houtje-touwtje

Ik vind mezelf een houtje-touwtje-handwerkster. Ik kan me best redden maar mijn handwerk-skills zijn niet top.


Wanneer je in je leven al je vrije tijd aan één techniek zou besteden dan is het logisch dat je je dan gigantisch kunt ontwikkelen in de ene techniek. Iemand die heel veel quilt kan zich daarin piraminaal in bekwamen. Ik doe van alles: Haken, breien, borduren en zo nu en dan met lapjes spelen. Ik zit in team ‘gewoon-van-alles-een-beetje’. Misschien zijn deze voorgaande zinnen wel getypt om mezelf in te dekken.


Het geeft helemaal niet wanneer je niet een hoogvlieger bent, maar ik wil me ook niet scharen onder de laagvliegers. Ik hang ergens in het midden. Tja, dat mag ook wel na 42 jaar oefenen op mijn handwerk-skills.

En wéér kom ik dan uit bij de tekst uit Baltimore: ‘Wanneer je je met anderen vergelijkt, zou je ijdel en verbitterd kunnen worden, want er zullen altijd kleinere en grotere mensen zijn dan je zelf bent’. En zo is het. 

Anyhow, ik hou het qua breien vaak bij de dingen die ik al kan. Ik borduur brei hier dan wel op voort. Een ander boordje of patroontje in de sok. Een sjaal met in lace patroon maar dan wel één met de teruggaande toeren in averecht.


Bij een gehaakte deken speel ik dan wel met kleur op mijn eigen wijze. Zo dus wat.

Extreem knitting niet voor mij, ik ga voor de veilige weg. Och soms probeer ik dus wel wat uit en leer ik ook wel weer iets nieuws. Natuurlijk. Maar toch, als ik heel eerlijk ben, ben ik gewoon een houtje-touwtje-handwerkster. En dat…is prima!


Be safe, take care en kalm an! Met een lieve groet uit Olpae.

Als laatste: ‘If you happy and you know it just say WOEH!’ 

 

soep met kerstballen

Nadat ik twee kerstballen in de grote boom hier in het dorp had gehangen, kon ik het niet laten om er nog een paar te breien. Zo’n leuk werkje!

En hangen deze ballen nu in de voortuin.

Ik heb allerlei kleurtjes gebruikt want ik wilde me niet beperken tot de kerstkleuren groen/rood en wit.

Zo zou je ook paaseieren kunnen breien natuurlijk. Ik had het nog niet gedacht of ik kreeg een boekje van dochterlief: Arne en Carlos ‘Breien op hun paasbest’. Hoe leuk is dat! Nu hoeven mijn breipennen tenminste niet in het vet! 😉

De adventstijd gaat bij ons niet ongemerkt voorbij. Het stalletje staat klaar voor Jozef en Maria. Zij zijn met hun ezeltje op weg. Nu op de afzuigkap, elke week leggen ze weer een stukje van hun reis af.

Tot ze op 24 december in de stal aankomen en op 25 december Jezus wordt geboren. Ik ben ook jarig op Eerste Kerstdag. Wel bijzonder eigenlijk. Ik ben een kerstkind en dat staat gelijk aan een zondagskind, althans dat is mijn overtuiging.

Wanneer je op een rare dag jarig bent, is het vieren van je verjaardag een gedoe. Niemand kan wanneer jij dat graag zou willen. Ik ga die uitdaging dan ook niet meer aan.

Onze ouders hadden vroeger een poelierderij. Ik hielp toen ook wel mee in de winkel. Voor de Kerst was het altijd heel druk, we werkten hard maar hadden ook veel lol.

Waar ik me over verbaasde, jaar in jaar uit weer, waren de gestreste klanten die enorme hoeveelheden eten insloegen. Alles moest veel én perfect. Nu nog. Dat zie je ook terug in de media en lijkt met het jaar erger te worden.

Als ik die poppenkast rond de feestdagen zie, dan moet ik denken aan mensen met verdriet, ziekte of ander leed. Ook aan de derde wereld. Mensen die niets hebben, zelfs geen toekomstperspectief.
‘We have just one world but we live in different ones.’

Ik ben dan wel een kerstkind maar ik ben niet van de hele soesa rond Kerst. Ik bewandel, zeg maar, de gulden middenweg. En die houding deugd volgens Aristoteles.

