naar de zee toen ik een misstap maakte… m’n enkel voelde en hoorde ik knakken!!!! Toch kon ik nadat ik van de schrik was bekomen wel weer ‘lopen’. Ik ging er vanuit dat het een verzwikking was, met enkelband-letsel. Een paar dagen rustig aan en het zou wel weer los lopen. Alleen de enkel werd wel erg dik, pijn zakte niet af. Dus besloten we woensdag naar huis te gaan. Ja, nu wel over de A-wegen. Gisteren voor een röntgenfoto, hierop was te zien dat m’n kuitbeen vlak boven de enkel is gebroken (van daar dat de pijn maar niet wilde afzakken..) Nu zit ik in het gips met een loopverbod. Ik ben echt gehandicapt, zit waar ik zit met been omhoog en naar de wc gaan is een hele onderneming. Krukken en een rolstoel zijn nu mijn hulpmiddelen om ergens te komen. Dikke pech. Jan is nu full time mijn verpleger. Ondertussen heeft hij ook nog de vakantiewas weggewerkt en de caravan schoon gemaakt. Eigenlijk zouden we pas zondag terugkomen van vakantie en voor de laatste twee weken hadden we ook al mooie uitjes gepland. Daar gaat nu een dikke streep door. Het is niet anders…

Advertenties

time flies

…when you’re having fun!
Zo-net kregen we vakantie, zo pas, echt… een moment geleden.
En nu zijn alle weken voorbij. Vier weken van lekker freewheelen.
Morgen mogen we weer in een alledaagse ritme onze dagen vullen met alledaagse dingen. Voor mij betekent dat dat ik weer naar stage ga en mijn studie weer oppak.

Vijf weken terug had ik nog van alles bedacht wat ik zou kunnen doen. Toen nog denkend dat vier weken een enorme eindeloze tijd zou zijn. Zo vulde ik die tijd, denkend dat ik, in ieder geval, mijn shawl wel af zou krijgen. Eindeloos breiend in de zon. En och, die sokken waar ik aan was begonnen zouden minstens op de helft zijn. Ja, ook verschillende boeken zouden uitgelezen zijn. En daarnaast zouden we eindeloos veel tochtjes rijden op de motor en nieuwe wandelpaden ontdekken. En ja, ik had eindelijk de tijd om heerlijk onderuit te Netflixen!

De shawl is niet af. Het aantal toeren is op twee handen te tellen.

Ik heb geen stapel boeken uitgelezen, het bleef bij één boek. Nicci French, ‘Dinsdag voorbij’ en ik heb een begin gemaakt in het derde deel van de Frieda Klein serie.
Ook met de sokken ben ik maar een paar streepjes verder. En Netflixen is er helemaal niet van gekomen.

Motortochtjes hebben we wel gemaakt hoor, maar niet zoveel als ik misschien zou willen.

Hier een foto van de motoren. Jan en ik maakten een ritje door Fryslân, samen met Jan z’n zoon en mijn zoon. Bijzonder!

Het was fijn zo even te lanterfanten de afgelopen weken. Gewoon gas terug en in een ander tempo je dagen vullen.
Ik hoop stiekem dat ik het vakantiegevoel nog heel lang vast weet te houden. Minstens tot de kerst!

stadswandeling Stadtwanderung

An der Unterseite von meinem Blog die Übersetzung ins Deutsche.
Stralsund is een Duitse Hanzestad aan de Oostzee. Hanzesteden zijn de steden die lid waren van het Hanzeverbond. Al in de veertiende eeuw was dit een samenwerkingsorganisatie van Duitse steden rondom Oost- en Noordzee. Later werd deze organisatie steeds groter en sloten meer dorpen en steden aan. Hier een kaartje met de vele steden en dorpen. Ja, zelfs het Friese Hindelopen en Stavoren. Dan vraag ik me af hoe zo’n verbond tot stand kwam in die tijd, zo zonder telefoon of internet. Wat een organisatie!

Dit is een kaartje van D. Brown, Oldenzaal ontbreekt alleen op dit kaartje.

Zo struinden we op een druilerige zaterdag door deze Hanzestad.

En zowaar ontdekte ik een prachtige handwerkwinkel. Zie daar kan ik dan weer heel blij van worden.

“Der Wolladen” is een wolwinkel van Linda Wellman. Ik heb een praatje gemaakt met een alleraardigste jongeman die daar werkte. Ach ja, een gezamenlijke passie zorgt meteen voor een gesprekje over Ravelry en de bijzondere breiontwerpen van Stephen West. Natuurlijk kocht ik een sokkenwolletje, hoe kan je dat nou weerstaan in zo’n snoepwinkel!

“Der Wolladen” is een handwerkwinkel vol prachtige garens en een groot assortiment sokkengarens. Hier en daar mooie gebreide voorbeelden.

We wisselden kaartjes uit en ik beloofde dat wanneer ik over dit mooie winkeltje zou bloggen ik hem een berichtje zou doen.

Met dank aan mijn schoondochter Julia Portegies voor de vertaling in het Duits.

