it’s fryday, I’m in love

.
Het was net 2014, na een lastige periode begon dat jaar buitengewoon goed. Ik werd verliefd op de buurman met zijn zwarte Aprilia.

Ik speelde destijds in een bandje. Die repetitie mocht ìk het laatste liedje kiezen. Voor mij niet moeilijk! ‘Fryday I’m in love’ van The Cure.

Omdat ik toch wel veel uitviel door ziekte besloot ik in dat jaar te stoppen met de muziekgroep. Maar o, wat heb ik warme herinneringen aan deze band. Hieronder op archiefbeeld. Linksonder ondergetekende.

40 dagen project
Ik loop wat achter met de Mysterie Knit A Long. Dat geeft niet, zeg ik heldhaftig. Ik hoef het immers niet in te halen. Het is voor de lol immers. Maar stiekem, stiekem wil ik wél weer bij zijn. Dat wordt minstens nachtje doorhalen ben ik bang. Overdrijven is ook een vak! Nu 6 dagen achterop.

De Lento-col wordt mooi. Linda (ontwerpster en organisator) van dit project heeft het er maar druk mee.

Tussen de bedrijven door maakt ze ook nog vlogjes. De laatste was samen met haar zusje: Links Linda rechts zus.

Het maakt zo’n filmpje wel gezellig. Meteen plopte er een ideetje in mijn hoofd en ik zag me samen met zuslief vloggen. Zo nu en dan de kippetjes (zus), de hond (ik) en de poezen (zus) in beeld. Hier en daar een bolletje wol, patroon of finished object. Kijkcijfers skyhigh natuurlijk! Dat betekend op zijn minst een carrièreswitch!

Us Chiqo
Gisteren was het de sterfdag van onze hond Chiqo. Vorige jaar raakte hij uit de tijd. Hij werd 16 jaar. Natuurlijk missen we hem. Natuurlijk hebben we het nog over hem. Natuurlijk brengt dat herinneringen terug.

Het geeft me wel een soort van vrede te weten dat Chiqo over de regenboogbrug is gewandeld. Vooral het idee dat we hem weer terug zullen zien, geeft troost. En dat hij het goed heeft daar, met zijn poezen-zusjes.

Waar Chiqo net geen Stabij was, maar een kruising tussen Friese Stabij en Wetterhoun: Een Stabijna dus.  Is Douwe een echte Stabij met bijbehorende gebruiksaanwijzing, die we zeer regelmatig kwijt zijn.

Natuurlijk vergelijken we Chiqo en Douwe. Maar daarbij komen we elke keer weer tot de conclusie dat ze meestal totaal niet op elkaar lijken. Nu is Douwe natuurlijk een puber en ik leerde Chiqo pas echt kennen toen hij al 10 jaar was.

Daarvoor kende ik hem als buurhond, waar ik stiekem bang voor was. Hij kon namelijk heel hard blaffen, waar ik enorm van kon schrikken. Bovendien had ik het sowieso niet zo op honden. Ik ben vooral een poezemens. Maar ja, met man kwam ook hond mee. En we werden dikke vrienden, Chiqo en ik.

Us Douwe
En nu woont Douwe hier, 7 maand alweer. Een echte puber toch, zo hangend op de stoel!

Still knitting socks

Een nieuw paar sokken op de pennen. Niet voor charity. Of moet ik zeggen: wel? Zijn niet alle sokken die ik weg geef, aan bekenden of onbekenden, een soort van liefdadigheid?

Boek
Onlangs heb ik het boek van Sonja Barend geluisterd. Ze sprak het zelf in, fijn! Barend is een integere vertelster.

Aanvankelijk dacht ik dat het boek oorlog gerelateerd was maar het gaat vooral ook over haar eigen leven en carrière. Natuurlijk dan ook over de oorlog door haar Joodse vader, maar Sonja verteld zoveel meer dan dat. Zo probeert ze de beweegredenen van haar moeder te ontrafelen om haar geen deelgenoot te maken van de voor Sonja raadsels over haar moeder. ‘Ach kind, het is zo lang geleden.’ Was haar standaard antwoord.

Een aanrader. Ik luister via Story Tel. Dit is een streamingdienst voor ebooks en luisterboek. Heerlijk om tijdens het breien een boek te luisteren. Maar in bed, dan lees ik weer graag zelf.

Prikje
Jan zijn kleindochter moest een prikje. Ik mocht met haar mee. Er was een lange wachtrij. Prikjes zijn nooit leuk. Maar Tess was dapper en nam plaats bij een vriendelijke mevrouw. ‘Kijk maar naar je moeder’ opperde de prikzuster. We zeiden er allebei maar niets op. Ik moest inwendig wel lachen en Tess had andere dingen aan haar hoofd!

We hebben ons na het hele gebeuren maar getrakteerd op een Hema-tosti.

Go easy & take care,
Lieve groet uit Hooltpae!