Het idee om van Olpae een kerstdorp te maken vind ik dan wel weer prachtig, dus hangen de gebreide ballen in de boom. En branden er buiten lichtjes bij ons.

Geen boom in huis maar wel het stalletje.
De doos met kerstmeuk blijft lekker op zolder staan maar de krans hangt wel op de deur.
Geen Skyradio met kerstliedjes maar wel NPO radio 2.
Geen adventskalender unboxen maar wel de foto-challange van #Makersdecember (hierover vorig blogje).
Wel kaarten versturen maar hier géén Prettige Feestdagen op zetten.

Gelukkig is Janlief ook niet van het kerstgedoe, dus we eten lekker boerenkool of zo. Jan mag aan de klus.

En ik mag aan de brei! Heerlijk toch!

Hieronder onze bejaarde beestjes. Chiqo valt wat vaker om en slaapt meer. Guusje haar toestand is zorgwekkender. Ze valt af, gaat niet meer op’e strún buiten en ze eet slecht. De dierenarts deelt onze zorgen. We zijn nu in afwachting van de bloeduitslag.

Be safe, take care en kalm an! Met een lieve groet uit Olpae.

glittertjes

Nog één keer Huisbeerend in de hoofdrol. Hij laat zien hoe sterk hij wel niet is door mijn breinaalden vast te houden. Beerend heb ik gevonden in de kringloop. Het is een beer met een rugzakje (traumatisch verleden). Ooit was hij circusbeer en nu een gewone bruine huisbeer en het gaat nu gelukkig goed met hem.

Anyhow afgelopen week heb ik glittersokjes gebreid. Ik werd er zelf blij van, breien met dit poederroze garen vol glintering. Tess, onze kleindochter, houdt wel van bling-bling. Dus toen ik dit bolletje zag wist ik meteen dat ik daar een paar sokjes voor haar van ging breien.

Het is moeilijk om alle glitter op een foto vast te leggen.

Work in progress.

De foto hierboven zit standaard in mijn agenda.

Jildou en Tess: door de relatie van Jan en mij met elkaar verbonden. (Schier 2015)
Jildou is mijn dochter en Tess Jan zijn kleindochter om duidelijk te zijn.

En zo is het maar net! ->

Hierboven het eindresultaat.

Sokjes zijn maat 32, het garen is Party van de Zeeman: 91%  acryl /9% metaalgaren. Naalden 3 mm.

De tijd gaat zo snel voorbij.

Onze lieve kleindochter is alweer acht jaar. Volgens haarzelf is ze bijna negen.

En gelijk heeft ze, in maart wordt ze negen.

Het voelt als gisteren dat ze op mijn schoot in slaap viel.

Een stoere meid en dat is ze!

Hier vliegen de zwammen de grond uit zoals alleen paddestoelen dat kunnen.

Be save en kalm an!

harig

Onze harige vriend is jarig. Hij is 16 jaar geworden. Een hele leeftijd en still alive and kicking. Chiqo, onze Stabij-na, kruising Friese Stabij en Wetterhoun.

Eind 2014 kwam zijn mandje bij mij staan, dus al bijna 6 jaar. We zijn dikke vriendjes geworden en gaan samen nog dagelijks het bos door. Ik hoop dan ook dat we dat nog heel lang kunnen doen.

Een ieder die mijn blog volgt, weet misschien dat ik met een CAL meedoe. Een CAL staat voor Crochet-a-Long ofwel een samen haak project. Dit is de Scheepjes CAL 2020 waar ook een Read-a-Long aan gekoppeld is. De ontwerpster heeft zich namelijk laten inspireren door het boek Als je het licht niet kunt zien (All The Light We Cannot See) van Anthony Doerr. Prachtig boek trouwens. Hieronder de deken in vol ornaad. Hier meer info.

Ik merk dat ik vaak voor het vertrouwde ga. Sokken brei ik van boven naar beneden. Nog steeds! Ooit een paar keer vanaf de teen geprobeerd. Het voelt niet vertrouwd. Dus ging ik weer terug naar cuff-down.

Deze CAL is een hele uitdaging. Maar hé, die deken is toch prachtig! In 11 weken en 6 delen de plaid haken. De delen komen online en wordt naast het ‘geschreven’ patroon ook uitgelegd met een youtube-filmpje.