Stralsund ist eine Deutsche Hansestadt in der Ostsee. Hansestädte sind Städte die verbunden sind in der Hanse.
Schon im 14. Jahrhundert war es eine Kooperationsorganisation von Deutschen Städte um Ost- und Nordsee herum. In den Jahren nachher wurde die Organisation grösser, und haben sich mehr Städte und Dörfer angeschlossen. Sogar das Friesische Hindeloopen und Stavoren.
Dann frage ich mich wie so einen Verbund zu Stande kam in der Zeit, so ohne Telefon und Internet. Was für eine Organisation! Hier eine kleine Karte mit den ganzen Städten und Dörfer.

Und so sind wir auf einen regnerischen Samstag durch diese Hansestadt gelaufen.
Zum Glück fand ich ein sehr schönes Handwerkgeschäft. Dass macht mich echt glücklich!
„Der Wollladen“ ist ein Wollgeschäft von Linda Wellman. Ich habe ein Gespräch geführt mit einen netten Man der da arbeitete. Ach ja, ein gemeinschaftliches Hobby sorgt schon gleich dafür, dass wir über Ravelry und die besonderen Strickdesigne von Stephen West geredet haben. Natürlich habe ich eine neue Sockenwolle gekauft, weil, wie kann man das wiederstehen in so ein Geschäft!
„Der Wollladen“ ist ein Handwerkgeschäft voll mit wundervolle Wolle und ein sehr großes Assortiment an Sockenwolle. Auch gibt es schöne gestrickte Beispiele.
Wir haben Kontaktdaten gewechselt und ich habe versprochen, dass ich „der Wollladen“ kontaktieren würde wenn ich über dieses schöne Geschäft eine Blog schreiben würde.

Dank an meine Schweigertochter Julia Portegies.

2328

Onze roadtrip had dit jaar 2328 km.

We zijn niet zo heel ver van huis geweest. We bleven in het noorden van Duitsland: Van Tecklenburg, via Amt Neuhaus aan de Elbe naar Rügen, vervolgens via Oostzeekust naar Waddenzeekust in Ostfriesland en zo weer Nederland in, alwaar we uiteindelijk nog een nachtje in Zoutkamp hebben gekampeerd. We reden voornamelijk op de B-wegen.

De omgeving van Tecklenburg is mooi, het oude plaatsje ook trouwens.

Maar het was ook prachtig om over de Lünerburger Heide te rijden. Het landschap van de Mecklenburgische Seenplatte deed er trouwens niet voor onder. Eindeloze akkers met graan afgewisseld met bos.

Alhoewel Rügen een eiland is waar je over een brug naar toe kan rijden merk je niet veel van het eilandgevoel als je erop rijdt. Hetzelfde landschap: Enorme akkers afgewisseld met bos met aan de kust een stuk krijtrotsen.

Op Rügen vind je alleen in de kustplaatsjes veel toerisme. Toch is dit stuk Duitsland nog niet door Nederlanders ontdekt.

Dit jaar hebben we lux gekampeerd, met een caravan. Heerlijk zo’n eigen huisje bij je. En ook zo makkelijk. Wanneer je ergens komt: even pootjes uitdraaien, stekker in stopcontact en klaar. En zo ben je ook zo weer ‘on the road’. Pootjes in, kabeltje los en gaan!

Ostfriesland deed ons veel denken aan het Groningerlandschap. Zelfs de naamplaatsen hadden veel weg van de plaatsen aan de Nederlandse waddenzeekust. Hier een foto van Neuharlingersiel.

Veel bekeken en gezien dus. Veel gewandeld ook.

Natuurlijk heb ik zo nu en dan wel een toertje gebreid maar niet echt veel. Onderweg brei ik niet. Ik let dan liever op de omgeving.
En het weer? Dat was mooi! Op één ochtend na elke dag buiten kunnen ontbijten!

uitwaaien op Vlieland

Jan en ik zijn vandaag weer thuis gekomen van een aantal dagen Vlieland.
Wat een prachtig Waddeneiland!

We hadden het getroffen, het was prima wandelweer.
Vrijdag hebben we een wandeltocht van 28 km gemaakt.

Over het Wad, door de duinen, langs het Noordzeestrand en door het bos.
Wat een rust!

Zo liepen we kilometers op het strand zonder een mens tegen te komen. Langs de kustlijn met de wind in de rug. Drieteenstrandlopertjes liepen in de branding, zo’n grappig gezicht die vogeltjes: hun snelle loopjes om niet in de aanrollende golven te komen.

Ondanks onze wandelingen heb ik ook wel gebreid. Ik kan alleen dit projectje (nog) niet laten zien. Maar hier wel een foto van kan de souvenirs welke ik meebracht:

Toch een bolletje kunnen scoren op Vlieland! Voor een paar sokken voor Jan!

