motorschaamte

Vervolg op de motor-vakantie 2019. De blog van 30 juli.
In de bergen was het zo rustig, alleen de bellen van het vee wat daar liep kon je horen.

Wanneer we zo berg op en af reden had ik soms wel een dubbel & knagend gevoel. Het gebrom dat onze motor produceerde in die prachtige natuur en daarnaast de uitstoot van CO2… ‘Motorschaamte’ zo zou je het kunnen noemen.

Dit komt overeen met het bestaande woord ‘Vliegschaamte’: een ongemakkelijk gevoel wanneer je het vliegtuig neemt terwijl dit juist zo slecht is voor het milieu. ‘Vliegschaamte’ is een vrij nieuw woord dat genomineerd was voor het Woord van het jaar 2018.

Vliegen is verreweg de meest klimaat-intensieve manier van transport. Bij kerosine-verbranding komt er giga veel CO2 vrij. Bijvoorbeeld één keer heen en terug met 2 personen naar San Francisco is goed voor 5.600 kg CO2. Een gemiddeld huishouden, per jáár is goed voor 4.160 kg CO2 uitstoot. Wat een verschil!

Natuurlijk kun je vervuilende vliegtuigen niet vergelijken met de vervuiling van een motor. Bovendien is een motor op zijn beurt ook nog eens twee keer minder vervuilend als een gemiddelde auto.

Ik heb enorm genoten van de motorroutes die we door Midden Europa reden. De rotswanden en ongerepte natuur. Voor mezelf kan ik het ook wel verantwoorden. Natuurlijk, zo’n motorvakantie is nu eenmaal niet de groenste manier van vakantievieren. Maar het kan ook veel erger, zoals een vliegvakantie naar Zanzibar! Of alleen al een retourtje Londen.

Door bewust duurzaam te leven en te consuminderen probeer ik onze voetafdruk zo klein mogelijk te maken.

Want ook ik maak me zorgen over onze aarde en de klimaatveranderingen die gaande zijn. Logisch dus dat ik kritisch blijf in de keuzes die ik maak.

Hieronder is toch nog even mijn breiwerkje te zien.

Deze week hadden we nog vakantie, reden we een tochtje langs de Waddenzee.
Zo’n sok in wording past altijd mee in de koffer. Tijdens een koffiebreak is het fijn om toch nog even een naaldje weg te prikken. Deze pauze was bij Holwerd.

3678 km

Jacobus mocht mee op vakantie. Hier poseert hij bij het Reschenmeer.
Altijd gezellig zo’n aapje erbij. Jacobus heb ik in 2011 gemaakt en hij heeft al heel wat van Europa gezien. (Patroon is van Anita Wilschut)

In deze vakantie reden we3678 km. Al drie keer eerder hebben we de motor gepakt om door Europa te trekken.

In 2014 reden we 2465 km op de Aprilia Falco. In 2015 was het geen lange vakantierit, toen ging de Aprilla kapot bij Dyon en kwam de motor op een takelwagen terug.
In 2016 gingen we toch weer op pad, nu op de Ducati ST4 en hadden 4023 km op de teller. Inmiddels is die Ducati ingeruild voor een Ducati ST3S.

Onze vakantie was prachtig. Zo reden we door de Eifel, de Alpen, de Dolemieten en het Zwarte Woud. Heel wat passen hebben we gehad. Heel wat bergen bereden. Toen het vorige week zo extreem warm was in Nederland, reden wij door de koele berglucht!

Een uitdaging: Met zo min mogelijk bagage op pad.
Motto: ‘Alles wat je thuislaat is mooi meegenomen!’

Elke dag genieten van de prachtige bergen. Bij de vorige motorvakanties sliepen we in onze tent. Nu gingen we van hotel naar hotel. Voor ons doen erg lux dus!
Groot voordeel:
1. Vééééééél minder bagage.
2. Aan eind van de dag staat diner klaar.

Deze keer dus niet ‘op ‘e dolle roes’ (=op de bonnefooi) maar met een groepsreis van Horizon. Jan en ik waren de enigen die sámen op de motor waren.

Het is lastig om overdag met 8 man bij elkaar te rijden. Net als bij wandelen of fietsen heeft iedere motorrijder ook zijn eigen stijl & snelheid van rijden. Ontbijten en dineren deden we samen als groep en dat was erg gezellig! De routes reden wij met z’n tweeën zodat we konden stoppen waar we wilden en ons eigen tempo konden bepalen.

Ik heb echt genoten van deze week. Wat wil een vrouw nog meer, elke dag met manlief op pad met de motor en dineren met acht gezellige mannen!

De Stelviopas vond ik zelf wel de spannendste. Met een hoogteverschil van 1846 meter in 48 bochten. Uiteindelijk kom je dan uit op een hoogte van 2758 meter.