Ik ben nu bij deel 2 en ben bij minuut 13:12 van het 2:14:54 durende filmpje. Esther doet alle steken geduldig en goed voor. Maar over een paar minuten film doe ik een uur. Echt waar. Zie hieronder, voor mijn gevoel nèt niet netjes genoeg. Het begin van het bijtje in de deken.

Dus toch maar weer afhalen. Het lukt meestal pas na een paar keer oefenen. Herhalingen die gehaakt worden in de toer, moet ik ook steeds terugzien in het filmpje. Na twee moeilijke steken zijn het aantal gewone steken ook weg uit mijn geheugen. Mijn korte termijn sucks, da’s duidelijk.

Ik weet zeker dat ik dit tempo niet vol kan houden. Ik doe gewoon tè lang over de toeren.

Al eerder zei ik, dat ik me verbaas dat medehaaksters het patroondeel al af hebben op dag dat het online komt. Iedereen zal zeggen: dat je daar niet naar moet kijken. Nee, natuurlijk niet… (maar toch). Het is wel een heel groot contrast met mijn vorderingen. Deze CAL kost me wel heel veel concentratie.

Ik was al naar boven gelopen om te kijken of er nog een potje ‘concentratie’ in de Scheepjesdoos zat, misschien had ik die over het hoofd gezien bij unboxing. Maar nee, geen potje ‘concentratie’. Een flesje ‘tijd’ evenmin, maar daar heb ik nog een halfvolle fles van staan, dus dat scheelt.

Het hele project gaat me een beetje op mijn nek zitten. Irritatie dat ik er zo lang over doe, door het gebrek aan gerichte aandacht. Ik haak gewoon te weinig en modder te veel aan.

Het is goed om zo nu en dan eens even flink uit je comfort zone te gaan. Daar wordt niemand minder van. Maar het moet wel haalbaar zijn. Ik bewaar het pakket, denk ik, om het op het later tijdstip weer op te pakken. De druk die ik nu ervaar is niet de bedoeling. Niet nodig ook. Het wil gewoon even niet nu.

Maar als ik nu al afhaak voelt dat ook niet goed. Een mens groeit van successen terwijl mislukkingen juist ongelukkig voelen.
Nu verkeer ik dus in een soort van impasse. Doorgaan of stoppen.
En dat, dat voelt óók weer niet goed. Zucht.

Dus jongens (m/v) van team Herbarium: ik stop voor nu even… denk ik…

‘And when life became too frenzied, she took up het knitting and breathed a while to the rhythm of the stitches and rows until her smile returned and her mind was calm.

En zo pakte ik mijn sokprojectje weer op. Cuff-down dat wel.

Stay safe and kalm aan!

ratjetoe

Deze blogpost begin ik met een up-date van de
Scheepjes crochet-a-long & read-a-long (hier eerder blogje).

Mijn proeflapje: in het patroon stond haaknaald 5 maar dat werd bij mij te groot. Nu gebruik ik haaknaald 4 mm.

Deel twee kwam woensdag online. Ik was tot gisteren nog bezig met deel één. Dat gaf wel enige onrust bij me, bij deel 1 al achterop raken.

Ik heb wat meer tijd nodig om mij dingen eigen te maken. Wanneer ik anderen, in de dag van online komen, al hun nieuwe vorderingen laten zien (op facebook) dan denk ik: ‘Hoe dan?’. Er zijn dames (m/v) die gewoon meerdere dekens maken. Ik denk dat die mensen stiekem 60 uur in één dag hebben. Ik heb er maar 24, zie!

Het is voor mij een heel gepruts hele uitdaging. Gelukkig is Esther daar! In een you-tube filmpje doe ze alle steken voor. Ik kan het 10 x op herhaling zetten en nog spreekt Esther mij geduldig toen. Heel fijn! Haar rustgevende stem voorkomt dat ik mijn deken-in-wording door de kamer gooi.

Het lapje, het beginnetje is niet perfect. Maar het mag zo wel. Ik ben benieuwd hoe de CAL verder zal gaan. Het boek van Anthony Doerr, waarop de deken geïnspireerd is, is zo mooi, prachtige zinnen en een mooi verhaal.