4023

Onze roadtrip had deze keer 4023 kilometers!
In 2014 gingen we ook op vakantie op de motor. Toen een tocht van 2465 km. Vorig jaar kregen we pech met de motor dus veel kilometers hebben we die motor-vakantie niet afgelegd.
Inmiddels heeft de Aprilia Falco 1000cc plaatst gemaakt voor een mooie rode Ducati ST4 1000cc.
Deze vakantie begon met een rit door Duitsland met als eerste stop Bamberg.
Hierna alleen nog maar B-wegen gepakt.
Door naar Oostenrijk. We reden de Gerlospas, de Felbertaurnstrasse en de Grossglockner op.  Geweldig! We waren niet bepaald de enige motorrijders. Maar het is natuurlijk ook super mooi motorrijden daar: al die bochten omhoog en omlaag!

De wereld op de Grossglockner is indrukwekkend. De enorme glestjer. Alhoewel de gletsjer door de klimaatverandering al stukken kleiner is geworden.
Ik was verbaast over de enorme parkeergarage boven op de berg.

Zo’n enorme parkeergarage verwacht je toch niet bij een gletsjer?
We gingen zelfs met onze motor op de trein! In Bad Gasteind erop en met de trein door de tunnel, naar Malnitz en daar er weer af.

We hebben gewandeld in de bergen naar de Poludnig alm, tegen Italiaanse grens. Prachtig, eerst tussen de bomen omhoog en later over de alpenweide.

En overal liepen schapen, paarden en koeien. Nee, tussen de koeien konden we geen paarse ontdekken.

Soms sliepen we in de tent, andere keren weer in een pension.

We reden via Italië en Slovenië door naar Kroatië. Natuurlijk een duik in de Adriatische zee genomen. In Kroatie was het erg warm. De tent hadden we fijn onder de bomen gezet. Maar ik moet zeggen dat ik het klimaat in de bergen in Oostenrijk en Slovenie aangenamer vind. Ook de natuur vind ik hier vele malen mooier als in Kroatië. Maar de Adriatische zee maakt veel goed, zo blauw en helder water.

Vervolgens weer door Slovenië naar Oostenrijk en door naar Tsjechië. Slovenië is ook een prachtig land.

Deze borden (foto hieronder) kwamen we met enige regelmaat tegen. Dit geeft risicovolle weggedeeltes voor motorrijders aan.

Vanuit Tsjechië via Oostenrijk weer terug in Duitsland en woensdag de laatste etappe van 860 km over autosnelwegen weer terug naar huis. Alleen maar prachtig weer gehad! We begonnen de eerste vakantiedag wel met wat regen, en ook op de terugreis hadden we ook stevige buien.
Gelukkig heb ik inmiddels een heel goed regenpak en thermo-onderkleding dus nat of koud heb ik het de terugreis niet gehad.

2976 km road trip

Afgelopen week hebben we een road trip gemaakt in het zuiden van Noorwegen. Ik was nog nooit in Noorwegen geweest en ik vond het land heel indrukwekkend. Het is moeilijk om een keuze te maken in de foto’s die we gemaakt hebben. Het is allemaal zo mooi! Groene loof & dennebossen, rotsen en fjorden.

’s Nachts sliepen we in trekkershutten. We vonden het nog te koud voor de tent.

Over prachtige wegen gereden. Zo rustig!
Natuurlijk hebben we de Preikestolen beklommen. De Preikestolen is een klif, die 605 meter boven de Lysefjord uitsteekt. Dat zijn bijna twee Eifeltorens op elkaar! Het is een hele klim dus, echt klauteren over enorme stenen, maar het uitzicht wat je na de enorme beklimming dan krijgt is zo mooi. Het was opvallend hoeveel mensen hun hond mee naar boven namen. Ik denk niet dat je daar een hond veel plezier mee doet. Zelf vond ik het klauteren en klimmen leuk, je moet er gewoon niet te snel willen. Daarnaast moet wel zorgen voor goede schoenen en ook dat je drinken (& chocola) bij je hebt.

We deden er toch wel 2.5 uur over om boven te komen. Zooo hoog! En waar bij de Eifeltoren alles in de hekwerken zit, is hier geen hekje te bekennen. Mensen zitten ook echt op de rand, brrr.

Het is een echte toeristische plek om te bezoeken. Met klimmen hadden we echter geen last van andere klimmers. En ook op de preekstoel is er ook voor iedereen wel een plekje om van het uitzicht te genieten. Hier een foto van drie meiden in de kledendracht van Noorwegen.

De wegen die we reden waren erg verrassend. Zo ging de weg zo hoog dat we hele stukken in de sneeuw reden. Zo stil, zo prachtig: meren bevroren en zoveel sneeuw in mei!

Ook wandelden we bij steengroeves.

Dronken koffie aan stromende rivieren.

Reden langs enorme watervallen en grote stuwdammen.

We begonnen de reis in Kristiansand en daar gingen we ook weer terug op de boot.

Ik heb niet veel gebreid, gewoon omdat ik daar de tijd niet voor had. De wegen in Noorwegen zijn te mooi om met je neus op een breiwerkje te zitten, bovendien reden we daar teveel bochten. Op de terugweg door Denemarken en Duitsland heb ik toch nog wel een paar uurtjes de breinaaldjes laten tikken.