De weg is zo smal, de bochten zo krap en stijl dat je geen tegelligger moet tegenkomen. Aangezien het niet één-richtings-verkeer is en bovendien de pas ook door bussen en campers wordt gereden, is dit eng rijden. In een bocht kan je als motor niet stoppen, dan val je om. We hadden mazzel, het was rustig op de pas.

Het weer was prachtig! Maar één maal hebben we een dikke onweersbui met stortregen, enorme hagelstenen en harde wind gehad. Daarnaast een motorstoring maar die kon Jan zelf oplossen. Handig hoor, zo’n technische man!

Verder kregen we een lekke band op de verkeerde plek: midden in een smalle tunnel waar het verkeer doorheen raast. Gelukkig hebben we wel alarmlichten op deze motor. Ook fijn was dat er toevallig drie mannen van de groep achter ons aan reden. En heel toevallig: na de tunnel was een Ducati-garage. Helaas had deze garage geen nieuwe band maar de geplakte band hield het voor die dag. De volgende dag nog wel wat gedoe om een nieuwe band te vinden maar uiteindelijk lukte dat.

En zo konden we, met een koffer vol avonturen, weer veilig huiswaarts keren.

kleurige sokken

Op de laatste handwerkbeurs zag ik dit bolletje liggen, Schoppel Zauberball Crazy. Die mocht dan ook mee naar huis. De kleurtjes in deze bol vind ik zo leuk! Tijdens onze vakantie in Portugal, vorige week, heb ik de eerste sok opgezet. Dit paar maak ik voor dochterlief. Het boordje heb ik met een ‘muizetandje’ gemaakt. Het is toch wel mijn favoriete boordje, zo’n randje.

Ik lees graag en ik ben dan ook blij met mijn e-reader zodat ik in de koffer ruimte over hou voor mijn breiwerkjes. Jeetje, hoe relaxt wil je het hebben: aan het zwembad wegduiken in Camilla Lackberg ‘Priester’.

op pad

Vorige week gleed ook de tweede sok van de pennen. Gebreid van Regia Pairfect: zo’n bol waar je twee identieke sokken van breit zonder moeilijk na-denk-werk. Gewoon het gele draadje afwikkelen en gaan… Een bolletje ‘mindless knitting’ dus eigenlijk. De sokken zijn voor Janlief.

Begin februari zette ik dit paar al op. Bij de eerste sok had ik niet echt de vaart erin. Voor de tweede sok had ik maar een dag of vijf nodig. Ik had wat extra uninterrupted knitting time (u.k.t.). Samen met vrienden zijn we namelijk naar Portugal geweest. Het was al de derde keer dat Jan en ik met hun mee gingen naar dit ‘stekkie’.

Dus die tweede sok breide ik dan ook lekker in de zon & aan het zwembad! De accommodatie waar we logeerden ligt in de Algarve, niet ver van Portimão. In 10 minuten rijden zit je aan de prachtige rotskust.

Als een godin in Portugal: Sangria drinken op een zonnig terras with a view!

Heerlijk luieren in combinatie met op pad gaan. Perfect!

wat binne wy moai fuort, net!

Samen met Janlief en mijn schoonvader hebben we afgelopen weekend een roadtrip gemaakt. Zaterdagmorgen in alle vroegte verlieten we Fryslân om Jan z’n broer te gaan bezoeken in Duitsland.

Een prachtige reis met een ‘protte wille’ (veel plezier).

Jan zijn broer is werkzaam op een mega-melkveebedrijf in voormalig Oost-Duitsland. Boeiend om het grote bedrijf te bekijken.
Wat opvallend was dat de koeien er zo goed bij stonden, weldoorvoed, geheel relaxed en alert terugkijkend naar ons. Wanneer koeien het goed hebben geven ze meer melk, logisch natuurlijk.
Een gedeelte van het vee mag naar buiten. Maar koeien zijn net mensen, ’s nachts willen ze toch doorbrengen in de warme stal en bij regen verkiezen ze ook de stal boven het weiland!

Koeien, koeien en nog eens koeien! Stallen vol. Melkvee, pinken en kalfjes. Wat een dieren!

Naast de boerderij hebben we de mooie omgeving van Kerkau bekeken. Enorme akkers afwisselend met bossen. Het blad zo mooi in de herfstkleuren.

Bij de Arendsee was het ook al zo mooi!

Collect moments not things!

Als je zo’n roadtrip maakt van 1050 km dan heb je veel UKT (Uninterrupted Knitting Time) wat resulteerde in een sok die al een flink eind op weg is richting teen! Deze foto was halverwege te trip.