Gisteren vond ik een grote dikke envelop op de deurmat. Uit Raalte, van A. Inhoud: restjes sokkengaren voor mijn afvaldeken! Keiblij mee, zo lief, zo attent!

Ik schreef onlangs dat ik met een sokkengarendeken bezig ben: de afvaldeken. Voor elke ons die ik afval mag ik een lapje breien. Afgelopen maandag was ik 2 ons áángekomen: snik & snotter! (Nee, géén Corona, puur verdriet). Deze week mag ik dus de draadjes afhechten en dat taakje moet ik nog doen, zoals te zien.

In het notitieboekje zet ik de weeg-momenten en houd ik bij hoeveel lapjes ik mag breien. Of in deze week: draadjes afhechten.

Even wat anders: Diederik Jekel, wetenschapsjournalist, was in de media.  Ik parafraseer enkele delen van zijn verhaal. Zo vertelde Jekel over de chaos van 2020. De zekerheden vallen weg en we raken de grip kwijt.

Nu kunnen we ineens veel dingen wel anders doen, als we het móeten. Dus ineens kunnen mensen wél thuiswerken bijvoorbeeld. Maar wat je ziet in deze Corona-tijd is dat mensen duidelijkheid willen, heel graag één regel willen hebben en als je je daar dan niet aan houdt dan ga je dood. Zwart-wit.

(foto Jan-lief tijdens onze reis in de Drôme)
Mondmaskers: ze zijn perfect of ze zijn levensgevaarlijk. Afstand werkt wel of afstand werkt niet. Maar hé, het is nu eenmaal niet zwart-wit. Het zit hem in de grijstinten. That’s life.

De regels: mondkapjes, afstand, handen desinfecteren, geen onnodige verplaatsingen etc. geven in Nederland de nodige discussie. Best raar vind ik.

Wanneer we al die corona-regels vergelijken met ‘fietsen’, geeft dat een beter licht op de regels. Op het moment dat jij fietsverlichting hebt zegt dat niet dat je onoverwinnelijk bent. En wanneer je geen fietsverlichting hebt dat je gegarandeerd dood gereden wordt. Het is de combinatie: én verlichting, én de automobilist die niet dronken is, én de straatverlichting brand, én dat er iemand is die de verkeersborden zo nu en dan schoonmaakt. Al die dingen samen zorgen ervoor dat je veilig fietsen kan.

Alle regels nù zijn er omdat we gewoon niet anders kunnen. Einde discussie. Als we er nù voor zorgen dat we dus, als mens, zo min mogelijk andere mensen ontmoeten opdat besmettingen minder kans hebben.

We zijn sociale wezens dus willen we dat eigenlijk niet, mondkapjes, afstand en elkaar niet ontmoeten. Maar als we dit nu eens een paar weken, misschien maanden, volhouden kunnen we daarna weer wat gewoner leven.
Hiermee poets ik niet mijn zorgen over de mensheid, maatschappij en sectoren die omvallen weg.

We moeten ermee dealen, het is niet anders.

Ik eindig deze post met een foto van onze Guusje, ze kan zo gezellig naast me liggen op de bank. Zo waardevol! Zo lief! Heerlijk om zo’n beestje om je heen te hebben. Het heeft zo moeten zijn denk ik wel eens. #zwervertje

Be save en kalm an!

levenskunst

In deze blog niet veel breinieuws. Maar hieronder wel een foto van mijn drie lopende werkjes: de Drops-sjaal, sokken met het caffienevrije koffieboontje én de poezensokken. Alles vordert gestaag.

Nu het zo warm is zitten Chiqo, Guusje en ik overdag veel binnen. We hebben de luxe dat we in de woonkamer een airco hebben staan en een hondenkoelmat waar gelukkig ook poezen op mogen.

Op zulke dagen vind ik het fijn als de zon onder gaat en de aarde weer enigszins wat kan afkoelen.

Maar waar ik het over wil hebben is de levenskunst in het boek “De kunst van het ongelukkig zijn”.
Dirk de Wachter, psychiater, neemt ons mee in zijn zoektocht naar geluk.

