I know it’s fighting human nature, and I know we always will

.
Titel uit: ‘Snow in April’, Danny Vera. Als de sneeuw valt in april, in plaats van zonlicht in je ogen. Dan weet je dat er dingen aan het veranderen zijn. 


Een kleurrijke melodie met een zwarte tekst. Ja, sommige mensen zien bij muziek ook kleuren, daar is zelfs een naam voor: Synesthesie.

Anyhow, ik deelde dit liedje al eens eerder. Vera bracht het in 2009 uit. En het blijft maar actueel. 

‘And we’re still sending kids off to war
And a bomb goes off somewhere
A mother screams for her children
‘Cause one guy, he didn’t care’

Hier hele: Tekst.
Het doet mij denken aan die regel, op een poster:
‘Stel je voor er komt oorlog en niemand gaat er naar toe.’
Ja, was dat eens waar.

Lytse sokjes
Ik heb sokjes gebreid voor een klein buurkindje.


Met een restje Botter IJselmuiden Bergen en een draadje groen. Naaldjes 2.5 mm.


Ik heb zo mijn eigen recept voor babysokjes. 

Granny-stripes
Ik ben er al even mee onderweg, mijn deken nummer 10. Om precies te zijn sinds 26 september 2021. Deze deken is voor het bed in onze bus. Lengte 190 cm en breedte 220 cm. Ik wil de sprei graag onder het matras instoppen en ons matras heeft behoorlijk wat hoogte, met ook nog het beddengoed erop, maakt dat ik deze breedte koos. 


Het haakwerk: de Granny-stripes is afgeleid van de Granny-square. Vertaald: ‘Oma’s vierkantjes’, die naam komt van de eerste emigranten vanuit Europa in Amerika. Vanwege hun armoedige bestaan haalden ze oude sokken en truien uit om van dat garen vierkantjes te haken. Zo konden ze dekens breien van relatief weinig garen.


Het werkje werd vaak door de oudere vrouwen, de granny’s, gedaan omdat zij niet meer deelnamen aan het arbeidsproces. Bovendien was de haaktechniek handig voor de oudere mensen, die misschien niet meer zo goed konden zien: Je kan het patroon namelijk letterlijk voelen, door de clusters van stokjes die je haakt. 


Ik haak geen squares maar stripes. Garen: Zeeman Royal, naald 4 mm.

Uit de oude doos
Onze lapjeskat heette Vodje, logisch.


Als kitten is ze een keer door een auto geschept. Mijn moeder stond bij de open boven-deur Vodje te roepen. Ma had de auto niet gezien en Vodje kwam blij aangerend vanuit de tuin van de overburen. Een aanrijding was niet te voorkomen en Vodje vloog door de lucht. Ze was eventjes weg maar kwam toch weer heelhuids thuis.


Ook mijn moeder breidde veel. Onze Vod had regelmatig de kolder in haar koppie. Ze rende dan idioot hard rondjes door de kamer, springend van bank op grond. Tijdens zo’n wilde ren-sessie is ze in het breiwerk van ma beland en kreeg één van de lange pennen in haar lijf. Ze rende in blinde paniek nog harder rondjes door de kamer, zo tussen de bank en verwarming door. Pa er achteraan en de breipen verwijderd. Die stond in een hoek van 90 graden! Gelukkig geen fitale delen geraakt want ook dit keer overleefde Vodje. Iets met negen levens.

Vodje heeft één keer een nestje gekregen. Achter ons huis was de winkel van mijn ouders en de klanten liepen dan langs ons huis. De hal had een enorm raam met vitrage alwaar die vier kittens spelend in hingen. Nee, dat ontging die klanten niet.


Zo lief, dat kleine spul. Zo weg, dat kleine spul. Vodje zoekend achterlatend, lastig. Maar ja, één Vodje was genoeg. Het poezeke is erg oud geworden. Misschien wel dank zij haar dieet van verse kippenbotjes en reeën hart! Want ja, ze was natuurlijk wel de kat van de poelier. 

And Now for Something Completely Different

Wandelen
Heerlijk om de zon steeds wat later te zien zakken.


Het is zo mooi onderweg.  


Slotgroet
Hollandse luchten hier boven Olpae.

Be safe, take care en kalm an!
Lieve groet uit Olpae!