Zondagavond waren we weer thuis. Een prachtige reis!

bonnefooi

Na een jaar hard studeren (Froukje) en hard werken (Jan) vertrokken we op 16 juli op de bonnefooi naar Frankrijk. We gingen op pad en zagen wel waar we die avond zouden slapen. ‘Op de bonnefooi’ is mogelijk een vernederlandsing van de Franse uitdrukking de bonne foi (‘te goeder trouw’), waarin foi ‘geloof, vertrouwen’ betekent. Maar het zou ook mogelijk kunnen zijn dat de uitdrukking teruggaat op het Franse (la) bonne voie (‘(de) goede weg’), en iets als ‘(de) goede manier om iets te bereiken’ betekende.

Eigenlijk zijn de meeste vakanties die we ondernemen op de bonnefooi. En ook nu vonden we elke avond weer een mooie camping waar plaats genoeg was voor ons. We hebben de Normandische kust bekeken en zakten af naar Bretagne waar we ook langs de kust trokken.

Natuurlijk reisde Jacobus met ons mee!

Wij hoeven heen camping met zwemparadijs of animatie, een kleine rustige camping met goed sanitair is voldoende. Jan en ik zijn vakantiegangers die graag veel willen zien, veel reizen, ofwel op pad zijn. Elke keer weer benieuwd zijn naar het landschap achter die bocht of achter die heuvel. Vanaf de grens van België namen wij de B en C wegen. Je ziet dan zoveel meer als op de drukke vierbaanswegen. We reden door prachtige kleine Franse dorpjes, akkerland en bos. We stonden regelmatig stil om op de mooiste plekjes een bakje koffie te kunnen doen. Uiteindelijk hebben we op zes verschillende campings gestaan. Op de meeste campings één nachtje zodat we de volgende dag weer on the road waren.

La bonne vie!

Op zondag (22-7) waren we op het puntje van Bretagne. Bij Porspoder om precies te zijn. We wandelden even naar de zee toen ik een misstap maakte… m’n enkel voelde en hoorde ik knakken!!!! Toch kon ik nadat ik van de schrik was bekomen wel weer ‘lopen’. Ik ging er vanuit dat het een verzwikking was, met enkelband-letsel. Een paar dagen rustig aan en het zou wel weer los lopen. Alleen de enkel werd wel erg dik, pijn zakte niet af. Dus besloten we woensdag naar huis te gaan. Ja, nu wel over de A-wegen. Gisteren voor een röntgenfoto, hierop was te zien dat m’n kuitbeen vlak boven de enkel is gebroken (van daar dat de pijn maar niet wilde afzakken..) Nu zit ik in het gips met een loopverbod. Ik ben echt gehandicapt, zit waar ik zit met been omhoog en naar de wc gaan is een hele onderneming. Krukken en een rolstoel zijn nu mijn hulpmiddelen om ergens te komen. Dikke pech. Jan is nu full time mijn verpleger. Ondertussen heeft hij ook nog de vakantiewas weggewerkt en de caravan schoon gemaakt. Eigenlijk zouden we pas zondag terugkomen van vakantie en voor de laatste twee weken hadden we ook al mooie uitjes gepland. Daar gaat nu een dikke streep door. Het is niet anders…

time flies

…when you’re having fun!
Zo-net kregen we vakantie, zo pas, echt… een moment geleden.
En nu zijn alle weken voorbij. Vier weken van lekker freewheelen.
Morgen mogen we weer in een alledaagse ritme onze dagen vullen met alledaagse dingen. Voor mij betekent dat dat ik weer naar stage ga en mijn studie weer oppak.

Vijf weken terug had ik nog van alles bedacht wat ik zou kunnen doen. Toen nog denkend dat vier weken een enorme eindeloze tijd zou zijn. Zo vulde ik die tijd, denkend dat ik, in ieder geval, mijn shawl wel af zou krijgen. Eindeloos breiend in de zon. En och, die sokken waar ik aan was begonnen zouden minstens op de helft zijn. Ja, ook verschillende boeken zouden uitgelezen zijn. En daarnaast zouden we eindeloos veel tochtjes rijden op de motor en nieuwe wandelpaden ontdekken. En ja, ik had eindelijk de tijd om heerlijk onderuit te Netflixen!

De shawl is niet af. Het aantal toeren is op twee handen te tellen.

Ik heb geen stapel boeken uitgelezen, het bleef bij één boek. Nicci French, ‘Dinsdag voorbij’ en ik heb een begin gemaakt in het derde deel van de Frieda Klein serie.
Ook met de sokken ben ik maar een paar streepjes verder. En Netflixen is er helemaal niet van gekomen.

Motortochtjes hebben we wel gemaakt hoor, maar niet zoveel als ik misschien zou willen.

Hier een foto van de motoren. Jan en ik maakten een ritje door Fryslân, samen met Jan z’n zoon en mijn zoon. Bijzonder!

Het was fijn zo even te lanterfanten de afgelopen weken. Gewoon gas terug en in een ander tempo je dagen vullen.
Ik hoop stiekem dat ik het vakantiegevoel nog heel lang vast weet te houden. Minstens tot de kerst!