De ene mens heeft genetisch nou eenmaal meer potentieel om zich gelukkig te voelen dan de ander. We weten ook dat het geluksgevoel an sich een biologisch proces is. Maar, ik citeer:

“Als gelukkig zijn het dóel is in het leven, is ongeluk een hinderlijk en ongewenst obstakel. Als het op ons pad komt, willen we het verdriet wegmoffelen, wegdenken zelfs: het hoort er niet te zijn. Pech lijkt in deze meritocratische wereld (net als geluk) je eigen schuld….. De leukigheidscultuur heeft als norm: iedereen succesvol, slim, jong, mooi, onvermoeibaar. Als we niet aan de norm voldoen, laten we dat liever niet zien. We durven er niet over te spreken, en daarin schuilt een groot gevaar.

Als we het kleine ongeluk niet aanvaarden als normaal, wordt het groot en onoverkomelijk. ‘leuk’ keert op den duur als een boemerang terug in je gezicht.
De kunst van het leven is volgens mij accepteren van lastigheden en tekortkomingen die bij het leven horen en ze delen met anderen. Als je dat doet, zal verdriet, groot en klein draaglijker worden.” pagina 26

Zo beschrijft De Wachter in prachtige volzinnen zijn kijk op het leven.
“Streven naar geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis daarentegen is waar het leven om draait.” Ja precies, denk ik dan.

Eén zin, zo waar in mijn ogen:
“Als je toch gelukkig bent (en dat wens ik je toe!), probeer dan eens iets te doen voor een ander. Probeer zorgzaam te leven in functie van het geluk van een ander. Het zal je gelukkig maken.”


Het thema spreekt me aan. Ik denk dat we in een rare tijd leven. De verschillende leefomstandigheden onder de mensheid, over de hele wereld is nog nooit zo groot geweest. Wanneer je zo om je heen kijkt, dan kan je niet om grote levensvragen heen.
Ik denk dat in vroegere tijden men het leven misschien meer nam zoals het kwam, het leven was zwaar, lastig en kort maar hé, we zijn hier maar even en dan wacht ons de hemel. Dus doe in dit leven maar wel je best zodat je in de hemel komt alwaar het grote eeuwige gelukkig-zijn begint.
Natuurlijk voor veel mensen is er nu ook wel een hemel. Voor mij? Ik weet het niet, het zou mooi zijn.

Toch nog even naar het boek. Tot slot nóg twee zinnen van De Wachter:
” Je moet het geluk niet willen meten, wees er maar gelukkig mee. Een tevreden leven leiden is al heel wat.” 
” Het is de ethische plicht van de gelukkige mens, die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, om de lastigheid van de wereld te zien en er iets mee te doen.”

Take care en kalm an!
(in deze blog is er een verschil in lettergrote, was niet de bedoeling.)

zomerhitte

Hier nog een ‘lopend werkje’ (L.W.).

En hieronder is het ‘werkje af’ (W.A.). Patroon: Soxxlook no.5 van Kristin Balke. Garen: Supra Wave. Naalden 2.25. Voor Janlief. 19 gram garen over van de 100 gram.

Maar om terug te komen op de titel van deze blog:
Ik ben geen fan van zomerhitte.

Strakblauwe luchten waardeer ik alleen in de winter, liefst met dikke laag ijs op de sloten en vaarten. Zoiets als hieronder.

Op zich kan ik er wel tegen hoor.
Mijn Oma Froukje niet, die ging op extreem warme dagen gewoon met haar handwerkje in de kelder zitten. Nee, ook ik ben dus geen zomermens, maar duik nog net niet de kelder in.

Alhoewel ik vies plakkerig ben van het zweet, (bah, bah, bah!) heb ik geen plakhanden dus breien gaat prima.

Chiqo vindt de warmte ook niet leuk. Met zijn dikke vacht hijgt hij zich door de dag.
In het bos is het dan wel aangenaam. We lopen ’s morgens gewoon wat vroeger dan normaal.

Even pootjebaden.

Gelukkig gaat hij zo nu en dan wel op zijn cooling-mat, van de Action, liggen.

Als je de bovenstaande plaatjes ziet, is het net alsof Chiqo er voortdurend op ligt, niets is minder waar. Meestal ziet het er zo uit.

‘Nee hoor, alleen mijn voorpootjes hoeven gekoeld’. Hoe eigenwijs kun je zijn…

Afgelopen maandag nam dochterlief Jildou me mee voor een dagje Walibi, een dagje achtbanen. Zowel Sandor als Jan wagen zich niet in een achtbaan die over de kop gaat, dus mochten zij niet mee.

O, ik vind dat zoooo leuk! Bij elke achtbaan mekker ik dat ik niet durf. Wat halen we ons dan ook aan, om vrijwillig plaats te nemen in een zo’n stoeltje met beugels. Maar wanneer het ritje klaar is dan vind ik het fantastisch: gewoon omdat het best wel eng & spannend is en echt zó hard gaat!

Express Platform 13, El condor, Untamed & Goliath. Dat waren de achtbanen waar we in hebben gezeten. Maar ook deden we een ritje in La Grande Roue (reuzenrad), zaten in het treintje, G-Force, Super Swing (2x) en de Crazy River. Die laatste zag eruit of je niet nat zou worden, nou wij wel hoor! Zo flats: een golf water zo over ons heen!

Echt geweldig zo’n dagje. Nergens wachtrijen want bij Walibi maken ze gebruik van een slimme app waarbij je jezelf op een virtuele wachtrij zet. Zo weet je dus precies op welke tijd je in de attractie kan.

Kalm an en tot kiekes!

extra dag

Alhoewel het nieuws gedomineerd wordt door het Corona-4-us wil ik het daar niet over hebben. Door deze regel te typen, heb ik het er dan toch wel over.

Het is morgen 29 februari, een dag die maar eens in de vier jaar voorkomt. In het planetarium in Franeker wordt de klok een etmaal terug gezet. Eise Eisinga heeft dat keurig beschreven in zijn handboek. Schrikkeldag/jaar: de naam komt van het woord ‘scricken’ wat springen of hikken betekend.

Het is nog wel een klusje: Aan het plafond wordt de datumwijzer losgemaakt en om deze  opnieuw op 28 februari te kunnen zetten. Het planetarium kent namelijk geen 29 februari.

Hoe zit het ook al weer:
In haar jaarlijkse baan om de zon kruist de aarde twee keer de hemelevenaar. In de lente en in de herfst. Van lente naar lente duurt 365,242 dus komt elk gewoon jaar 0,242 dag te weinig. Daarom draaien we, sinds 1582, eens in de vier jaar nog een extra dag. Zo staat de aarde op 21 maart weer echt op zijn lentepunt.

Ik heb één van de sokjes voor Tess af. Sok twee staat op de pennen. Het is een soort van zelf strepend motief in het garen. (Opal Claude Monet.)

Wat kan ik blij worden wanneer de teen klaar, van sok één en ik zo weer bij het zelfde streepje op kan zetten. Zoals bij de eerste sok, zonder een heel stuk garen af te moeten wikkelen: Dat is nu brei-geluk!
Twee identieke sokken hebben toch zo mijn voorkeur.

Hieronder de originele foto, natuurlijk staat z’n koppie er bij op!

Onze lieve oude Chiqo, wat doet hij het nog goed. We wandelen heel wat af samen.

En tot slot:
Het is altijd fijn als je je gezien voelt, door wie dan ook! 😉

Fijn weekend en ‘kalm an!’

ratjetoe 9

Ratjetoe is een soldatenmaal met ingrediënten die er op dat moment waren, dit werd door elkaar gehusseld. “Stampt” uit 1914. Bij mij betekend het mengelmoes van allerlei onderwerpen in één blog.

Janneman is een personage die bij Winnie de Poeh hoort.

Ik roep mijn Jan wel eens ‘Janneman!’, Jan is voor roepen net wat te kort. Ja-han, klinkt dan ook niet.

Het is vandaag Winnie de Poeh dag. In 1977 bracht Walt Disney deze film uit. Gebaseerd op de Winnie de Poeh-boeken van de Britse meneer Milne. Naast Janneman Robinson speelden Knorretje (een biggetje) Teigertje (een tijger, waarom dit beestje de naam met een ‘ei’ heeft in plaats van een ij weet ik niet), Ieoor (een ezeltje) en Konijn.

In dit verhaal zitten veel wijsheden. Bijvoorbeeld deze: “Je kunt niet in een hoekje in het bos blijven wachten voor anderen om naar jou te komen. Soms moet je ook naar hen toe gaan.”

Of deze, zo mooi!
“Een dag met jou is mijn favoriete dag. Dus vandaag is mijn nieuwe favoriete dag!”

Och zo zijn er zo veel uitspraken waarin Winnie de Poeh een rol speelt. Want echt Winnie en zijn vriendjes konden er wat van: wijsheden de wereld in werpen. Relativeren 2.0.

Zo stuurde ik deze eens door naar mijn breivriendinnen:

Deze laatste is natuurlijk niet van Winnie, maar ik moest er wel om lachen!

Nog steeds is het zo zacht buiten. Madeliefjes in het weiland. Alhoewel madeliefjes eigenlijk wel het hele jaar door bloeien is het toch een raar gezicht, zo in de winter, zo veel.

Wanneer ik zo ’s morgens mijn rondje loop met Chiqo tref ik vaak de mollenvanger. Een wat oudere dorpsgenoot die voor de boeren mollenklemmen zet. Altijd maken we een praatje. Hij verteld mij het lief en leed in het dorp. Waar er is ingebroken, diegene die ernstig ziek is en waar de politie mét sirene naar toe vloog. Natuurlijk heeft de klimaatverandering ook een vaste plek in onze praatjes. En ik vertel hem hoeveel reëen ik heb gespot en dat ik een ijsvogeltje heb zien vliegen.

Dat laatste vind ik nog steeds zo bijzonder. Van de week zag ik hem (m/v) 2x! Zo’n prachtig gekleurd vogeltje, zo snel ook! Om het beestje op de foto te krijgen, met mijn telefoon, lukt natuurlijk never nooit niet.

Gelukkig mag ik foto’s gebruiken van Ruurd-Jelle van der Leij. Hij is natuurfotograaf en filmer. Opgegroeid hier in Olpae. Ruurd-Jelle was één van de filmers van ‘WAD overleven op de grens van water en land.’

Deze foto (hieronder) is ook spectaculaire, onlangs genomen door Ruurd-Jelle. Hij is een ras-natuurfotograaf mét een engelengeduld.

Prachtig!
Ieder zijn vak. Ik kan erg van het werk van Ruurd-Jelle genieten.

Het is een voorrecht om elke dag de natuur op te kunnen zoeken en te struinen tussen bomen en struikgewas. Het beleven van alle seizoenen. De zon hoger te zien klimmen. Ja, ik kan wel zeggen dat ik een natuurmens ben. Mijn natuur-kennis is niet top maar dat hoeft niet, ik mag er ook gewoon van genieten, zo van het bos.

even wat kwijt

Chiqo had geen fijne jaarwisseling, dat is zachtjes uitgedrukt. Het arme beestje was aan het hijgen van de stress, hij trilde over zijn hele lijfje. Als ik dat zo zie, dan ben ik meteen vóór een verbod op al het vuurwerk. Maar ik weet ook dat dat niets uithaalt. Zo’n verbod kan immers nooit gehandhaafd worden. Elk jaar weer schrijf ik mijn irritatie over het vuurwerk van mij af. Zoals hier en hier.

Maar alhoewel Chiqo zooo overprikkeld was tijdens oud & nieuw, vanmorgen 2 januari, liep hij toch alweer met me mee door het bos. Nu is Chiqo bijna doof en het her en der geknal hoort hij niet meer. Andere jaren was Chiqo weken van slag ondanks druppels of tabletjes.

Mijn irritatie over vuurwerk heeft niet alleen te maken met bange dieren. Het veroorzaakt een enorme milieuvervuiling: fijnstof in de lucht en zware metalen in de bodem en in het water. Barium, antimoon en strontium zijn schadelijk zijn voor de gezondheid. Ook koper, dat bij te hoge concentraties giftig is voor het waterleven. Veel vervuiling zien we niet eens, veel ook wel.

Bij het bankje in het Scheenebos had iemand ook vuurwerk afgestoken, maar helaas de troep laten liggen.

Ik snap het echt niet, vuurwerk duurt een second of wat, je zegt ‘Oooh!’ en het is voorbij, behalve die enorme vervuiling welke het geeft, is dat het waard?
En dan heb ik het nog niet eens over alle leed en schade die ontstaat door vuurwerk.